#22 เล่ม 1 บทที่ 3 หน้า 121 ~ 127
...
G : ดี ทีนี้ก็เริ่มกันเลย แล้วก็ไม่ต้องขอโทษสำหรับคำถามพวกนี้หรอก นี่คือคำถามที่มนุษย์ชายหญิงได้เฝ้าถามมานับร้อยๆปีแล้ว
ถ้าหากมันโง่เง่าผู้คนคงไม่ถามซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนถึงรุ่นลูกรุ่นหลานหรอก
มา...ไปที่คำถามแรกกัน
[ ๏ 1. - เมื่อไหร่ชีวิตของผมจะ `โงหัวขึ้น` เสียที?
- ยังขาดอะไรที่จะทำให้มัน `เข้าที่เข้าทาง` และประสบความสำเร็จแม้เพียงเล็กน้อยได้บ้าง?
- การต่อสู้ดิ้นรนในชีวิตผมจะยุติลงไหม? ]
ฉันได้สร้างกฎเกณฑ์ต่างๆในจักรวาลขึ้นเพื่อเธอจะได้มี ได้สร้าง สิ่งที่เธอเลือก
กฎเหล่านี้ไม่สามารถละเมิดหรือเพิกเฉยได้
แม้ขณะที่กำลังอ่านถ้อยคำนี้เธอก็กำลังปฏิบัติตามอยู่
เธอไม่อาจไม่ทำตามกฎนี้ได้เพราะมันคือวิถีที่ทำให้สิ่งต่างๆดำเนินไป
เธอไม่สามารถออกไปจากกฎหรือทำสิ่งใดนอกเหนือจากกฎได้
ทุกนาทีในชีวิต...เธอใช้ชีวิตอยู่ภายใต้กฎเกณฑ์นี้
และ *ทุกสิ่งที่เธอเคยมีประสบการณ์ก็คือสิ่งที่เธอสร้างขึ้นมานั่นเอง*
เธอคือหุ้นส่วนของพระเจ้า
เราร่วมพันธะสัญญากันชั่วนิจนิรันดร์
"คำสัญญา" ที่ฉันให้ไว้กับเธอคือ
ฉันจะให้สิ่งที่เธอขอ
คำมั่นสัญญาของเธอคือการร้องขอ คือการเข้าใจถึงกระบวนการของการขอและการตอบคำร้องขอนั้น
ฉันอธิบายกระบวนการนี้แก่เธอมาแล้วครั้งหนึ่ง และจะทำอย่างนั้นอีกครั้ง
เพื่อเธอจะได้เข้าใจแจ่มแจ้ง
เธอดำรงอยู่ในสามระนาบ
ตัวเธอประกอบด้วย :
ร่างกาย (body)
จิตใจ (mind)
และวิญญาณ (spirit)
ซึ่งเธออาจจะเรียกว่า :
กายภาพ (physical)
อกายภาพ (non-physical)
และ อภิกายภาพ (meta-physical) ก็ได้
นี่คือตรีเอกานุภาพซึ่งถูกเรียกในชื่อต่างกันไป
*เธอเป็นสิ่งใดฉันก็เป็นสิ่งนั้น*
ฉันแสดงตัวออกมาในฐานะองค์สาม
ซึ่งนักศาสนศาสตร์บางคนเรียกว่า :
พระบิดา พระบุตร และพระวิญญาณบริสุทธิ์
เหล่านักจิตบำบัดล่วงรู้สามส่วนนี้และเรียกว่า :
จิตสำนึก (conscious)
จิตใต้สำนึก (subconscious)
และจิตเหนือสำนึก (superconscious)
นักปรัชญาของเธอใช้คำว่า :
สัญชาตญาณ (id-identity)
อัตตา(ego)
และจิตเหนืออัตตา (super ego)
วิทยาศาสตร์เรียกว่า :
พลังงาน (energy)
สสาร (matter)
และปฏิสสาร (antimatter)*
[*Antimatter : สสารที่ประกอบด้วยอนุภาคเหมือนกันแต่มีประจุไฟฟ้าต่างกัน ~ ผู้แปล]
กวีกล่าวถึง :
จิต ใจ และ วิญญาณ
(mind, heart, soul)
นักคิดนิวเอจ* อ้างถึง :
ร่างกาย จิตใจ และ วิญญาณ
(body, mind, spirit)
[*New Age : กระแสเคลื่อนไหว (Movement) ของกลุ่มปัจเจกเพื่อแสวงหาคำอธิบายและความเข้าใจชีวิต รวมถึงการปฏิบัติทางจิตวิญญาณในแนวทางที่ไม่อิงกับศาสนา ด้วยรู้สึกว่าวิธีอธิบายสิ่งต่างๆตามแบบศาสนาเพียงอย่างเดียว ไม่อาจตอบสนองต่อเบื้องลึกในจิตใจหรือให้คำตอบชีวิตแก่พวกเขาได้อีกต่อไป อีกทั้งเห็นว่ายังมีความจริงสำคัญของชีวิตอีกหลายประการที่ศาสนาไม่ได้กล่าวถึง และ "เชื่อว่าแต่ละคนย่อมมีเส้นทางทางจิตวิญญาณที่ต่างกันไปตามวิถีทางของแต่ละคน ไม่มีสูตรสำเร็จเดียวที่ใช้ได้กับทุกคน" ~ ผู้แปล]
เวลา (time) ของเธอ แบ่งออกเป็น
อดีต ปัจจุบัน และ อนาคต
แล้วมันไม่เหมือนกันตรงไหนกับจิตใต้สำนึก จิตสำนึก และ จิตเหนือสำนึก?
