💠 หัวโขน 💠
หัวโขน คือสิ่งประดิษฐ์ที่เกิดจากจินตนาการของมนุษย์ แล้วนำมาผูกกับเรื่องราว เพื่อนำมาใช้ประกอบการแสดง เมื่อหัวโขนในแต่ละบทบาท ถูกวางลงบนศรีษะของนักแสดง นักแสดงผู้นั้น ก็จะเปลี่ยนบทบาทของตน ไปตามหัวโขนนั้นๆทันที
ในวันว่างๆ มานั่งคิดทบทวน กับอดีต ในเรื่องหน้าที่การงาน ที่ผูกกับระยะเวลามาเนิ่นนาน หลายสิบปี ถึงแม้เราจะไม่ได้มีอาชีพ เป็นนักแสดงโขน แต่ก็รู้สึกได้ว่า จำเป็นต้องสวมหัวโขน ขึ้นแสดง ต่างบทต่างบาท มาจำนวนนับครั้งไม่ถ้วน แล้วก็อดจะอมยิ้ม และชื่นชมตัวเองไม่หาย เพราะนักแสดงคนนี้ ไม่เคยยึดติดกับหัวโขนแม้แต่น้อย พอกลับถึงบ้าน ก็ถอดออกวาง และเป็นตัวตน แบบเราๆ แบบเดิมๆได้ทุกวัน เพราะถือคติว่า ไปทำงานคือการไปหาเงินค่าข้าวเลี้ยงครอบครัว
แต่ทว่า อดไม่ได้ ที่จะนึกถึงเพื่อนร่วมงานบางคน ที่ถูกหัวโขน ดึงดูดวิญญาณไปจนหมดสิ้น จนกระทั่งถึงวัน ที่ต้องถอดหัวโขนออก ตัวเอง ยังไม่ทราบเลยว่า ตนเองเป็นคนอย่างไรและเป็นใคร เพราะยังติดกับหัวโขน ที่ใส่เข้าบริษัท
พื้นฐานครอบครัว น่าจะเป็นส่วนหนึ่ง ที่ประกอบ ให้มนุษย์คนหนึ่ง มีตัวตนขึ้นมาได้ แต่ส่วนสำคัญที่สุด คือความคิด ของเจ้าของตัวตนนั้นๆต่างหาก ที่จะมีความชื่นชมตัวเอง แบบที่เป็นตัวเอง หรือจะเป็นแบบที่จะสุขขึ้นได้ ก็เฉพาะตอนที่ตนกำลังสวมหัวโขนอยู่
การทำงาน เปรียบเหมือนกับโรงละครโรงใหญ่ มีเจ้าของบริษัท หรือผู้บัญชาการสูงสุด เป็นผู้กำกับและเขียนบท โดยจะมอบหัวโขนในหน้าที่การงาน ให้แก่นักแสดงทั้งหลาย ได้แสดงตามบทที่ได้รับ
และนักแสดง จะทำให้ละครประสบผลสำเร็จได้ ตัวแสดงก็จะต้องแสดงกันให้สุดฝีมือและสมบทบาทที่ได้รับมอบหมาย หลังจากจบการแสดง ก็จะได้ยินเสียงปรบมือกึกก้อง พร้อมเสียงชื่นชม ตัวละครที่มีความสามารถ ก็จะถูกยกระดับขึ้นไปให้สูงขึ้นๆ ดังนั้นในบริษัท หรือองค์กร จึงต้องมีตำแหน่ง กำกับหน้าที่ เพื่อแยกบทบาท และความสามารถ ไว้เสมอ
หัวโขนที่ว่า ในที่นี้คือตำแหน่ง หน้าที่ต่างๆ อาทิเช่น พนักงาน หัวหน้างาน ผู้จัดการ ผู้บริหาร หรือกรรมการผู้จัดการ ซึ่งมีอยู่ทุกที่ในบริษัทต่างๆ เพื่อเป็นแรงฉุดให้แข่งขันกันทำงาน ให้ดียิ่งขึ้นๆ ใครทำได้ดี หัวโขนก็จะถูกเปลี่ยน ตามลำดับชั้น ที่ผู้เขียนบทได้เขียนเอาไว้
