เรื่องสั้น(มั้ง)คั่นเรื่องผี ( ห้องนั่งเล่นในความมืด )
"เพราะเธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้"
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง ช่วงเวลาพักเที่ยง
ท่ามกลางบรรยากาศฝนตกโปรยปราย
เป็นช่วงเวลาที่ดูเหงาๆ แต่กลับมีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ดูร้อนแรงแซงความเย็นของฝนไปได้เลย
เบล:สวัสดีทุกคน กินข้าวกันรึยัง
ถ้ายังก็อย่าลืมกินด้วยนะเพื่อนๆ วู้ววว
เขาทักเพื่อนๆที่อยู่ในอาคารเรียน
พอพูดจบ..เขาก็วิ่งลั้นล้าไปโรงอาหารทันที
เขาเป็นเด็กหนุ่มสูง170ผมสีดำ ผิวขาว อายุ 18 ชื่อว่า"เบล" เขามีนิสัยที่ร่าเริงอยู่ตลอดเวลา เป็นมิตรกับทุกคน ชอบช่วยเหลือคนอื่น เป็นคนร้อนแรงๆ ทำอะไรก็เหมือนจะเวอร์ไปหมด
แต่สิ่งหนึ่งที่ทำให้รู้ว่าเขาเป็นคนดีในระดับหนึ่งก็คือ "เขามักจะคอยช่วยเหลือคนอื่นเสมอและไม่เคยทำร้ายใครก่อน"
และด้วยเหตุนี้
เขาจึงเป็นคนที่มีเพื่อนเยอะมากๆเลยล่ะ
"ให้ตายเถอะ! แค่ฝนตกนิดเดียวเอง
ทำไมต้องพากันปิดร้านข้าวด้วย"
"เอ่อ...รึฉันลงมาช้ากันแน่นะ..." เบลบ่นระหว่างที่กำลังเดินขึ้นอาคารพร้อมกับกินขนมปังไปด้วย
และในขณะเดียวกันนั้นเองก็....
"ยัยซิน แกมันแย่ที่สุด"
"ซิน แกนี่มันไร้ค่าจริงๆ"
"ซิน แกเป็นต้นเหตุที่ทำให้งานกลุ่มของเราหายไป เธอต้องรับผิดชอบด้วยการทำใหม่ทั้งหมด"
"ฉันไม่แปลกใจเลยทำไมแกถึงชื่อซิน
เป็นเวรกรรมของพวกเราแท้ๆ"
เสียงของนักเรียนชายและหญิงพากันรุมบ่นและว่าคนๆหนึ่งที่ชื่อว่า "ซิน" กันอย่างไม่สนใจเลยว่าคนที่ถูกว่าจะรู้สึกยังไง
"นี่! แค่งานหายเองนะ
ทำไมต้องว่าเขาถึงขนาดนั้นด้วยล่ะ"
เบลเข้าไปพูดเพื่อช่วย"ซิน"
"แต่งานมันจะส่งพรุ่งนี้เย็นแล้ว
แถมยัยนี่ก็ชอบทำตัวให้น่าว่าอยู่เรื่อย"
นักเรียนชายคนหนึ่งพูดขึ้นมา
"ไม่เกินไปหน่อยเหรอพวกนายน่ะ
ค่อยๆพูดค่อยๆจากันก็ได้นี่" เบลแย้งใส่
"นี่พวกเธอน่ะ เข้าห้องเรียนกันได้แล้วนะ!"
คุณครูคนหนึ่งตะโกนขึ้น
"ไม่รู้ล่ะ ยังไงพรุ่งนี้เราก็ต้องได้งาน"
นักเรียนชายคนเดิมพูดขึ้นมาก่อนจะแยกย้ายกันเข้าห้องเรียน
...ใต้ต้นไม้ในสวนของโรงเรียน ช่วงเวลาเย็นหลังเลิกเรียน ท่ามกลางบรรยากาศแสงอาทิตย์สีส้มที่ไม่ร้อนแรงมากจนเกินไป...
