การเดินทางครั้งแรกของชีวิต : เรื่องที่แม่เล่าข้าวไข่พะโล้กับการเดินทางแสนไกลจากพระนครสู่หาดใหญ่
ข้าวไข่พะโล้ในกระทงใบตองสดในปัจจุบันที่ต่างไปจากที่แม่เล่า
นำเรื่องในอดีตของตัวเองมาบอกเล่า เพื่อเป็นกำลังใจให้ทุกท่าน ให้กล้า
และ ก้าวเดินอย่างมั่นใจ เรื่องนี้ย้อนวัยเด็กอายุราวขวบเดียว แต่แม่ต้องหอบหิ้วไปหางานทำที่หาดใหญ่ แม่เป็นคนสู้ชีวิต ตัวเองไปกับแม่ตั้งแต่วัยทารก ตอนนั้นก็ไม่รู้หรอกว่ามันไกลขนาดไหน แต่แม่ก็พาไปด้วย คิดว่าดวงชะตาตัวเองคงต้องเดินทางไกล เพราะเดินทางไกลมาแต่เล็ก แต่น้อย ปัจจุบันจากบ้านเกิดเมืองนอนมาอยู่สหรัฐฯ ชีวิตมันท้าทายมากจริง ๆ ถ้าเราไม่สู้ ไม่มีวันนี้ ขอเป็นกำลังใจให้ทุกคน สู้ให้ถึงที่สุด อย่าหยุดความฝันของตัวเอง
แม่เล่าให้ฟังเสมอว่าเมื่อตอนที่ผู้เขียนเป็นเด็กน้อยอายุไม่ถึงขวบ หรือ ราวขวบเดียว แม่หอบหิ้วผู้เขียนจากพระนครคือกรุงเทพฯ ในปัจจุบัน อาศัยขึ้นรถไฟที่เพื่อนข้างบ้านเป็นนายท้าย โดยเพื่อนของแม่บอกว่าเป็นภริยา แม่จึงได้เดินทางหอบข้าพเจ้าไปถึงหาดใหญ่โดยไม่ต้องจ่ายเงินค่ารถไฟ นั่งชั้นสามหวานเย็นเดินทางรอนแรมพร้อมลูกน้อยแค่สองคนเท่านั้น โดยปล่อยให้พ่อเลี้ยงดูพี่ ๆ คนอื่น ๆ อยู่ที่บ้าน โดยสมัยนั้นแม่บอกว่ายางพารากำลังบูมมาก เผื่อว่าไปหาอาชีพกรีดยางพาราเก็บเงินส่งมาให้พ่อและพี่ ๆ ได้ใช้ เป็นการช่วยกันทำมาหากินอีกแรง
ระหว่างเดินทางแม่มีเงินติดตัวน้อยนิดก็พยายามเจียดเงินซื้อนม ซื้อข้าวมากินประทังความหิว เห็นว่าตอนนั้นผู้เขียนเริ่มกินข้าวได้บ้างแล้ว มีคนนำข้าวใส่กระทงขึ้นมาขายบนรถไฟแม่ก็ซื้อเขากิน มื้อหนึ่งที่แม่บอกจำได้สนิทติดตาคือ แม่ซื้อข้าวไข่พะโล้มาหนึ่งกระทง แม่ว่ามันเป็นข้าวไข่พะโล้จริง ๆ คือมีข้าวอยู่หน่อย และมีไข่พะโล้อยู่หนึ่งใบพร้อมน้ำไข่พะโล้ ไม่มีหมูหมาอะไรหรอก (อันนี้คือภาษาตลก ๆ ที่แม่ใช้) ได้มาก็ตั้งท่าจะป้อนลูกนั่นแหละ แต่มือหนึ่งก็ถือกระทงข้าว อีกมื้อหรือแขนอีกข้างก็อุ้มผู้เขียนไว้ ขณะที่กำลังจะตัดไข่ให้เล็กลง เด็กน้อยเจ้ากรรมก็กวัดแกว่งมือไม้ไปปัดไข่ในกระทงกระเด็นกระดอน กลิ้งไปตามทางเดิน แม่บอกว่า ตามองตามไข่ที่กลิ้งไปนั้นอย่างใจหาย และแล้วมื้อนั้นเราสองคนแม่ลูกก็กินข้าวคลุกน้ำพะโล้แทน แม่ชอบเล่าเรื่องตลกเคล้าน้ำตานี้ทุกยามที่ท่านทำไข่พะโล้ให้พวกเรากินกันในระยะหลัง ๆ ที่พวกเราโตขึ้น ผู้เขียนจำไม่ได้หรอกว่ารสชาติข้าวกับน้ำไข่พะโล้ที่เหลือแต่วิญญาณไข่สมัยยังเป็นทารกน้อยนั้นเป็นอย่างไร รู้แต่ว่าไข่พะโล้ที่แม่ของผู้เขียนทำให้กินไม่ว่าเมื่อใดก็ตาม มันอร่อยเสมอ ไม่ว่าแม่จะแก่เฒ่า ลิ้นรับรสเปลี่ยนไป ทำอาหารเค็มไปบ้าง หวานไปบ้าง จืดชืดบ้าง อาหารทุกอย่างของแม่ผู้เขียนก็จะบอกว่าอร่อย และสอนลูก ๆ ให้คิดเห็นและพูดเช่นนั้นด้วย
ดังนั้น การเดินทางไปหาดใหญ่ในวัยราวขวบเดียวของผู้เขียนจึงเป็นการเดินทางไกลครั้งแรกของชีวิต ไปกับแม่ซึ่งไม่เคยเดินทางไกลเช่นกัน และแม่ไม่ได้พาไปเที่ยว แต่ไปเพราะความยากจน ไปเพื่อไปหางานทำ หาเงินมาจุนเจือครอบครัว ผู้เขียนคิดว่า มันเป็นชะตาชีวิต ชีวิตที่ต้องเดินทาง ขนาดแม่ของตัวเอง ต้องเดินทางไกล จากบ้าน จากครอบครัว ทิ้งลูก ๆ อีก 3 คน ไปอยู่ไกลแสนไกล แม่ยังทำได้ เป็นความเด็ดเดี่ยวเหรอเกินในความคิดของตัวเอง ดังนั้น เมื่อวันหนึ่งชีวิตต้องเลือก ต้องตัดสินใจ ทิ้งบ้านเกิดมาไกลแสนไกล แต่เพราะมันเป็นส่วนหนึ่งของความฝัน การเดินทางมาสหรัฐอเมริกา จึงถือเป็นจุดเริ่มต้นของการสร้างฝันให้ชีวิต
แม่ผู้ยากไร้ มานะ อดทน และบากบั่น พยายาม ยอมจากบ้านมาไกลแสนไกลเพื่อทำงานสร้างครอบครัว ผู้เขียนมีชีวิตที่สบายกว่าแม่มาก ใยจะทิ้งฝันของตัวเองที่จะเดินทางท่องโลก เพื่อเรียนรู้โลกกว้าง เพื่อโอกาสของชีวิตลงไปเสียล่ะ ... ได้ลงมือทำไปแล้ว พบความสำเร็จบ้างแล้ว .... และท่านผู้อ่านล่ะคะ มีความฝันอะไรในชีวิต ท่านได้ลงมือทำหรือยัง เชื่อมั่นตัวเองค่ะ ... ลุกมาทำฝันให้เป็นจริงเถิดค่ะ
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
