"กระดาษ"
( ซีรีส์ "เรื่องนี้เกี่ยวกับเรื่องลึกลับ" ตอนที่ 8 )
ณ สถานีรถไฟประจำBD City
"เฮ้อ ในที่สุดฉันก็ถึงสักทีนะ"
"มุก" พูดขึ้นพร้อมกับถือกระเป๋าใบโต
ที่เธอขนสัมภาระมา
"เหนื่อยชะมัดเลย
รีบไปที่โรงแรมที่จองไว้ก่อนดีกว่า"
มุกเป็นคนที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่ๆ
ซึ่งเธอเลือกที่จะพักที่โรงแรมก่อน 1วัน
ในระหว่างที่กำลังเคลียร์เรื่องบ้าน
เธอคิดว่าเธอพักแค่ 1 วันเท่านั้น
เธอจึงตัดสินใจเช่าโรงแรมราคาถูกท้ายเมือง
"นี่กุญแจห้องครับ
เดินขึ้นชั้น 3 ตามเลขห้องเลยครับ"
"ขอตัวก่อนนะครับ"
พนักงานชายพูดขึ้นพร้อมกับส่งกุญแจให้กับมุก
"บรรยากาศโดยรวมถึงจะดูน่ากลัวไปบ้าง
แต่ห้องก็โอเคมากเลยนะเนี้ย"
มุกพูดขึ้นหลังจากเปิดประตูห้องพักของตัวเอง
ความสวยในห้องพักทำให้เธอลืมความกลัวบางอย่างในใจไปได้เลย แต่ทว่า...
"ขอโทษที่รบกวนนะครับ"
"คุณตัดสินใจแล้วที่จะพักห้องนี้
คุณก็ต้องทำตามกฎของเราด้วยนะครับ"
"ถ้าหากเจอกระดาษอะไรแปลกๆ
อย่าใส่ใจและอย่าไปแตะต้องมันนะครับ
แล้วคุณจะอยู่อย่างมีความสุข ขอบคุณครับ"
พนักงานชายคนเดิมเดินตามมาพูดที่หน้าห้องของเธอ ก่อนจะกลับไปทำงานต่อ
"เอ่อ...ฉันชักไม่มั่นใจสะแล้วสิ..."
เธอรู้ตัวดีว่าเธอเป็นคนเลือกห้องนี้เอง
เพราะเป็นห้องที่ถูกที่สุด แถมห้องก็สวยมากๆด้วย
และพนักงานก็เคยเตือนเธอเกี่ยวกับเรื่องแปลกๆ
ที่อาจจะเกิดขึ้นแล้วก่อนที่เธอจะมาพัก
แต่เธอก็เลือกที่จะพักห้องนี้เหมือนเดิม
เธอจึงตัดสินใจรับชะตากรรมและทำตามกฎ
"ถ้าเราไม่ไปยุ่งกับกระดาษอะไรนั่น
เราก็อยู่อย่างมีความสุข ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย"
ในคืนนั้นเอง...
"นี่ๆ เมืองมีนี้มีอะไรแปลกๆรึเปล่าแว่น"
"โรงแรมที่เราพักอยู่มีเรื่องแปลกๆด้วยล่ะ
เขาว่ากระดาษ..."
มุกส่งข้อความไปเล่าเรื่อง
ทั้งหมดให้กับแว่นแว่นได้อ่าน
"อ่าาา เรื่องแปลกๆ...ที่นี่ไม่มีอะไรหรอกนะ"
"แต่ระวังๆตัวไว้บ้างก็ดีนะ"
( มันแปลกระดับอุลตร้าเลยต่างหาก )
แว่นคิดในใจพร้อม
กับส่งข้อความกลับไปเพื่อให้มุกสบายใจ
"ไม่มีก็ดีแล้วล่ะ ฉันจะได้สบายใจสักหน่อย"
ในระหว่างที่มุกกำลังเพลินๆ
เธอก็เปิดลิ้นชักบนโต๊ะในห้องที่เธอพัก
แล้วเธอก็พบกับกระดาษA4ธรรมดาเต็มไปหมด
"เขาจะเก็บไว้ทำรายงานเหรอ"
ในขณะที่เธอกำลังจะเอามือไปหยิบกระดาษมาดู เธอก็นึกถึงคำเตือนนั้นขึ้นมา
"อ่าาาา ฉันไม่ไปยุ่งจะดีกว่า"
เธอปิดลิ้นชักนั้นและเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าในห้อง
"ดีจังเลยนะมีตู้เสื้อผ้าให้ใช้ชั่วคราวด้วย
หลายๆที่ไม่ค่อยจะมี"
เธอพูดพร้อมกับเปิดประตูตู้เสื้อผ้า
"กระดาษอะไรเนี้ย?!"
