“เริ่มเล่าล่ะนะ”
จำไม่ได้เลยว่า ตัวเองนั้นชอบอ่านหนังสือตั้งแต่ตอนไหน แต่จำไม่เคยลืมว่าชีวิตวัยเยาว์เมื่อแรกเริ่มก้าวเข้าไปในขอบรั้วโรงเรียนนั้น เริ่มชั้นอนุบาลจนถึงประถมศึกษาปีที่ 6 ผมจัดว่าเป็นนายช่าง..”ช่างลอกการบ้านมือโปร”
กระทั่งเข้ามัธยมนั่นเอง ถึงเริ่มเอะใจว่า ห้องเล็กๆ นั้นทำไมมันแคบลงทุกเดือนนะ 40% ของเตียงนอนกลายร่างเป็นที่วางหนังสือ ทั้งหนังสือการ์ตูน,นิยาย,How To,ประวัติศาสตร์..และอื่นๆ จิ้งจกที่ผนังห้องทำตาโต ร้องถามว่า “เอ็งอ่านเยอะขนาดนี้เลยเหรอ” ผมยิ้มเขินตอบไป “ซื้อมาไว้น่ะ มันลดครึ่งราคา”
จนตัดช่วงมาถึงมหาลัยปี 1 นั่นเอง 60% ของหนังสือจึงได้ถูกส่งต่อเข้าสู่มูลนิธิต่างๆ เท่าที่ขนไปบริจาคได้ (พูดแบบไม่เขิน เหลือไว้แบบเน้นๆ คือการ์ตูนเรื่องโปรดทั้งสิ้น ฮาา)
วันนี้ Facebook ได้ “แจ้งเตือนความทรง”..อืม..”ความทรงจำ” เช่นนั้นหรือ ผมคิด เลยคลิกเข้าไปดู มันคือนิทานที่เขียนเอาไว้บน Facebook เมื่อ 6 ปีที่แล้ว
6 ปีก่อนนั้น ผมเขียนนิทานเรื่องนี้ขึ้นด้วยความหดหู่หัวใจ...
“แม่สี”
_"คนไทยรักกันนะ" "ประเทศไทยต้องเจริญก้าวหน้า" "ประชาชน,เยาวชนต้องได้รับการศึกษาอย่างถูกต้อง" "คนไทยอย่าทำร้ายกันเลย"...พาฝันอธิษฐาน
...วันแรกของโรงเรียนในวิชาศิลปะ เด็กน้อยหัดวาดรูปดอกไม้ เป็นดอกดาวเรืองสีส้มสด ก้านดอกแซมใบสีเขียว เป็นภาพแรกที่พาฝันหัดวาด อาจารย์ให้เต็มสิบคะแนน และท่านได้บอกนักเรียนทุกคนหน้าห้องเรียนว่า "สีส้มนี้ เป็นสีที่แสดงถึงความอบอุ่น ส่วนสีเขียวของก้านดอกและใบ เป็นสีที่เย็นสะบายเหมือนใบไม้ สีส้มนั้นได้มาจากแม่สีสองสีที่ผสมกัน" _คุณครูท่านหยุดยิ้มก่อนถามนักเรียนทุกคนว่า "มีสีอะไรบ้างที่ผสมกันแล้วได้สีส้ม"
_______เย็นวันนั้น เด็กน้อย ถือกระดาษภาพวาดดอกดาวเรือง ที่คุณครูตั้งใจเขียนคะแนนผิดค่อมไว้ที่มุมกระดาษ 15/10 ไปอวดแม่ พร้อมกับรอยยิ้มเปื้อนเต็มใบหน้า
________”แม่จ๋า แม่นั้นเป็นสีเหลืองใช่ไหมคะ และคุณพ่อนั้นเป็นสีแดงสินะ ผสมกันแล้วหนูเลยอบอุ่นเป็นสีส้มเชียว”(กอดพ่อกับแม่กลม)
___________________พาฝันเอง
รักกันนะคนไทย ผมเลยจบนิทานบน Facebook เอาไว้เพียงเท่านั้น
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
