“อย่าแยกแม่-ลูกเลยนะ ขอร้อง!” ตอนที่ 1
“เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมา… ไม่พบใครเลย ห้องว่างเปล่า มีเพียงถาดอาหารวางอยู่ข้างๆ
ท้องฟ้าข้างนอกเริ่มมืดสลัวลง มองผ่านหน้าต่างออกไป เห็นพื้นสนามด้านหลังโรงพยาบาลว่างเปล่า …..
เป็นเวลาที่หดหู่ใจที่สุด…..ความรู้สึกนั้นยังฝังลึกจนบัดนี้ ….เหมือนถูกทิ้งอยู่คนเดียวในโลก…...”
นี่คือบันทึกของหญิงหลังคลอดลูกคนแรก ที่ลูกแรกคลอดยังอยู่ที่ห้องเด็กอ่อน ตั้งแต่เที่ยง สามียังไม่เลิกงาน ไม่มีญาติพี่น้องมาอยู่ใกล้ๆ เพราะ คลอดขณะไปเป็นอาจารย์อยู่ที่มหาวิทยาลัยสงขลานครินทร์ อ. หาดใหญ่
“ ถ้าเราอยู่กรุงเทพ ป่านนี้คงจะมีน้องสาวมาอยู่เป็นเพื่อนบ้างแล้วล่ะ “ น้ำตาพาลจะเอ่อไหล ความอ่อนไหวในอารมณ์ของแม่หลังคลอดเป็นอย่างนี้นี่เอง นี่คือเหตุผลหนึ่งที่ มีคำแนะนำออกมาในภายหลังว่า ให้นำลูกมาอยู่บนอกแม่ทันที และให้เริ่มดูดนมแม่ภายในชั่วโมงแรกหลังคลอด
แต่เมื่อ 29 ปีก่อน กว่าลูกจะได้มาสู่อ้อมอกแม่คือเช้าวันรุ่งขึ้นค่ะ เกือบ 20 ชั่วโมง กว่าแม่ลูกจะได้มาเจอกัน
เป็นช่วงเวลาที่ทรมานใจมากค่ะ ลูกคลอดโดยใช้เครื่องดูดสูญญากาศ ออกมาก็ร้องดังดี...แต่แม่ยังไม่ได้อุ้มค่ะ😔 ได้แต่ฟังจากพ่อของลูก บอกว่า ดูผ่านกระจก ลูกนอนหลับพริ้มมีผ้าห่อตัว หัวยาวเป็นลูกฟักเลย! โถๆ อยากเจอ อยากอุ้ม อยากกอดลูกแล้ว
มาแยกแม่-ลูกทำไม?
เช้าวันรุ่งขึ้น พยาบาลจึงเข็นลูกมาให้ที่ห้องบอกว่า เมื่อวานได้ดูดน้ำไปบ้าง (แต่ก่อนเขายังให้น้ำทารกแรกเกิดในวันแรกอยู่เลยค่ะ ปัจจุบันนี้ไม่แนะนำแล้ว)
...ไม่เป็นไร … แต่นี้ต่อไปลูกจะได้ดูดน้ำนมแม่จากสองเต้านี้เท่านั้น🥰
สิ่งมหัศจรรย์ที่สุดในชีวิตของเรา บัดนี้ได้มานอนอุ่นๆแนบอก ปากน้อยๆที่เผยอ เหมือนลูกนกอ้าปากรออาหาร คือสัญชาตญาณเมื่อเอาหัวนมแตะที่ริมฝีปากของลูก โอบลูกให้กระชับเข้าใกล้อก แล้วลูกก็ดูดนมแม่อย่างกระตือรือล้น
เวลาหยุดนิ่ง มีเพียงเราสองคนแม่ลูกที่เริ่มทำความรู้จักกันอย่างจริงๆจังๆ หลังจากลูบคลำผ่านผนังหน้าท้องมา 9 เดือน
ไม่สนใจว่าจะดูดนมแม่กันตอนไหนบ้าง รู้แต่ว่า เมื่อลูกหลับ ก็ต้องรีบหลับไปด้วยกัน เพื่อที่เมื่อลูกตื่นจะได้พร้อมจะให้ดูดนมแม่อีก ไม่ต้องดูเวลา ไม่ต้องคิดว่าเพิ่งให้ดูดนมไปเมื่อไร ลูกร้องก็เอาเข้าเต้า
