รถไฟสยองกลางป่า
:ผมเป็นลูกติดพ่อครับ สมัยผมเด็กๆ มักจะร้องงอแงไปทำงานกับพ่อด้วย ติดพ่อถึงขนาดเอาเชือกผูกไว้กับขาพ่อ เพื่อตื่นไปทำงานกับพ่อด้วย
ภาพประกอบไม่ใช่ภาพจริง
:ครั้งหนึ่งพ่อต้องไปทำงานตอน 5ทุ่ม ตอนนั้นผมอยู่ ป.3 อยากไปทำงานกับพ่อมากๆ แต่กลัวพ่อไม่มฝให้ไปเพราะพรุ่งนี้ต้องไปเรียนหนังสือ และพ่อผมมักจะแอบลุกจากเตียง เพื่อเตรียมตัวไปทำงาน โดยที่ผมยังหลับอยู่ ผมเลยเอาเชือกผูกปลายเท้าพ่อไว้กับปลายเท้าของผม พอพ่อตื่นไปทำงานเชือกจะกระตุกและผมก็จะตื่นและขอไปด้วย....
:สรุปว่าด้วยการตื้อของผมก็ได้ไปทำงานกับพ่อในที่สุด ขบวนที่ไปวันนั้นเป็นขบวนสินค้า มัหัวรถจักรหนึ่งตู้ ตู้สินค้า 12 ตู้ และตู้ พห. ตู้ รถสัมภาระมีเครื่องห้ามล้อ ซึ่งตู้นี้คือตู้ที่พนักงานใช้ทำงานอยู่บนขบวนรถ มี พหล พรร(พ่อผม)และไอเด็กติดพ่อ รวม3ชีวิต
:ขณะที่รถไฟแล่นไปเรื่อยๆ เวลาขณะนั้นประมาณ ตี2 ก็ เกิดเหตุการณ์หัวจักรเสีย ต้องจอดรอเปลี่ยนหัวจักรใหม่ ตอนนั้นรถจอดนิ่งๆ รอหัวรถจักร กลางป่าเขามืดๆ ไฟไม่มี ในตู้ พห.นั้นมืดมากเพราะหลอนไฟบนตู้เสีย ผมเลยเดินออกมาที่ท้ายตู้ พห. ซึ่งท้ายตู้ พห. นี้จะมีคล้ายๆพวงมาลัย ซึ่งเอาไว้ห้ามล้อ ผมก็มายืนเกาะเอาไว้ มองไปรอบๆก็ยังพอมองเห็นอะไรบ้างจากแสงพระจันทร์...
:ผมมองไปรอบๆ ก็เห็นป่า ภูเขา ดูแล้วไม่น่าจะมีบ้านคนแถวนี้ ขณะที่มองเพลินๆอยู่นั้น ผมก็สังเกตุเห็นแสงไฟสปอร์ตไลท์สว่่างๆ มาทางหัวขบวน เหมือนจะมีรถไฟอีกขบวนวิ่งสวนมา ผมก็ไม่สนใจมาก แต่พอหัวขบวนเริ่มเข้ามาใกล้ผมก็มองไปเห็นเป็นขบวนรถโดยสารแต่ตู้โบกี้แปลกมาก เหมือนเป็นโบกี้ที่เลิกใช้งานแล้ว มันดูเก่าและโทรมมากๆ รถไฟขบวนนี้วิ่งช้าๆ ผิดสังเกตุ ผมมองไปที่ตู้โดยสารเห็นผู้โดยสารนั่งกันปกติ
:แต่ที่แปลกคือ ทุกคนนั่งหันหน้ามองกันและกัน หน้านิ่งๆ จ้องหน้ากันอยู่(เขาจ้องหน้ากันเองไม่ได้มองมาที่ผม)แต่เมื่อผมมองไปสักพัก ผู้โดยสารเหล่านั้นก็เริ่มมองมาที่ผมพร้อมกัน ตอนนั้นผมรู้สึกแปลกๆ แล้วต่อมาทุกคนก็เริ่มยิ้มให้ผม
:แต่ปากของแต่ละคนนั้นค่อยๆกว้างขึ้น กว้่างขึ้นเรื่อยๆ จนเกือบถึงใบหู ตอนนั้นผมอึ้ง บอกไม่ถูกว่ากลัวหรือเปล่า แต่มันก้าวขาไม่ออก ผมยืนดูรถขบวนนั้นค่อยๆ วิ่งผ่านไปช้าๆ ทุกคนยังยิ้มมาที่ผมและ ขบวนรถนั้นก็ค่อยๆ วิ่งหายไปในความมืด เข้าไปในป่าอีกด้าน...
:ผมยังยืนเกาะอยู่ที่พวงมาลัยห้ามล้อ ตัวแข็งทำอะไรไม่ถูก ไม่รู้ยืนอยู่ตรงนั้นนานแค่ไหน จนพ่อเดินมาเรียกให้เข้าไปในตู้ เพราะรถหัวจักรมาเปลี่ยนแล้ว ขบวนขอฃผมจึงค่อยๆวิ่งออกจากจุดเกิดเหตุนั้นไป
:ต่อมาเมื่อถึงสถานีปลายทสงในตอนเช้า ผมยังไม่เล่าเรื่องให้พ่อฟัง แต่ถามพ่อว่าช่วงเวลานั้น ที่เรารอเปลี่ยนหัวรถจักรอยู่กลางเขา ได้มีขบวนรถโดยสาร วิ่งสวนมาหรือไม่ พ่อบอกไม่มี เพราะทางนั้นมีรางรถไฟแค่รางเดียวคือรสงที่ผมอยู่ จะมีขบวนอื่นวิ่งสวนมาได้ยังไง
:แค่นั้นแหละ ผมกลับเข้าห้องไปนอนในรันนิ่งและ ยกเลิกการเที่ยวในวันนั้นทุกรายการทั้งที่พ่อจะพาไป เล่นนำ้ตก และเมื่อกลับถึงบ้าน ผมก็เล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้พ่อฟัง พ่อบอกว่าที่ตรงนั้นเคยมี อุบัติเหตุรถไฟตกราง และตู้โบกี้ตกเขาด้วยมีผู้เสียชีวิต มากมาย
และหลังจากนั้นผมก็ไม่ค่อย งอแงร้องตามพ่อไปทำงาน แต่ก็ขอไปบ้างนานๆที
ขอบคุณแหล่งที่มา : https://wi.cr/QD2fWQqUf
หากมีข้อผิดพลาดประการใด
ผู้จัดทำขออภัยมานะที่นี้
หากมีคำ ติ ชม สามารถแสดงความคิดเห็นด้านล่างโพสนี้ได้เลย😁
ถ้าชอบก็อย่าลืมกดไลค์ กดแชร์ เป็นกำลังใจให้ผู้จัดทำด้วยนะ🥺
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