ภายในตู้เสื้อผ้าเต็มไปด้วยแผ่นสี่เหลี่ยมบางอย่างที่เลอะสีจนดูไม่ออกว่ามันคืออะไร
แปะไปทั่วมากมายจนเธอรู้สึกว่ามันแปลกๆ
"รู้สึกขัดหูขัดตายังไงไม่รู้ เราจะไม่ยอมให้เสื้อผ้าที่จะแขวนเลอะเด็ดขาด"
เธอพูดขึ้นก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปแกะมันออก
"สัมผัสแบบนี้มัน..."
"กระดาษ...?!"
เธอรู้สึกประหลาดใจที่มันเป็นกระดาษ เพราะมันเลอะสีน้ำเต็มไปหมด เป็นไปไม่ได้เลยมันจะยังคงเป็นกระดาษแบบสมบูรณ์
ในระหว่างที่เธอกำลังสงสัยอยู่นั้น
จู่ๆกระจกที่ติดอยู่กับประตูตู้เสื้อผ้าก็กลายเป็นฝ้าและมีเงาของใครบางคนกำลังเกาะอยู่...
มุกตกใจจนทำตัวไม่ถูก
เธอจึงกระโดดขึ้นเตียงคลุมโปงนอนเงียบๆ
ตอนนี้ภายในห้องที่เธอพักเต็มไปด้วยเสียงเคาะจากกำแพง ประตู และหน้าต่าง
มีอะไรบางอย่าง
กำลังพยายามเข้าใกล้เธอเข้ามาเรื่อยๆ
เธอใจเต้นจนแทบจะเสียสติ
เธอรู้สึกกลัวจนทำตัวไม่ถูก
เธอเห็นขาของใครบางคนจากในผ้าห่ม
และดูเหมือนว่ามันกำลังจะเข้าไปหาเธอ
และขาคู่นั่นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย
ทุกอย่างเริ่มกลับสู่สภาวะปกติ
เธอค่อยๆรู้สึกสบายใจขึ้นก่อนจะเปิดผ้าห่มออกเธอก็ไม่พบใครอะไรที่ปกติเลย
เธอจึงล้มตัวนอนลงบนเตียง
แต่เมื่อเธอลืมตาขึ้นมามองเพดาน
มีเงาดำมากมายกำลังจ้องมองลงมาที่เธอ...
"คุณครับๆ เป็นอะไรรึเปล่าครับ?"
พนักงานชายคนที่เคยเตือนเธอถามขึ้น
มุกค่อยๆลืมตาและได้สติอยู่ในห้องพักของเธอ
ก่อนที่จะถามถึงเรื่องเงาดำ
"ตอนนี้เราไล่พวกมันไปแล้วครับ
ต้องขอโทษด้วยนะครับ คุณคงเผลอไปแกะกระดาษที่ใช้สะกดมันไว้สินะครับ"
"ปกติเราจะเตือนไว้ที่ตู้เสื้อผ้าด้วย ถ้าใครยืนยันจะใช้ห้องนี้ แต่ป้ายเตือนมันคงหายไป"
"ขอโทษจริงๆนะครับ"
พนักงานชายขอโทษเธอยกใหญ่
"เอ่อ...แล้วทำไมคุณถึงมาช่วยฉันได้ล่ะคะ"
มุกถามขึ้นด้วยความสงสัย
"ก็คนที่เคยสะกดพวกผีในห้องนั้นโทรมาบอกผมว่าให้ไปช่วยไปคุณมุก ถึงจะไม่รู้ว่าเขารู้ได้ไง แต่ผมก็รีบมาช่วย"
"และก็เจอคุณหมดสติอยู่
ก่อนที่พวกมันจะหายไปหลังจากผมเข้ามา"
"เอ๋...คนที่เคยสะกด...นี่ใครเหรอคะ พอจะบอกฉันได้ไหม เผื่อจะไปขอบคุณเขาได้"
มุกถามขึ้นพร้อมกับส่งยิ้ม
"เขาก็อยู่ในBD City นี่แหละครับ
เป็นผู้ชายชื่อแว่นแว่น"
"แว่นแว่น..."
