Cantaloupe Lovers
EP.3 Wedding Song (สิ่งดีดีที่หายไป)
รับแคนตาลูปหวานกรอบสักลูกไหมครับ?
16 สิงหาคม 2563
“บีบจมูกสองข้าง แล้วกลืนน้ำลาย” จ่อยยังคงแก้หูอื้อตามคำแนะนำที่ได้รับเมื่อครู่ต่อไปโดยไม่สนใจเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นรอบข้างเลย
“คุณค่ะคุณ” สิ้นเสียงหวานๆ เรียกสติ ชายหนุ่มจึงค่อยๆ ลืมตาที่หลับปี๋อยู่นั้นขึ้นมามอง
“ถึงจุดหมายปลายทางโดยสวัสดิภาพแล้วค่ะ” แอร์โฮสเตสสาวยิ้มสวยผ่านเฟสชีลด์ให้ชายหนุ่มรูปร่างสันทัดท่าทางเลิ่กลั่กที่อยู่ตรงหน้า
จ่อยยิ้มรับแห้งๆ ให้คู่สนทนาผ่านแมสไปเช่นกัน ก่อนจะหันไปมองรอบตัวแล้วพบว่าเขาคือคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ภายในห้องโดยสาร
แม้จะผ่านไปได้อย่างทุลักทุเล แต่ชายหนุ่มก็รู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูกกับประสบการณ์ขึ้นเครื่องบินครั้งแรกของเขาอยู่เหมือนกัน และจะว่าไปนี่ก็นับว่าเป็นการมาเยือนเมืองเหนือครั้งแรกของเขาอีกด้วย
ที่ชายหนุ่มกำลังยืนเกาหัวอยู่ในตอนนี้คือสนามบินเชียงใหม่ จ่อยแทบจะไม่เชื่อด้วยซ้ำว่าตัวเขาจะมุทะลุดุดันมาได้ไกลถึงเพียงนี้ เหตุผลน่ะเหรอ เพราะผ่านมาหลายเดือน โควิดบ้านเราก็ซาแล้ว(มั้ง) แต่ทำไมใครบางคนยังไม่กลับมาจาก “Work Form Home” สักทีน่ะสิ
จุ๊กจิ๊กบอกว่าแอนกลับมาอยู่บ้านที่เชียงใหม่ในช่วงโควิด ชายหนุ่มถือกระดาษแผ่นเล็กในมือแน่น มันคือที่อยู่ของคนที่เขาคิดถึงสุดหัวใจ เบาะแสสำคัญที่เขาใช้ตั๋วปีกินผลไม้ฟรีล่อซื้อมาจากจุ๊กจิ๊กได้เมื่อวานตอนเย็น
ชายหนุ่มนึกขันตัวเองอยู่เหมือนกัน ไม่น่าเชื่อว่าความคิดถึงที่เขามีต่อผู้หญิงคนหนึ่งจะทำให้เขาบ้าระห่ำได้ถึงเพียงนี้ เขาแทบจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเชียงใหม่เลย ดีที่โชคยังเข้าข้าง เพราะไปถามถูกคน เดินทางตามคำแนะนำของคนในพื้นที่ใจดีคนนั้นราวๆ หนึ่งชั่วโมง ชายหนุ่มก็พาตัวเองมาถึงจุดหมายปลายทางจนได้
ที่จ่อยเห็นคืออาคารใหญ่โตสีขาวทรงยุโรปประดับประดาด้วยไม้เลื้อยมากมาย ท่าทางร่มรื่นเย็นสบาย
“Prathana Cantaloupe Farm” ชายหนุ่มถึงกับครางชื่อป้ายในลำคอ เขาพยายามทวนที่อยู่อีกรอบเผื่อจะมีอะไรผิดพลาด แต่สุดท้ายคำตอบก็ยังคงเหมือนเดิม
บ้านแอนคือฟาร์มแคนตาลูป!!!
“พี่ค่ะพี่ วันนี้ฟาร์มเรา เปิดให้บริการเฉพาะโซนแสดงสินค้านะคะ อีกด้านเรา...” เสียงหวานๆ ที่คุ้นเคยปลุกให้จ่อยตื่นจากภวังค์ และหันไปมองตาม
“อ้าว!!!” ชายหญิงสองคนอุทานเป็นเสียงเดียวกันด้วยคำพูดประมาณนี้
ที่อยู่ตรงหน้าชายหนุ่มคือหญิงสาวรูปร่างกระทัดรัดในชุดเสื้อเชิ้ตสีขาว สวมกางเกงยีนส์ ท่าทางทะมัดทะแมง ผมยาว ขาว หมวย ที่คราวนี้สวยทะลุเฟสชีลด์มาเลย!!!
