"ความทรงจำกับรถสิบล้อ"
ทำไมถึงจำเรื่องนี้ได้??? เคยถามตัวเองเหมือนกันค่ะ
คงเป็นเพราะมันคือประสบการณ์ครั้งแรกและครั้งเดียวที่เคยนั่งรถสิบล้อแบบในรูป คือ ไม่มีประตูค่ะ
ถ้าไม่ถ่ายไว้เสียดายแย่
จำได้ว่ามันมีหลายความรู้สึกในตอนนั้น ทั้งตื่นเต้น ทั้งกลัว ทั้งสนุก ทั้งเกร็ง จับจุดความรู้สึกและอารมณ์ตัวเองไม่ถูกเลยค่ะ
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อประมาณ 20 กว่าปีที่แล้ว ตอนวินดายังเด็กน่าจะประมาณ 10 ขวบได้ ตอนนั้นบริษัทที่แม่ทำงานอยู่เส้นเดียวกับโรงเรียนนายร้อยตำรวจสามพราน ถนนตอนนั้นเป็น 2 เลนสวนกัน ข้างทางเป็นดินลูกรังแดงๆเป็นระยะ (ไม่รู้ตอนนี้พัฒนาเปลี่ยนไปเป็นยังไงบ้าง) เวลาจะเข้าไปบริษัทแม่ต้องนั่งรถเมล์ขาวคันเล็กๆหรือไม่ก็รถสองแถว เพื่อต่อรถเข้าไปจากถนนใหญ่
ตอนเข้าไม่เท่าไหร่ แต่ตอนออกจะมาขึ้นรถที่ถนนใหญ่นี่สิต้องออกมายืนโบกรถข้างถนนกลางแดดเปรี้ยงปร้างฉบับประเทศไทย☀️☀️☀️ถึงแม้จะใกล้ 5 โมงเย็นแล้วก็ตาม
เป็นแบบนี้ประจำ ยกเว้นว่าวันไหนเพื่อนแม่จะออกไปผ่านถนนใหญ่เวลาเดียวกับเราเขาก็จะให้ติดรถไปด้วย
วินดามักตามแม่ไปบริษัทช่วงปิดเทอมเพราะแม่เป็นห่วงไม่อยากให้อยู่บ้านคนเดียว แต่วินดาก็ชอบนะคะเพราะจะได้ไปเล่นหลังบริษัทแม่ตรงมุมลานจอดรถ เก็บใบไม้ ตักดิน มาเปิดร้านขายอาหารตามสั่งในจินตนาการลูกค้าเยอะเชียวค่ะ 555 หรือไม่ก็หัดขี่จักรยานแม่บ้านของเพื่อนแม่ ขี่ไปล้มไป หวาดเสียวไป สนุกดีค่ะ
และแล้ววันแห่งความทรงจำก็มาถึง...
วันนั้นทุกอย่างคล้ายเดิม เวลาเดิม แต่รถที่เราได้ขึ้นไม่เหมือนเดิม และไม่คิดว่าจะได้ขึ้นมาจอดตรงหน้า
รถคันนี้ใหญ่มากในสายตาวินดาตอนนั้น ใหญ่แบบตาค้าง ปากหุบไม่ลง ยืนตะลึงอึ้งไป 5 วินาทีถ้วน
ใช่ค่ะ!!! รถสิบล้อแบบไม่มีประตู มองด้วยตาเป็นไม้เกือบทั้งคัน ด้านหลังว่างเปล่าไม่ได้บรรทุกอะไรไว้...
