เรื่องสั้น . . . . . . . . ผู้ชายบนรถไฟ กับ ความในใจของผู้หญิง
ในยุคที่โลกโซเชียลเข้าครอบครองทุกซอกทุกมุม เปิดโอกาสให้ผู้คนที่อยากเขียนได้ลงมือและส่งผ่านปลายนิ้วออกสู่สังคมได้ทันที ไม่ต้องผ่านบรรณาธิการหรือสำนักพิมพ์ เป็นยุคสมัยที่ทุกคนสามารถเป็นนักเขียนได้หมด งานเขียนที่เต็มไปด้วยความคิด ความฝัน ส่งผ่านโซเชียลมีเดีย ระลอกแล้ว ระลอกเล่า อย่างรวดเร็ว ชั่วพริบตา ถ้าย้อนไปสมัยก่อนเป็นเรื่องยากมากที่ส่งงานไปตามนิตยสารกว่าจะได้ลง รอเป็นปีกว่าจะได้การตอบรับหรือตอบว่าไม่รับ แต่เมื่อมีโอกาสง่ายๆ อย่างนี้แล้ว ก็ใช่ว่าเส้นทางนักเขียนจะรุ่งโรจน์ได้ง่าย ด้วยช่องทางสื่อที่แน่นขนัด แออัดยัดเยียด เต็มไปด้วยสารพัดงานเขียนอย่างโกลาหล ด้วยนักเขียนยุคใหม่ที่มีแนวคิด รูปแบบการเขียนใหม่ๆ แสดงความเป็นตัวเองมากขึ้น ไม่เหมือนยุคเดิมอีกต่อไป
เรื่องสั้นชุด "วันที่โลกเดินช้า . . . กว่านี้" เกิดในยุค 20 ปีที่ผ่านมา ช่วงที่โลกเพิ่งเข้าสู่ยุคอินเทอร์เน็ต เป็นงานเขียนที่ทั้งรอดพ้นและไม่รอดจากการถูกทิ้งลงถังขยะโดยบรรณาธิการ วันนี้ได้รวบรวมกลับมาเสนอเพื่อระลึกถึงบรรยากาศเก่าๆ ในวันวานที่ผ่านมาครับ
. . . เวลาเดินทางคนเดียวต้องคอยมองดูรอบๆ บ้างนะจ๊ะ
ไม่เพียงแต่เป็นการระมัดระวังอันตรายเท่านั้นนะ
ต้องสังเกตว่ามีหนุ่มหล่อๆแอบมองเราอยู่บ้างมั้ย
เผื่อจะปิ๊งกันอย่างฉับพลันไม่รู้ตัวก็ได้
ยังมีเรื่องอีกเยอะแยะจะเล่าให้ฟัง
รวมทั้งเรื่องเซอร์ไพรส์สุดๆ ด้วย
รักและคิดถึงมากๆ จ้ะ
พัชรา
ป.ล. อย่าลืมดูคนข้างๆ ด้วยนะ
เผื่อจะเจอคนที่เธอรอมานานแสนนาน
นิอรพับกระดาษจดหมายสอดเข้าไปในซองตามเดิม หล่อนทอดสายตามองออกไปนอกหน้าต่างของตู้โดยสารรถไฟ ทิวทัศน์ข้างทางสวยงามชวนให้ปล่อยอารมณ์ไปได้เรื่อยเปื่อย
เมื่อนึกถึงข้อความในจดหมายของเพื่อนรัก หล่อนก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ พัชรามักจะมีอะไรๆ ให้หล่อนได้ลุ้นและประหลาดใจเสมอ นิอรนึกคาดเดาว่าเป็นเรื่องอะไรกันแน่จนตัวเองใจลอยในขณะที่สีหน้ายังยิ้มแย้มอย่างมีความสุข แต่เมื่อนิอรมองกลับเข้ามาภายในรถไฟ หล่อนต้องหุบยิ้มทันทีเพราะสายตาไปกระทบกับแววตาของใครคนหนึ่งซึ่งกำลังจ้องมองหล่อน นิอรรีบเบือนหน้าออกไปทางหน้าต่าง ในใจรู้สึกอึดอัด หล่อนค่อยๆ หันหน้ากลับมาเหลือบมองไปยังที่นั่งอีกฝั่งหนึ่ง เขายังมองมาที่หล่อน บ้าจริงๆ เชียว นิอรรู้สึกหงุดหงิดต้องถอนสายตาหันกลับไปทางหน้าต่างอีกครั้ง นึกถึงสิ่งที่พัชราเขียน เธอช่างเดาอะไรได้แม่นยำขนาดนี้ แต่นั่นแหละพัชราบอกให้หล่อนระวังตัวไม่ใช่หรือ บางทีเขาอาจจะไม่ใช่คนดี หรือจะเป็นอะไรก็ช่างเขาเถอะ อย่ามายุ่งกับหล่อนก็แล้วกัน