“น้องหมวย!!! เอ้ย!!! น้องแอน!!!” จ่อยพูดเสียงดังลั่น และแม้จะตั้งใจมาพบอยู่แล้ว แต่เจอจังๆ แบบไม่ทันตั้งตัวอย่างนี้ เขาเองก็แทบจะหัวใจหยุดเต้นไปเหมือนกัน
“พี่จ่อย!!! พี่จริงๆ ด้วย ว่าแล้วเชียว นี่สินะคนที่จะมาเซอร์ไพรส์ของยัยจุ๊กจิ๊กอะ บอกตรงๆ ซะก็สิ้นเรื่อง หนูเดินมาดูหน้าฟาร์มหลายครั้งละเนี่ย” คนสวยพูดเป็นชุด แปลกใจไม่น้อยที่ชายหนุ่มขายผลไม้ลงทุนมาถึงเชียงใหม่จริงๆ “ว่าแต่ไปไงมาไงล่ะพี่?”
แม้ใจแสนจะคิดถึง แต่จ่อยกลับเฉไฉว่าเขามาเพื่อชิมแคนตาลูปเชียงใหม่ที่ลือกันนักหนาว่าอร่อย ด้านแอนได้ยินดังนั้นก็ไม่ขัดศรัทธาที่จะพาเขาเดินไปนั่งในคาเฟ่ของฟาร์มที่อยู่ถัดไปไม่ไกลนัก
“อร่อยไหมพี่ แคนตาลูปฟาร์มหนู?” แอนถามชายหนุ่มที่นั่งเก้าอี้สีขาวตรงข้ามกับเธอ
จ่อยพยักหน้าตอบหลายครั้ง ความจริงที่ชายหนุ่มเคี้ยวแคนตาลูปแก้มตุ่ยไม่หยุดปากก็พอที่จะเป็นคำตอบได้อยู่นา
“ที่นี่เป็นฟาร์มของพ่อหนู พอพ่อกับแม่แยกกัน หนูก็ย้ายไปอยู่ที่ปทุมฯ กับแม่ ตั้งแต่เด็กเลย แล้วเหตุการณ์นั้นมันก็ทำให้หนูเกลียดแคนตาลูปไปเลยอะ เชื่อไหมกินอีกทีตอนที่จุ๊กจิ๊กซื้อจากพี่ไปให้ชิมนั่นแหละ มันทั้งคะยั้นคะยอแกมบังคับจนขัดไม่ได้ บอกแคนตาลูปบำบัด 555 ตอนนั้นมันคงเห็นหนูเศร้าหนักเรื่องท๊อปมั้ง อ่อแฟนเก่าหนูอะ” แอนร่ายยาว
“จากนั้นก็กินไม่หยุดเลย อุดหนุนทุกวัน ต้องขอบคุณแคนตาลูปร้านพี่เลยนะ แล้วนี่ก็พลอยทำให้หนูตัดสินใจกลับมาหาพ่อด้วย ปรับความเข้าใจกันยาวเลย 555 ประโยชน์เยอะจริงๆ นะแคนตาลูปเนี่ย” แอนยิ้มกว้างเมื่อพูดจบ
“พี่จ่อยจุ๊กจิ๊กมันก็บอกหนูหมดแล้วล่ะ” แอนเข้าเรื่องทันทีเมื่อเห็นฝ่ายตรงข้ามเอาแต่เงียบ
จ่อยแทบจะสำลักกับประโยคที่ได้ยิน เขาต้องรีบหยิบแก้วน้ำที่วางอยู่ใกล้ๆ ขึ้นมาดื่มในทันที
“มะ... เมื่อกี้น้องแอนว่าไงนะครับ?” จ่อยถามหญิงสาวที่นั่งอยู่ตรงข้ามกับเขาเสียงสั่นตามฟอร์ม
“คือทุกเรื่องที่พี่จ่อยเล่าให้มันฟังอะ มันเล่าให้หนูฟังหมดเลยตั้งแต่เมื่อคืนอะ” พูดจบแอนยิ้มให้ชายหนุ่มที่กำลังหน้าแดงอยู่ตรงหน้า ก่อนจะใช้ส้อมจิ้มแคนตาลูปเข้าปากบ้าง
“ถามจริงๆ พี่ชอบหนูใช่ไหม?” แอนถามตรงๆ หลังจากกลืนแคนตาลูปลงคอ
“คือออ... ผะๆ ผม...” ทั้งที่คิดว่าเตรียมตัวมาดีแล้ว ซ้อมพูดอยู่หน้ากระจกทุกวัน แต่พอเจอสาวเจ้าถามจี้ หนำซ้ำยังมองเขม็งอย่างนี้ อาการติดอ่างเจ้ากรรมก็มาเยือนอีกครั้งจนได้