พื้นที่ (space) ก็ถูกแบ่งออกเป็นสามนั่นคือ
ที่นี่ ที่นั่น และ ที่ว่างระหว่าง
การระบุหรืออธิบาย "ที่ว่างระหว่าง" นั้นยากเอาการ เพราะเมื่อเธอเริ่มอธิบายหรือให้คำนิยาม มันก็จะกลายเป็น "ที่นี่" หรือ "ที่นั่น" ไป
แต่เราก็รู้ว่ามันมีอยู่จริงๆ เพราะเป็นสิ่งที่ทำให้ "ที่นี่" และ "ที่นั่น" ตั้งอยู่ได้
เหมือนที่`ปัจจุบันอันเป็นนิรันดร์`ทำให้ "ก่อนหน้า" และ "ภายหลัง" ตั้งอยู่ได้นั่นละ
คุณลักษณะทั้งสามของเธอแท้จริงคือ
"พลังงานสามอย่าง"
เธออาจเรียกว่า :
`ความคิด `ถ้อยคำ และ `การกระทำ
เมื่อทั้งหมดนี้รวมกันจะเกิดผลลัพธ์
ซึ่งในภาษาและความเข้าใจของเธอเรียกว่า
*ความรู้สึกหรือประสบการณ์*
"วิญญาณของเธอ" (จิตใต้สำนึก สัญชาตญาณ จิตวิญญาณ อดีต ฯลฯ) คือ *ผลรวมของทุกความรู้สึกที่เธอเคยมี* (หรือเคยสร้างสรรค์ขึ้น)
"การตระหนักรู้ถึงบางส่วนของมัน" เรียกว่า
"ความทรงจำ"
เมื่อเธอมีความทรงจำ (Memory) จึงกล่าวกันว่า "เธอระลึกได้" เธอได้เข้าเป็นส่วนหนึ่งของมันอีกครั้ง (Re-member) นั่นคือ "การกลับมาร่วมกัน" นำส่วนต่างๆมาประยุกต์กันอีกครั้ง
เมื่อเธอ "ชุมนุมทุกส่วนเสี้ยวของตนเข้าด้วยกัน"
เธอก็จะจดจำได้ว่า :
*ตัวตนที่แท้จริงของเธอคือใคร*
. . .
กระบวนการสร้างสรรค์ "เริ่มต้นที่ความคิด"
ซึ่งก็คือ มโนคติ ความนึกคิด หรือ จินตภาพ
ทุกสิ่งที่เธอมองเห็นครั้งหนึ่งล้วนเคยเป็นแนวคิดของใครคนหนึ่งมาก่อน
*ไม่มีสิ่งใดเลยที่ปรากฏขึ้นในโลกของเธอซึ่งไม่เคยปรากฏครั้งแรกในฐานะความคิดล้วนๆ*
นี่เป็น "ความจริงสำหรับจักรวาล" ด้วยเช่นกัน
"ความคิด" คือ ขั้นแรกของการสร้างสรรค์
. . .
ลำดับต่อมาคือ "ถ้อยคำ"
ทุกสิ่งที่เธอพูดคือการแสดงออกของความคิด มันมีอำนาจสร้างสรรค์และส่งพลังงานแห่งการสร้างสรรค์นั้นออกสู่จักรวาล
`คำพูด`มีพลวัตมากกว่า (หรือบางครั้งอาจพูดได้ว่ามีพลังสร้างสรรค์มากกว่า) ความคิด
เพราะคำพูด "มีความสั่นสะเทือนในระดับที่ต่างจากความคิด"
พวกมันเข้าไปรบกวน (เปลี่ยน ปรับ กระทบ)
ต่อจักรวาล "ด้วยแรงปะทะที่มากกว่า"
"คำพูด" คือ ระดับที่สองของการสร้างสรรค์
. . .
