เช้าตรู่วันที่จะต้องเดินทางข้ามแดนไปอุซเบกิสถาน ฉันยังไม่แน่ใจเลยว่าหนทางข้างหน้าจะไปยังไงต่อ เห็นฝรั่งที่ห้องนั่งเล่นคนนึงฉันเกือบจะเข้าไปถามเผื่อเขามาทางนั้น แต่แล้วก็ตัดสินใจไม่ล่ะ ขอลุยเองแล้วกันว่าจะเป็นยังไง จัดการทิ้งเสื้อหนาวสองตัวไว้ที่นั่นลดสัมภาระเพราะไม่ต้องใช้อีกแล้ว แต่กระเป๋าหนักและแน่นเอี๊ยดขึ้นด้วยวอดก้า2ขวดแทน
พอเจ็ดโมงครึ่งแท็กซี่ที่โรงแรมจองให้ก็มารับ ถ้าอยากผจญภัยจะนั่งMarshrutkaไปด่านเองก็ได้แค่10ซอม แต่อย่าเลยขอไปแบบสบายๆหน่อยดีกว่า รถวิ่งผ่านอนุเสาวรีย์Amir Timur (กษัตริย์นักรบแห่งเอเชียกลาง)ไม่นานก็ถึงด่าน พอลงรถเดินเข้าไปใกล้ๆ โอ้โห มีคนมารอด่านเปิดมากมายพร้อมกระเป๋าและกล่องกระดาษวางพะเนินเทินทึก ฉันเดินเข้าไปใกล้ๆประตูตรงชายแดนเพื่อจะสอบถาม เจ้าหน้าที่เห็นก็รู้ว่าเป็นทัวริสต์เลยชี้ทางสะดวกให้เข้าไปด้านในๆ คนที่นั่นน่ารักมากพูดต่อๆกันว่าทัวริสต์และให้อภิสิทธิ์แซงขึ้นหน้าไปเลย
ด่านDostykฟากคีร์กิซสถาน
แสตมป์ขาออกอย่างง่ายดาย จากนั้นก็เดินเข้าไปทางฟากอุซเบกิสถาน ถึงตอนนี้ต้องเข้าคิวยาวพอประมาณแต่เขาก็ให้อภิสิทธิ์ฉันแซงขึ้นไปอยู่ต้นๆแถวอีก จนได้เจอคุณป้ามากับลูกสาว3คน ทุกคนมีกระเป๋ารุงรัง ฉันมีเป้หนักหน้าหลังอยู่2ใบแต่มือว่าง เลยถือโอกาสช่วยคุณป้าลากกระเป๋าใบใหญ่ข้ามแดน ตม.ถามฉันว่ามาจากไหน พร้อมพลิกพาสปอร์ตดูแล้วดูอีกกว่าจะส่งคืนให้ ผ่านออกมาได้ก็เจอคุณป้าที่ฉันคืนกระเป๋าให้ช่วงแสตมป์วีซ่า คุณป้าขอบคุณพร้อมหอมแก้มซ้ายขวาเป็นการขอบคุณ 😊( เสร็จแล้วก็นึกขึ้นมาได้ว่าอย่าใจดีแบบนี้บ่อยเพราะเกิดมีของผิดกม. ก็อาจจะโดนร่างแหไปด้วย แต่การทำอะไรนิดๆหน่อยๆให้คนอื่นก็ทำให้เราสุขใจ)
เดินออกมาก็เจอแท็กซี่เป็นรถเก๋งธรรมดาไม่มีขึ้นป้ายบอกไว้ ฉันบอกว่าไปทัชเคนท์ (Tashkent)ที่นี่การเดินทางเป็นแบบแชร์แท็กซี่ไม่มีรถโดยสารประจำทางระหว่างเมือง ถ้ารถเต็ม5คนก็ออกได้ ตอนนั้นมีคนรออยู่แล้วคนนึง ฉันคิดสะระตะแล้วว่าเหมาไปเถอะไม่ต้องรอจนครบคน จ่ายเพิ่มอีกนิดหน่อยจะได้นั่งสบายๆหน่อยอย่างน้อย5ชม. ระยะทาง400กม.
