อริยสัจ 4 แก่นของพระพุทธศาสนา
สิ่งที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงตรัสรู้นั้นคือ อริยสัจ 4(สัจจะที่ทำให้เป็นผู้ประเสริฐ) ได้แก่ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ และมรรค
1.ทุกข์ คือ สภาพที่ทนได้ยาก ภาวะที่ทนอยู่ในสภาวะเดิมไม่ได้ สภาพที่บีบ
คั้น ได้แก่ ชาติ(การเกิด) ชรา(การแก่ การเก่า) มรณะ(การตาย การสลายไป
การสูญสิ้น) การประสบกับสิ่งอันไม่เป็นที่รัก การพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก การปรารถนาสิ่งใดแล้วไม่สมหวังในสิ่งนั้น กล่าวโดยย่อ คือ ความยึดมั่นถือมั่นในขันธ์5
2.สมุทัย คือสาเหตุที่ทำให้เกิดทุกข์ ได้แก่ ตัณหา ความดิ้นรน ความทะยานอยากของจิตใจได้แก่ ตัณหา 3 ประการดังนี้
2.1กามตันหา (ความอยากได้ในกามคุณ5)
2.2ภวตัณหา (ความทะยานอยากในภพความอยากเป็นโน่นเป็นนี่)
2.3วิภวตันหา (ความทะยานอยากในความปราศจากภพ ความอยากไม่เป็น
โน่นเป็นนี่)
3.นิโรธ คือ ความดับทุกข์ ได้แก่ การดับของตัณหา การดับของความทะยานอยาก
4.มรรค คือแนวทางปฏิบัติที่นำไปสู่หรือนำไปถึงความดับทุกข์ ได้แก่
อริยมรรคมีองค์แปด
ตามพุทธประวัติ พระพุทธเจ้ามิได้ทรงแสดงอริยสัจแก่ใครง่ายๆ แต่จะอบรม
ด้วยธรรมหมวดอื่นจนผู้นั้นมีจิตใจบริสุทธิ์พอ จึงแสดงอริยสัจ ธรรมข้ออื่นที่
ทรงใช้อบรมคฤหัสถ์ ได้แก่ พรรณนาเรื่องทานและศีล พรรณนาเรื่องโทษของกาม กฎแห่งกรรม เป็นต้น
กิจในอริยสัจ 4
พระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ทรงตรัสกิจหรือข้อควรปฏิบัติต่อ อริยสัจ 4ไว้ดังนี้
หน้่าที่ต่อ ทุกข์ ควรรู้
หน้่าที่ต่อ สมุทัย ควรละ
หน้่าที่ต่อ นิโรธ ควรทำให้แจ้ง
หน้่าที่ต่อ มรรค ควรเจริญ
บทความจากหนังสือ ว่าง ฉบับพกพา สถานภาวนาบ้านธรรมทาน
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
