:ห้องแสดงภาพหมายเลข 818
จักรวาลเรื่องสั้นชมรมศิลป์: ภาพครอบครัวของโมเนต์โดยมาแน (The Monet Family in Their Garden at Argenteuil, 1874) ตอนที่ 1
[เขา]
9
8
7
6
5
4
3
2
1
ตึก ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าอันแผ่วเบาของหญิงสาวที่ผมคุ้นเคยกำลังเดินมาตามระเบียงทางเดิน ผมก้มลงดูนาฬิกาข้อมืออีกครั้ง เธอไม่เคยสายแม้แต่วินาทีเดียว ทุกวันอาทิตย์เวลาหนึ่งทุ่มเธอจะเดินมาตามระเบียงที่ทอดยาวมายังห้องแสดงภาพหมายเลข 818 นี้ เพื่อดูภาพวาดของ เอดัวร์ มาแน ภาพเดิมทุกครั้ง และจะยืนจ้องอยู่เช่นนั้นเนิ่นนาน
เมื่อหลายเดือนก่อนผมเดินเข้ามาในห้องนี้แล้วนั่งหลบมุมอยู่เงียบๆเพื่อหาแรงบันดาลใจบางอย่างในชีวิต ด้วยความที่ตึกฝั่งนี้เพิ่งต่อเติมใหม่ ผลงานของศิลปินมีน้อย จึงไม่เป็นที่นิยมของนักท่องเที่ยว เหมาะที่จะมานั่งปล่อยใจหาความสงบยิ่งนัก ขณะที่กำลังเหม่อมองงานศิลป์รอบห้อง ก็มีผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างเงียบๆ ท่าทางสง่างามใบหน้าเรียบเฉย ก้าวเดินด้วยจังหวะที่ช้าทว่าเสียงฝีเท้าหนักแน่นมั่นคง เธอเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้ารูปภาพ The Monet Family in Their Garden at Argenteuil ที่มาแนวาดขึ้นในปี 1874 เธอยืนนิ่งอยู่หน้ารูปภาพนั้นโดยไม่ขยับไปไหนราวหนึ่งชั่วโมงก่อนจะก้าวเดินออกจากห้องไปอย่างช้าๆ ด้วยจังหวะเท้าเดียวกับตอนที่เดินเข้ามา
metmuseum.org
ผมแอบมองจากมุมห้อง เธอสวมชุดกระโปรงยาวสีขาว ด้านบนสวมเสื้อคลุมแขนยาวสีขาวเช่นกัน แต่ตรงส่วนชายเสื้อและกระโปรงด้านข้างเห็นรอยเปื้อนของสีจางๆหลายจุด ท่าทางการยืนดูมั่นคงหลังตรงขาตรงบ่งบอกถึงความเจ้าระเบียบ ร่มคันเล็กสีเขียวคล้องอยู่ที่ข้อมือด้านซ้าย แสดงว่าเป็นคนถนัดขวา เมื่อมองไปที่มือด้านขวาก็เห็นรอยเปื้อนของสีติดอยู่เช่นกัน
ผมยิ้มมุมปาก รู้ทันทีว่าเธอเป็นจิตรกรสาวผู้เก่งกาจ ที่หลงไหลฝีแปรงของมาแนเป็นแน่
ผมยังคงมาที่ห้องนี้ทุกวัน แต่เป้าหมายเริ่มเปลี่ยนไป ผมอยากพบผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง มีอะไรบางอย่างคาใจแต่ก็บอกไม่ถูกว่าความรู้สึกแปลกนี้คืออะไรกันแน่ และเธอก็มาปรากฎตัวอีกครั้งในวันอาทิตย์ถัดมา ผมใช้เวลาสองอาทิตย์จนแน่ใจว่าเธอจะมาที่นี่ทุกวันอาทิตย์ เวลาหนึ่งทุ่มตรง
จะว่าผมเป็นสตอร์กเกอร์ก็คงใช่
แต่ผมอยากเป็นมากกว่าคนที่คอยมองเธออยู่เงียบๆ หลังจากพยายามคิดหาทางที่จะทำให้ได้คุยกับเธอหลายร้อยวิธี สุดท้าย กลับมาจบลงที่กระดาษแผ่นเล็กแผ่นหนึ่ง
ไม่น่าเชื่อว่าวิธีนี้จะได้ผล ด้วยความที่เธอมองภาพๆเดียวเป็นเวลานาน สังเกตทุกรายละเอียดบนภาพไปจนถึงกรอบรูป ทำให้เธอสังเกตเห็นกระดาษแผ่นเล็กที่ถูกเสียบไว้ใต้กรอบรูปด้านล่างอย่างง่ายดาย
เราติดต่อกันด้วยวิธีนี้มาตลอด หลังจากผมส่งข้อความหาเธอ ไม่กี่ครั้งถัดมาเธอก็จะทิ้งกระดาษไว้ตอบข้อความของผมเช่นกัน ผมมีความสุขมากและอยากจะสนิทกับเธอมากกว่านี้ วันนี้ผมจึงตัดสินใจเขียนข้อความสำคัญ เธอควรจะรู้จักตัวตนที่แท้จริงของผมเสียที ผมเตรียมการมานานและเชื่อมั่นเหลือเกินว่าเธอจะต้องประทับใจ