“คุณแอนคะคุณแอน มาอยู่ตรงนี้นี่เอง เห็นเฮียบ่นหาอยู่นะค่ะ ว่าหายไปไหน ลูกค้าที่มาจัดงานแต่งงานเขาออกมาจากห้องรับรองแล้วนะ” ที่มาตีระฆังหมดยกช่วยจ่อยเอาไว้คือพนักงานของฟาร์มนั่นเอง
“โอย ลืมซะสนิทเลย ป่ะพี่จ่อยไปดูงานแต่งในสวนกัน อยากเห็นไหม?” หญิงสาวพยักหน้าให้คนที่มาตามทำนองว่ารับทราบ ก่อนจะเอ่ยปากชวนชายหนุ่มให้ลุกขึ้นมาตามเธอไป
“ป่ะไปกัน ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่แต่งตัวกลมกลืนอยู่” หญิงสาวหมายถึงชายหนุ่มเสื้อเชิ้ตแขนยาวลายสก็อตสีแดงใส่เข้าในกางเกงเรียบแปล๊ รองเท้าหนังมันแปล๊บ ที่ทำท่าลังเลอยู่ใกล้ๆ
แอนรีบพาจ่อยเดินออกจากคาเฟ่ ตัดไปอีกฟากอย่างรวดเร็ว และไม่นานทั้งสองก็มาถึงบริเวณงาน
ภายในงานแต่งงานมีการใช้ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่กิ่งก้านมาจัดเป็น Backdrop เก๋ๆ อีกทั้งมีการใช้ดอกไม้ เถาวัลย์ ตะเกียงแขวน และริบบิ้นสวยๆ มากมาย มาประดับประดาอย่างสวยงาม เรียกได้ว่าธีมธรรมชาติมากันเต็มเลย
และที่อยู่ตรงหน้าทั้งสองคือแขกเหรื่อที่กำลังมุงอะไรบางอย่างกันเป็นกลุ่ม ส่งเสียงเฮฮาสนุกสนาน
“น้องแอนระวัง!!!” จ่อยตะโกนสุดเสียงเตือนหญิงสาวเมื่อเห็นบางอย่างกำลังลอยมาทางเธอ แต่ดูเหมือนแอนก็มือไวมากพอที่จะคว้ามันไว้ได้ก่อนที่จะพุ่งเข้าชนใบหน้าของเธอ
มองดูดีๆ มันก็คือ “ช่อดอกไม้เจ้าสาว” นั่นเอง
“ฮะๆ เต็มมือเลย....” หญิงสาวหันไปยิ้มให้กับชายหนุ่ม ไม่กี่วินาทีจากนั้นเสียงปรบมือจากแขกเหรื่อภายในงานก็ดังลั่น
“ใช่ครับ ผมชอบน้องแอน” จะด้วยอะไรก็ช่าง แต่ไม่น่าเชื่อว่าสุดท้ายจ่อยจะรวบรวมความกล้าพูดความในใจของเขาแข่งกับเสียงปรบมือไปซะงั้น!!!
เล่นเอาสาวเจ้าหน้าแดงไปเหมือนกัน เมื่อคำถามที่ถามเอาไว้เมื่อหลายนาทีก่อน จู่ๆ ก็ถูกสารภาพออกมาจากปากชายหนุ่มอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว
“พี่จ่อยสิ้นเดือนนี้หนูจะกลับไปที่โรงงานแล้วนะ เออออ... ถ้าชอบหนูจริงก็พิสูจน์ตัวเองละกัน หนูจะลองให้โอกาสพี่” แอนพูดกับชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าตอนที่เสียงปรบมือนั้นซาแล้ว
จ่อยพยักหน้ารัวๆ ก่อนจะยิ้มกว้างผ่านแมสให้กับหญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยความดีใจอย่างสุดซึ้ง
END เลยดีไหม?
อยากให้จบหรือยังครับ?