ต่อไปได้แก่ "การกระทำ"
การกระทำคือคำพูดที่เคลื่อนไหว
คำพูดคือการแสดงออกของความคิด
ความคิดคือมโนคติที่ก่อรูปร่าง
มโนคติมาจากพลังงานรวมตัวกัน
พลังงานคือการปลดปล่อยของแรง
แรงคือมวลธาตุที่ตั้งอยู่
ธาตุคืออนุภาคของพระเจ้า
คืออณูของสิ่งนั้น
คือเนื้อแท้ของสรรพสิ่ง
*จุดเริ่มต้นคือพระเจ้า
*จุดจบคือการกระทำ
"การกระทำ" คือ การสร้างสรรค์ของพระเจ้า
หรือการที่พระเจ้าได้มีประสบการณ์นั่นเอง
. . .
ความคิดที่เธอมีต่อตัวเองก็คือ เธอไม่ดีพอ ไม่เยี่ยมพอ ไม่ไร้บาปพอที่จะเป็นส่วนหนึ่งหรือเป็นหุ้นส่วนกับพระเจ้าได้
เธอ "ปฏิเสธ" ตัวตนที่แท้จริงของตัวเองมานานจน "จำไม่ได้แล้วว่าเธอคือใคร"
ทั้งหมดนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ไม่ใช่เหตุบังเอิญ
แต่คือส่วนหนึ่งของ "แผนการศักดิ์สิทธิ์"
ด้วยเหตุว่าเธอ "ไม่อาจ" ที่จะอ้าง สร้าง หรือมีประสบการณ์ว่าตนคือใคร *หากเธอเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว*
จึงจำเป็นที่เธอจะต้อง "ลบ (ปฏิเสธ/ลืม)" ความเชื่อมโยงกับฉันเสียก่อน เพื่อเธอจะได้มีประสบการณ์เต็มเปี่ยม "จากการสร้างสรรค์อย่างเต็มที่ด้วยการทำให้เป็นรูปเป็นร่างขึ้น"
เพราะ "ประสงค์อันสง่างามที่สุดของเธอ" และ "ความปรารถนาที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของฉัน" ก็คือ :
*ให้เธอได้มีประสบการณ์ถึงตัวเองในฐานะที่เป็นส่วนหนึ่งของฉัน*
เหตุนั้นเธอจึงอยู่ในกระบวนการแห่งการมีประสบการณ์ถึงตัวเองผ่านการสร้างสรรค์ตัวตนขึ้นใหม่ใน "ทุกขณะจิต" เช่นเดียวกับที่ฉันทำ "ผ่านทางเธอ"
เธอเห็นความเป็นหุ้นส่วนของเราหรือยัง?
เธอจับความเกี่ยวพันของมันได้ไหม?
นี่คือ "การร่วมมือ" อันศักดิ์สิทธิ์
ซึ่งจริงๆก็คือ *การหลอมรวม* อันศักดิ์สิทธิ์
ชีวิตเธอจะ "โงหัวขึ้น"
เมื่อเธอ "เลือกให้เป็นอย่างนั้น"
เธอยัง "ไม่ได้เลือกจริงๆเลย"
เธอยังผลัดวันประกันพรุ่ง
หน่วงเหนี่ยว ยืดเยื้อ และประท้วงอยู่
ตอนนี้ได้เวลาแล้วที่จะประกาศและสร้างสิ่งที่เธอให้สัญญาไว้
การจะทำอย่างนั้นได้เธอต้อง "เชื่อในคำสัญญา" และ "ใช้ชีวิตตามนั้น" เสียก่อน
*เธอจะต้องใช้ชีวิตตามคำสัญญาของพระเจ้า*
"คำสัญญาของพระเจ้า" ก็คือ "เธอคือบุตรของพระองค์" "ทายาทของนาง" "คือฉายาลักษณ์เดียวกัน" คือ *ผู้เสมอพระเจ้า*
อา...นี้คือจุดที่เธอ`ติดค้าง`อยู่
เธอสามารถยอมรับการเป็น "บุตรของพระเจ้า" "ฉายาลักษณ์เดียวกัน" แต่กลับถอยหนีหากบอกว่า *เธอคือผู้เสมอพระเจ้า*
มันมากเกินกว่าจะยอมรับได้
มันยิ่งใหญ่เกินไป
น่าอัศจรรย์เกินไป
และต้อง "รับผิดชอบมากเกินไป"
เพราะถ้าเธอเสมอพระเจ้าแล้วย่อมหมายความว่า : "ไม่มีสิ่งใดจะกระทำต่อเธอได้"
"ทุกสิ่งล้วนเกิดจากการสร้างของเธอเอง"
"จะไม่มีคนเลวหรือเหยื่อผู้เคราะห์ร้ายอีก"
*มีเพียงผลลัพธ์จากความคิดที่เธอมีต่อสิ่งต่างๆเท่านั้น*
ฉันขอบอกเธอว่า : ทุกอย่างที่เธอเห็นในโลกของเธอ *ล้วนแต่เป็นผลลัพธ์จากความคิดที่เธอมีต่อสิ่งเหล่านั้นทั้งสิ้น*
เธอต้องการให้ชีวิต "โงหัวขึ้น" จริงๆใช่ไหมล่ะ?
