Cantaloupe Lovers
EP.2 อย่าทำอย่างนี้กับฉันเลย
30 เมษายน 2563
“ประโยชน์สำหรับสาวออฟฟิศที่น่าสนใจคือ ช่วยบำรุงผิวพรรณ ชะลอวัย ลดการเกิดริ้วรอย ต่อต้านการเกิดโรคมะเร็ง เสริมสร้างภูมิคุ้มกัน บำรุงสายตา”
"และอีกประโยชน์ที่สำคัญของแคนตาลูปก็คือ ฟื้นฟูการทำงานของสมอง โพแทสเซียมในแคนตาลูปช่วยให้การลำเลียงออกซิเจนไปเลี้ยงสมองทำได้ดีขึ้น ส่งผลให้ความจำดี มีสมาธิในการทำงาน สมองปลอดโปร่ง และยังบรรเทาความเครียดได้ดีอีกด้วย"
“ว้าวววว!!!”
เท่าที่อ่านดู เอาจริงๆ นะ แคนตาลูปเนี่ย ประโยชน์ยาวเป็นหางว่าวเลยแฮะ
จะว่าไปเป็นเพราะแคนตาลูปหรือเปล่านะ?
ดูเหมือนฉันจะทำใจเรื่อง ‘ท็อป’ ได้มากขึ้นเรื่อยๆ แล้วล่ะ
มองดูเวลาในมือถือ ใกล้จะเที่ยงแล้ว งั้นเรามาเตรียมตัวนับถอยหลังกันได้เล้ย!!!
9
8
7
6
5
4
3
2
1
0
เย้!!!
Cantaloupe Time !!!
"รีบๆ หน่อยค่าพี่สมัย" ฉันแทบอยากจะตะโกนบอกรปภ. หนุ่มใหญ่หน้าเปื้อนหนวดที่ยืนอยู่ที่ประตูไปอย่างนั้น
ตอนนี้ประตูบานใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าได้เปิดขึ้นแล้ว
"แอน"
"แอน ยัยแอนนนน!!!"
เสียงที่คุ้นเคยเรียกรัวๆ รั้งไว้ไม่ให้ฉันเดินตามกลุ่มคนในชุดสีน้ำเงินไปอย่างน่าเสียดาย
ยัยเพื่อนตุ้ยนุ้ยตัวแสบ!!!
“ว่าไงจุ๊กจิ๊ก?” ฉันหันควับไปหายัยแว่นหนาเตอะ ที่กำลังหายใจหอบตัวโยนเด้งเป็นลูกบาสฯ อยู่นี่ ไม่บอกก็รู้ว่าวิ่งมาชัวร์ จะรีบอะไรกันนักหนานะ
“พี่เฟิร์สเรียก” เพื่อนจ้ำม้ำบอกเหตุผลที่ฉันยังเดินออกไปหน้าโรงงานไม่ได้
“ตอนนี้เนี่ยนะ เค้าไม่คิดว่าชั้นต้องกินข้าวกินปลาบ้างเลยหรือไงเนี่ยจุ๊กจิ๊ก” ฉันเท้าสะเอวบ่นอย่างมีอารมณ์นิดหน่อย แต่พอพูดจบประโยค ก็เดินกลับเข้าไปในออฟฟิศแต่โดยดี
‘พี่เฟิร์ส’ ที่จุ๊กจิ๊กบอกคือหัวหน้านักออกแบบ พ่อ
รูปหล่อสุดเนี้ยบ ที่ยืนอยู่ตรงหน้าของฉันอยู่ในตอนนี้น่ะ
“มานี่แอน” เขาพูดพลางเดินนำไปที่โต๊ะทำงานของตัวเอง โดยมีฉันเดินตามไปติดๆ
“พี่ว่าเราควรเพิ่มลวดลายตรงนี้อีกหน่อยนะ แล้วโลโก้นี่อีก ขยายอีกนิดนะ จะได้เด่นๆ ไง ว่ามะ” พี่เฟิร์สพูดพลางชี้โน่นชี้นี่ที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ของเขา ซึ่งฉันก็พยักหน้าว่าเข้าใจในทุกจุดที่เขาต้องการให้แก้ไข
“ได้ค่ะ แค่นี้ใช่ไหมคะพี่เฟิร์ส เดี๋ยวช่วงบ่ายหนูกลับมาทำให้นะ” ฉันรีบโค้งให้เมื่อพูดจบ
จะเดินไปถึงประตูห้องอยู่แล้วเชียว แต่ก็ต้องหันกลับมาเพราะประโยคๆ นี้ของเขา
“พี่ขอตอนนี้เลยได้ไหมแอน แล้วก็ใช้คอมฯ พี่นี่ล่ะ พี่จะได้ช่วยดูให้....” เขาพยักหน้า แล้วยิ้มกว้าง เหมือนกับจะยืนยันในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
“นะแอน” เขาย้ำ และแม้จะเบื่อหน่าย แต่สุดท้ายฉันก็เลือกที่จะทำตามที่เขาบอก
ครึ่งชั่วโมงผ่านไป แม้จะแก้งานเสร็จไปแล้ว แต่ผู้ชายที่กำลังนั่งข้างๆ อยู่ในตอนนี้ ก็ยังจ้องหน้าฉันไม่วางตา
“ตามนี้ โอเคแล้วใช่ไหมคะ พี่เฟิร์ส?”
