EP 11: ก่อนที่จะได้มีโอกาสเริ่มเล่าเรื่องของการมาใช้ชีวิตของหนุ่มน้อยแห่งสยามประเทศที่หลงทางพลัดถิ่นมายังเมืองนิวยอร์ก ขอพูดถึงบ้านเราก่อนแล้วกันว่าเรามีชื่อเสียงโด่งดังมิใช่น้อย ก็บ้านเรานั้นเป็นประเทศที่ติดอันดับหนึ่งในห้าสุดยอดของโลกในหลาย ๆ อย่าง เช่น สุดยอดรถติด (อันดับสี่) , สุดยอดข้าราชการโกงกิน (อันดับสาม เอ๊ะ! มีประเทศอื่นกินมากกว่านี้อีกเหรอ?) , สุดยอดจำนวนอุบัติเหตุบนท้องถนนที่เกิดในแต่ละปี (อันดับสอง) และอีกสารพัดสุดยอดที่จะไม่เจริญหูเจริญตาอย่างอารยประเทศแล้ว
แต่ก็ต้องขอกราบขอบพระคุณแทนพี่น้องผองเพื่อนชาวไทย ไปยังรุ่นคุณปู่คุณย่าทั้งหลายในอดีต ที่ได้เนรมิตให้อาหารไทยนั้นเป็นหนึ่งในสุดยอดอาหาร ที่ถูกปากคนต่างชาติและเป็นที่นิยมไปทั่วโลก ด้วยรสชาติที่จัดจ้าน ครบรส ดุเด็ดเผ็ดมัน เห็นได้จากในหนังหลายต่อหลายเรื่องมีการพูดถึงอาหารไทยอยู่บ่อย ๆ เป็นอีกหนึ่งในเรื่องที่ทำให้ฝรั่งมังค่ารู้จักกับประเทศไทย ไม่ใช่ว่าจะมีดีแค่เปิดขวดเบียร์ ปาลูกดอกหรือฉีกทุเรียนเท่านั้น เอิ่ม...
ส่วนความนิยมนั้นมากมายขนาดไหน เอาประมาณว่าในนิวยอร์กซิตี้ เมืองเล็กขนาดครึ่งนึงของกรุงเทพ แต่กลับมีร้านอาหารไทยเป็นร้อยเป็นพันร้าน เดินไปไหนก็เจอแทบจะทุกหัวมุมถนน บางถนนนี่เจอทั้งหัวถนน กลางถนน ยันท้ายถนนเลยนะ ความที่มันเป็นที่นิยมแบบนี้เองที่ทำให้พวกเราพี่น้องคนไทย กะเหรี่ยงหัวดำอย่างเราได้อิ่มท้อง มีการมีงานทำ บ้างก็สามารถส่งเสียเงินกลับไปให้ลูกเมียได้ปลูกบ้านอยู่สบาย บ้างก็เก็บหอมรอมริบ เปิดร้านอาหารได้ร่ำรวยกับเขาบ้าง บ้างก็เอาเงินไปเที่ยวนู่น ทำนี่จนหมด อยู่เมืองนอกเมืองนามาตั้งนานยังไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักที อ้าว! กูเองนี่หว่า (ฮ่า)
ถ้าถามฝรั่งว่า ‘คิดถึงอาหารไทยแล้วยูคิดถึงอะไร?’ อย่างแรกเลยที่เขาจะตอบก็คงจะหนีไม่พ้น ‘ผัดไทย’ จะด้วยที่ว่ามันมีคำว่า ‘ไทย’ เหมือนกับประเทศไทยเลยทำให้จำได้ง่าย แล้วก็รสชาติของมันที่หวานเปรี้ยว ๆ บวกกับเครื่องปรุงส่วนผสมต่าง ๆ อย่างต้นกุ๊ยฉ่ายกับถั่วงอก รสเค็มกรุบ ๆ ของไชว้โป้ว ความมันของถั่วป่น จะเพิ่มความซี๊ดซ๊าดก็บีบมะนาว เติมพริกป่นก็ว่ากันไป เรียกได้ว่าครบทุกรสชาติ ผัดไทยจึงเป็นที่นิยมมาก เป็นเสมือนตัวแทนของอาหารไทยไปโดยปริยาย ร้านอาหารไทยร้านไหนไม่มีผัดไทยขายมั่ง อืมมม นึกไม่ออกวุ๊ย!
