ความรัก... เมื่อมันเกิดขึ้นได้
มันก็ย่อมหมดลงได้เช่นกัน
ถ้าเรารู้ว่าความรักของเรากับเขา
ใกล้จะหมดลง
ถามว่า เราจะปล่อยให้มันหมดแล้วหมดเลย
หรือจะช่วยกัน เติมเต็มหัวใจ
ให้มันกลับมาเต็ม อีกครั้ง
ครั้งหนึ่งหัวใจของเราอาจว่างเปล่า
เราอาจเคยเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกใดๆ มาวิ่งวันอยู่ในหัวใจ
หลายคนอาจเคยใช้ชีวิตผ่านไปวันๆ จนเป็นเรื่องปกติ
แต่พอวันหนึ่ง เมื่อมีคนก้าวผ่านเข้ามาในหัวใจที่ว่างเปล่า
สิ่งที่เคยว่าง เคยโล่ง เคยไม่มีอะไร
กลับเป็นสิ่งที่ มีอะไรต่อมิอะไร เพิ่มเติมเข้ามา
นั่นคือความรู้สึกดีๆ ที่ถ่ายทอดจาก คนหนึ่ง ไปสู่ คนหนึ่ง
กลายมาเป็นความรักในเวลาต่อมา
แต่หลายคนมักจะพูดเสมอว่า
ความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ
เหมือนกับที่เราเองอาจไม่ทันได้รู้ตัวว่า
ความรัก...มันก็ค่อยๆ หมดลงได้เสมอ เช่นกัน
เวลาที่เราอิ่มเอมกับความสุขที่อยู่รอบกาย
เรามักไม่ทันนึกถึงความไม่แน่นอนที่อาจเกิดขึ้นได้
วันนี้รักกันมาก เรามีความสุขหยิบยื่นให้กันและกัน
ราวกับว่ามันไม่มีวันหมด หากเหตุการณ์เกิดขึ้นในวันพรุ่งนี้..
เราเติมใจให้กันในวันนี้
เพื่อชีวีสดใสในวันหน้า
เพื่อเติมเต็มในสิ่งที่พร่องมา
ให้มีค่าควรชมอุดมการณ์
แม้วันหนึ่งถึงวันต้องจำจาก
ก็จะพรากเพียงกายใช่หน่ายขาน
แต่หัวใจยังอยู่คู่ดวงมาลย์
เพื่อถักสานสายใยให้ยั่งยืน
ขอบคุณบทความจากเพจ..รักเอย
zabax2