:ห้องแสดงภาพหมายเลข 819
จักรวาลเรื่องสั้นชมรมศิลป์: ภาพครอบครัวของโมเนต์โดยมาแน (The Monet Family in Their Garden at Argenteuil, 1874) ตอนที่ 2
[เธอ]
“ยินดีที่ได้เจอกันนะครับ”
เสียงกระซิบทุ้มต่ำดังขึ้นข้างหู ฉันได้แต่ยืนนิ่งรู้สึกถึงความเคลื่อนไหวของโลหะค่อยๆไหลเลื่อนลงมาตามลำคอ เมื่อก้มมองดูก็พบว่ามันคือสร้อยเงินเส้นบาง ห้อยจี้ล็อกเก็ตขนาดเล็กประดับอัญมณีสวยงาม
ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่งสวมชุดสูทสีเทา จมูกโด่ง ตาคม สันกรามชัดและที่สำคัญกำลังยิ้มกว้างพร้อมลักยิ้มบนแก้มทั้งสองข้าง เดินอ้อมมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน
“พอได้เห็นชัดๆแล้ว คุณสวยมากจริงๆครับ”
“ขอบคุณนะคะ” ฉันตอบพลางรู้สึกร้อนผ่าวบนใบหน้า “ว่าแต่ทำไมคุณถึงอยากให้ฉันมาที่นี่งั้นเหรอ”
“อ่อ ใช่”
เขาดีดนิ้วเสียงดังสองที ไฟทุกดวงในห้องก็สว่างขึ้นพร้อมกัน
“ผมอยากมอบสิ่งนี้เป็นของขวัญให้คุณ ห้องแสดงผลงานหมายเลข 819 ต่อจากนี้ทางพิพิธภัณฑ์จะจัดแสดงรูปภาพของมาแนทั้งหมดในห้องนี้ ผมคิดว่าคงจะถูกใจจิตรกรหญิงที่ชื่นชอบผลงานของมาแนอย่างคุณนะครับ” เขายิ้มกว้างกว่าเดิม ส่งสายตาเป็นประกายมาให้ฉัน
ฉันมองไปรอบห้องอย่างช้าๆ ยกมือสองข้างขึ้นปิดปากแทบไม่อยากเชื่อสายตาตัวเอง
“คุณเป็นใครกันแน่”
“ผมคือลูกชายคนโตของเจ้าของพิพิธภัณฑ์ศิลปะแห่งนี้ครับ คุณพ่อมอบหมายโครงการใหม่ให้ผมพัฒนาอาคารฝั่งตะวันตกเพื่อจัดแสดงผลงานของศิลปินฝั่งยุโรป ตอนแรกก็นึกอะไรไม่ออกหรอก คิดวนไปมาอยู่นาน จนได้มาเจอคุณเลยนึกถึงผลงานของศิลปินในยุคต้นศตวรรษที่ 19 น่ะครับ”
ฉันอมยิ้มเล็กน้อย รู้สึกเหมือนว่ากำลังเจอคนน่าสนใจเข้าให้แล้ว
“ว่าแต่คุณรู้ได้อย่างไรคะ ว่าฉันวาดภาพด้วย”
“ไม่ยากเลยครับ ชุดของคุณมักจะมีรอยเปื้อนสีอยู่เสมอ รวมถึงที่มือและข้อมือของคุณด้วย”
“คุณนี่ช่างสังเกตจังนะคะ แต่ก็ยังไม่ถูกอยู่ดี รอยเปื้อนพวกนี้เป็นเพราะฉันต้องเก็บสีและทำความสะอาดสตูดิโอวาดภาพของสามีน่ะค่ะ”
