ฉันได้ยินเสียงกระซิบมากมาย
ทุกเสียงต่างบอกกับฉันว่า
..... ”จ ง เ ป็ น ผู้ ใ ห้” ......
ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก...
ผู้ให้ย่อมเป็นสุข...
ฉันเติบโตมาพร้อมกับการเป็นผู้ให้
ที่.. ให้.. ให้.. ให้ และ ให้..
ฉันมีความสุขกับการให้
สิ่งที่ฉันได้รับกลับมาจากการให้
บางครั้งมันมากเสียจนทำให้ฉันรู้สึกว่า
ฉันได้รับมากกว่าให้เสียอีก
ฉันหลงไปในโลกของการให้
การเป็นผู้ให้ทำให้ฉันมีความสุข
แต่ทำไมบางครั้ง
การให้กลับทำให้ฉันทุกข์ใจด้วยนะ
มีบางสิ่งบางอย่าง “หายไป”
“คุณเลือดจางเกินไป ไม่สามารถบริจาคเลือดได้”
คำพูดที่ทำให้ฉันรู้ว่า “ครั้งนี้ฉันเป็นผู้ให้ไม่ได้”
ฉันรู้สึกเศร้าใจแต่..
บางสิ่งบางอย่างที่เคย “หายไป” นั้นกลับมา
..... “ค ว า ม รั ก ตั ว เ อ ง” .....
ฉันกลับมาใส่ใจดูแลตัวเองมากขึ้นกว่าเดิม
ทำทุกสิ่งเพื่อให้ร่างกายสมบูรณ์แข็งแรง
สามารถกลับไปบริจาคเลือดได้อีกครั้ง
และฉันก็ทำสำเร็จพร้อมกับค้นพบว่า
“ฉันจะเป็นผู้ให้ได้อย่างไร หากตัวฉันเองยังไม่พร้อม”
หรือ...
ฉันกลัวคำว่า “เห็นแก่ตัว”
มากกว่า คำว่า “รักตัวเอง”
หรือ...
ฉันกลัวที่จะปฏิเสธว่า “ไม่” กับคนอื่น
เพื่อสิ่งที่”ใช่”สำหรับตัวฉันเอง
หรือ...
ฉันไม่กล้า “ตัดสินใจ” เลือก
เพราะฉัน “กลัว” บางสิ่ง
หรือ...
ฉันอยากเป็น “ผู้ให้”
เพราะ “ได้รับ” บางสิ่งบางอย่างกลับคืนมา
...
...
...
ฉันจะเป็น “ผู้ให้” ที่เบียดเบียนกายใจตัวเองให้ทรมาณ
หรือฉันจะเป็น “ผู้ให้” ที่ให้ได้อย่างมีความสุขแท้จริง
แน่นอนว่า “ฉันเลือกได้”
และฉันเลือกที่จะรักและพัฒนาตัวเองเพื่อให้เป็น
“ผู้ให้ที่มีความสุขกาย สุขใจที่สุดยังไงล่ะ”
:)
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ❤️💚
#กระเรียนน้อย
#กาลครั้งหนึ่งของชีวิต :)
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