ถ้าอย่างนั้น "จงเปลี่ยนความคิดที่มีต่อชีวิต"
"เปลี่ยนความคิดที่มีต่อตัวเอง"
จง `คิด `พูด และ `ทำ
*เสมือนเธอเป็นพระเจ้า*
แน่นอนว่าการทำอย่างนั้นจะแยกเธอออกจากคนส่วนใหญ่ และบรรดาเพื่อนมนุษย์ของเธอ
พวกเขาจะเรียกเธอว่า "คนบ้า"
และจะหาว่าเธอดูหมิ่นจาบจ้วง
ในที่สุดก็จะทนไม่ได้และจะพยามตรึงกางเขนเธอ
พวกเขาไม่ได้ทำอย่างนั้น เพราะคิดว่าเธอกำลังอยู่ในมายาการของตัวเองหรอก (คนส่วนใหญ่มีมารยาทพอที่จะปล่อยให้เธอสนุกกับความบันเทิงส่วนตัว)
แต่เป็นเพราะว่าไม่ช้าก็เร็ว คนอื่นๆจะถูกดึงดูดเข้าหาความจริงของเธอเพราะคำสัญญาที่เธอให้แก่พวกเขา
นี่คือตอนที่เพื่อนมนุษย์ของเธอจะเข้ามายุ่งเกี่ยว แล้วจุดนี้เองที่เธอเริ่มข่มขวัญพวกเขา
เนื่องเพราะ "สัจจะอันเรียบง่ายของเธอ"
เมื่อ "แสดงออกมาอย่างเรียบง่าย"
จะมอบความงามยิ่งกว่า
ปลอบโยนยิ่งกว่า
สันติยิ่งกว่า
เบิกบานมากกว่า
รักตนเองและผู้อื่นได้มากกว่ากลวิธีใดที่เพื่อนร่วมโลกของเธอจะเสกสรรค์ขึ้นได้
หากพวกเขา "รับสัจจะนี้ไว้" ก็ย่อมหมายถึง
"การสิ้นสุดวิถีของตน"
และยังหมายถึงการสิ้นสุดความเกลียดชัง
ความกลัว มานะถือตนและสงครามอีกด้วย
คือ "จุดจบของการประณามและเข่นฆ่าในนามของฉัน"
"จุดจบของความคิดว่าอำนาจคือธรรม"
"จุดจบของการค้าผ่านทางอำนาจ"
"จุดจบของความซื่อสัตย์
และภักดีเพราะความกลัว"
"จุดจบของโลกที่พวกเขารู้จักและเป็นโลกที่`เธอ`ได้สร้างขึ้นมายาวนาน"
ฉะนั้นจงเตรียมตัวให้พร้อมเถิด
ดวงวิญญาณที่ดีเอ๋ย!
ด้วยเธอจะถูกด่าว่า ถูกถ่มน้ำลายใส่
ถูกเรียกหาและถูกทอดทิ้ง
กระทั่งในที่สุดพวกเขาจะกล่าวหาเธอ ทดลองเธอ และตัดสินว่าเธอมีความผิดด้วยวิธีการทุกอย่าง
นับตั้งแต่ห้วงยามที่เธอยอมรับ
และรับเอาภารกิจศักดิ์สิทธิ์นี้ไว้เป็น :
*ภารกิจแห่งการตระหนักรู้ในตัวตน*
ถ้าอย่างนั้นจะทำไปทำไม ใช่ไหม?
ก็เพราะเธอ "ไม่ใส่ใจกับการยอมรับหรือการรับรองจากโลกอีกต่อไป"
"ไม่พอใจกับสิ่งที่โลกนำมาให้อีก"
และ "ไม่ยินดีกับสิ่งที่มันมอบให้คนอื่นๆด้วย"
เธอต้องการให้ความเจ็บปวดสิ้นสุด
ความทุกข์ทรมานยุติ
มายาสลาย
เธอพอแล้วกับโลกที่เป็นอยู่นี้
และแสวงหาโลกใบใหม่
ทว่า "ไม่ต้องเสาะหาอีกต่อไป"
*แต่จงนำออกมา*
...
...
...
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
