บันทึกของคนชอบอยู่คนเดียว
สวัสดีค่ะอันนี้เป็นบันทึกที่ 1 ของเรานะคะเราชื่อว่าโบว์ อายุ 26 ปี เวลาทุกคนเห็นเราทุกคนจะชอบมองว่าเราเนี่ยเด็กเกินกว่าอายุ อะไรที่ทำให้เราสร้างบล็อกนี้ขึ้นมา เพราะว่า เรารู้สึกเราชอบอยู่คนเดียวแต่บางครั้งมันก็เหงานะเราไม่มีแม้แต่เพื่อนสนิทเรามีแค่แม่แต่เราไม่ได้อยู่กับแม่ ตั้งแต่เด็กๆ เราก็เป็นคนที่ชอบเก็บตัวมาโดยตลอด ไม่ค่อยชอบเข้าสังคม ส่วนใหญ่ใช้เวลาอยู่กับคอมพิวเตอร์แล้วก็ทีวี ดูแต่การ์ตูน เป็นส่วนใหญ่แล้วก็ชอบเขียนไดอารี่เราเลิกเขียนไดอารี่ไปเพราะว่ามีคนอ่านไดอารี่เรารู้สึกว่ามันแย่มาก ๆ เพราะว่ามันเป็นอะไรที่ส่วนตัวที่สุดเราเติบโตมาแบบคนที่มั่นใจในตัวเองดูจากภายนอกทุกคนจะคิดว่าเราเป็นคนที่มั่นใจเกินร้อย แต่ในใจไม่ใช่เลย ทุกคนคิดว่าเราเข้มแข็ง ทุกคนคิดว่าเราเอาตัวรอดได้ แต่เราก็เห็นด้วยนะ แต่บางครั้ง เราก็ต้องการความช่วยเหลือบ้าง แต่เรากลัว กลัวที่จะถาม ถามถึงความช่วยเหลือ เพราะอะไรเราถึงกลัวหรอ? ก็เพราะว่าเรากลัวการโดนปฏิเสธไง ตอนเด็กๆ เราเป็นเด็กที่มา จาก ต่างจังหวัด แล้วก็โดนญาติล้อมาโดยตลอดว่าเป็นเด็กบ้านนอกทำให้เราเป็นคนที่ไม่มีความมั่นใจตัวเองในตอนนั้น เรียกง่ายๆก็คือชอบโดนแกล้งหรือว่าบูลลี่ อาจจะด้วยการกระทำและคำพูด และการกระทำและคำพูดในวัยเด็กทำให้เราเข้มแข็งมีบุคลิกที่มั่นใจในตัวเอง และค่อนข้างจะ หยิ่ง ไม่ชอบยิ้ม ไม่ค่อยมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดีกับคนอื่นเพราะเราเคยมี ประสบการณ์ ที่มันแย่มากๆเกี่ยวกับเพื่อน ถึงตอนนี้เราเลยตัดสินใจว่าอยู่คนเดียวมันก็คงจะดีกว่า เข้าเรื่องเลยแล้วกัน เราจะมาเล่าให้ฟังว่าตอนเด็กๆเราโดนอะไรบ้างถึงเราได้โตมาเป็นคนแบบนี้ ตอนเด็กๆโดนล้อโดนดูถูกโดนล้อเรื่องหน้าตาเรื่องจมูกที่ใหญ่เกินไปแล้วก็เรื่องผมที่หยิก เราก็เรื่องสำเนียงการพูดและฐานะที่บ้านเราเกิดมาในครอบครัวที่มีพี่น้องเยอะและพ่อแม่ ทำงานหนักมาโดยตลอด จึงไม่มีเวลามาใส่ใจและดูแลในเรื่องของสุขภาพจิตใจ แต่เราไม่โทษแม่เราหรอกนะเพราะว่าทุกอย่าง มันผิดที่ตัวเราเองผิดที่ความคิดของเราเอง เราตั้งใจเรียนมาก เพราะเราคิดว่าเราอยากมีรายได้เป็นของตัวเองแล้วก็ได้ออกไปจากบ้านหลังนั้นสักทีเพราะเราเบื่อ เบื่อทุกอย่าง ทุกอย่างไม่มีความเป็นส่วนตัว แม้กระทั่งไดอารี่ของเรา ตอนเด็กๆเราเป็นคนที่เรียนปานกลางไม่ได้เก่งมาก แต่ เรามีความคิดที่ว่า ยังไงก็ต้องเรียนจบให้ได้ ซึ่งกว่าจะผ่านคำคำนั้นมาก็มีคนดูถูกมากมาย ถามเราว่าเมื่อไหร่จะจบ ตอนมัธยมปลายเราเรียนเกี่ยวกับภาษาฝรั่งเศสและภาษาอังกฤษ เราชอบวัฒนธรรมของต่างชาติเพราะว่าเขามีความคิดอิสระและเขาให้ความ เท่าเทียมกัน ของมนุษย์ไม่เหมือนวัฒนธรรมไทย
ไม่สามารถแสดงความคิดเห็นตรงๆได้เลยเพราะเราจะกลายเป็นคนไม่มีมารยาทโดยทันที ซึ่งมันก็เป็นปัญหาของเรามาตลอดแต่ก็ไม่เป็นไรหรอกนะ ช่างมันเถอะ ไม่รู้อะไรดลบันดาลใจให้เราเรียนคณะครุศาสตร์สาขาวิชาการศึกษาปฐมวัยซึ่งเรียกง่ายๆว่าเป็นครู อนุบาล น่ารักใช่ไหมล่ะแต่เราก็ชอบอาชีพของเรานะ เพราะว่า มันทำให้เราไม่เหงาไงล่ะ เราชอบอยู่กับเด็กเพราะว่าเด็กมีความใสซื่อ บริสุทธิ์ตื่นเต้นกับทุกอย่าง เดี๋ยวไว้มาต่อบันทึกที่ 2 เราจะมาเล่าเกี่ยวกับชีวิตที่ชอบอยู่คนเดียวกับของเรา ชอบทำอะไรคนเดียวชอบแม้กระทั่งพูดคนเดียวไว้เจอกันใหม่นะคะถ้าชอบก็คอมเม้นให้กำลังใจกันด้วยนะ ขอบคุณค่ะ
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
