ความคิดคำนึงถึง
" We laugh until we had to cry, And we love right down to our last goodbye, We were the best, I think we'll ever be, Just you and me, For just a moment.....
Someday when we both reminisce, We both say, There wasn't too much we missed, And through the tears, The smile when we recall, We had it all, For just a moment....."*
*For just a moment --- David Foster : OST St. Elmo's Fire.
ผมเปิดคอมพิวเตอร์เช็คอีเมลตามปรกติเหมือนเคย อีเมลงานที่เข้ามาก็ตอบเป็นที่เรียบร้อย ขณะที่กำลังจะปิดเครื่องก็เช็ครายละเอียดอื่นๆอีกรอบส่งท้าย ก็พบว่ามีอีเมลฉบับใหม่เข้ามารออยู่
ชื่อคนส่งคุ้นตาเป็นปรกติดังเช่นเคย ขานี้คอยอัพเดทข้อมูลของเพื่อนๆส่งให้ตลอด น่านับถือในความพยายามนัก
พอเปิดดูก็ใช่เลย เป็นชื่อ ที่อยู่ อีเมลแอดเดรส ของเพื่อนๆ นึกขอบใจอยู่เหมือนกัน ผมเองห่างวงโคจรไปนาน ได้ข้อมูลอัพเดทก็ดีไม่น้อย
รายชื่อผ่านตาดูคุ้นๆ หลายคนเปลี่ยนอีเมลแอดเดรส หลายคนย้ายที่อยู่ บางคนไปอยู่เมืองนอก แต่เอ๊ะ ชื่อท้ายๆนี่มันคุ้นๆแฮะ
อืมม์..... ใช่จริงๆด้วย
ความทรงจำเก่าๆกลับมาในทันใด น่าจะประมาณปัจฉิมนิเทศกระมัง
.....เพื่อนๆหลายคนผลัดกันพูดความในใจกัน บางคนก็ยิ้มแย้มแซวกันเล่นแล้วก็ผูกข้อมือแสดงถึงมิตรภาพซึ่งกันและกัน อวยพรกันบ้าง บางคนก็ร้องไห้ให้แก่กัน บางคนก็อึ้งๆเงียบๆไม่พูดอะไรมากนักแต่ความรู้สึกที่จับได้นี่สิ --- อินมาก
เธอเป็นหนึ่งในคนที่ร้องไห้กับเพื่อนๆหลายคน ผมจำได้ ตอนแรกยังมองดูแบบขำนิดๆ เออนะ ก็เขาอินน่ะ ผมมันพวกอย่างหนายังอินเลย
จนเธอเดินมาถึงผม ก็ยิ้มแย้มกันดีๆ แต่พอเธอเอ่ยปากพูดปุ๊บ น้ำตาก็ไหลปั๊บ!?
เอาล่ะสิตู ตูไม่คุ้นกับผู้หญิงร้องไห้ซะด้วย!
--- นายเป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่งของเรา ขอบใจนะที่ช่วยเราเสมอๆ --- เธอพูดไปร้องไห้ไปพร้อมกับผูกข้อมือไปด้วย
อึ้งไปเล็กน้อย.....
แต่แวบเดียวผมก็ตอบเธอกลับไปด้วยใบหน้ายิ้มแป้นประมาณว่าไม่เป็นไรหรอก อย่าคิดมากเลย เป็นเพื่อนกันก็ต้องช่วยกันสิ ไม่ช่วยกันแล้วใครจะช่วย แล้วก็น่าจะต่อด้วยว่า ก็เราเป็นเพื่อนกันนิ
หลังจากเดินผ่านผมไปเธอก็เป็นปรกติสลับกับการร้องไห้บ้าง ก็อย่างที่บอกครับ คนกำลังอิน อะไรก็เป็นไปได้
หลังจากนั้นก็สอบปลายภาค แล้วแต่ละคนก็แยกย้ายกันไป
ผมส่งอีเมลไปแล้ว.....
หลายวันต่อมาผมก็ได้รับอีเมลตอบกลับจากเธอ
เธอตอบมาว่า แปลกใจและดีใจเช่นกันที่ได้รับอีเมลจากผม ตอนแรกจำไม่ได้แต่พอทบทวนสักพักก็เข้าที่
เธอยังถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของผม หน้าที่การงานและอื่นๆ แล้วก็ถามถึงเพื่อนๆอีกหลายคนที่เธอพอจะจำได้และสนิทกัน ก่อนจะตบท้ายว่าเธอก็สบายดี อยู่กับสามีและลูกๆที่เมืองนอกมีความสุขดี
แม้อีเมลที่ตอบกลับมานั้นกระชับแต่ก็ได้ใจความครบ ผมอ่านทวนซ้ำไปมาหลายครั้ง อ่านแล้วก็ยิ้มอย่างสุขใจเมื่อนึกถึงเธอ รู้สึกดีใจอยู่ลึกๆที่ยังจำกันได้ หลายครั้งก็ดีใจเมื่อนึกถึงมิตรภาพที่เธอมีให้ผม ดีใจที่เธอมีความสุขกับครอบครัว ยินดีด้วยจริงๆ
มืออยู่ที่แป้นคีย์บอร์ด
แล้วก็ตอบอีเมล.....
"อยากบอกให้รู้ ฉันคือคู่ยามเธอพลั้ง จะคอยเป็นพลัง สร้างความหวังนั้นไว้ ขอเธอจงตระหนัก ที่รักอย่าร้องไห้ ตราบที่สองหัวใจนี่ไง ยังสู้อยู่คู่เคียงกัน.....
จะเป็นผู้คุ้มครองตักเตีอน ดังเช่นเพื่อนผู้หวังดี ความหวั่นกลัวทั้งหลายที่มี บอกฉันสิบอกมา หากวันใดพบเจอ ใครทำเก้อจงรู้ว่า โอ้ ขวัญตา ซบลงมาบนบ่าฉัน....."*
*เพื่อนกัน --- เบิร์ดกับฮาร์ท : Moonlighting
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