“พี่เฟิร์ส” ฉันพยายามเรียกสติให้เขากลับมาจดจ่ออยู่กับงาน เขาทำหน้าเหรอหรานิดหน่อยก่อนจะบอกว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ฉันจึงรีบลุกจากเก้าอี้ ปลีกตัวไปอย่างรวดเร็ว
“ไปกินข้าวเที่ยงกับพี่ไหม?”
อีกครั้งที่ต้องฉันต้องชะงักอยู่ที่หน้าประตูห้อง
“หนูมีนัดที่หน้าโรงงานค่ะพี่เฟิร์ส ขอตัวก่อนนะคะ” ฉันหันไปบอกเขาอย่างนั้นแล้วรีบเดินออกจากห้องไป
และนี่ก็เป็นอีกครั้งที่ฉันปฏิเสธการสานสัมพันธ์จากพี่เฟิร์ส
หน้าตาดี การศึกษาดี หน้าที่การงานดี แต่เจ้าชู้ จีบคนนั้นคนนี้ไปทั่ว แต่บอกได้เลย ฉันไม่มีทางคิดผิดเหมือนตอนคบกันกับท็อปอีกแน่ๆ
สองเดือนที่ตัดขาดจากท็อป ฉันย้ายมาทำงานที่นี่เพื่อลืมเขา และหวังให้บรรยากาศใหม่ๆ พาฉันคนเดิมกลับมาอีกครั้ง
ตอนนี้ทุกอย่างกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ ฉันไม่อยากกลับไปในวังวนเดิมๆ อีกแล้ว มันทรมาน...
ไม่เอาน่าอย่าคิดมาก!!!
“แคนตาลูปจ๋าพี่มาแล้ว!!!”
“พี่คะ พี่” เหมือนพี่เขากำลังเหม่อ บาปไหมเนี่ยที่ไปทำให้เขาตกใจ แม้มองผ่านแมสฉันก็มั่นใจว่าเขากำลังทำหน้าเหวออยู่แน่ๆ ‘โทษทีนะจ๊ะพี่
ฉันกำลังหมายถึงผู้ชายผิวเข้ม รูปร่างสันทัด เสื้อแขนยาวลายสก๊อตสีน้ำเงิน ที่ยืนอยู่ตรงรถเข็นขายผลไม้น่ะ
พี่คนนี้ล่ะที่ฉันมาอุดหนุนแคนตาลูปเขาอยู่เป็นประจำ (ว่าแต่วันนี้เสื้อใหม่เอี่ยมเชียวนะพี่ อิอิ)
“แคนตาลูปถุงนึงค่ะพี่” ฉันยิ้มให้เขาเมื่อจบประโยค ส่วนเขาก็ยิ้มกลับมาเช่นกัน
“คะคะ ครับ ดะดะ ด้ายยย...” จะว่าไปรู้สึกว่าพี่เขาจะพูดจาตะกุกตะกักแบบนี้ตลอดเลยนะ แต่ไม่เป็นไร ชินละ ไม่มีพิษไม่มีภัยดี
ฉันรับแคนตาลูปแน่นๆ ถุงนั้นมา ไม่รู้คิดไปเองหรือปล่าวนะ เคยเทียบกับที่จุ๊กจิ๊กซื้อมาแล้วมันต่างกันเยอะอยู่นา
“ยะยะ ยี่สิบบบ ห้าบาทครับ” เสียงสั่นเชียว เป็นอะไรอะคุณพี่ ถ้าแซวนี่สงสัยแกจะไปไม่เป็นแน่ๆ อย่าเลยละกัน แหะๆ
“คุณครับคุณ”
เสียงของพี่คนนั้นทำให้ฉันหันไปมอง ว่าแต่แกเรียกทำไมนะ?
