#เมื่อฉันเคยเป็นมะเร็ง EP.2
เรื่องราวของคนที่เคยเป็นมะเร็ง ในวัยเพียง 14 ปี
จุดเริ่มต้นของความพิการในวัยที่กำลังโตเป็นสาว
#ก่อนตัดขา
ออยต้องงดน้ำและอาหารตั้งแต่เวลา 2 ทุ่ม เพราะมีคิวต้องตัดขาที่เวลา 8-9 โมงเช้า ช่วงคืนนั้นมีญาติ และ เพื่อนมาให้กำลังใจเยอะ
มีคุณหมอและนักเรียนแพทย์เข้ามาหาหลายท่าน โดยนักเรียนแพทย์มาศึกษาข้อมูล และเข้าใจผิดคิดว่าเตียงข้างๆคือเตียงที่ต้องตัดขา เพราะคุณหมอเห็นเรายิ้ม และหัวเราะกับเพื่อนอยู่ตลอดเวลา หลังจากที่ร้องไห้กับเพื่อนไปแล้วก็ไม่ได้ร้องไห้อีกเลย กินข้าวได้เยอะปกติ
มีคุณหมอจิตแพทย์มาประเมิณจิตใจเรา โดยคำถามประมาณว่า
"คิดว่าการเป็นมะเร็งนี้เกิดเพราะอะไร "
เวรกรรม, กรรมพันธุ์, โชคร้าย, หรือเป็นเรื่องของกระบวนการทางร่างกายที่เราไม่สามารถตอบได้
(ออยโดนประเมิณหลายครั้งมาก และออยตอบไม่เคยเหมือนกันสักครั้ง)😁
หลังงดเยี่ยม งดน้ำและอาหาร ได้ยานอนหลับไป 1 เม็ด
#เช้าวันต่อมา
ตอนเช้าได้รับยาคล้ายๆยานอนหลับแต่ไม่หลับนะคะ รู้สึกซึมๆไป ประมาณ 10 โมงได้คิว เมื่อเข้าไปในห้องผ่าตัด ได้รับยานอนลับอีกรอบนึง
การตัดขาใช้วิธีบล๊อคหลัง แต่คุณหมอใหญ่ให้นักเรียนแพทย์ทำการบล๊อค ออยมองไม่เห็นขั้นตอนการทำเพราะเค้าใช้ราวผ้ามาขั้นตรงหน้า ออยต้องตะแคงและงอตัวแบบกุ้งให้มากที่สุด โดนเข็มจิ้มเพื่อเข้าไขสันหลัง 3-4 รอบ เพราะคุณหมอนักเรียนแพทย์แทงไม่ถูกจุด ได้ยินอาจารย์หมอตวาดเสียงดัง "ไม่ใช่ ไม่ถูกจุด แทงใหม่ บอกว่าไม่ใช่ แทงใหม่ อยู่หลายรอบ"
ระหว่างนั้น คุณหมอเจ้าของไข้สุดหล่อเดินมาจับมือและบีบมือเรา มองด้วยสายตาอบอุ่น ออยถุึงได้ร้องไห้อกมาอีกครั้ง พร้อมกับถามหมอว่า "จะตัดขาหนูจริงๆใช่ไหมคะ" หมอก็คงยิ้มให้ภายใต้แมสสีเขียว (เพราะเห็นตาหมอหยีๆ) แล้วพยักหน้าพร้อมกับบีบมือ ก็ร้องไห้จนหลับไป
รู้สึกตัวอีกทีประมาณ เกือบบ่าย 2 ได้ยินเสียงคุณหมอบอกว่า "เวลาดี" "แผลสวย" ก็สะลืมสะลืออยู่ ได้ยินเสียงถาม "ปวดแผลไหม ปวดและบอกนะ ยังลุกนั่งไม่ได้นะคะ จนกว่าจะ บ่าย 2 ของอีกวันนึง"
มาสะลึมสะลือที่วอร์ดอีกครั้ง ได้ยินเสียงไล่ญาติและเพื่อนกลับบ้าน "กลับเลยค่ะ คนไข้ต้องพักผ่อน วันนี้ไม่ให้เยี่ยมแล้ว" เราตื่นมาตอน 3 ทุ่มด้วยการปวดแผล คุณพยาบาลถามระดับการปวด 1-10 เราปวดที่ 9 คุณพยาบาลต้องฉีดมอร์ฟีนให้ ตื่นอีกครั้งตอนเที่ยงคืนเพื่อขอมอร์ฟีนอีก คราวนี้ไม่อนุญาต เพราะการฉีดมอร์ฟีนเพื่อระงับปวดนั้นต้องห่างกันขั้นต่ำ 6 ชั่วโมงเลยกินยาพาราระงับปวดได้อย่างเดียว คราวนี้หลับไปอีก จนเช้าเลย
