🎀 ความโชคดี
โอกาสดี ๆ ที่เกิดขึ้นในชีวิต หลายต่อหลายครั้งเรามัก
ได้รับมาจากผู้อื่น และเรียกมันว่า “ความโชคดี”
ฉันมีประสบการณ์ในชีวิตวัยเด็กที่อยากเล่าให้ฟังค่ะ
หลายคนบอกฉันว่าเป็น “ความโชคดีโดยบังเอิญ”
แต่ฉันคิดเสมอว่าเป็น “ความโชคดีที่ได้รับมาจากผู้อื่น”
โดยที่เรามีส่วนร่วมในการ “สร้างโอกาส” นั้นขึ้นมา
ฉันเรียนจบชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 จากโรงเรียนชนบท
แห่งหนึ่ง ซึ่งโรงเรียนแห่งนี้รองรับสูงสุดเพียงแค่ระดับชั้นมัธยมศึกษาตอนต้นเท่านั้น ฉันจึงต้องไปสอบเข้า
ชั้นมัธยมศึกษาตอนปลายที่โรงเรียนแห่งอื่น
ฉันตั้งใจสอบเข้าโรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง
ตอนนั้นฉันอาศัยอยู่กับคุณย่าเพียงลำพัง
ทำให้ต้องนั่งรถโดยสารประจำทางไปสอบเองคนเดียว
และในวันสำคัญเช่นนั้น ฉันกลับทำบัตรเข้าสอบหายไปในระหว่างที่กำลังเดินทางไปสอบ ทั้งหมดเกิดจากความสะเพร่าของตัวเองที่ใส่บัตรไว้ในกระเป๋าเสื้อนักเรียน แรงลมทำให้บัตรปลิวหายไปในขณะเดินทาง
ฉันจำเลขลำดับผู้สอบไม่ได้ และมีผู้เข้าสอบจำนวนมาก
ทำให้กว่าจะหารายชื่อของตนเองบนกระดานประกาศรายชื่อผู้เข้าสอบและเลขที่นั่งสอบเจอ ใช้เวลานานมาก
ทันทีที่รู้เลขที่นั่งสอบและห้องสอบ ฉันก็วิ่งไปที่ห้องสอบทันที แต่เมื่อไปถึงห้องสอบ ก็พบว่าตนเองมาเข้าสอบสายเสียแล้ว
“สวัสดีค่ะ ขอโทษค่ะที่มาสาย พอดีหนูทำบัตรเข้าสอบหาย กว่าจะรู้เลขที่นั่งสอบได้จึงนานไปหน่อย”
ฉันพูดพร้อมยกมือไหว้ผู้คุมสอบ พร้อมกับยื่น
กระดาษที่จดชื่อ นามสกุล เลขที่นั่งสอบ ห้องสอบ
และบัตรนักเรียน ให้ผู้คุมสอบ
“ไม่มีบัตรเข้าสอบ เข้าสอบไม่ได้ค่ะ”
“พี่คะ หนูไปเช็คมาแล้วค่ะ หนูเลขที่นั่งสอบเลขนี้ค่ะ”
“ทำบัตรหายแถมยังมาสายอีก คนอื่นเขาสอบกันไป
จะ 10 นาทีแล้ว ไม่มีความรับผิดชอบเลย”
“หนูขอโทษค่ะ ให้หนูเข้าสอบเถอะนะคะ”
ผู้คุมสอบกวาดสายตามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า
ช่วงระเวลาสั้น ๆ แต่ฉันกลับรู้สึกว่านานมาก
นานจนฉันรู้สึกอึดอัด เสื้อผ้าที่ใส่มายับยู่ยี่
เหลือเกิน นั่นยิ่งทำให้ฉันรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิม
สีหน้าครุ่นคิดอะไรบางอย่างของเขา
ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะร้องขอความเห็นใจ
“ถ้าหนูไม่ได้เข้าสอบ หนูก็ไม่มีที่เรียน
ให้หนูเข้าสอบเถอะนะคะ”
“ผู้ปกครองไปไหน”
“ผู้ปกครองไม่ได้มาด้วยค่ะ”
“ไม่ได้ค่ะ!”
