ป่วยเพราะไม่รู้ EP.22 | “วิ่งสลายโรค”
ช่วงหนึ่งของชีวิตผมถูกความเครียดรุมเร้าจนเกือบทำให้ผมต้องกินยาไปตลอดชีวิต เพราะไม่ได้ใส่ใจกับการดูแลสุขภาพและไม่สนใจการออกกำลังกาย ปัจจุบันผมอายุ 50 ปี รับราชการตำรวจ เคยเป็นโรคจิตวิตกกังวล โรคเครียด เข้ารักษากับหมอจิตเวช ต้องกินยาคลายเครียด กินยานอนหลับก่อนนอนทุกวัน แต่ตอนนี้ผมหยุดกินยาแล้ว เพราะการวิ่งทุกวัน
อาการเครียด
ย้อนกลับไปเมื่อปี 2527 ผมสอบติดนักเรียนพลตำรวจ หลังจากเรียนจบก็ได้โยกย้ายไปทำงานหลายจังหวัดซึ่งเป็นเรื่องปกติของระเบียบราชการ เมื่ออายุงานมากขึ้น ผมแต่งงานมีครอบครัว ตำแหน่งหน้าที่ความรับผิดชอบก็มากขึ้นด้วย ผมเรียนจบการบัญชี จึงทำหน้าที่รับผิดชอบดูแลสหกรณ์และส่วนที่เกี่ยวกับการเงิน
ผมเริ่มมีความเครียดในการทำงาน นอกจากระเบียบราชการแล้ว ยังต้องรับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาและดูแลสมาชิกสหกรณ์ให้ทั่วถึง แต่ละวันมีงานเยอะมาก บางวันต้องเอางานมาทำต่อที่บ้าน ทำให้ผมเกิดความเครียดสะสม
ผมมีความเครียดเพิ่มมากขึ้นจนไม่อยากจะพูดกับใครและไม่อยากได้ยินเสียงใครที่พูดมาก บางวันกลัวเครื่องแบบไม่อยากแต่งตัวไปทำงาน ไม่อยากจะให้ถึงวันทำงาน มันเบื่อไปหมด จนภรรยาต้องพาไปปรึกษาแพทย์ สิ่งที่ได้รับคือยาคลายเครียดพร้อมกับยานอนหลับ และหลังจากนั้นผมต้องรับประทานยามาตลอด วันหยุดจะหาเวลาออกไปเที่ยวนอกบ้านบ้าง แต่ด้วยความเครียดที่ฝังอยู่ในความคิด ไปเที่ยวที่ไหนก็เหมือนไปแต่ตัว หัวใจไม่ได้ไปด้วย ไม่รู้สึกสนุก ซึ่งผมไม่สามารถอธิบายเรื่องที่เกิดในตอนนั้นได้
ปี 2557 ผมได้ไปอบรมที่กรุงเทพฯ เจอเพื่อนเก่าสังเกตเห็นว่าเขาดูดีมีสุขภาพแข็งแรงและหน้าตาสดใส ผมได้เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับเรื่องงานและอาการป่วยให้เพื่อนฟัง เพื่อนบอกว่าเมื่อก่อนเขาก็เคยเจอกับสภาพนี้มาแล้ว ต้องพึ่งยานอนหลับทุกคืนแล้วยังมียาขยายหลอดเลือดอีก
แต่ตอนนี้หายแล้ว ไม่ได้หายด้วยยาแต่หายด้วยการออกกำลังกายและธรรมะบำบัด โดยการนั่งสมาธิทำใจให้สงบรู้จักปล่อยวาง ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามธรรมชาติ เรื่องรกสมองอย่าเอามาใส่ ผมได้นำเอาคำแนะนำจากเพื่อนมาปฏิบัติโดยเริ่มจากปรับสภาวะจิตใจและออกกำลังกาย ซื้อลู่วิ่งไฟฟ้ามาไว้ในบ้าน วิ่ง ๆ หยุด ๆ ทำบ้างไม่ทำบ้าง แต่ก็รู้สึกว่ากลางคืนนอนหลับง่ายขึ้น
ลู่วิ่งไฟฟ้า
วันหนึ่งผมได้ไปชมการแข่งฟุตบอลที่สนามกีฬาใกล้บ้าน ได้เห็นผู้คนมากมายทุกเพศทุกวัยมาออกกำลังกายเดินวิ่งกัน บ้างก็วิ่งคนเดียว บ้างก็วิ่งเป็นคู่ หรือจับกลุ่มเดินไปคุยไป จึงคิดที่จะมาออกกำลังแบบเขาบ้าง วันต่อมาได้ชวนภรรยาออกมาออกกำลังกายด้วยกัน ได้ผลครับ กลับถึงบ้านอาบน้ำรับประทานอาหาร ดูทีวี แล้วเข้านอนเลย หลับสบายกว่าทุกคืนที่ผ่านมาทั้ง ๆ ที่ไม่ได้รับประทานยานอนหลับ ทำให้ผมนึกถึงคำพูดของเพื่อนเรื่องที่เขาหายจากโรคเครียดได้เพราะการออกกำลังกาย
จากวันนั้นเป็นต้นมาผมเริ่มออกกำลังกายอย่างจริงจัง โดยไปออกกำลังกายนอกบ้านมากกว่าใช้ลู่วิ่งในบ้าน เพราะได้พบกับผู้คนมากหน้าหลายตาและไม่อุดอู้อยู่ในสถานที่จำเจ นอกจากจะได้สุขภาพทางกายแล้วยังได้สุขภาพทางใจด้วย ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ผมนอนหลับโดยที่ไม่ต้องพึ่งยานอนหลับอีกเลย มิหนำซ้ำเวลาไปทำงานรู้สึกสดชื่น และเป็นสุขกับการทำงาน สภาวะของการเบื่องานหายไปจากผมเลย
ทุกเรื่องมีทางออก ทุกปัญหามีทางแก้ไข เราสามารถทำให้ปัญหาเบาบางหรือหายไปได้ อยู่ที่การลงมือทำ อย่าได้เพียงแต่คิดแต่ขอให้ลงมือทำและต้องมีวินัยในการทำ มีคนหลายคนที่จมปรักอยู่กับความคิดเดิมๆ โดยไม่คิดหาทางออก การออกกำลังกายอาจจะไม่ใช่เป็นการแก้ไขที่ปัญหาโดยตรงแต่การออกกำลังกายทำให้เกิดสิ่งดีเสมอ นอกจากออกกำลังกายแล้วขอให้มีธรรมะปฏิบัติด้วยเพราะมันจะทำให้เรามีจิตใจที่ดี เป็นการรักษาโรคโดยที่ไม่ต้องใช้ยา
อย่างไรก็ดี เนื่องจากทั้งหมดเป็นเรื่องเล่าจากปากของผู้ป่วยเอง บางเรื่องอาจไม่ตรงกับข้อเท็จจริงทางการแพทย์ ท่านผู้อ่านโปรดใช้วิจารณญาณ
เนื้อหาทั้งหมดมาจากหนังสือ "ป่วยเพราะไม่รู้" โดย มูลนิธิสร้างสุขมุสลิมไทย (สสม.)
- 6
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