“เอ่อออ คือว่า” แกพูดได้แค่นี้ก็เงียบไป เหมือนพยายามที่จะคิดอะไรอยู่
“เอ่อ พี่ เสียดายจัง ตั้งแต่พรุ่งนี้หนูคงไม่ได้กินแคนตาลูปอร่อยๆ ของพี่แล้วล่ะ...” ฉันพูดทำลายความเงียบ
“Work From Home น่ะพี่” ฉันพูดต่อเมื่อเห็นเขาทำหน้าตางงๆ
“ทำงานจากบ้านไงพี่ เพราะโควิดนี่ล่ะ งานที่หนูทำมันไม่จำเป็นต้องอยู่ประจำที่โรงงาน ลดค่าใช้จ่ายอ่ะ ทำงานที่บ้านส่งมาก็ได้” ฉันร่ายยาว พยายามอธิบายให้สมกับใบหน้าที่เต็มไปด้วยคำถามของเขา
“อะๆ เอ่อ... แล้ว...” เขาพูดได้แค่นั้นก็มีเสียงคุ้นเคยแทรกขึ้น
“แอน”
“แอน หัวหน้าให้มาตามอ่ะ เห็นว่าจะให้แก้งานอะไรเนี่ยล่ะ” ยัยจุ๊กจิ๊กอีกแล้ว
“อุตส่าห์พักช้าแก้ให้เมื่อกี้ยังไม่จบอีกเหรอ อืม เค จะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ” พูดจบฉันก็พยักหน้าให้เพื่อนแว่นหนาเตอะที่เดินมาหยุดอยู่ใกล้ๆ
“งั้นหนูไปก่อนนะพี่ โควิดซาเจอกันนะ บ้ายบาย” ฉันหันไปบอกพี่คนขายผลไม้ โบกมือลา ก่อนจะเดินผ่านประตูโรงงานเข้าไปพร้อมกันกับจุ๊กจิ๊ก
“แอน เมื่อกี้แกคุยอะไรกับพี่จ่อยอะ ดูพี่แกเขินจัดเลยนะ” ยัยจุ๊กจิ๊กพูดจบก็เอาศอกหยอกที่สีข้างฉัน
“พี่จ่อย” ฉันทวนชื่อที่ได้ยิน แล้วทำหน้างงๆ
“อย่าบอกนะว่าซื้อแคนตาลูปเขาทุกวันยังไม่รู้จักชื่อเขาอีกอะ” จุ๊กจิ๊กพูดพลางส่ายหน้า
“พี่จ่อย”
“ว่าแต่ลืมซะสนิทเลย เมื่อกี้แกกำลังจะพูดอะไรน่ะ” คิดได้แค่นั้นฉันก็ถูกยัยจุ๊กจิ๊กดึงแขนเพื่อให้เดินไปไวๆ
“ไปยัยแอน พี่เฟิร์สรออยู่ แก้งานไม่เสร็จกลับช้าอีกนะ แล้วพรุ่งนี้ก็ Work Form Home แล้วไม่ใช่เหรอ แกอะ รีบไปเหอะ”
“Work Form Home เหรอ จริงสิ!!!”
“จากข้อมูลแคนตาลูปที่เชียงใหม่นั้นขึ้นชื่อว่าอร่อยมาก เนื่องจากเป็นแหล่งเพาะปลูกที่สำคัญ และเป็นแห่งแรกของประเทศไทย”
อืมมม ไหนๆ ก็ Work Form Home แล้ว กลับบ้านไปกินเลยดีไหมนะ?
*******************************************************
แถมท้ายด้วยเพลงที่ผมใช้แรงบันดาลใจในการแต่งเรื่องสั้นเรื่องนี้กันครับ
อย่าทำอย่างนี้กับฉันเลย
- 6
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
