ณ ช่วงเวลาหนึ่งเมื่อสิบกว่าปีก่อน ที่อยู่ในความทรงจำของข้าพเจ้า คือ การเป็น พี่เลี้ยงโครงการสมาธิแก้วพร้อมๆกับต้องดูแลพี่เลี้ยงใหม่ๆไปด้วย ซึ่งจริงๆแล้วข้าพเจ้าก็ใหม่เหมือนกันเพียงแต่เป็นรุ่นพี่เท่านั้น นี่คือช่วงเวลาที่ดีช่วงหนึ่งของชีวิต เพราะเป็นช่วงเวลาที่ข้าพเจ้าได้บ่มเพาะสั่งสมประสบการณ์ ในการเป็นพี่ที่ต้องดูแลน้องๆ ฝึกการเป็นผู้ให้รู้จักการเสียสละและที่สำคัญที่สุด คือทำให้ข้าพเจ้าเป็น ผู้รักในการฝึกฝนตนเอง และรักการปฏิบัติธรรมตามไปด้วย

จำได้ว่าก่อนจะทำหน้าที่พี่เลี้ยงพวกเรา (คือ ต๊อก ,หลี, เอ) ต้องฝึกตัวและปฏิบัติธรรม อยู่ระยะหนึ่ง วันหนึ่งพระอาจารย์และพี่เลี้ยงที่ดูแลการอบรมได้พาพวกเราไปปฏิบัติธรรม ที่บ้านป้าใส (คุณเกษม สุขภมรสถิตย์) บ้านป้าใสร่มรื่นสงบเหมาะกับการปฏิบัติธรรมมาก ป้าใสเมตตาพูดคุยเรื่องราวต่างๆ ที่น่าฟังและมีประโยชน์มาก พร้อมทั้งนำนั่งสมาธิและสอนการทำหน้าที่พี่เลี้ยงการปฏิบัติธรรมด้วย

ทำให้พวกเรารู้สึกซาบซึ้งในความเมตตาของป้าใสมาก และได้สัมผัสถึงความรักความเคารพของป้าใส ที่มีต่อพระเดชพระคุณหลวงพ่อและหมู่คณะ เมื่อกลับมาพวกเราจึงรวบรวมความรู้ที่มีค่านั้นทำหนังสือเล่มเล็กๆเล่มหนึ่ง ด้วยความสุขใจและให้ชื่อหนังสือนั้นว่า “พี่เลี้ยง..กลีบเลี้ยงคุณธรรม” ป้าใสสอนให้เรามองภาพของพี่เลี้ยงชัดเจน ก่อนจะเป็นพี่เลี้ยงโดยอุปมาพี่เลี้ยงว่าเป็นเหมือนกลีบเลี้ยงของดอกไม้ป้าใสบอกว่า “ดอกกุหลาบเวลายังตูมอยู่ต้องมีกลีบเลี้ยงคอยประคับประคองฉันใดน้องๆผู้ใหม่ในเส้นทางธรรมก็ต้องอาศัยพี่เลี้ยงคอยประคับประคองฉันนั้น เหมือนกันดอกกุหลาบเมื่อยังตูมอยู่ต้องอาศัยกลีบเลี้ยงคอยประคับประคองดูแลรักษาไม่ให้กลีบดอกซึ่งบอบบาง ได้รับความกระทบกระเทือนหรือชอกชํ้า และยามใดที่กุหลาบอ่อนนั้นต้องแสงอาทิตย์กลีบดอกจะบานออกกลีบเลี้ยงก็บานออกด้วยและถอยตัวออกมาอยู่ข้างล่างสุด เพื่อเปิดโอกาสให้กลีบดอกบานได้เต็มที่และส่งกลิ่นหอมฟุ้งไปไกลตอนที่ดอกกุหลาบรับแสง

อาทิตย์กลีบเลี้ยงก็พลอยได้รับด้วยขณะที่กุหลาบส่งกลิ่นหอมกลีบเลี้ยงก็ได้กลิ่นหอมนั้นด้วยเหมือนแสงธรรมและรสแห่งธรรมที่ทั้งน้องและพี่เลี้ยงต่างได้รับเหมือนกันในการอบรมแต่ละครั้งดอกไม้ที่มีความสมบูรณ์ด้วยรูปทรงสีสันและกลิ่นหอมคือผลงานของกลีบเลี้ยงฉันใดความสุขความสำเร็จอันงดงามในเส้นทางธรรมของน้องๆก็คือผลงาน(ส่วนหนึ่ง)ของพี่เลี้ยงฉันนั้นเหมือนกันนี่คือคุณค่าและความงามของพี่เลี้ยงที่เป็นประดุจกลีบเลี้ยงแห่งคุณธรรมที่น่าภาคภูมิใจ

