#จันทร์เจ้าขาบทที่4ตอนที่14,
(12/10/2020)
สวัสดีครับ เพื่อนๆ
คืนวันจันทร์นี้ ขอส่งตอนสั้น ให้เพื่อนๆได้อ่านเพลิดเพลินก่อนนอนกันนะครับ 😇❤️💙💚🎶🎵
สุขสันต์วันจันทร์ครับ
..
..
บทที่ 4 ขจรมาลา
ตอนที่ 14 ดารารัศมี(5)
#ณ.โลกวิญญาณไม่ไกลจากประตูบริเวณป่าช้าเก่าเวียงกุมกามเมืองเชียงใหม่อำเภอยางเนิ้ง(อ.สารภี)
“ลูกฆฤณ ยังมีข้อสงสัยประการใด ในคดีนี้ อีกหรือไม่ลูกพ่อ..เพราะถ้าหากลูกพ่อไม่มีข้อสงสัยแล้ว..
พ่อจะขอนำเข้าสู่กระบวน
การตัดสินชำระความ ในขั้นสุดท้าย ณ.บัดนี้..”
ท่านท้าวเวสสุวรรณ เอ่ยถามคุณหนูฆฤณ และยิ้มอย่างเปี่ยมเมตตา..
คุณหนูฆฤณ จึงก้มลงกราบที่แขนของท่านท้าวเวสสุวรรณ อย่างสำนึกอย่างที่สุด..ในความรักและความเมตตา ที่ท่านท้าวฯ มีให้กับคุณฆฤณ และคณะ ในการให้คุณหนูฆฤณได้มีโอกาสไขข้อสงสัยหลายประการ
..ในคดีปริศนานี้..
“หนูฆฤณ ยังประกอบด้วยสติปัญญาและการมองเห็นอย่างจำกัด .. จึงเกรงว่าจะยังไม่สามารถไขปริศนาคดีนี้ได้อย่างครบถ้วน.. ขอท่านพ่อ ทรงโปรดเป็นผู้นำในการตัดสินคดีชี้ขาดนี้ ด้วยเถิด เจ้าค่ะ.. เพื่อหนู
ฆฤณ จะได้เรียนรู้สิ่งนี้ จากท่านพ่อ นะเจ้าคะ..”
คุณหนูฆฤณเอ่ยตอบ ท่าน
ท้าวเวสสุวรรณ ด้วยน้ำเสียงนอบน้อม อย่างที่สุด..
“ฮะฮะ ..ฮ่ะ ช่างเจรจานัก ลูกสาวพ่อ..”
ท่านท้าวฯ หัวเราะชอบใจ ในความช่างเจรจา และปฏิภาณไหวพริบ ของลูกสาวคนโปรด.. จากนั้นจึงหันไปแจ้งแก่พระวัยทัตว่า..
“ถ้าเช่นนั้น ..ขอท่านวัยทัตจงลงบันทึกคำตัดสินของข้าให้ครบถ้วนด้วยเถิด..
ในครั้งนี้ข้าขอสอนหลักธรรมในการตัดสินของโลกวิญญาณอันจะเกิดประโยชน์ในทางสติปัญญาและดวงตาธรรม แก่ลูกสาวข้า ในโอกาสต่อๆไป ด้วย.. ขอพระวัยทัตจงประกาศ ให้ทราบทั่วกัน ด้วยเถิด..”
พระวัยทัต หันกลับไปประกาศด้วยเสียงดังก้องกังวาล จนลานพิพากษาสั่นสะเทือน ด้วยสิทธิอำนาจนั้น..
“ขอเหล่าเทพ..ดวงวิญญาณต่างๆ..คณะลูกขุน..เจ้าหน้าที่ยักษ์ทุกตน ตลอดถึง พยาน และผู้ที่อยู่ในบริเวณลานพิพากษา จงอยู่ในความสงบ และตั้งใจฟังคำพิพากษาอันยุติธรรมและทรงเกียรติ จากท่านท้าวเวสสุวรรณ ณ. บัดนี้..”
ขณะนี้..บรรยากาศทั่วทั้งลานพิพากษา..ตกอยู่ในความเงียบ และการจดจ่อฟังพระดำรัสของท่านท้าวเวสสุวรรณ..
“ฟู่วววว..” เสียงหายใจดังยาว และเสียงกระบองยักษ์ที่ถูกยกกระแทกพื้น ให้หลุมนรกอเวจี และโลกันตนรกเปิดออก..ยิ่งทำให้เหล่าวิญญาณ และแม้กระทั่งนัตบางตน..ก็กลัวจนตัวสั่น
“โลกันตนรก คือสถานที่แรกในการลงทัณฑ์ ของหมอผีหม่องวิน และเหล่าผู้มีส่วนรู้เห็นในการก่อกรรมนี้..
