วันฟ้าครามไม่มีทางสร้างคน ฉันใด
วันที่ฟ้าคะนองทะเลบ้าคลั่ง
จึงสร้างคนได้ ฉันนั้น
เรื่องเล่าจาก "อิฐขี้กลัว"
ช่างทำอิฐคนหนึ่ง กำลังใส่อิฐลงไปในเตาเผาทีละก้อน อิฐก้อนหนึ่งเริ่มตัวสั่นด้วยความกลัว เมื่อคิดว่ากำลังจะถูกไฟที่กำลังลุกโชนเผาไหม้เกรียมในไม่ช้า
“อย่ากลัวไปเลยน้องชาย” อิฐก้อนอื่นๆ พากันปลอบมัน
“นั่นน่ะเป็นโอกาสที่หายากนะ เพราะการเผาไฟจะทำให้เราเป็นประโยชน์”
แต่อิฐขี้กลัวไม่ยอมเชื่อ มันพยายามหลบหลีกให้พ้นมือของช่างทำอิฐ และเข้าไปแอบอยู่ในกองฟาง และสามารถหลบเลี่ยงการถูกเผาได้สำเร็จ
ต่อมาอิฐก้อนนี้ได้พบกับบรรดาอิฐที่ถูกเผาไฟแล้วอีกครั้งหนึ่ง เพื่อนๆ ต่างรู้สึกเสียดายที่อิฐก้อนนั้นไม่ถูกเผาไฟ แต่อิฐก้อนนั้นก็ไม่สนใจ มันเห็นว่าเพื่อนๆ ของมันไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปมากเลย เพียงแต่มีสีน้ำตาลเข้มขึ้นกว่าเดิม และเข้มแข็งมากขึ้นด้วย
ในไม่ช้าคนงานก็มาขนอิฐทั้งหลายออกไป คนงานคนหนึ่งสังเกตเห็นอิฐก้อนที่ไม่ได้ถูกเผาไฟอยู่ในกองด้วย
“ข้าสงสัยว่ามันรอดจากการถูกเผาไฟไปได้ยังไง” เขาพูดพลางถอนใจ แล้วหยิบมันขว้างทิ้งไป
อิฐที่ไม่ได้ถูกเผาเริ่มเสียใจ ในการกระทำของมัน เมื่อเห็นเพื่อนๆ ถูกลำเลียงออกไปจากที่นั่นด้วยความร่าเริงเบิกบาน แล้วมันก็ถูกทอดทิ้งให้อยู่โดดเดี่ยวที่นั่น และเมื่อลมพัดกระหน่ำและฝนตกลงมา มันก็ค่อยๆ เสียรูปร่าง จนกลายเป็นโคลนตมในที่สุด
สภาวะที่กดดัน และการต่อสู้กับอุปสรรคหลายอย่างในชีวิต เป็นเพียงขั้นตอน "เผาอิฐ" ของเราเท่านั้น หากเราสามารถผ่านไปได้ จะทำให้เราแข็งแกร่งขึ้น สามารถดำเนินชีวิตได้อย่างเข้มแข็งและน่าภูมิใจ และประสบความสำเร็จในชีวิต
จำไว้ว่า...
"อุปสรรคที่ทานทน จะหลอมคนให้ทนทาน"
รักเอย..
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