“สามีของฉันต่างหากที่เป็นจิตรกรค่ะ” ฉันกล่าวสรุปเพิ่มเติม หลังจากที่เขานิ่งเงียบไป สีหน้าบ่งบอกชัดเจนว่ากำลังตกใจและสับสน
ผ่านไป 5 นาทีโดยไม่มีใครพูดอะไรเพิ่มเติม ฉันจึงชวนเขาเดินกลับไปยังห้องหมายเลข 818 ไปหยุดอยู่ตรงหน้าภาพครอบครัวของโมเนต์ที่ฉันชอบ
“คุณอยากรู้ไหม ทำไมฉันถึงยืนดูแต่ภาพนี้” ฉันเอ่ยขึ้นอีกครั้ง หวังจะทำลายความเงียบอันน่าอึดอัด
“ภาพนี้ถูกวาดขึ้นโดย เอดัวร์ มาแน ศิลปินที่เป็นผู้ริเริ่มการวาดภาพแบบ impressionism มีบทบาทสำคัญในยุคเปลี่ยนผ่านระหว่างการวาดภาพแบบ realism ไปเป็นแบบ impressionism ครับ”
“ใช่ค่ะ มาแนก็เป็นเหมือนรุ่นพี่ของโมเนต์ มีคนจำชื่อเขาสองคนสลับกันหลายครั้ง ภาพนี้ถูกวาดขึ้นในปี 1874 ตอนที่มาแนเดินทางมาเยี่ยมโมเนต์ที่บ้านใน Argenteuil ฤดูใบไม้ผลิปีนั้น โมเนต์จัดงานแสดงภาพวาดแนว impressionism เป็นครั้งแรกกับเพื่อนๆกลุ่มศิลปินที่ชอบวาดภาพแนวนี้ค่ะ”
“คุณรู้ละเอียดจังเลยนะครับ สมแล้วที่ชื่นชอบงานของมาแนมาก”
ฉันอมยิ้มก่อนจะกล่าวต่ออีกว่า “ภาพนี้ถูกวาดในสวนกลางแจ้ง การใช้สีสดใสบอกเล่าอารมณ์ของภาพ มากกว่าเน้นรายละเอียดปลีกย่อย เป็นเอกลักษณ์ของภาพวาดแนว impressionism เลยนะคะ แต่สิ่งที่ฉันชอบที่สุดในภาพนี้คือไก่ที่อยู่ด้านซ้ายค่ะ”
“ไก่?”
[เขา]
ผมมั่นใจว่าเธอจะต้องตกใจและดีใจมากกับเซอร์ไพรส์ที่ผมตั้งใจมอบให้ แต่เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งเมื่อคนที่ถูกเซอร์ไพรส์คือผมเอง โมเดลของห้องแสดงภาพหมายเลข 819 ที่ผมตั้งใจทำให้เธอ ยังไม่ได้ถูกเผยโฉมด้วยซ้ำ ตั้งแต่เธออธิบายว่ารอยเปื้อนสีมาจากการทำความสะอาดสตูดิโอวาดภาพของสามี ผมก็หูดับ พูดอะไรไม่ออก เจ็บแปล๊บขึ้นมาที่หัวใจ จบกันผู้หญิงที่ผมเฝ้ามองมาหลายเดือน
ผมคงทำหน้าเหมือนจะร้องไห้เป็นแน่ เธอจึงชวนผมเดินกลับไปยังห้องหมายเลข 818 และหยุดอยู่หน้าภาพวาดที่ทำให้เราสองคนได้รู้จักกัน
ไก่? เธอเพิ่งบอกผมว่าเธอชอบภาพนี้เพราะ ไก่ เนี่ยนะ?