สรุปคือฉันครอบครองที่นั่งด้านหลังคนเดียว ผู้โดยสารชายอีกคนนั่งหน้ากับคนขับ รถวิ่งออกมาได้แป๊บนึงก็วิ่งเข้าซอยมาจอดที่ข้างกำแพงสูงแห่งนึง คนขับเดินเข้าไปในบ้านหลังนั้น ระหว่างนั้นฉันก็อดคิดไปเรื่อยเปื่อยไม่ได้ว่าถ้าเกิดเหตุการณ์มิดีมิร้ายจะทำยังไง จะถามคนข้างหน้าเขาก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้เลย รอซักพักใหญ่คนขับรถก็ออกมาพร้อมสินค้าที่คงมีลูกค้าฝากส่ง โล่งอกไปที😅
รถวิ่งเข้าปั๊มเติมน้ำมัน คนขับให้ฉันกับเพื่อนร่วมทางลงรถนั่งรออยู่ที่ด้านหน้า ส่วนเขาขับเข้าไปเติมน้ำมันด้านใน มีคนนั่งรออยู่หลายคน เลยถึงบางอ้อว่าคงเป็นกฏระเบียบในการเติมน้ำมันของที่นี่ ฉันเห็นรถอายุขนาด40ปีขึ้นไป เรียกว่าวินเทจจริงๆวิ่งอยู่ทั่วๆไป บางคันทั้งเก่าทั้งผุจนดูไม่น่าจะไปไหนไกลๆได้ก็ยังใช้กัน ส่วนรถคันที่ฉันนั่งอยู่เป็นรถใหม่แต่ไม่มีแอร์ เหมือนได้ใช้ชีวิตย้อนยุคนั่งเปิดหน้าต่างรับลมร้อนผ่าวๆไปตลอดทาง
คนขับแวะจอดข้างทางที่ตั้งแผงขายขนมขายน้ำ พร้อมซื้อน้ำให้เพราะฉันยังไม่มีเงินอุซเบก ฉันตาวาวอยากชิมขนมโน่นนี่นั่น พร้อมสารพัดโยเกิร์ตแห้งลูกกลมๆหลากรสที่วางขายยาวเหยียดสองฟากถนน ถ้ามีเงินล่ะก็วิญญานนักช้อปชาวไทยคงได้ออกแน่นอน
ขับมาอีกพักนึงคนขับจอดอีกแล้ว คราวนี้เป็นแผงขายนอน ขนมปังกลมแบบเอเชียกลางที่เขากินกันเป็นอาหารหลัก ฉันว่าเมื่อสองพันปีที่แล้วนอนหน้าตารสชาติยังไง ปัจจุบันนี้ก็ยังคงเหมือนเดิม แหล่งขายนอนตรงนี้น่าจะมีชื่อเสียงเพราะคนขายกับเพื่อนร่วมทางขนซื้อกันมาเป็นตั้งสูงหลายตั้งทีเดียว และทุกร้านก็ตั้งหน้าตั้งตาขายแต่นอนเท่านั้นไม่มีสินค้าอื่นเจือปนอยู่เลย
คนขับแวะจอดทานอาหารกลางวันที่ร้านอาหารริมลำธารแห่งนึงบนเขา ท่าทางจะเป็นร้านที่มีชื่อเสียงพอสมควรเพราะกว้างขวางใหญ่โต บรรยากาศดีมากลมพัดมาเย็นชื่นใจจนออกจะหนาวนิดๆ เขาสั่งเคบับแพะ และขนมปังมาเลี้ยง ฉันพยายามฝืนกินไปไม้นึงกันเสียมารยาทเพราะกลิ่นสาปแพะแรงมาก แล้วเสไปกินหัวหอมใหญ่ มะเขือเทศ แตงกวาที่มาเป็นเครื่องเคียงแทน ระหว่างนั่งกินต้องใช้มือปัดแมลงวันหัวเขียวที่บินมาตอมตลอดเวลา ไม่นึกว่าในที่บรรยากาศดีเป็นธรรมชาติจะมีแมลงวันเยอะขนาดนี้
กินเสร็จฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำ พอเปิดประตูถึงกับผงะกับกลิ่นที่รุนแรงสุดขีดและแมลงวันหัวเขียวตัวโตบินว่อน แต่ก็จำใจต้องเข้าไปทำธุระแล้วรีบวิ่งออกมาอย่างด่วนก่อนที่จะอาเจียน คิดในใจทำไมชีวิตต้องมาเจออะไรแบบนี้เนี่ย ขอให้เป็นครั้งสุดท้ายเถอะ กลับไปที่โต๊ะพอถอดรองเท้าขึ้นนั่งบนตั่ง คนขับแท๊กซี่ชี้ให้ฉันดูที่รองเท้าตัวเอง เงินยูโรที่ฉันซ่อนไว้ใต้แผ่นรองเท้าพอโดนย่ำไปย่ำมาก็โผล่ขึ้นมาเต็มๆ ดีที่เขาบอกเพราะจริงๆถ้าเขาก้มลงไปเก็บก็ไม่มีทางรู้เลย เลยได้ประจักษ์ว่าวิธีซ่อนเงินแบบนี้ไม่ดีเพราะภายหลังแบงค์ยูโรยู่ยี่ทั้งหมดนี้เอาไปแลกธนาคารไหนก็ไม่รับทั้งนั้น ต้องเอาไว้ใช้ที่ยุโรปอย่างเดียว
เราเดินทางกันต่อและฉันอาการเป็นไข้เริ่มมาเพราะห้องน้ำมลพิษทำเอาเกือบอาเจียนหลายหน บวกกับลมร้อนตีหน้ามาตลอดทาง มาถึงทัชเคนท์เมืองหลวงบ่ายสองกว่า เข้าที่พักแล้วออกไปแลกเงินที่ธนาคารได้เงินมาปึกใหญ่ มื้อเย็นโชคดีได้เจอร้านอาหารเกาหลีของชอบ คืนนั้นรีบเข้านอนตั้งแต่สองทุ่มเพราะรุ่งขึ้นต้องตื่นแต่เช้าตรู่อีกแล้ว
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
