EP.2 || เปรี๊ยะ! เปรี๊ยะ! เสียงด้ามไม้กวาดไม้ไผ่ กระทบหลัง มันบ่งบอกน้ำหนักของผู้ตีได้ชัดเจน😳😳
ฉันในวัย 16 ปี ดูเหมือนไม่สะทกสะท้าน แต่ในอกมันอัดไปด้วยเศษหิน เศษแก้วที่มันจับเป็นภูเขามหึมา สายตาของแม่ที่เจ็บปวด ตั้งแต่โตมา สักครั้งก็ไม่เคยทำให้ลูกสาวคนนี้เจ็บ ครั้งนี้ขอเป็นมือแม่เถอะ หากมือพ่อแล้วไซร้ ฉันรู้ดีว่าจะเป็นอย่างไร ในความเป็นน้องเล็กของบ้าน ย่อมเคยเห็นการสอนสั่งที่มิอาจลืมได้...เสียงพ่อยังคงบาดลึก พูดซ้ำๆ ว่าฉันโง่ เหมือนใคร😭😭สายตาของแม่ที่มองมาที่ฉัน ไม่ต้องมีคำพูดใดๆ😒😒 ความหวังของพ่อ หายไปไหน
จบแล้วม้ธยมต้น...😁😁😁จะไปเรียนอะไรต่อดีนะ ไม่เคยมีอะไรอยู่ในหัวฉันเลย ไปเรียนวิทยาลัยอาชีวะกันเถอะเพื่อนชวน ...ไปซิ ง่ายๆ ไม่ต้องคิดอะไรมาก จะได้เรียนด้วยกัน
พ่อบอกฉันว่า...ลูกพ่อต้องเก่ง ลูกเป็นความหวังของพ่อ..."อย่าให้พ่อผิดหวัง"
วันสอบดีจังทีมเราเลือกเรียนเหมือนกัน คงสนุกดีนะ😛😛
ผลสอบ เฮ้ย!อะไรวะ ทำไมทีมเราถึงมีฉันคนเดียว
ฉันเก่งงัยล่ะ...ลูกพ่อล่ะ
ครั้งแรกของการนอนที่ไม่ใช่บ้านตัวเอง...มันแปลกดี ฉันต้องมาอยู่หอพักหญิง นอนกับคนแปลกหน้า ฉันนอนไม่หลับ...เพื่อนใหม่ชวนคุย รุ่นพี่ด้วยล่ะ น่ารักเชียว
การปรับตัวกับเพื่อนใหม่ในหอพัก เป็นไปด้วยดี แต่เพื่อนในชั้นนี่ซิ...มันไม่ง่าย แต่ละคนเก่งๆทั้งนั้น เขากินอะไรกันวะ🤔🤔
ส่งงานไม่ทัน...โดดเรียนครั้งที่หนึ่ง นอนต่อไม่รอล่ะนะ....
เรียนไม่รู้เรื่อง...ต่อไม่ติด การบ้านอีกแระ
ฉันก็วนเวียนอยู่กับการโดดเรียน...จนไม่มีความรู้ใดๆในสมอง😑😑😑...เฮ้อ!! ทำงัยดีล่ะ?
ทำงานดีกว่า...💪🏻
ที่บ้าน?….ช่างเถอะ ได้ดีแล้วค่อยกลับ ถ้างานไม่ดีก็ไม่กลับ ...จะเอาอะไรไปสู้หน้าที่บ้าน ถึงยังไงก็ไม่มีสิทธิ์สอบแล้วนี่...ฉันก็คิดง่ายๆ แบบสาวสิบห้า
งานกลางคืน รายได้ดี ทิปเยอะ
ใครๆก็ว่าฉันยิ้มสวย คุยสนุก พูดจาฉะฉาน เริ่มมีหนุ่มๆเข้ามาแจกขนมจีบ
ฉันสนุกกับงาน สนุกกับการเอาตัวรอดจากมือชายหนุ่มบ้าง แก่บ้างจนลืมอะไรไปบางอย่าง
เสียงเคาะประตูทำให้ฉันต้องตื่นอย่างรำคาญ..
ฉันเปิดประตู...คนที่ยืนอยู่นั่น ทำให้ฉันตาสว่าง
"กลับบ้าน แม่ไม่สบาย"พี่สาวฉันบอก ฉันไปอาบน้ำแต่งตัวอย่างว่าง่าย และงงๆ
สติฉันเพิ่งกลับมา ตอนใกล้ถึงบ้านนี่แหละ ในสมองมึนงง ไม่รู้ว่าจะต้องพูดอะไรกับคนข้างๆที่เงียบกันมาตลอดจนถึงบ้าน
หน้าบ้าน...นั่นแม่ไหนว่าป่วย นั่นพ่อ และพี่ๆอีก สอง....ทุกคนหลอกฉัน หลอกให้ฉันกลับบ้าน เพราะเขาได้รับจดหมายจากวิทยาลัย...และหากบอกให้กลับธรรมดา ก็คงไม่กลับ...เขาว่างั้น
ฉัน...ไม่สลด หลังตรง คอตั้ง สบตาแม่ แต่ไม่กล้าแม้แต่หันมองพ่อ...ไม่ต้องกลับไปแล้ว เดี๋ยวจะให้คนไปเก็บของ...แม่พูดจบประโยค ฉันตอบกลับคำเดียว "ไป" ทันใดนั้น ไม้กวาดที่เคยอยู่ใกล้มือแม่ ฟาดลงบนหลังฉันอย่างจัง...
วันนี้ลูกรักของพ่อกลายเป็นลูกชัง...บ้านที่เปลี่ยนไป...ฉันกลายเป็นอากาศในสายตาพ่อ...เรียนต่อนะลูก...สายสามัญ โรงเรียนประจำจังหวัดเปิดสอบ รอบสอง....ฉันไม่มีทางเลือก สอบให้ผ่าน ...
เพื่อนทีมเดิมกลายเป็นรุ่นพี่ อยู่บ้านเช่าด้วยกัน ค่อยดีหน่อย ไม่เหงา😇😇😇
แล้วเจอกันใหม่นะ...ฉันว่า คงมีอะไรให้เล่าอีกแน่เลย....
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