“ทำไมถึงเป็นไก่ล่ะครับ มีอะไรพิเศษเหรอ”
“ตอนที่มาแนวาดภาพนี้ขึ้น ไม่มีไก่อยู่ตรงนั้นจริงๆหรอกนะคะ ไก่สามตัวนี้ถูกเติมขึ้นมาเพื่อเป็นสัญลักษณ์สะท้อนความอบอุ่นของครอบครัวค่ะ เห็นไหมคะ มีพ่อไก่ แม่ไก่ และลูกไก่สามตัวพอดีเลย”
“ก็คือโมเนต์ ภรรยาของโมเนต์ แล้วก็ลูกชายของพวกเขาสินะครับ”
“ใช่ค่ะ คามีย์และชอง”
“ตอนแรกผมนึกว่าคุณชื่นชอบภาพนี้เพราะได้แรงบันดาลใจจากคามีย์เสียอีกนะครับ เพราะคุณใส่ชุดขาวมาทุกครั้งเลย”
“หึ ผู้หญิงคนนี้จะให้แรงบันดาลใจอะไรกับใครได้ด้วยเหรอคะ ภรรยาที่รักสามีสุดหัวใจถึงแม้จะเป็นจิตรกรยากไร้ ก็ยังอยู่เคียงข้างสู้ชีวิตด้วยกันมา แต่ก็สุดท้ายกลับต้องมาเสียชีวิตก่อนสามีตั้งแต่อายุยังน้อย”
“คุณก็เลยชอบสิ่งที่สื่อถึงความสมบูรณ์ของครอบครัวได้ออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ เช่นไก่พวกนี้สินะครับ” ผมพยักหน้าด้วยความเข้าใจ
“ว่าแต่คุณได้รับกระดาษคำตอบจากฉันวันนี้หรือยังคะ ฉันเสียบมันไว้ที่เดิมก่อนจะเดินไปห้องโน้นน่ะค่ะ
ผมสังเกตเห็นกระดาษแผ่นเล็ก จึงเอื้อมมือไปดึงขึ้นมาเปิดออกดู เป็นข้อความสั้นๆเขียนว่า
‘ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ คามีย์ ‘
“คุณชื่อ คามีย์ นี่เอง! ชื่อเดียวกับภรรยาของโมเนต์เลย มิน่า คุณถึงชอบภาพนี้มากและเหมือนจะรู้สึกผูกพัน ใช่ไหมครับ”
เธอยิ้มมุมปาก ก่อนจะพูดว่า “ก่อนหน้านี้ ฉันเคยพบกับผู้ชายคนหนึ่งที่คาเฟ่ *Guérbois เขาบอกว่าเป็นหัวหน้าชมรมศิลป์ มาจากที่ไหนสักแห่งที่อยู่ห่างไกลมาก วันนั้นเขามาสัมภาษณ์เดอกาส์ ตอนหลังฉันได้คุยกับเขาเป็นการส่วนตัว ถึงเพิ่งรู้ว่ามีเรื่องอะไรแบบนี้ด้วย”
“เรื่องอะไรเหรอครับ”
ผมทำหน้านิ่ว คิ้วขมวดด้วยความสงสัย
“คุณยังอ่านข้อความฉันไม่จบค่ะ นิ้วโป้งของคุณบังอยู่”
ผมก้มลงมองกระดาษที่อยู่ในมือ เมื่อเลื่อนนิ้วโป้งออก จึงเห็นข้อความส่วนท้ายที่ตอนแรกมองไม่เห็น
‘คามีย์ ดงซิเออซ์’
“หรือว่า คุณ คือ ภรรยาของโมเนต์ ผู้หญิงที่อยู่ในภาพ?”
เธอหัวเราะคิกคักแทนคำตอบ ก่อนจะโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้แล้วขยิบตาซ้ายให้ผมหนึ่งที
[จบ]
ขอบคุณ พี่บี หัวหน้าชมรมศิลป์ผู้เริ่มต้นจักรวาลและเป็นคนแนะนำรูปภาพของมาแนภาพนี้ให้ด้วยค่ะ ^ ^ ติดตามพี่บีได้ที่เพจ ให้เพลงพาไป >> https://www.blockdit.com/mysongbook
*อ่านตอนที่คุณหัวหน้าชมรมศิลป์สัมภาษณ์เดอกาส์ได้ที่นี่ค่ะ >> https://www.blockdit.com/articles/5f025e9c4cfbe20cb1380641
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