หวาน กรอบ พอไหม?
ถ้ายัง
มีต่อ
อีกหน่อย
ครับผม
*******************************************************
หนึ่งปีกับอีกหนึ่งวันผ่านไป
“ไม่ได้นะจุ๊กจิ๊ก เอามาเลย 30 บาท เร็วเร้ว ยัยบ้า!!! กินฟรีหนึ่งปีอะมันหมดเขตตั้งแต่เมื่อวานแล้วย่ะ” เสียงนี้ทำให้สาวร่างอ้วนในชุดฟอร์มสีน้ำเงินคาดเทาต้องหัวเราะกลบเกลื่อนดังลั่น ก่อนจะหยิบเงินจำนวนดังกล่าวยื่นให้ผู้หญิงชุดแบบเดียวกันที่ยืนอยู่ตรงร้านขายผลไม้เล็กๆ หน้าโรงงาน
“เขี้ยวจังเลยนะแอน รักษาผลประโยชน์แฟนที่หนึ่งดีเลิศ ดูพี่จ่อยสิเอาแต่ยิ้มไม่เห็นพูดอะไรสักคำ” จุ๊กจิ๊กชี้ไปที่ชายหนุ่มรูปร่างสันทันที่ยืนยิ้มแป้นอยู่เคียงข้างเพื่อนสาว
“แล้วแคนตาลูปเชียงใหม่นี่มันก็ช่างหวานกรอบเหลือเกินนะ หว้านหวาน...” จุ๊กจิ๊กพูดพลางใช้ไม้จิ้มแคนตาลูปเข้าไปยั่วยวนเพื่อนสนิท
“ไม่ต้องมาแซวเลย รีบไปซะที พี่เฟิร์สแฟนเธอเค้ารอกินแคนตาลูปอยู่นา ถึงข้าวใหม่ปลามันก็เถอะระวังเค้าโมโหหิวนะ แล้วจะหาว่าไม่เตือนเพื่อนฝูง” แอนแหย่เพื่อนสาวที่ดูเหมือนจะบ้าจี้รีบเดินจ้ำเข้าโรงงานไปจริงๆ
เห็นดังนั้นสองหนุ่มสาวคู่รักก็หันมายิ้มให้กันอย่างมีความสุข
(Happy) End(ing)
*******************************************************
แถมท้ายด้วยเพลงที่ผมใช้เป็นแรงบันดาลใจในการแต่งเรื่องสั้นเรื่องนี้กันครับ
Funky Wah Wah / Wedding Song (สิ่งดีดีที่หายไป)
*******************************************************
ช่อดอกไม้เจ้าสาว ในงานแต่งงานจะมีจังหวะที่เจ้าสาวโยนช่อดอกไม้ให้หญิงสาวในงานมารับไป มีความเชื่อกันว่า ช่อดอกไม้จากเจ้าสาวนั้นเป็นช่อดอกไม้แห่งความโชคดี ที่จะทำให้ผู้ที่ได้รับไปมีโชคดีทางด้านความรัก และได้เป็นเจ้าสาวคนต่อไป
แคนตาลูป เป็นพืชล้มลุก มีลักษณะเป็นไม้เถา ตามเถา และก้านใบมีขนนิ่ม ใบเหลี่ยมมน ดอกสีเหลือง เกสรตัวผู้ และตัวเมียอยู่คนละดอก ผลกลมรี ขนาดเส้นผ่าศูนย์กลางผล 10-16 ซม. เปลือกนอกแข็ง เนื้อชุ่มน้ำ ผลดิบเนื้อกรอบ เมื่อสุกเนื้อนิ่ม หอมหวาน
สีของเนื้อ และเปลือกแคนตาลูปแตกต่างกันตามสายพันธุ์ บางพันธุ์มีผิวผลหยาบ มีเปลือกแข็ง มีร่องลึกรอบๆ ผล เปลือกมีลายคล้ายร่างแห หรือตาข่ายสีขาว แต่บางพันธุ์ก็ไม่มี
ส่วนเมลอนนั้นไม่ต่างจากแคนตาลูป เป็นพืชตระกูลเดียวกัน แต่ที่มาเรียกว่า เมลอน เพื่อสร้างความแตกต่างขึ้นโดยญี่ปุ่น มีสายพันธุ์คิโมจิ กับคูนามิ เนื้อในสีเขียว และพันธุ์โมมิจิ เนื้อสีส้มออกมาขายแข่งเท่านั้นเอง
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
