ด้วยเส้นทางโบราณเหล่านี้ถูกสันนิษฐานว่า ต่อมาคือเส้นทางที่ “หลวงปู่ทวดเหยียบน้ำทะเลจืด” ใช้เป็นเส้นทางสัญจรเมื่อต้องรับบทบาทเป็นเป็นเจ้าอาวาสวัดช้างให้ และเจ้าอาวาสวัดโกร๊ะใน รัฐเปรัค ประเทศมาเลเซีย ตราบกระทั่งเป็นเส้นทางลำเลียงศพเมื่อท่านได้ถึงแก่กาลมรณภาพในเวลาต่อมา โดยมีเรื่องเล่าขานว่าขณะพำนักที่วัดในเมืองไทรบุรี วันหนึ่ง อุบาสก อุบาสิกา และลูกศิษย์อยู่พร้อมหน้า ท่านลังกาได้พูดขึ้นกลางชุมนุมนั้นว่า หากท่านมรณภาพเมื่อใด ขอให้ช่วยกันจัดการหามศพไปทำการฌาปนกิจ ณ วัดช้างให้ด้วย และขณะหามศพพักแรมนั้น ณ ที่ใดน้ำเหลืองจากร่างกายไหลลงสู่พื้นดินที่ตรงไหน ก็จงเอาเสาไม้แก่นปักหมายไว้ ต่อไปข้างหน้าจะเป็นที่ศักดิ์สิทธิ์
อยู่มาไม่นานด้วยความชราภาพ ท่านได้มรณภาพลง คณะศิษย์ผู้เคารพจึงได้จัดการตามที่ท่านสั่งโดยพร้อมเพรียงกัน เล่าขานกันว่าห้วงเวลาที่หลวงปู่ทวดเหยียบน้ำทะเลจืดมรณภาพนั้นคือวันที่ ๖ มีนาคม พุทธศักราช ๒๒๒๕ พรรษา ๘๐ สิริอายุรวม ๑๐๐ ปี