ตอน 9 แงะเฝือกแล้วเว้ยยยย
กรรไกรตัดผ้าไหม ดังฉึก ฉัก
ผม : เอ่อ คือเฝือกที่ผมใส่อยู่นี้เขาเรียกว่าเฝือกอ่อนใช่มั้ยครับ
หมอตัดเฝือก : ....[ใส่หูฟัง]
อ่าว...เงียบ...เหงาเลย คุยกูสิหมอ!!!!
ในที่สุดวันที่ผมรอคอยก็มาถึง หมอนัดผม10โมง ผมไปถึง10.01
คลาดไปนิดเดียวเองงงงง
พอไปถึงหน้าห้องหมอกระดูก โห่ว.....คนแม่งอย่างเยอะเลย
เยอะกว่าที่มารอบก่อนประมาณ 82.000468436218 เปอเซ็นต์
(เอ็งใช้ไรวัดฟะ!!)
แต่ผมนั่งรอได้ประมาณ 40 นาที หมอก็เรียกเข้าไปเลย
แปลกดี อาจเพราะมาตามคิวที่นัดกระมัง จึงได้ไวกว่าครั้งก่อน
เพราะครั้งก่อนคงต้องทำเรื่องโยกย้ายอะไรน่ารำคาญด้วยแหละเลยนานชิป
เมื่อเข้าไปนั่งถึงหน้าหมอตี๊แล้ว ครั้งนี้แปลกที่หมอยิ้มแย้มกว่าเดิมมาก
(เอ๊ะ หมออ่านใจผมที่ด่าไปได้เหรอเนี่ย หมอเป็น X men เหรอ!!!?)
จากนั้นนั่งคุยกันซักพัก ถามไถ่อาการ
แล้วบอกให้ผมไปตัดเฝือกแล้วไป x-Ray เลย
เหยด ครั้งนี้ ไม่รอนาน แถมได้อะไรฉึบฉับ แถมด้วยรอยยิ้มสุดเสน่หาอีกต่างหาก
เมื่อไปถึงห้องตัดเฝือก หมอค่อย ๆ ใช้กรรไกรมาตัดไหมที่พันรอบขาผม
ฉับ ๆ แงะ ๆ สารภาพตรงนั้นเลยว่า ผมตื่นเต้น แต่ก็คง keep look หน้าแมสไว้ได้อยู่
แล้วเมื่อตัดเสร็จกำลังจะดึงเฝือกออก ในอีก 3.....2.....1......
ผ่าง!!!
เชี่ย........ตีนกู....ทุกเรศสิ้นดี
เนื่องจากขาขวาไม่ได้ใช้การมันนานมาก ถึง 3 อาทิตย์ได้ มันจึงอ่อนแรง
กล้ามเนื้อส่วนต้นขาขวา ฟีบไปเบิ่ดดดดด แถมยังมีรอยช้ำเล็กน้อย
เนื่องจากมันอักเสบ แต่อีกไม่นานก็จะหายไปเอง
และยังรอยขุ่ย ๆ ขาวที่เป็นหนังรอกออกมา เพราะไม่โดนน้ำ ไม่โดนอากาศ ไม่โดนส้นตีนไรเลย จึงแตกเยี่ยงเม็ดทราย
และกว่าจะขัดออกหมดนี้ นึกว่าขัดหนังควาย ออกยากชิบหาย ยากเหมือนลุง----
ให้ตายเถอะ ข้าไม่ชอบทรายเลยจริง ๆ....
สัมผัสแรกที่เท้าขวาลงกับพื้นเย็นๆของโรงบาล ....อ่า ฟิน...............
ฟิน
เหมือนได้ปลดก้อนหินไคโร ที่ถ่วงขามานาน พอถอด ขากูเกือบลอยไปดวงจันทร์เลยทีเดียว มันเบาหวิว
เสร็จจากนั้น ไปX-ray แล้วก็กลับมาหาหมอหน้าตี๋หิดคนเดิม
ด้วยรอยยิ้มสุดเสน่หาที่คงบ่งบอกว่า
ผมคงไม่ต้องกลับมาที่นี้อีก
และก็เป็นแบบนั้นจริง ๆ
กระดูกผมเชื่อมเข้ากันได้แล้ว แต่ยังออกแรงมากไม่ได้ ไม่เช่นนั้นจะกลับมาแตกอีกรอบแน่ จึงต้องคอยประคบประหงมมันไปอีกซักระยะ ยังวิ่งไม่ได้
ปั่นจักรยานไม่ได้ เดินได้แต่ยังคงต้องใช้ไม้ค้ำ
พร้อมกับบอกว่า ถ้าหายดีแล้ว ขอบริจาคไม้ค้ำด้วยก็ดีนะ และก็ส่งรอยยิ้มสุดเสน่หานั้นมาอีกรอบ
จ่ายตัง – รับยา ก็เป็นหน้าที่ของพ่อผมจัดการ
อาริกาโตะ ฟาเตอร์
จากนั้นผมก็กลับบ้านพร้อมกับรอยยิ้มอย่างชื่นใจ ที่ว่าในที่สุดก็ผ่านพ้นช่วง
อันสาหัสของผมมาได้ซักที และก็ลงเดินได้อย่างเป็นสุขโดยไม่รู้สึกหนักขาอีกต่อไปแล้ว
แต่ยังติดที่ว่า เหมือนขาขวากู โปลิโอแดกอะ แรงเดินก็ไม่มี ขาก็ฟีบ ไม่เท่ากันด้วยสองข้าง
ต่อจากนี้ก็คงต้องรอพักฟื้นกล้ามเนื้อไปอีกซักระยะ ก่อนจะกลับมาทำกิจวัตรประจำวันแบบปกติสุขแบบชาวบ้านได้อย่างเต็มประสิทธิภาพ
ขอบคุณ
ขาขวาที่พึ่งงัดเฝือกออกไป
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