ตื่น 6 โมงเช้าล้างหน้า แปรงฟัน ห้ามลุกเอง หมุนเตียงได้อย่างเดียว
มีคุณหมอมาประเมิณจิตใจอีก
8-9 โมง ญาติเริ่มมา วันนั้นอยากกินกะเพรากุ้ง แต่แม่ไม่อยากให้กิน กลัวสแลงแผล แม่เลยบอกว่า "อาหารทะเล กับ ไข่ ตอนนี้งดไปก่อนเนาะ" คุณพยาบาลได้ยินก็ดุแม่เลยจ้า "เค้าจะกินอะไรให้เค้ากินไปเลย ยิ่งไข่ยิ่งกินดีกินไปเลย ไม่ต้องห้ามอะไรเค้า ดีซะอีกเค้ากินได้ คุณหมอยังไม่ห้ามเลย" 😅😅
กำลังใจดีมากค่ะ เพื่อนและญาติเต็มห้อง จนหมอเข้ามาหาไม่ได้ พอบ่าย 2 ลุกเองได้ คุณหมอเข้ามาทดสอบว่าเรายังรู้สึกว่ามีขาอยู่ไหม แกล้งจะตบขาซ้าย เพื่อดูอาการว่าเราสะดุ้งไหม เมื่อเพื่อนและญาติกลับไปหมด เพราะหมดเวลาเยี่ยม
ช่วง 2 ทุ่มกว่าเริ่มล้างแผล เริ่มแกะผ้าออก #ขอเล่า
ชั้นที่ 1 ชั้นบนสุดเป็นผ้ายืดๆสีน้ำตาลที่คนทั่วไปใช้พันขา หรือข้อเท้าเวลาที่ปวดอ่ะค่ะ แต่อันนี้เป็นเบอร์ใหญ่กว่า หน้าจะกว้างกว่า พันรอบขาไว้เพื่อให้ตอขาสวย เพื่อใส่ขาเทียมได้ง่ายในอนาคต พันหนาๆหลายอันมาก
ชั้นที่ 2 ก็เป็นสำลีหนาๆ ผ้ากอต ถุงมือยาง ทุกสิ่งอย่างที่กล่าวมา เอาไว้ปิดแผล ห้ามเลือดไว้ มีการล้างแผลทุกวัน ที่เจ็บๆเลยในบรรดานี้คือผ้ากอต เพราะนางแห้งติดแผล ทั้งน้ำเหลืองและเลือด ทำนางแห้งไวมาก เจ็บปวดตรงที่ใช้ผ้ากอตปิดนี่และค่ะ ช่วงเวลานี้ต้องรอแผลหายดี และตัดไหมก่อนจะเริ่มคีโมเข็มแรก คุณหมอชมแผลผ่าตัดสวย การผ่าตัดผ่านไปด้วยดี และการประเมิณจิตใจไม่มีปัญหาอะไร
ก่อนออกจากโรงพยาบาล ก็มีการสอนบริหารตอขา เพื่อทำระหว่างอยู่บ้าน เพราะขาเทียมอันแรกหนักประมาณ 20 กว่ากิโล คุณหมอกลัวเดินไม่ไหว จีงให้ออยทำกายบริหารเตรียมเผื่อไว้ และพันขาเอาไว้ด้วย
ออยเป็นเนื้องอกตรงใต้เข่า เพราะงั้นการตัดจะต้องตัดห่างจากจุดที่เป็นมะเร็งประมาณ 6 นิ้ว การใส่ขาเทียมจึงต้องใส่ถึงใต้สะโพก
จริงๆมีรายละเอียดเยอะกว่านี้มาก แต่ออยจำได้ประมาณนี้ค่ะ
#ช่วงเหตุการณ์ของการโดนตัดขา
วันที่ออกจากโรงพยาบาล คุณพยาบาลบอกว่า
"ไปกินมาให้เยอะๆนะ เจอกันรอบหน้าของจริงแล้ว"
#ยังมีอะไรน่ากลัวกว่านี้อีกเหรอเนี่ยยย
EP ต่อไปเป็นการโดนคีโมเข็มแรกนะคะ
#ออยลี่ฟอกซ์ #ถ้าใจมาทุกอย่างก็ได้
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