เมื่อถึงคราวปฏิบัติหน้าที่จริงๆ ภาพของพี่เลี้ยงที่งดงามก็เด่นชัดอยู่ในใจพร้อมกับมีความคิดว่า “ทำอย่างไรจึงจะทำให้น้องๆอยู่ในบุญตั้งแต่ตื่นนอนจนกระทั่งเข้านอนมีใจแช่อิ่มอยู่ในทะเลบุญตลอดเวลามีความสุขอยู่กับธรรมะใสๆในทุกกิจกรรมที่หล่อหลอมฝึกฝนให้มีคุณธรรมงอกงามเพิ่มขึ้นทุกๆวัน และที่สำคัญคือมีเป้าหมายชีวิตในเส้นทางธรรมที่ชัดเจน และมั่นคงยิ่งขึ้นนี่คือภารกิจของพี่เลี้ยงที่ต้องประคับประคองน้องๆ ไปสู่เป้าหมายนั้นและพี่เลี้ยงก็พลอยได้อานิสงส์นั้นไปด้วยทุกประการ”

ในระหว่างการอบรมสมาธิแก้ว มีหลายเหตุการณ์ที่ข้าพเจ้าประทับใจ เช่นภาพที่ข้าพเจ้าตัดผมให้น้องๆผู้หญิงที่ไว้ผมยาวมานาน ซึ่งนี่เป็นเรื่องที่ตัดใจได้ยากมากสำหรับสาวๆ ที่ยังรักและหวงแหนเส้นผมที่ยาวสลวย แต่ตัดสินใจตัดผมด้วยความสมัครใจเหมือนได้ตัดกิเลสออกจากใจเลยทีเดียว และที่ทำให้ข้าพเจ้าปลื้มใจมากไปกว่านั้น คือมีหลายคนที่ข้าพเจ้าเคยตัดผมให้ ได้เข้ามาเป็นบุคลากรภายในของวัดและยังอยู่สร้างบารมี เป็นอุบาสิกาจนถึงปัจจุบันและยังคงมีทรงผมเดิมเหมือนกับที่ข้าพเจ้าตัดให้เมื่อหลายปีก่อนโน้น

พี่เลี้ยงตัดผมให้น้องๆผู้เข้าอบรม

เนื้อตัวมอมแมมด้วยโคลนตม แต่ใจของพวกเรากลับผุดผ่องสดชื่นสว่างไสว

ภาพการนั่งสมาธินานต่อเนื่องหลายชั่วโมงร่วมกัน ตั้งแต่ยุคนั่งเนสัชชิกังคังคือ นั่งตั้งแต่สี่ทุ่มจนถึงรุ่งเช้า แล้วเปลี่ยนมาเป็นยุคนั่งยาวตั้งแต่บ่ายสองโมงต่อเนื่องจนถึงสองทุ่ม เราก็นั่งไปกับน้องด้วย๖-๗ ชั่วโมงรวด โดยไม่ลุกจากที่เป็นสิ่งอัศจรรย์ที่เราทำได้เพราะต่างเป็นกำลังใจให้กันและกัน

ภาพกิจกรรมหล่อหลอมเมื่อไปปฏิบัติธรรมนอกสถานที่มีกิจกรรม Walk Rally ในช่วงท้ายๆของการอบรมและในคืนสุดท้ายเป็นกิจกรรมอำลาพี่ๆน้องๆ มีภาพซึ้งๆ ให้จดจำไม่รู้ลืมรวมทั้งภาพอื่นๆอีกมากมายที่ยากที่จะเล่าจบลงได้

จากวันนั้นจนถึงวันนี้ แม้ไม่ได้เป็นพี่เลี้ยงสมาธิแก้วมานานแล้ว (แต่บางช่วงก็มีโอกาสไปเป็นวิทยากรพิเศษบ้าง) ยังคงปลื้มใจมาโดยตลอด เมื่อได้เห็นน้องๆสมาธิแก้วที่เราเคยดูแลอบรมได้เติบโตในเส้นทางบุญมาเป็นพระภิกษุอุบาสกอุบาสิกาหรือเจ้าหน้าที่อื่นๆ รวมทั้งผู้นำบุญที่เข้มแข็งมากมายในปัจจุบัน..ปลื้มค่ะ