โลกันตนรก
กรรมนี้เป็นกรรมหนัก เพราะเป็นการเบียดเบียน บ่อนทำลาย สร้างความแตกแยกในชาติ ..ด้วยว่าพวกเจ้านึกถึงแต่ประโยชน์เพียงน้อยนิดส่วนตน และ มัวเมาในลาภยศ ตัณหา จนปราศจากดวงตาแห่งความสัตย์จริง ..จนทำร้ายชาติบ้านเมืองของตนเองด้วยโลภะ โทสะ โมหะ..เหล่านั้น..
สัตว์นรกใด ที่ตั้งใจทำร้ายชาติบ้านเมือง โดยเจตนาหรือ โดยถูกยั่วยุ หรือเป็นผู้ปลุกปั่น ให้เกิดความแตกแยก ล้วนแต่จะมาเจอกันที่ โลกันตนรกทั้งสิ้น..
โลกันตนรก นั้นไม่มีอายุ เป็นการลงโทษที่พิเศษที่สุด ไม่มีระบุเวลาอายุขัยในการลงทัณฑ์..และเมื่อเสร็จจากขุมนรกนี้..ก็ต้องไปต่อที่ขุมอเวจีมหานรก ที่มีอายุอีก 1 กัป.. ซึ่งความหมายของ 1 กัป คือ..สมมติให้มีกล่องที่ กว้าง 1 โยชน์ ยาว 1 โยชน์ สูง 1 โยชน์ บรรจุเมล็ดผักกาดจนเต็ม เวลาผ่านไป 100 ปีนรก..จึงหยิบออก 1 เมล็ด จนกระทั่งหมดไม่มีเหลือ นับเป็น 1 กัป..
จงนำตัวพวกมันไปยังโลกันต
นรก ณ.บัดนี้ เทอญ..”
สิ้นเสียงคำตัดสิน ของท่าน
ท้าวเวสสุวรรณ.. เสียงขานรับยาวเป็นทอดๆ ของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ในสยามและล้านนา ต่างเปล่งเสียงสาธุ พร้อมกัน..
“แต่.. แต่ๆ ข้าสร้างวัด ถวายทรัพย์ทะนุบำรุงพระศาสนา อยู่โดยตลอดนะขอรับ ท่านท้าวฯ ..
ทะทะท่านจะไม่ตรวจบุญกุศลขะขะข้า สักหน่อยเลยหรือ ขอรับ..”
เสียงของหมอผีหม่องวินร้องเสียงหลง เมื่อถูกเหล่ายักษ์ลากตรวน นำตัวจะไปโยนในโลกันตนรก..
“กรรมเจ้าหนักนัก..
หม่องวิน.. มิอาจตัดสินให้เป็นอื่นได้..
ส่วนการสร้างวัดทะนุบำรุงพระศาสนาโดยเอาหน้าของเจ้านั้น.. เจ้าก็ได้รับเกียรตินั้นหมดสิ้นตั้งแต่บนโลกมนุษย์แล้ว.. มิเหลือบุญกุศลใด ติดตัวเจ้ามาเลย.. จงอย่าได้เข้าใจผิด..เลยเจ้าหม่องวิน”
ท่านท้าวเวสสุวรรณ กล่าวตอบด้วยเสียงอันดัง พร้อมกระแทกกระบองยักษ์ลงกับพื้นอีกครั้ง..
ร่างของหมอผีหม่องวินและเหล่าวิญญาณผู้ติดตาม ก็ถูกปล่อยลงในปล่องหลุมนรก
โลกันตนรก..
เสียงโหยหวน ของหมอผีหม่องวินที่ค่อยๆกลายร่างเป็นสัตว์นรกช่างน่าสยดสยองยิ่งนัก..ร่างนั้นขยายตัวยืดยาว แขนยาวนั้นเล็กลีบ..มีเล็บสีดำงุ้มงอก ..ทิ่มแทงให้ดวงตามืดบอด ..ร่างนั่นพยายามไขว่คว้าหาที่เกาะ..ขณะที่ค่อยๆลอยละลิ่ว ตกลึกลงไปในขอบจักรวาลนรกนี้..และเสียงก็ค่อยๆ เงียบหายไปในที่สุด..
เจ้าอุบลวรรณา ที่ได้ฟังคำตัดสิน และได้เห็นภาพขุมนรกในการลงโทษต่อหน้า.. ก็ค่อยๆทรุดตัวนั่งเอามือทั้งสองอุดหู.. และมีอาการสั่นเทิ้มหวาดกลัวอยู่ตลอดเวลา..