"ขอบคุณนะสำหรับเรื่องวันนี้น่ะ"
"ซิน"นักเรียนสาว ผมยาว ผิวขาว ตัวเล็กๆ
พูดขอบคุณเบลเบาๆ
"ไม่เป็นไรหรอก ฉันน่ะไม่ชอบเห็นใครถูกว่าแบบเกินเหตุผลหรอกนะ"
"ฉันชื่อเบล ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
เบลพูดพร้อมกับส่งยิ้มน้อยๆให้กับซิน
"ฉันชื่อซิน แค่ชื่อก็แย่แล้วใช่ไหมล่ะ
ความหมายของมันก็คือบาปกรรมยังไงล่ะ
และชีวิตฉันมันก็เหมือนเกิดมามีกรรมสมชื่อเลย"
ซินพูดด้วยน้ำเสียงซึมๆ
"ไม่หรอก สำหรับฉัน...มันหมายถึงใจน๊า"
เบลตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงร่าเริง
"ได้ไงกัน ไม่เห็นรู้มาก่อนเลย"
ซินถามด้วยความแปลกใจ
"ภาษาจีนยังไงล่ะ มันแปลว่าใจได้นะ"
เบลตอบพร้อมกับส่งยิ้มให้
"อ้อ ดีใจจังนะ เหมือนจะมีนายคนเดียวในโรงเรียนนี้ที่มองชื่อฉันในแง่ดี" ซินแอบยิ้มเล็กๆ แต่ภายในรอยยิ้มนั้นก็แฝงไปด้วยความทุกข์ในใจ
"ขอโทษนะ แล้วทำไมเธอถึงทำงานกลุ่มหายได้ล่ะ บอกฉันหน่อยได้ไหม" เบลถามด้วยความสงสัย
"ฉันผิดเองแหละ ก็ตอนนั้น ฉันเห็นแมวตกน้ำ
ฉันเลยเดินไปช่วยมันแล้วเผลอวางงานเอาไว้
จากนั้นงานก็ปลิวหายไปไหนแล้วไม่รู้..."
ซินตอบด้วยสีหน้าเศร้า
"ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงทำแบบเธอนะ เธอไม่ผิดหรอก เอางี้ละกัน ฉันจะช่วยเธอทำงานเอง จะได้ส่งทันพรุ่งนี้" เบลพูดขึ้นมาพร้อมกับส่งยิ้มที่บ่งบอกถึงความมั่นใจว่าเขาจะช่วยเธอได้
"จะดีเหรอ...?" ซินถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
"มันต้องดีสิ ดีมากๆด้วย แต่ว่านะ...ทำไมเธอถึงบอกว่าชีวิตของเธอเกิดมาเหมือนมีกรรมล่ะ"
เบลถามซินขึ้นมา
"ก็นะ ฉันอะนะ ตั้งแต่เด็กจนโต ฉันไม่เคยมีเพื่อน ทุกคนพากันแกล้งฉัน ฉันทำอะไรก็ผิดไปหมด
ฉันโดนบูลลี่จากเพื่อนๆมาตั้งแต่อนุบาล เพื่อนที่คิดว่าไว้ใจได้...สุดท้ายก็หลอกกัน..."
"ราวกับว่าฉันมีบาปติดตัวให้ไม่มีวันได้มีเพื่อนเลยล่ะ ฉันไม่เคยพูดเรื่องนี้กับใครเลย เพราะฉันไม่มีเพื่อนที่ไว้ใจได้เลยสักนิด" ซินเล่าให้เบลฟัง และเบลดูจากสีหน้าและน้ำเสียงก็รู้แล้วว่าซินอึดอัดและเศร้าอยู่ในใจจริงๆ
"ใครๆต่างก็แกล้งฉันกันทั้งนั้นแหละ จะห้องเดียวกันหรือห้องอื่น นายไม่รู้เหรอ?"
