เพราะอะไรถึงชอบอยู่คนเดียว?
เพราะว่าเราผิดหวังกับสังคมมามากแล้วรู้สึกมนุษย์ทุกคนเป็นพิษ เราเคยมีความรู้สึกเกลียดทุกคนแม้กระทั่งตัวเองเราไม่อยากจะพูดกับใคร แต่เราก็คิดขึ้นมาได้ว่ามนุษย์ไม่สามารถอยู่คนเดียวได้หรอก เรายังต้องสื่อสารกันและทำงานร่วมกันใช้ชีวิตร่วมกันอยู่แต่มันก็มีเหตุผลนะที่เราชอบอยู่คนเดียว เพราะว่า ตอนสมัยเรียนมัธยมและมหาวิทยาลัย เรามีปัญหามาโดยตลอด
มีปัญหาเรื่องบุคลิกของตัวเอง เช่น เราเป็นคนไม่ชอบยิ้ม แล้วก็ไม่ชอบคุยกับใครก่อน แต่ก่อนเราชอบคุยกับคนอื่นก่อนนะแต่มันก็มีอะไรที่ฝังใจที่ทำให้เราไม่อยากคุยกับคนอื่นก่อนเพราะว่าเราทักเขาไปแล้วเขาก็ทำนิ่งเฉยทำเหมือนเราไม่มีค่า ทำเหมือนเราไร้ค่า ทุกคนพากันบูลลี่เรา และก็พูดว่า กูไม่ใช่เพื่อนมึงใครเพื่อนมึง ซึ่งคำนี้มันทำให้เราเจ็บมาก แล้วเราก็เกลียด เกลียดการที่ทุกคนมองว่าเราเป็นคนไร้ค่า เกลียดการโดนทิ้ง เกลียดการที่ไม่มีตัวตน มันก็เลยทำให้เราเป็นคนที่มีบุคลิกที่ค่อนข้างเงียบและก็เข้าถึงยาก
แล้วเราก็เป็นคนที่พูดตรงไปตรงมาและแสดงความคิดเห็นชัดเจนและมีจุดยืนทำให้หลายๆคนไม่ชอบในความมั่นใจในตัวของเรา ซึ่งเราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม เราพยายามทำดีกับทุกคนเรามีแต่ความจริงใจแต่บางครั้งสิ่งที่สังคมตอบแทนก็คือการโดนหักหลัง บางครั้งเราคุยกับ บางคน แล้วเรารู้สึกไว้ใจเขาแต่พวกเขาตอบแทนโดยการเอาเรื่องของเราไปเล่าให้คนอื่นฟัง แล้วเราก็กลายเป็นตัวตลกแล้วก็เป็นคนไร้ค่าเราเกลียดการเป็นคนตลกเราไม่ใช่คนตลกเราไม่ใช่ตัวตลกให้ใครมานั่งขำ
มาถึงจุดนี้ เมื่อเราเข้ามหาวิทยาลัย แล้วก็เลยกลายเป็นคนที่ หยิ่ง ไม่ค่อยยิ้มไม่มีมนุษย์สัมพันธ์ ทำให้เพื่อนคนอื่นเข้าใจผิด แล้วก็ไม่อยากเป็นเพื่อนกับเราแล้วก็คอยหาเรื่องเรา เราก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่า ทำไม ต้องมาหาเรื่องกัน ไม่ว่าด้วยการแซว โดยใช้คำพูดที่รุนแรง อย่างเช่น อีนี้มาแล้ว กูไม่ชอบขี้หน้ามันเลยว่ะเหม็นหน้า อย่ามามั่นหน้าให้มาก เรายอมรับนะ ว่าเราค่อนข้างมั่นใจตอนที่เราเรียนอยู่มหาลัยเราแต่งตัวเปรี้ยวมาก เราใส่กระโปรงสั้น แล้วก็เสื้อรัดรูป แต่เราก็ไม่ได้สนใจหรอกนะว่าเราเรียนคณะครุศาสตร์ เราอยากทำอะไรเราก็ทำก็อยากแต่งตัวแบบไหนก็แต่งเลยไม่ได้สนใจคำพูดของใครแล้วค่อนข้างที่จะเป็นตัวของตัวเอง ซึ่งมันก็ไม่ได้ผิดอะไร เราคิดว่าตัวใครตัวมันน่ะ ทำไมมนุษย์ทุกคนจะต้องมาสนใจในเรื่องของคนอื่นด้วย เราไม่เข้าใจ
เราโดนแกล้งมาก็เยอะแต่ทำไมเรากลายเป็นคนมั่นใจขนาดนี้ล่ะ ก็เพราะมันเป็นเกราะป้องกันเราไง ไม่ให้ใครมายุ่งกับเรา เพราะเราไม่อยากเจ็บ ไม่อยากผิดหวัง ไม่อยากรู้สึกเป็นคนไร้ค่ากับคำพูดคนอื่น เราก็เลยเลิกสนใจ ที่จะปฏิสัมพันธ์กับผู้อื่น เพราะเกลียดความผิดหวัง
จนกระทั่ง เราเรียนจบ แต่ก่อนเรามี Facebook ของเพื่อนที่มหาลัยนะแต่พอเรียนจบแล้วก็ลบออก เกือบทั้งหมด เพราะว่าเราไม่อยากยุ่ง ไม่อยากเห็น แต่ที่เราไม่ลบตอนที่เราเรียนอยู่ก็เพราะว่าเราคิดว่ามันเป็นมารยาทน่ะ แต่มันก็ยังมีเพื่อนที่ดีๆอยู่ ซึ่งเราก็ยังเก็บไว้แล้วก็คุยกันอยู่ตลอด แต่ไม่ค่อยได้คุยหรอกนะเพราะขี้เกียจคุยอ่ะ ไม่มีอะไรต้องคุย ส่วนใหญ่เพื่อนก็จะมาบ่นเรื่องของการทำงาน เราขี้เกียจฟังเพราะว่างานเราก็เหนื่อยมาพอแล้วฟังดูอาจจะเป็นคนที่เห็นแก่ตัว ที่ไม่อยากฟังเรื่องคนอื่น ทุกคนชอบที่จะเป็นผู้พูดไม่มีใครอยากเป็นผู้ฟังเราไม่ได้ชอบพูดหรอกนะแล้วเราก็ไม่ได้ชอบฟังด้วย
อ่านตรงนี้ คิดว่าเราใจร้ายมั้ยล่ะ แต่ว่าไม่นะ เรารักสัตว์รักธรรมชาติ รักพ่อแม่พี่น้อง แล้วก็นักเรียนที่เราสอน เรารักทุกคนที่มีพระคุณกับเรา เราจะรู้สึกได้ ว่าใครคนไหนหวังดีคนไหนไม่หวังดี เราชอบอ่านหนังสือจิตวิทยาซึ่งมันทำให้เราเนี่ยเข้าใจมนุษย์มากขึ้นแต่สิ่งที่เราไม่ค่อยเข้าใจก็คือ ตัวของเราเอง บางครั้งเราก็ทะเลาะกับตัวเองในใจนะมันก็ตลกดีใครเคยเป็นแบบเราบ้าง? เราว่ามันไม่แปลกหรอกนะ การที่เราทุกคนชอบพูดคนเดียวหรือว่าทำกิจกรรมคนเดียว
- 7
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