และสำหรับผมแล้วผัดไทยก็เป็นอาหารจานโปรด กินได้ทั้งปีทั้งชาติ ไม่เคยเบื่อ เรียกได้ว่า ผมนี่แหละ กูรูผัดไทยตัวจริง จะประตูผี ประตูสวรรค์ ยันประตูหลัง (เฮ๊ย ไม่ใช่ล่ะ ๆ) ผัดไทยเส้นมะละกอ ผัดไทยเส้นมะม่วง ร้านไหนผัดอร่อยไม่อร่อย ผมชิมมาหมดแล้วแทบจะทุกเจ็ดย่านน้ำ หลาย ๆ ร้านงัดจินตนาการสร้างความแตกต่างในเรื่องของรายละเอียดเล็ก ๆ อย่าง ใส่กุ้งแห้งไหม, เส้นสด, เส้นแห้ง ใส่ถั่วมากหน่อยเพื่อความนัว, ถั่วงอกสดไม่สด แล้วแต่ความคิดสร้างสรรค์ ต่อยอดอะไรกันก็ว่าไป แต่ผัดไทยจานแรกที่ผมได้กินที่นิวยอร์กกลับทำให้ผมถึงกับตะลึง ถามตัวเองว่า นี่มันผัดไทยจริงเหรอวะเลยทีเดียว เรื่องมันมีอยู่ว่า
หลังจากที่ผมมาเหยียบนิวยอร์กได้ประมาณไม่กี่วัน ผมก็มีนัดกับรุ่นพี่ที่เคยทำงานด้วยกันที่เมืองไทย แกชื่อพี่ตี้ แกขอนัดเจอตัวเป็น ๆ พร้อมกับพาผมมาเลี้ยงต้อนรับที่...ร้านอาหารไทย
“โห...พี่ ผมเพิ่งบินมาถึงไม่กี่วันก่อน ขี้ที่แบกมาจากไทยยังปล่อยไม่หมดเลย พี่ก็พาผมมากินอาหารไทยแล้วเนี่ยนะ สำนึกรักบ้านเกิดมากครับพี่” ผมทัก
“ปากหมาเหมือนเดิมนะมึง ทำไมวะ ก็กูอยากแดกอาหารไทย ไม่อยากแดกก็ไม่ต้องแดก” พี่ตี้บอก
“โอเค ๆ คร้าบ แดกแล้วคร้าบ แล้วแต่เจ้ามือ ให้กินไรก็กินคร้าบ” ผมตอบแบบหน้าด้าน ๆ ก่อนจะสั่งผัดไทย ส่วนพี่ตี้กินกะเพราไก่ไข่ดาว คุยกับพี่ตี้ไปสักพัก น้องเด็กเสิร์ฟหน้าหวานก็มาเสิร์ฟอาหารให้ที่โต๊ะ ทันทีที่ผมเห็น ผมก็อึ้งรับประทาน
“เหรี้ย! นี่นะผัดไทย?” ผมอุทานเสียงดัง น้องเด็กเสิร์ฟหันมามองตาเขียว
“เป็นไรของมึง พูดเบา ๆ หน่อย เดี๋ยวได้กินตีนแทนหรอก” พี่ตี้บอกเสียงเบา พลางหันไปยิ้มกับเด็กเสิร์ฟที่ตอนนี้แสยะยิ้มให้ ผมเริ่มวิจารณ์อาหาร พลางใช้ส้อมเขี่ยดูส่วนผสมอย่างผู้ชำนาญการ
“ใช้ต้นหอมแทนกุ๊ยฉ่าย สีแดงแปร๊ด แถมมีใส่แครอทโปะหน้าด้วย นี่เขาเรียก ‘แครอทโรยหน้า’ ซินะ” ผมพูดจิกเสียงสูง ราวกับตัวเองเป็นอาจารย์ยิ่งศักดิ์
“จ้า...พ่อถนัดศรี มิชิลินสตาร์ ที่นี่ต้นกุ๊ยฉ่ายแม่งแพง เส้นสีแดงสวย ก็เพราะผงปาปริก้า แครอทก็เอามาแต่งให้มันดูมีสีสัน ขอเชิญแดกเถิดพระยะค่ะ” พี่ตี้ตอบแบบลิเก ผมยิ้ม ส่ายหัวพลางตักผัดไทยคำแรกเข้าปาก
“โห หวานอะไรเบอร์นี้ น้ำตาลหกเหรอวะ” ผมบ่นเสียงดัง เด็กเสิร์ฟหันมามองอีกครั้ง หนนี้ทำหน้าเหมือนจะแจกเบอร์รองเท้าให้ดู แต่พี่ตี้ชิงตอบเสียก่อน
“คนที่นี่แม่งติดหวาน ไม่เห็นเหรอว่า อ้วนเป็นเบาหวานกันทั้งเมือง มึงเลิกบ่นแล้วแดกไปซะทีได้ไหม” พี่ตี้ด่า