และมีตัวแสดงตัวหนึ่ง ในโรงละครของเรา ซึ่งน่าสงสารจับใจ เพราะตัวละครตัวนั้น เสพติดหัวโขน จนถอดไม่ได้ ทุรนทุรายสู้กับตัวเอง น่าเวทนายิ่งนัก จนกระทั่งถึงเวลา ที่ละครจบลงแล้ว เธอก็ยังถอดหัวโขนออกไม่ได้ และดูเหมือนว่า เธอจะไม่รู้เลยว่าตัวของเธอ แท้ๆเป็นแบบไหนกัน🤔
จึงมานั่งปลงอนิจจังว่า เพื่อนๆมนุษย์ปุถุชนทั้งหลาย ที่กำลังติดกับดักหัวโขนอยู่นั้น ได้โปรดจงรู้ และทำความเข้าใจเสียใหม่ว่า บทบาทของหัวโขนตามบทที่มีคนหยิบยื่นมาให้ จะต้องเป็นไปตาม วัตถุประสงค์ที่ผู้เขียนบทและผู้กำกับต้องการเสมอ ผลสำเร็จที่ได้คือผู้ชม และความพึงพอใจของผู้กำกับ ซึ่งอาจจะวัดผลได้ไม่ง่ายและหาความเที่ยงตรงได้ยาก หากนักแสดง ยึดติดกับบทที่เขาเขียนให้ มีทั้งข้อดีและข้อเสีย หากดำดิ่งกับบทมากเกินไป ผู้แสดงบทบาทจะไม่สามารถกลับมาสู่ความเป็นจริงได้ และไม่เคยรู้จักตนเอง ว่าตนเองคือใครในที่สุด
แล้วเมื่อเวลาผ่านไป หากยังไม่ยอมรับ ตัวตนแท้ๆของตนเองได้ ในวันที่พละกำลังลดลง และหมดไป ตามระยะทางที่เดินมา ทำให้ติดกับบทบาทที่เคยได้รับ ที่เคยยิ่งใหญ่คับฟ้า ซึ่งท้ายที่สุด ยังคงเหลือบทบาทท้ายๆ ที่เป็นได้คือเป็นป้า เป็นลุง เป็นตา เป็นยาย ที่ไร้หัวโขนเข้าสักวันจนได้ หากคุณไม่ยอมรับความจริง คุณก็จะยังคงเป็นคนแก่ที่ถูกเรียกว่ามนุษย์ป้า หรือมนุษย์ลุง ที่เฝ้าเดินอวดเบ่งถามใครๆว่า “คุณรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร” ให้ได้เห็นอย่างในทุกวันนี้ คนที่เขามองอยู่ จะเข้าใจว่า ไม่ได้ถามเพราะอวดเบ่ง แต่คุณถามเพราะคุณกำลังเป็นอัลไซเมอร์อยู่ใช่ไหม ทำไมจึงไม่รู้จักตัวเอง ดังนั้นอย่ารอให้ถึงวันนั้น หัดรีบถอดหัวโขน และทำความรู้จักกับตัวเองเถอะค่ะ ก่อนจะสายเกินไป
📌 หัวโขนมันหนัก ถอดออกวาง และเป็นแจ๋วตัวจริงดีกว่าไหนๆ😂
📌 อาการเสพติด หัวโขน เป็นอาการของคนอ่อนแอ ที่มักจะรักษาไม่หาย
📌 หัวโขนถูกสมมุติขึ้นจากคนเขียนบทละคร จงจำไว้ให้ขึ้นใจ🤨
📌 คนขี้อวด เป็นบุคคลชนิดที่ยึดติดหัวโขนชนิดหนึ่ง คนพวกนี้หากตนไม่สามารถภูมิใจในตัวเองได้ ก็จะพยายามหาลูกหลาน หรือวงศ์วานว่านเครือ มาเกาะความสำเร็จเขา เพื่อเอามาอวด😂😂
📌 หากคุณเสพติดหัวโขน จงรู้ไว้คุณกำลังเป็นเหยื่อของผู้กำกับ เพราะเขากำลังใช้งานคุณอย่างหนักหน่วงอยู่😉😉
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