นิอรระบายลมหายใจช้าๆ พยายามไม่ให้ผิดสังเกต หล่อนขยับท่านั่งเอนหลังพิงพนักแล้วหยิบหนังสือจากกระเป๋าขึ้นมาอ่าน อย่างน้อยอาจจะช่วยให้หล่อนลดท่าทีขัดเขินได้บ้าง
เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า เมื่อไหร่รถไฟจะถึงจุดหมายปลายทางเสียทีนะ นิอรนึกอยากจะคุยกับเพื่อนรักเต็มทีแล้ว อยากรู้นักเชียวว่าพัชราจะมีอะไรเซอร์ไพรส์หล่อน
พัชรากลับไปอยู่บ้านต่างจังหวัดของเธอเมื่อปีที่แล้ว เธอชวนให้นิอรมาพร้อมกันเพื่อให้หล่อนได้พักผ่อนหลังจากสอบไล่ปีสุดท้ายจบลง แต่นิอรปฏิเสธเนื่องจากอยากจะหางานทำเร็วๆ มากกว่า แล้วหล่อนก็ได้งานเป็นอาจารย์ในมหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ในขณะที่เพื่อนของหล่อนต้องกลับไปช่วยงานในไร่ของครอบครัว
พอมาถึงปีนี้ นิอรกลับเป็นฝ่ายแจ้งความประสงค์ขอไปพักที่บ้านของพัชราเสียเอง หล่อนกำลังเบื่อเมืองกรุงอย่างรุนแรง หวังว่าการพักผ่อนในต่างจังหวัดที่มีธรรมชาติงดงามคงจะทำให้หล่อนสดชื่นหายหดหู่ได้บ้าง ถึงแม้จะเป็นข้ออ้างในการเดินทางมาของหล่อนคือการพักผ่อน แต่เหตุผลจริงๆแล้วนิอรอยากพบอยากพูดคุยกับพัชรามากกว่า หล่อนไม่อยากให้เพื่อนรู้สึกว่าเกิดความห่างเหินระหว่างกัน นิอรสบโอกาสเมื่อถึงช่วงเวลาปิดภาคเรียน หล่อนรีบเขียนจดหมายไปหาพัชราและได้รับการตอบกลับมา พัชรายินดีอย่างยิ่งที่หล่อนจะไปพักที่บ้านของเธอ หลังจากที่เธอเคยคะยั้นคะยอแต่ไม่เป็นผลเมื่อ 1 ปีที่ล่วงเลยมาแล้ว
นิอรพักสายตาจากหนังสือ หันมามองผู้คนในรถไฟ ผู้หญิงสองคนที่นั่งตรงข้ามหล่อนหลับไปซะแล้ว คนอื่นๆ ในรถก็หลับกันไปหมด ส่วนที่นั่งของชายคนนั้นกลับว่างเปล่า สงสัยว่าเขาอาจจะลงรถไปแล้ว นิอรกวาดสายตาไปทั่วห้องโดยสาร แล้วหล่อนก็ต้องสะดุ้งเมื่อเห็นผู้ชายคนนั้นเดินกลับเข้ามา หล่อนเพิ่งสังเกตใบหน้าของเขาชัดๆ ตอนนี้เอง ผู้ชายหน้าเข้ม หนวดเครารกครึ้ม เขาเดินยิ้มตรงเข้ามาหาหล่อน นิอรรู้สึกใจเต้นแรงเหลียวมองไปรอบๆ ข้าง ทุกคนกำลังหลับไหลกันหมด หล่อนนั่งนิ่งรีบหันออกไปมองนอกหน้าต่าง
“ขอโทษเถอะคุณ” เสียงของเขาดังขึ้น นิอรตกใจรีบหันขวับกลับมา
“ผมอยากจะขอยืมหนังสือของคุณ . . . คุณกำลังอ่านอยู่หรือเปล่า”
หล่อนมองเขาอย่างชั่งใจ นึกไม่ถึงว่าเขาจะสังเกตเห็นหล่อนอ่านหนังสือเล่มนี้
“ได้สิคะ . . .” นิอรรู้สึกเบาใจ หล่อนไม่เคยลังเลเลยถ้ามีใครเอ่ยปากขอยืมหนังสือที่ชอบ หล่อนอยากให้คนอื่นได้ชอบบ้าง และหล่อนคาดหวังว่าคนที่อ่านหนังสือแบบนี้คงไม่ใช่คนร้ายกาจอย่างแน่นอน “นี่ค่ะ . . .” นิอรยื่นหนังสือส่งให้เขา
“ขอบคุณครับ” เขาพูดจาสุภาพกว่าที่นิอรคิดไว้ หล่อนนึกตำหนิตัวเองว่ามองคนแต่ภายนอกเท่านั้น
โปรดติดตาม เรื่องสั้น . . . . . ผู้ชายบนรถไฟ กับ ความในใจของผู้หญิง ตอน ๒ ด้วยนะครับ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