ซินถามขึ้นมา
"ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยด้วยซ้ำ..."
เบลพูดด้วยน้ำเสียงซึมๆ
"แต่ถ้าเป็นอย่างงั้นแล้วล่ะก็...จากวันนี้ฉันจะเป็นเพื่อนที่จริงใจให้เธอเองนะซิน" เบลพูดพร้อมยิ้มยื่นมือไปที่ซิน หวังว่าซินจะจับมือและยอมรับเป็นเพื่อน แต่ว่า...
"ไม่ล่ะ ฉันไม่เปิดใจกับการมีเพื่อนจริงๆมานานแล้วล่ะ ขอโทษด้วยนะ" ซินตอบแบบเฉยชา
"แล้วทำไม...เธอถึงระบายเรื่องที่ไม่เคยพูดให้ใครฟังกับฉันล่ะ?" เบลถามด้วยความสงสัย
"ใช่ค่ะ ดิฉันแชร์ตัวเอง...เอ้ย นั่นสิ ทำไมฉันต้องมาเล่าให้นายฟังด้วย บ้าบอที่สุด" ซินโวยวายหลังจากที่มีท่าทางเหมือนพึ่งหลุดจากภวังค์
"ฉันกลับบ้านก่อนนะ ยังไงก็ขอบคุณนะ"
ซินรีบเดินกลับบ้านอย่างรวดเร็วราวกับว่าเธอกำลังหนีอะไรสักอย่าง
"เอ้า เมื่อกี้ยังเล่าให้ฟังดีๆอยู่เลย
ตอนนี้เป็นอะไรไปสะแล้ว อิหยังวะ"
เบลพูดขึ้นพร้อมกับเกาหัวไปด้วย
"โชคดีนะซิน กลับบ้านดีๆล่ะ" เบลตะโกนออกไป แต่ซินก็ไม่ได้หันกลับมาตอบกลับแต่อย่างใด...
...จบ Chapter 1 "สาวน้อยผู้เปล่าเปลี่ยว"...
"ไม่มีใครเจอเรื่องแย่ๆไปตลอดหรอกนะ
ฉันเชื่อว่าต้องมีสักวันที่เธอจะได้พบสิ่งดีๆ
เหมือนยามที่ดวงดาวส่องแสงในความมืดบนท้องฟ้ายังไงล่ะ..."
โปรดติดตาม Chapter ต่อไปกันด้วยนะครับ...
ที่จบไปเมื่อกี้ก็เป็นเรื่องสั้น(มั้ง)ที่มีชื่อว่า
"เพราะเธอไม่ได้อยู่คนเดียวบนโลกใบนี้"
ซึ่งผมได้ทำการแต่งเองพิมพ์เองจัดทำเองสดๆ
ไม่ได้เขียนเอาไว้แล้วแต่อย่างใดครับ
ถ้ามันดูมึนๆงงๆก็ขออภัยด้วยนะครับ😆
ขอบอกไว้ตรงนี้เลยนะครับว่า ผมมีแพลนจะให้เรื่องนี้มีทั้งหมด 3 ตอนด้วยกันครับ
เนื้อเรื่องอาจจะไม่ได้ดูดีมาก แต่ก็ตั้งใจเขียนขึ้นมาเลยล่ะครับ คิดเห็นยังไงก็คอมเมนต์กันด้วยนะครับ ถือว่าเป็นกำลังใจเล็กๆน้อยๆ
ถ้าชอบก็อย่าลืมกดไลค์ กดว้าว กดเลิฟ
ถ้าใช่กดแชร์ไปที่หน้าฟีดของท่าน
ติดตามเพจเรื่องเล่าในความมืดกันด้วยนะครับ
จะได้เจอกันบ่อยๆนะ
สำหรับวันนี้ สวัสดีครับ🙏😄
- 14
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
