EP.3 || รักแรก
ชายหนุ่มร่างโปร่งใส่เสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาว ผูกหูกระต่ายสีแดง ยืนเด่นท่ามกลางบริกรชายคนอื่นๆ ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า ฉันเดินเข้าไปรวมกลุ่ม ฟังหัวหน้าแจ้งรายละเอียดของงานเลี้ยงที่เราต้องทำร่วมกัน เลยได้ทราบว่า เขาเพิ่งเข้ามาทำงานได้ไม่ถึงสัปดาห์ มิน่าจึงไม่เคยเห็น ฉันสนิทกับคนง่าย แต่ไม่เคยเปิดการสนทนากับคนรู้จักครั้งแรก จึงไม่แปลกที่ฉันจะสนใจเขาแต่ก็ปิดปากเงียบอยู่คนเดียว...จู่ๆก็มีเสียงทักขึ้น เธอๆ ชื่ออะไร ฉันหันไปมองเห็นเจ้าของเสียง ยิ้มฟันขาว ตาหยี ...รอยยิ้มนั้นทำให้ฉันอดยิ้มตอบไม่ได้
Cr.Canva
มันเป็นการเริ่มต้นที่ดี...
หลังจากวันนั้น เราเริ่มคุยกันถูกคอ เขารอกลับที่พักพร้อมกันหลังเลิกงาน...มันดูทุกอย่างง่ายไปหมด เขาเป็นคนเหนือ พูดเพราะ เราคุยกันแค่เรื่องของเรา ไม่สนที่มาที่ไป งานเราเป็นงานกลางคืน ดื่มน้อยบ้าง มากบ้าง แล้วแต่ประเภทลูกค้า ....
บางคืนติดลม ไปเที่ยวกันต่อ ...อารมณ์มนุษย์ ความปรารถนา เมื่อผสมความมัวเมาเข้าไป...ปล่อยทุกอย่างดำดิ่ง...ความหวัง ความฝันไม่ใส่ใจอีกแล้ว โลกนี้มีเพียงเธอกับฉัน
"แกไม่รู้จักเขาดีเลยนะ" พี่บุ๋ม ผู้เป็นทั้งเพื่อน และพี่ เตือนฉัน
"ไม่เป็นไรหรอกพี่ ฉันอยากเปิดโอกาสให้ตัวเองคบ...ใครบ้าง" ฉันบอกพี่บุ๋ม ในใจลึกๆ ก็ไม่ได้มั่นใจอะไร แต่... เพราะเขาต้องตา ต้องใจฉันอย่างจัง อาจเป็นชายคนแรก ที่ฉันถูกใจ และ เขาเป็นคนที่เข้ามาหาฉัน โดยที่ฉัน ไม่จำเป็นต้องแอบมอง
พี่บุ๋มเป็นคนแรก ที่ฉันสนิทด้วย และเห็นว่า ฉันอ่อนต่อโลก แต่พยายามทำตัวกร้านโลก เลยพยายามสอนให้ฉันรู้ว่า หากลงมาแล้วต้องทำยังไง ให้รอด
วันนี้เป็นวันที่ชวนหงุดหงิด ลูกค้าเรียกหาโน่นนี่ ไม่หยุด ช่วง 2 ทุ่มเป็นช่วงนี้ลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ ทุกวัน ทิปก็มากเป็นพิเศษ แต่ฉันกลับหงุดหงิด เพราะประโยคที่เพื่อนร่วมงานถามมากกว่า
" วันนี้วิทย์ทำไมไม่มาทำงาน?"
ฉันได้แต่มองเพื่อนแบบงงๆ เพราะเขาบอกฉันว่า
" พัด ผมออกไปธุระ แล้วไปทำงานช่วงบ่าย ไม่ต้องรอนะ"
แล้วนี่ เขายังไม่เข้ามาทำงาน ...มันอะไรกัน!?
ฉันพยายามติดต่อเขา แต่ก็ติดต่อไม่ได้
"พี่พัด ไปต่อผับกัน มีป๋าเลี้ยง"
เลิกงานตีหนึ่ง เสียงไอ้ต้อยเพื่อนร่วมกะชวนไปดื่ม แต่ใจฉันมันอยู่ที่ห้องพักแล้ว
เขากลับมาหรือยังนะ
"ไปเถอะ พี่ไม่ค่อยสบาย ขอตัว" ฉันบอก
"ไม่เป็นไรพี่ " ไอ้ต้อยมองมาที่ฉัน แบบรู้ว่าฉันเป็นอะไร แต่เนียนๆ เพราะไม่แน่ใจว่าคนอื่นรู้เรื่องฉันกับวิทย์แค่ไหน
ฉันกลับมาที่ห้องได้สักพัก ยังไม่มีวี่แววของวิทย์ พยายามข่มตากว่าจะหลับได้ก็เช้า
"แกร๊ก" เสียงเปิดประตูทำฉันสะดุ้งตื่น
สมองตื้อๆ แต่สายตาเหลือบไปดูนาฬิกาฝาผนัง 11.15 น.
เขากลับมาแล้ว ก่อนที่ฉันจะพรั่งพรูอะไรออกไป
" ขอโทษนะที่ทำให้ตื่น" เสียงวิทย์เอ่ยเบาๆ เหมือนกลัวว่าดอกพิกุลจะร่วงออกจากปาก แต่สายตาก็ไม่ได้มองที่ฉันสักนิด
เขาดึงกระเป๋าเดินทางของฉันบนหลังตู้ลงมา กุลีกุจอเก็บของตัวเองใส่ลงไป
น้ำตาฉันเริ่มรื้นเต็มสองตา ไม่มีเสียงสะอื้นฉันกลืนก้อนแข็งๆที่จุกอยู่ข้างใน พยายามเปล่งเสียง " จะไปไหน" ฉันถาม
"พ่อเค้าป่วยหนัก เค้าต้องกลับบ้าน"
"บ้าน...."
"ที่ตากเหรอ" ฉันพูดได้แค่นี้ น้ำตาฉันไหลออกมาไม่ขาดสาย หายใจขัดๆแต่ไร้เสียงสะอื้น
"ใช่..." เขาตอบโดยที่ไม่หันมามอง
"เค้าเขียนใบลาออกแล้วนะ...แวะมาเก็บของ เค้ายืมกระเป๋านะ"เสียงเขาเนิบๆ แต่ก็ยังไม่หันมาหาฉัน
เขาหายไป 1 วัน 1 คืน แล้วโผล่มาเก็บกระเป๋า ฉันเริ่มสะอื้น เขาหันมาที่ฉัน ฉันมองไม่ออกว่า เขาคิด หรือ รู้สึกอย่างไร เขาเดินเข้ามาหาฉันช้าๆ เหมือนพยายามคิดหาคำพูด
"เค้าขอโทษ" เสียงเอ่ยเบาๆ
เขากอดฉัน แล้วหันไปเปิดลิ้นชักหัวเตียง คว้าปากกา กระดาษเขียน อะไรยิกๆ ยื่นให้ฉัน
"นี่ที่อยู่เค้ากับเบอร์บ้านนะ"
"เค้าถึงบ้านแล้วจะติดต่อมา แล้วพัดค่อยโทรหาเค้านะ" พูดจบเขาหันไปเก็บของ
ตอนนี้เสียงพี่บุ๋มดังอยู่ในหัว..."แกยังไม่รู้จักเขาดีเลยนะ"
Cr.Canva
#หัวใจสลาย
#ไปต่อยังไง
#เขาไปแล้ว
- 5
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