“สำหรับเจ้าหม่องบอง..ข้าขอตัดสินเจ้า ดังนี้..”
..
..
#ณ.ประตูบริเวณป่าช้าเก่าเวียงกุมกามเมืองเชียงใหม่อำเภอยางเนิ้ง(อ.สารภี)
สมิงไพรหนุ่มรู้สึกหวิวคล้ายตกจากที่สูง จนต้องยกมือขึ้นมากุมที่หัวใจ..
“ศิษย์พี่..” สมิงไพรรำพึงกับตัวเอง แล้วเงยหน้าขึ้นมองหน้ามะตีฮะ พร้อมกับเอ่ยว่า
“เก็บมีดของเจ้าเสีย แล้วจงตามข้ามา มะตีฮะ ศิษย์รัก..
เราจะไปช่วยบิดาเจ้ากัน..”
คุณหนูกร มองหน้าที่เคร่งเครียด และสายตามุ่งมั่นของสมิงไพรหนุ่ม แล้วคิดในใจว่า..
“เพิ่งจะเคยเห็น พ่อสมิงไพรทำสีหน้าจริงจังแบบนี้ครั้งแรก.. เรื่องนี้คงจะเป็นเรื่องคอขาดบาดตาย เป็นแน่..เลยนะเจ้าคะ..
แต่สายตาของพ่อสมิงไพรเวลามุ่งมั่นแบบนี้..ขอร้องเลยนะเจ้าคะ อย่าไปมองผู้หญิงคนไหนแบบนี้นะเจ้าคะ.. ละลายแน่ๆเจ้าค่ะ..”
ทันใดนั้น สมิงไพรหนุ่มก็หันหน้ามามองคุณหนูกร ด้วยสายตามุ่งมั่น และเป็นห่วง ..
ก่อนที่จะถามว่า
“คุณหนูกร จะไปด้วยกันกับกระผม หรือจะรออยู่ที่นี่กับผู้กองหนุ่มนะขอรับ..”
คุณหนูกร รู้สึกเหมือนตกอยู่ในภวังค์ครู่หนึ่ง ก่อนจะพลั้งตอบออกไปว่า..
“ใจละลายหมดกันพอดีแล้วเจ้าค่ะ..
เอ่อ..เอ่อ..ไปกับสมิงไพร
ท่าจะดีนะเจ้าคะ..”
สมิงไพรหนุ่มพยักหน้ายิ้มรับ ด้วยสายตาอบอุ่น ..
แล้วจึงอุ้มคุณหนูขึ้นหลัง ออกวิ่งนำหน้า..ไปอย่างรวดเร็ว..
มะตีฮะ อมยิ้มแล้วส่ายหน้าช้าๆ พร้อมกับหันไปพูดกับผู้กองหนุ่ม ว่า..
“ท่านว่ามั้ย ผู้กองหนุ่ม..
อาจารย์ข้า ยิ่งแก่ยิ่งแข็งแรง
เนาะ ..
แถมยังใช้วิชาถอดหัวใจ ..เอาหัวใจมาแบกไว้ข้างหลังอีก..ฮะฮะ..ฮ่ะ”
มะตีฮะพูดพลาง หัวเราะพลาง และหันไปทำท่าจะยกผู้กองขึ้นแบกข้างหลัง ท่าเดียวกับอาจารย์สมิงไพรหนุ่ม..
“เดี๋ยวๆ หยุดเดี๋ยวนี้เลย มะตีฮะ..ข้ายังไม่แก่..ไม่ต้องมาอุ้มข้า..”
ผู้กองหนุ่ม ยืดตัวยืนตรงเอ่ยห้ามมะตีฮะ..
“อ้อๆ ยังไม่แก่หรือเจ้าคะ
ถ้าอย่างนั้นวิ่งตามข้าให้ทันนะเจ้าคะ ...อะโบ้!!”
มะตีฮะพูดเสร็จ..ก็ออกวิ่งไปอย่างรวดเร็ว..ปล่อยให้ผู้กองหนุ่มยืนงง ..
“อะโบ้ คือ อะไรนะ มะตีฮะ..”
ผู้กองหนุ่มเริ่มออกวิ่งตามและตะโกนถามมะตีฮะ..
มะตีฮะเร่งฝีเท้าวิ่งขึ้น และตอบโดยไม่หันไปมองว่า..
“อ้อๆ อะโบ้ เป็นการให้
เกียรติน่ะเจ้าค่ะ..แปลว่า ปู่ทวดเจ้าค่ะ..
