“แก้ว” เป็นเด็กสาวชาวบ้านที่อาศัยอยู่ในหมู่บ้านแห่งหนึ่ง ในอำเภออุ้มผาง จังหวัดตาก...
“แก้วเอ้ย ! เร็วๆ หน่อยรีบไปดูที่นอนก่อน ไม่รู้เปียกไปหรือยัง” เสียงแม่ที่ตะโกนฝ่าสายฝนที่กระหน่ำตกลงมาอย่างไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ
“จ้ะแม่” ฉันตะโกนตอบแม่ที่กำลังนั่งเอามือปิดหูหลบสายฟ้าแลบแปลบปลาบด้วยความกลัว อยู่ในกองเสื้อผ้า
“ยังไม่เปียกจ้ะแม่” ตะโกนบอกแม่ไปพร้อมกับมือก็รีบม้วนที่นอน ผ้าห่มและหมอน เข้าด้วยกัน
“เออ รีบลากมาที่กองเสื้อผ้าเร็วแล้วเอาผ้าใบนี่ คลุมให้ทั่วทั้งเสื้อผ้าและที่นอนนะ ดูด้วยล่ะ อย่าให้เปียก แล้วเอ็งก็เข้าไปอยู่ในนั้นแหละ เดี๋ยวเปียกจะไม่สบายเอา” เสียงแม่พูดพร้อมกับช่วยฉันคลุมผ้าใบเพื่อกันฝนที่กระหน่ำสาดเทเข้ามาในบ้าน ส่วนฉันเมื่อคลุมเสร็จก็เข้าไปนอนอุดหูหลับตาอยู่ใต้ผ้าใบตามที่แม่บอก
เฮ้อ!ถึงฤดูฝนทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที เป็นเรื่องปกติตั้งแต่ฉันจำความได้ พอฝนตกหนักทีไรเป็นต้องวิ่งกันทุกทีไป วันนี้โชคดีที่ฉันกลับจากโรงเรียนก่อนฝนตก แม่อยู่บ้านนั่งสานหญ้าคาที่เอาไว้ใช้ซ่อมหลังคาบ้าน วันนี้จึงไม่ต้องนั่งหลับเหมือนหลายๆครั้งที่ผ่านมา
เมื่อใดที่เก็บไม่ทัน เป็นต้องนั่งหลับทุกทีไปจนเช้าก็มี เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะบ้านฉันทำด้วยไม้ไผ่สาน หลังคามุงด้วยหญ้าคายังไงล่ะ ฝนตกหนักมาทีไรเป็นต้องเปียกไปทั่วทั้งบ้าน
เรื่องของแก้ว...เป็นเรื่องราวชีวิตของผู้เขียนเองค่ะ
อาจจะมีการแต่งเพิ่มเติมเพื่ออรรถรสในการอ่านไปบ้าง ผู้เขียนพร้อมรับคำติชมจากทุกคนเลยนะ ^^
ฝากติดตามด้วยนะคะ และขอบคุณทุกๆคนที่แวะเข้ามาอ่าน มาให้กำลังใจกันด้วยนะคะ :)
- 27
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