( ไหนบอกว่าไม่มีอะไรไง... ) เธอคิดขึ้นมาใจ
จากความรู้สึกอยากขอบคุณของเธอมันดันกลายเป็นความรู้สึกแอบโกรธขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก..
"พระจันทร์คืนนี้ส๊วยสวย" แว่นแว่นนั่งฮัมเพลงอยู่คนเดียวเงียบๆพร้อมกับมองพระจันทร์อย่างสบายใจ
"เอ๊ะ..."
"ทำไมรู้สึกเหมือนจะต้องรับชะตากรรมอะไรสักอย่างเลยแฮะ..."
แว่นแว่นพูดขึ้นพร้อมกับมองซ้ายมองขวา
และในขณะนั้นเอง...
"นี่คุณโต๊ะ หาตุ๊กตาที่จะ
ใช้แสดงให้เด็กๆดูในวันพรุ่งนี้เจอไหม"
DMถามขึ้น
"ยังหาไม่เจอเลย ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหนเนี่ย
ค้นหาจนทั่วแล้วนะ"
โต๊ะหันไปตอบด้วยสีหน้ากังวล
"สนใจหุ่นยนต์ของกรไหมคะ"
กรหยิบหุ่นยนต์ที่เธอทำเองขึ้นมา
"โอ้โห เจ้าแม่เทคโนโลยี"
"แต่พรุ่งนี้เราสัญญากับเด็กแล้วว่าจะโชว์ตุ๊กตามือ ไม่อยากผิดสัญญาเด็กๆ"
"แต่จะเอาไปด้วยก็ไม่เสียหายอะไรจ้ะ"
โต๊ะพูดพร้อมกับยิ้มให้กับกร
"ตัวนี้พอแทนได้ไหม" DMถามขึ้นพร้อมกับตุ๊กตาตัวตลกที่มีหน้าตาดูเศร้าสร้อย
"ก็พอได้นะ แต่หน้าตาน้องมัน.."
โต๊ะพูดพร้อมกับมองไปที่ตุ๊กตา
"มันดูเศร้าจนอยากจะเศร้าตามเลยนะคะพี่โต๊ะ" กรเสริมขึ้นมา
จบ "เรื่องนี้เกี่ยวกับเรื่องลึกลับ"
ตอนที่ 8 "กระดาษ"
ฝากติดตามตอนต่อไปกันด้วยนะครับ
ตอนที่ 9 "ตุ๊กตา"
ขออนุญาตและขอขอบคุณนักแสดงจากเพจดีๆในBDแห่งนี้ด้วยนะครับ
คุณมุก Just a lil memo
พี่โต๊ะ เพจนี้มีแต่เพลง
พี่กร Korn'story
พี่DM ไดอารี่ชีวิต
และเนื้อหาในตอนนี้ผมได้แรงบันดาลใจมาจากประสบการณ์ตรงของเพื่อนที่ไปพักโรงแรมแล้วเจอเรื่องแปลกๆมา
ไว้มีโอกาสจะมาเล่าให้อ่านกันนะครับ
ขอบคุณที่อ่านมาถึงตรงนี้นะครับ ถึงตอนนี้ผมจะแอบเขียนเอาฮาบ้าง แต่ก็จริงจังกับการเขียนนะครับ แฮร่ๆ
ขอบคุณที่การสนับสนุนนะครับ
ขอให้คืนนี้เป็นค่ำคืนที่ดี สวัสดีครับ
⏳22/11/63✒️
- 6
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
