อเมริกา และ สหภาพโซเวียต
ว่ากันว่า สองประเทศนี้ มีอาวุธนิวเคลียร์มากพอ
ที่จะทำลายล้างโลกได้ถึง 20 ครั้ง
สวนป่าที่มีพื้นที่กว้างใหญ่ไพศาล
ไฟถนนที่เป็นเพียงแค่ ตะเกียงแก๊ส
อยู่คนเดียว 8 ชั่วโมง ท่ามกลางแสงสลัว
ราวๆตี 2 ตรงไปยังใจกลางสวน ทูทิง เบ็ค คอมมอน
รอบๆมีแต่ต้นไม้ สถานบำบัดผู้ป่วยจิตเวช และ สุสาน
ตลอดทางมีแต่ความมืด ไม่มีไฟถนนอีกต่อไป ไม่มีแสงใดๆ
เสียงกิ่งไม้เล็กๆที่ถูกเหยียบ ดังลั่นไปทั่วบริเวณ
เสียงกรีดร้องโหยหวนจากสถานบำบัด ดังเป็นระยะ
แต่ก็ยังต้องเดินต่อไป เดินต่อไปยัง สุสาน
เมื่อสำรวจทั่วพื้นที่ ก็คลำหาหลุมศพที่ถูกปกคลุมไปด้วยใบไม้
และนั่งลงบนหลุมนั้น
ก่อนจะค่อยๆหยิบแซนด์วิชออกมา
ต้องฝืนตัวเอง ให้ค่อยๆกินอย่างใจเย็น
ฝึกตัวเองให้ชินกับความมืด
เลิกคิดเรื่องน่าขนลุกที่ปรุงแต่งขึ้นมา
ระหว่างทางที่กำลังเดินกลับ
ผ่านดงต้นไม้ที่มืดทึบนั่น
รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง
บางอย่างที่คล้ายใบหน้า
เร็วเท่าความคิด
พุ่งไปคว้าสิ่งนั้นเพื่อหาคำตอบ
ความเย็นแล่นปะทะเข้ามาทันทีเมื่อสัมผัส
ได้แต่ลูบคลำอย่างใจเย็น อ่า... มันคือ
เท้าข้างหนึ่ง และเมื่อคลำไปเรื่อยๆ
มือก็ไปโดนกับเท้าอีกข้างที่กำลังแกว่งอยู่เบาๆ
...ต้องนำร่างนั้นลงมาท่ามกลางความมืด
และคลำไปทั่วร่างเพื่อดูให้แน่ใจว่า
ร่างนั้นยังหายใจ
ความมืดที่ปกคลุม
พร้อมเสียงกรีดร้องที่ดังมาเป็นระลอก
เสียงประหลาดในสุสาน
ที่หวังว่ามันคงเป็นแค่ เสียงของสัตว์
และไม่นาน ก็เข้าใจว่า ร่างนั้น คือ
ผู้ป่วยทางจิตที่หนีออกมา
และจบชีวิตของตัวเองลง ณ ที่แห่งนี้