[เธอ]
‘สวัสดีครับ หญิงสาวผู้งดงามราวกับออกมาจากภาพวาด’
คือข้อความในกระดาษที่ฉันดึงออกมาจากใต้กรอบรูปเมื่อสักครู่ ฉันมาที่ห้องแสดงภาพหมายเลข 818 นี้ทุกวันอาทิตย์เพื่อรูปภาพของมาแนรูปนี้โดยเฉพาะ ฉันรู้สึกผูกพันกับภาพนี้อย่างแปลกประหลาด อยากจะยืนมองให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
แต่วันนี้เป็นครั้งแรกที่ฉันสังเกตเห็นสิ่งแปลกปลอม มีกระดาษแผ่นเล็กเสียบอยู่ใต้กรอบรูป ซึ่งมั่นใจว่าไม่เคยมีมาก่อน ด้วยความสงสัยฉันจังดึงกระดาษนั้นคลี่ออกมาอ่าน
ใครเนี่ย น้ำเน่าสุดๆ
เขียนถึงฉัน หรือว่าสาวที่ไหน ฉันรีบเสียบกระดาษกลับลงไปที่เดิมเพราะถ้าถืออยู่นานกว่านั้นอาจจะรู้พะอืดพะอมได้ แต่หลังจากนั้นก็ยังมีกระดาษเสียบอยู่แบบเดิมทุกครั้งแต่เปลี่ยนข้อความไปเรื่อยๆ จนฉันนึกสนุกเลยเขียนตอบกลับไปบ้าง หลังจากนั้น เหมือนกับว่าเราได้สื่อสารกันไปมาผ่านทางกระดาษใบเล็กๆเหล่านั้น โดยที่ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาคือใคร
‘วันนี้ หลังจากเห็นข้อความนี้แล้ว กรุณาเดินไปที่ห้องแสดงภาพหมายเลข 819 ที่อยู่ข้างๆได้ไหมครับ ผมจะรอคุณอยู่ที่นั่น’
ฉันอึ้งไปเล็กน้อยหลังจากเห็นข้อความนี้ ไม่เคยคิดมาก่อนว่าวันนี้จะมาถึง ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากเจอ แต่คิดว่าการที่เราคุยโดยไม่รู้จักกันแบบนี้ก็สนุกดีอยู่แล้ว อีกอย่าง ฉันกลัวว่าเขาจะผิดหวังถ้าฉันไม่ได้เป็นผู้หญิงแบบที่เขาคาดหวังไว้
ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก ติ๊ก
เสียงเข็มนาฬิกา บ่งบอกว่าเวลากำลังเดินไปเรื่อยๆ วันนี้ฉันมีเวลาไม่นานนัก ขณะที่ใจยังสับสน ร่างกายกลับสั่งให้ขาก้าวไปทางประตูที่เชื่อมต่อไปยังห้อง 819 แปลกเหมือนกันที่วันนี้ประตูบานนี้เปิด ทั้งๆที่ปกติห้อง 819 จะเป็นห้องพิเศษที่ไว้จัดแสดงนิทรรศการภาพศิลป์ตามฤดูกาล ซึ่งจะเปิดแค่ปีละ 4 ครั้งเท่านั้น
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้าไป ฉันรับรู้ทันทีว่าอากาศภายในห้องเย็นกว่าปกติ รอบด้านมืดสนิทจนมองไม่เห็นอะไร แต่เมื่อสายตาเริ่มชินกับความมืดจึงเห็นว่ามีวัตถุขนาดใหญ่ตั้งอยู่ที่กลางห้อง บรรยากาศชวนขนลุกจนไม่กล้าเดินไปไกลกว่านี้
“สวัสดีค่ะ” ฉันกล่าวออกไปเบาๆ ในใจเริ่มนึกกลัวขึ้นมา จะว่าไปฉันเองไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยสักอย่าง
ทันใดนั้นแสงไฟกลางห้องก็สว่างวาบ เผยให้เห็นวัตถุกลางห้องว่าคือโต๊ะยาวและมีอะไรบางอย่างที่ถูกผ้าสีดำผืนใหญ่คลุมอยู่ ขณะที่กำลังยืนงงว่าของสิ่งนั้นควรจะเป็นใครหรืออะไรกันแน่ ทันใดนั้นก็มีเงาคนอยู่ข้างหลัง โลหะบางเย็นเฉียบมาสัมผัสโดนที่คอหอย จนฉันเสียวสันหลังวาบ
[จบตอน 1]
ขอบคุณ พี่บี หัวหน้าชมรมศิลป์ผู้เริ่มต้นจักรวาลและเป็นคนแนะนำรูปภาพของมาแนภาพนี้ให้ด้วยค่ะ ^ ^ ติดตามพี่บีได้ที่เพจ ให้เพลงพาไป >> https://www.blockdit.com/mysongbook
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