วิ่งตามข้าให้ทันนะเจ้าคะ อะโบ้.. ระวังสะดุดรากไม้ด้วยนะเจ้าคะ.. คิกคิกคิก..”
ผู้กองหนุ่มสะดุดรากไม้ตามคำอวยพร..หยุดกึกแทบจะในทันที..แล้วจึงจัดปืนขึ้นสะพายให้กระชับ ก่อนกัดฟันกรอดแล้วพูดกับตัวเองเบาๆ ว่า..
“ข้าจะวิ่งขึ้นนำเจ้าให้ดู เจ้าเด็กลาว..”
มะตีฮะที่วิ่งนำไปไกลแล้ว หันมาตะโกนกับผู้กองหนุ่มว่า..
“ข้าเป็นเด็กพม่าเจ้าค่ะ..อะโบ้รีบวิ่งเถิดเจ้าค่ะ อย่ามัวแต่พูดอยู่.. อาจารย์นำหน้าเราไปมากแล้วเจ้าค่ะ ..
คิกคิกคิก..”
ผู้กองหนุ่มพยักหน้าหมั่นเขี้ยว..แล้วเริ่มออกทะยานวิ่งราวกับม้าป่าที่ถูกปล่อย..
..
..
จบบทที่ 4 ตอนที่ 14
..
..
#เกร็ดเพิ่มเติม
#โลกันตนรกหนึ่งในนรก 457 ขุม
โลกันตนรก 1 ขุม
เป็น นรกขุมใหญ่อยู่นอกจักรวาล มีสภาพมืดมนยิ่งนัก สัตว์ที่ไปเกิดในโลกันตนรกนี้ มีร่างกายใหญ่โต เล็บมือเล็บเท้ายาวยิ่งนัก ต้องใช้เล็บมือเท้าเกาะอยู่ตามชายเชิงจักรวาล ห้อยโหนเหมือนค้างคาวห้อยหัวอยู่บนกิ่งไม้ ได้รับความทุกข์อันแสนสาหัสสัตว์ นรกในนี้เข้าใจว่าตนอยู่เพียงลำพัง เพราะมืดมนจนมองไม่เห็นเพื่อนสัตว์นรกด้วยกัน ตลอดเวลาห้อยโหนโยนตัวเปะปะไปด้วยความหิวโหย เมื่อใดไปโดนสัตว์นรกด้วยกัน ก็เข้าใจว่าเป็นอาหารรีบขวนขวายไขว่คว้าจับกุมกัน ต่างตนต่างก็จะตะครุบกันกินปล้ำฟัดกันจนกระทั่งเผลอปล่อยมือที่เกาะอยู่ เลยพลัดตกลงไปเบื้องล่างบริเวณเบื้องล่างในโลกันตนรกนั้นไม่ใช่พื้น ธรรมดา แต่เต็มไปด้วยน้ำกรดอันเย็นยะเยือกอย่างร้ายกาจยิ่งนัก ทันทีที่สัตว์นรกตกลงมา ร่างกายก็จะเปื่อยแหลกลงเพราะฤทธิ์น้ำกรดเย็นนั้นกัดเอา ได้รับความเจ็บปวดทุกข์ทรมานจนสิ้นใจตาย แล้วก็กลับเป็นตัวตนขึ้นมาเหมือนเก่า รู้สึกหนาวเย็นจับกระดูกจับขั้วหัวใจ รีบตะเกียกตะกายปีนป่ายขึ้นมาเกาะเชิงเขาจักรวาลด้วยความลำบากยากเข็ญ แล้วก็ห้อยโหนโยนตัวหาอาหารด้วยความหิวโหยต่อไปอีกตามเดิมเมื่อไขว่ คว้าไปเจอสัตว์นรกด้วยกัน ก็จะตะครุบกินกันเอง ต่อสู้จนตกลงบ่อน้ำกรดเบื้องล่าง ถึงแก่ความตาย แล้วก็กลับเป็นขึ้นมาตามเดิม วนเวียนไปมาเช่นนี้ จนกว่าจะสิ้นกรรม
สัตว์ นรกทั้งหลายที่ทำกรรมชั่วไว้มาก พอเสวยกรรมในมหานรกแล้ว หากกรรมยังไม่สิ้น ก็ต้องมาเสวยผลกรรมในอุสสุทนรก หากกรรมยังไม่สิ้นอีก ก็ต้องมาเสวยผลกรรมในยมโลกทั้ง 10 ที่แวดล้อมมหานรกนี้อยู่ ตามอำนาจของบาปกรรมที่ตนทำไว้
สวัสดี และขอจบเพียงเท่านี้
ขอบคุณครับ
ร้อยเรียงจันทร์เจ้าขา
(T.Mon)
12/10/2020
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