ผู้คุมสอบพูดพร้อมกับยื่นเอกสารทั้งหมดคืน
ฉันยื่นมือไปรับด้วยมือที่เริ่มสั่น ที่นี่เป็นโรงเรียนสุดท้ายในจังหวัดที่เปิดสอบในปีนี้ ความมุ่งมั่นทุ่มเททั้งหมด
ในการอ่านหนังสือมาตลอดหลายปี เพื่อมาสอบเข้าที่นี่
หมดความหมายลงในพริบตา
ฉันยืนมองสักพักแล้วค่อย ๆ หันหลังเดินออกมา
อย่างอึ้ง ๆ ฉันไม่รู้จะทำอย่างไรต่อ น้ำตาค่อย ๆ ไหล เป็นอีกครั้งหนึ่งในชีวิตที่ร้องไห้อย่างไม่อายใครเลย ตลอดระยะทางที่เดินออกจากโรงเรียนนั้นหรือแม้กระทั่งบนรถโดยสารที่นั่งกลับบ้าน
ตอนที่เดินออกมาจากหน้าห้องสอบ ฉันเห็นคนอื่นมาสายยิ่งกว่าฉันวิ่งไปยื่นบัตร และเห็นผู้ปกครองตามมาส่งถึงหน้าห้องสอบด้วยเป็นห่วง มันเป็นภาพบาดตาบาดใจมาก ตอนนั้นในใจคิดอยู่อย่างเดียวว่า
“ฉันโชคร้ายจัง” ถ้ามีผู้ปกครองมาด้วย
ฉันอาจจะได้เข้าสอบก็ได้นะ
ฉันเดินทางกลับมาบ้านพร้อมกับความผิดหวังอย่างรุนแรง แต่อย่างน้อยฉันก็มีคุณย่าที่พร้อมเข้าใจอยู่เสมอ คุณย่าไม่ตำหนิในความผิดพลาดของฉันเลยแม้แต่คำเดียว
“ ไม่เป็นไร ปีหน้าสอบใหม่ก็ได้ ”
ไม่ต้องเดาก็รู้เนอะว่า จะร้องไห้อีกรอบไหม ☺️☺️
ช่วงนั้นเป็นช่วงปิดเทอมใหญ่ ปกติฉันใช้เวลาในช่วงปิดเทอมทำงานเพื่อหารายได้พิเศษ ตอนนั้นฉันกับเพื่อนสนิท ทำงานอยู่ที่บ้านของสามีภรรยาคู่หนึ่ง
ภรรยาทำเค้ก ขนมปัง เบเกอรี่ ต่าง ๆ ขนุนทอด
ทุเรียนทอด ส่งขายตามร้าน ส่วนสามีดูแลสวนทุเรียน
สองวันหลังจากนั้น ฉันก็กลับมาทำงานที่นี่ตามเดิม
เพราะฉันลางานไว้แค่เพียง 2 วัน
ฉันกับเพื่อนทำงานที่นี่อย่างเต็มที่ไม่เคยแอบอู้เลย
วันไหนไม่มีทำขนมปังก็ทำงานอื่น หน้าทุเรียน
ก็เข้าสวนไปช่วยเข็นทุเรียน รับทุกเรียน เก็บมังคุด
เก็บเงาะบ้าง แล้วแต่ว่าทางนั้นจะมีงานอะไรให้ทำ
ทำงานในสวนทุเรียนเหนื่อยมาก แต่เราทั้งคู่ก็ไม่เคยปริปากบ่นเลย เพราะเราต่างรู้กันดีว่า มีงานให้ทำก็ดีมากแล้ว และเราก็มักจะได้ทิปอยู่เป็นประจำ นั่นยิ่งทำให้เรายิ่งขยันมากขึ้นไปอีก ขยันเพราะอยากได้ทิป
วันหนึ่งคุณน้าผู้เป็นภรรยา ถามฉันเรื่องการสอบว่า
เป็นอย่างไรบ้าง? ฉันจึงได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
ผ่านไปประมาณ สองสัปดาห์ ขณะที่ทำขนมปังอยู่
คุณน้าก็พูดพร้อมกับยื่นกระดาษใบหนึ่งให้
“ไปพบอาจารย์ xxx ที่ห้องธุรการ โรงเรียน xxxx นะ
รายละเอียดตามนั้น น้า xxx เขาฝากหนูให้เรียนที่นั่น ตั้งใจเรียน ทำตัวดี ๆ ล่ะ ปกติน้าเขาไม่เคยฝากใครนะเขาเห็นว่าหนูขยัน เขาจึงเอ็นดูหนู อย่าเกเร แล้วทำให้เขาผิดหวังล่ะ“
และนี่คือสิ่งที่ทำให้ฉันจึงได้กลับมาเรียนอีกครั้งตามปกติ ในโรงเรียนแห่งหนึ่ง เหมือนเด็กนักเรียนทั่วไป
ฉันขยันทำงานเพราะอยากได้เงินพิเศษที่เรียกว่า “ทิป” แต่สิ่งนี้กลับนำพาให้ฉันได้รับ “โอกาสดี ๆ จากผู้อื่น”
ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ทุกครั้งที่ฉันคิดถึงคำว่า
“ความโชคดี” ฉันมักคิดเสมอว่าตัวเองทำอะไรให้
คู่ควรที่จะได้รับความโชคดีนั้นแล้วบ้าง
ฉันไม่ใช่คนเก่ง และเป็นแบบอย่างที่ดีให้กับใครได้
แต่ฉันกล้ายืนยันด้วยประสบการณ์ที่ผ่านมาหลายครั้งว่าการทำทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างเต็มที่ อย่างสุดความสามารถ จะช่วยนำพาให้เราได้เจอกับโอกาสดี ๆ
และความโชคดีได้ไม่มากก็น้อย 😊😊😊
🍃 บางครั้งแม้ขอร้อง “อ้อนวอน” มากมายเท่าไหร่
เราก็ไม่ได้รับโอกาส แต่บางครั้งแม้เราไม่ได้ร้องขอ
อะไรเลย โอกาสก็กลับเข้ามาหาเราเอง
🍁 “ความโชคดี“ ไม่ได้บอกว่าจะเข้ามาเมื่อไหร่
สิ่งหนึ่งที่เราทำได้ คือการทำทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้า
ให้เต็มที่อย่างสุดความสามารถ เพื่อสร้างโอกาส
ที่จะได้รับความโชคดีนั้นให้มากขึ้น
🍁 โอกาสดี ๆ ที่เข้ามาในชีวิต ล้วนได้รับมาจากผู้อื่นอยู่เสมอ
ปล. เพิ่งเคยเห็นครั้งแรกค่ะ “สะตอสีทอง” แปลกดีค่ะ
สะตอวันหวยออก ไม่ธรรมดาเล้ยยย 😂😂😂
บทความนี้กล่าวถึงผู้มีพระคุณทั้งสองท่าน
ฉันขอกราบขอบพระคุณท่านทั้งสอง
ไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ🙏
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ❤️💚
#กระเรียนน้อย
- 9
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