มาจอดตรงหน้า ^.^
คนขับเป็นผู้ชายผิวดำแดง ไว้หนวด ผมสั้น 🧔🏾
วินดามองเห็นแค่นั้น เสื้อผ้า กางเกงที่น้าเขาใส่เป็นยังไงตาวินดาเบลอไปหมดแล้วค่ะ อายุน้าเขาน่าจะประมาณ 30 กว่าๆในตอนนั้น
มือขวาจับพวงมาลัย มือซ้ายเท้าเบาะและพยายามยืดตัวชะโงกหน้า ตะโกนมาคุยกับแม่ว่า "จะไปถนนใหญ่หรอ ขึ้นมาเลย ผ่านพอดี" วินดางงมากค่ะตอนนั้นเพราะไม่คุ้น ไม่เคยเห็นหน้าน้าคนนี้มาก่อน แต่แม่ก็ตอบรับน้าเขาไปอย่างดีใจว่า "ขอบคุณค่ะ รบกวนหน่อยนะคะ ลูกสาวอีกคน" สรุปแม่รู้จักค่ะ
เราสองคนแม่ลูก ใช้คำว่า "ปีน" ขึ้นรถสิบล้อค่ะ (แม่หนะปีน แต่วินดาคงต้องใช้คำว่า "ตะเกียกตะกาย" น่าจะใช่กว่า ทุ่มเทกับการขึ้นรถสิบล้อมากค่ะจุดนี้)
แม่ให้วินดานั่งตรงกลางเพราะกลัวหลุดออกนอกประตูเอาง่ายๆค่ะ แม่นั่งริมประตูเกาะยึดขอบประตูไว้ให้มั่นคง แล้วก็พูดแซวๆน้าเขาว่า
"เบาๆหน่อยนะ ไม่ชิน กลัวกลิ้งหล่นเป็นลูกขนุน" น้าเขาหัวเราะดังลั่นก่อนตอบว่า "ช่วยเหยียบเบรคด้วยนะ"
ตลอดทางแม่กับน้าคุยกันถึงเรื่องทั่วๆไปตามประสาคนรู้จัก (ใช้คำว่า "ตะโกน" น่าจะถูกกว่าค่ะ ^^ เพราะระหว่างทางที่น้าเขาขับรถไปลมก็เข้ามาในรถแทบทุกทิศทาง โต้ลมกันสนุกไปเลย)
วินดาก็นั่งมองทางผ่านกระจกบานใหญ่ตรงหน้า บอกเลยว่าทัศนวิสัยดีแฮปปี้มากๆๆๆค่ะ มันมองเห็นชัด ไกล สูง มองสลับกับด้านข้างซ้ายขวาผ่านประตูโล่งๆ ลมก็ตีเข้ามาตลอดทาง ผมนี่ปลิวสลวยพันกันเลยค่ะ 555
เราสองคนแม่ลูกนั่งบนรถสิบล้อรับลมนี้ประมาณ
10 นาทีก็ถึงหน้าปากซอยที่เป็นถนนใหญ่
น้าจอดให้เราลงอย่างใจเย็นเพราะกว่าจะลงได้แต่ละคนท่าสวยค่ะบอกเลย กว่าจะหย่อนขาหย่อนตัวแตะพื้น รถก็สูงเกิ๊น (หรือวินดาขาสั้น???)
ก่อนจากกันไป เราขอบคุณน้าเขายกใหญ่พร้อมยิ้มไป หัวเราะไปกับความทุลักทุเลขึ้น-ลงรถของสองแม่ลูก น้าเขาก็ตะโกนตอบว่า "ไม่เป็นไรแค่นี้เอง ต้องผ่านทางนี้อยู่แล้ว จะได้ไม่ต้องยืนตากแดดให้หัวแดงกัน"
เมื่อพูดจบน้าเขาก็ออกรถพร้อมตะโกนมาว่า
"โชคดี โชคดี"
และนั่นคือคำพูดสุดท้ายที่ได้ยินจากน้าเขาค่ะ หลังจากนั้น วินดาก็ไม่เคยเจอ ไม่เคยเห็น ไม่เคยคุยหรือได้ยินเสียงน้าเขาอีกเลยค่ะ
นั่นอาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่วินดาได้เจอกับน้าใจดีคนนี้ก็ได้ เพราะไม่รู้ว่าอนาคตเราจะได้เจอกันไหม ตัวแม่เองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตอนนี้น้าเขาอยู่ที่ไหน เป็นยังไงบ้าง เพราะแม่ก็ย้ายที่ทำงานมานานมากแล้ว
นี่อาจเป็นประสบการณ์ได้นั่งรถสิบล้อแบบรับลมไร้ประตูครั้งเดียวในชีวิตของวินดา แต่เหตุการณ์และน้าคนขับใจดียังอยู่ในความทรงจำของวินดามาตลอด ไม่ใช่แค่ได้ประสบการณ์นั่งรถสิบล้อแต่ได้เห็นน้ำใจของน้าเขาแบบตั้งใจรับเราในวันนั้นด้วย
เพราะจริงๆน้าเขาจะขับรถผ่านไปเฉยๆก็ได้ เขาก็จะไม่เสียเวลา เราสองแม่ลูกก็โบกรถสองแถวไปต่อรถกลับบ้านกันปกติแบบเดิมๆที่ทำกันประจำ
ประสบการณ์ครั้งนี้วินดาได้ทั้งความแปลกใหม่ให้ชีวิตและได้เรียนรู้เรื่องความมีน้ำใจจากน้าผู้ใจดีคนนี้ด้วย
"ขอบคุณนะคะ ขอให้น้า โชคดี เช่นกันค่ะ"
แล้วพบกันใหม่นะคะ👋🏻
#windasharing
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