“แต่...นี่มันไม่ใช่ผัดไทยเลยนะพี่” ผมตอบพลางทำหน้าเหมือนคนของกระทรวงวัฒนธรรมที่กำลังปกป้องสมบัติของชาติ
“ทำไมวะ นี่มันนิวยอร์กนะโว๊ย ถ้าคนไทยบอกว่าแม่งคือผัดไทย ฝรั่งมันก็ต้องเชื่อ มึงนึกว่าแดกผัดไทยประตูผีอยู่หรือไง ถ้ายังบ่นไม่เลิกเดี๋ยวได้เป็นผีแดกผัดไทยแทนหรอก” พี่ตี้ตอบแบบไม่สนใจ ก่อนจะอภิปรายต่อ
“ใครมันจะไปรู้วะ ว่ามันรสชาติไม่เหมือนผัดไทยที่บ้านเรา มันจะไม่เชื่อคนไทยได้ยังไง” พี่ตี้พูด ก่อนกลับไปกินกะเพราไก่ไข่ดาวของแก (จริง ๆ ของแกน่าจะเรียกว่า ‘โหระพาไก่สับ’ มากกว่านะ เพราะว่าใช้ใบโหระพาแทนใบกะเพรา ไม่มีใบกะเพราสักใบ!) ผมนั่งหน้าเจื่อนกินอาหารไทย อยู่ในร้านอาหารไทย เด็กเสิร์ฟก็คนไทย เจ้าของร้านหรือคนผัด ก็น่าจะเป็นคนไทยเหมือนกัน แต่ผัดไทยที่กินมันไม่ใช่ผัดไทยเหมือนที่บ้านเราเลย คิดแล้วมันก็แปลก ๆ นะครับว่าไหม
อย่าไปคิดว่าอาหารที่นี่มันจะเหมือนกับบ้านเกิดเรานะครับ นอกเหนือไปจากผัดไทย ผัดกะเพราแล้ว พวกต้มยำหรือแกงกะหรี่ต่าง ๆ เขาไม่ได้ใช้น้ำกะทิเพียว ๆ แบบบ้านเรานะ เขาผสมกะทิกับนมที่มันออกข้นหน่อย ๆ ที่นี่เขาเรียก Half & Half หรือจะเป็นแกงเขียวหวานที่ใส่มะเขือม่วง แทนมะเขือเปราะ นี่แค่ยกตัวอย่างมาให้พอเห็นภาพนะ จริง ๆ ยังมีอีกเพียบ แต่จำไม่หมด (ฮ่า) ส่วนที่รสชาติเหมือนไทยแท้ ๆ มีอยู่อย่างเดียว คือ ‘ผงชูรส’ ยี่ห้อเดียวกันเลย 555 ก่อนที่พี่ตี้จะปิดการสนทนา ด้วยวลีอมตะ
“ขืนทำอย่างที่เมืองไทยเรากิน ฝรั่งกินไม่ได้ ร้านก็เจ๊งพอดี หมาที่ไหนจะรับผิดชอบ เข้าเมืองตาหลิ่วก็หลิ่วตาตามไป หยวน ๆ หน่อยแล้วกัน” แหม่...ฟังแล้วก็...นะ พี่ตี้ ผมว่าพี่ไปลงสมัคร ส.ส. เหอะ คาแรกเตอร์พี่นี่มันได้ชัด ๆ พวกหยวน ๆ หลิ่วตาตามกันเนี่ย (ฮ่า)
ด้วยความที่เพิ่งมาใหม่ ๆ ผมเองก็ไม่แน่ใจในตอนนั้น อาจจะจริงอย่างที่พี่ตี้ว่า ขืนลองทำรสชาติจัด ๆ แบบบ้านเรา ฝรั่งกินเข้าไปก็คงร้องเจี๊ยก ไส้บิด ขี้แตก แสบรูดากกันหมด ฉะนั้นมันก็ต้องมีการดัดแปลงรสชาติให้เข้ากับปาก เข้ากับความเป็นอยู่ของคนบ้านเขาด้วย อาหารไทยไม่แพ้ชาติใดในโลกก็จริง แต่นี่มันใช่อาหารไทยจริงหรือ ผมเองก็อดถามตัวเองไม่ได้ แต่พูดถึงอาหารไทยขนาดนี้แล้วจะไม่เล่าถึงประเทศโซนเอเชียเพื่อนบ้านเราได้อย่างไร เอาไว้ตอนต่อไปนะครับ
ติดตามเอ็นวายกู NYKU ตอนใหม่ได้ ทุกวันที่ 1 และ 16 ของเดือนนะครับ
Instagram - https://www.instagram.com/ny.kitchen.university/
#เอ็นวายกู #nyku #newyorkkitchenuniversity
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