โชคดีที่ลูกเป็นเด็กเลี้ยงง่าย น้ำนมก็เริ่มมามากขึ้นหลังจากวันที่สาม
วันแรกหลังคลอดเต้ายังไม่เต่ง ไม่ตึงอะไรทั้งสิ้น ตอนนั้นก็ไม่ได้กังวล เพราะมัวแต่เฝ้าเพ่งพินิจลูกตั้งแต่หัวจรดเท้า นิ้วมือเล็กๆ ดูสิ..จับกางออกแล้วกลับกำนิ้วแม่แน่นเลย ....อ๋อ! นี่ไง grasping reflex ที่เด็กแรกเกิดทุกคนจะกำอะไรก็ตามที่มาแตะอุ้งมือไว้แน่นอย่างนี้แหละ
❤️เป็นวิวัฒนาการที่หลงเหลือมาจากบรรพบุรุษของเราค่ะ ...ไปดูลูกลิงสิคะ เวลาอยู่บนอกแม่ลิง ลูกลิงจะเอานิ้วเกาะขนที่อกแม่ไว้แน่นเลย เวลาแม่เดินไปไหนมาไหน ลูกก็ไม่หล่น😀 เวลาหิวก็มีน้ำนมจากอกให้ดูดดื่มกินแก้หิว ❤️
ขอบคุณ ภาพจาก OK nation.net
ดังนั้น ช่วงนี้ก็ให้ลูกได้เกาะที่อกแม่ เหมือนลูกลิงไปเลยค่ะ นอนด้วยกันตลอดในห้องเดียวกัน หิวก็ดูดนมจากเต้า อิ่มก็หลับ
พอลูกหลับต้องหลับพร้อมลูกไปเลยค่ะ ไม่ต้องขยันลุกขึ้นมาทำอะไรกันตอนนี้ แค่กินข้าว อาบน้ำ เข้าห้องน้ำ อุ้มลูกดูดนม นอน วนไป แต่ก็ไม่เบื่อนะคะ เพราะ มีลูกเป็นเพื่อนใหม่ที่ต้องทำความรู้จัก
เครื่องปั๊มนมเหรอคะ ? ไม่รู้จักค่ะ ไม่มีใครใช้ อาจารย์ที่ภาควิชาเดียวกัน คนอื่นๆเค้าก็เลี้ยงลูกด้วยนมผงกันทั้งนั้น เป็นเรื่องปกติของยุคสมัยนั้นค่ะ
แต่ฉันจะให้ลูกดูดนมแม่ ! ได้ลางานแค่ 2 เดือนเองนะคะ ยังไม่รู้ชะตากรรมว่า หลังจากครบวันลาคลอดจะทำอย่างไร
แต่....แต่...มีบริษัทนมผง เอานมผงมาให้1 กระป๋อง ตั้งไว้โด่เด่บนชั้นเครื่องใช้ของลูก ยังค่ะ ฉันไม่แล ไม่สนใจมันเลย ตั้งไว้อย่างนั้นแหละ ดูซิว่าใครจะใจอ่อนก่อน
ตอนนี้จะให้นมแม่เท่านั้น
ดูดนมเมื่อลูกหิว ไม่ดูเวลา อิ่มก็นอน โชคดีลูกไม่ใช่เด็กขี้ร้อง
เวลาก็ผ่านไปถึงวันที่ 3 หลังคลอด
เกิดอะไรขึ้น ...มีอุปสรรคอะไรอีก ภารกิจการ ให้นมแม่จะสำเร็จไหม
❣️คอยติดตามตอนต่อไปนะคะ❣️
(ขอบคุณ ภาพประกอบรูปลูกลิงกับแม่ลิง จาก oknation.nationtv.tv โดยคุณ โซดา ถ่ายที่ วัดถ้ำคูหาภิมุข อ . เมืองยะลา
ส่วนภาพลูกคน ถ่ายโดยคุณพ่อของลูกค่ะ ตัวหนังสือบนภาพ ทำเองแบบบ้านๆ ง่ายๆ ทำได้แค่นี้ก็เก่งแล้วค่ะ ...😀ให้กำลังใจตัวเอง)
- 10
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
