การโจมตีกรุงโตเกียว ค.ศ.1945 (The Firebombing Of Tokyo In 1945)
“การโจมตีกรุงโตเกียว ค.ศ.1945 (The Firebombing Of Tokyo In 1945)” เป็นเหตุการณ์การโจมตีทางอากาศที่โหดร้ายที่สุดครั้งหนึ่งในประวัติศาสตร์
ปฏิบัติการนี้ดำเนินการโดยกองทัพอากาศอเมริกัน และจะเป็นประวัติศาสตร์หน้าหนึ่ง
ช่วงแรกของสงครามโลกครั้งที่ 2 สหรัฐอเมริกายังไม่ได้เข้าร่วมสงครามอย่างเต็มตัว หากแต่เมื่อญี่ปุ่นโจมตีฐานทัพเพิร์ล ฮาร์เบอร์ (Pearl Harbor) ในวันที่ 7 ธันวาคม ค.ศ.1941 (พ.ศ.2484) สหรัฐอเมริกาก็เข้าร่วมสงคราม เป็นศัตรูกับญี่ปุ่นอย่างเต็มตัว
เพิร์ล ฮาร์เบอร์ (Pearl Harbor)
สหรัฐอเมริกาได้ทำการตั้งฐานทัพยังหลายจุด ไม่ห่างจากแผ่นดินญี่ปุ่น รวมทั้งสร้างโรงงานผลิตเครื่องบินทิ้งระเบิด ซึ่งสามารถบินต่ำกว่า 18,000 ฟุต
แต่อย่างไรก็ตาม แผนการที่จะทิ้งระเบิดจากที่สูงนี้ล้มเหลว เนื่องจากแรงจากไอพ่นจะพัดให้ระเบิดตกลงทะเลแทนที่จะเป็นเป้า ทำให้สหรัฐอเมริกาต้องคิดแผนใหม่
นายพล “เคอร์ติส เลอเมย์ (Curtis Lemay)” แห่งกองทัพอากาศอเมริกัน ตระหนักดีว่าการโจมตีนี้จะไม่ง่ายนัก เขาจึงคิดแผนใหม่
เคอร์ติส เลอเมย์ (Curtis Lemay)
เลอเมย์สั่งให้ทหารบินในระดับที่ต่ำกว่า 5,000 ฟุต และให้บินในเวลากลางคืนเพื่อหลีกเลี่ยงเครื่องบินของศัตรู และปฏิบัติการนี้ จะมีจุดหมายสำคัญคือ “โตเกียว”
ในเวลานั้น บ้านเรือนส่วนใหญ่ในโตเกียวทำมาจากไม้ แผนการของเลอเมย์คือการใช้ระเบิดเพลิงสร้างความเสียหายให้โตเกียวมากที่สุด
ค่ำคืนของวันที่ 9 มีนาคม ค.ศ.1945 (พ.ศ.2488) เครื่องบิน B-29 ของกองทัพอากาศอเมริกันกว่า 300 ลำ ก็ได้บินออกจากฐานต่างๆ และอีกเจ็ดชั่วโมงต่อมา ก็ได้มาถึงโตเกียว
เครื่องบินทิ้งระเบิดลำแรกได้ทำการทิ้งระเบิดลูกเล็กๆ ลงยังจุดต่างๆ จำนวนห้าจุด เป็นสัญญาณสำหรับเครื่องบินทิ้งระเบิดลำอื่นๆ
เครื่องบินได้ทิ้งระเบิดไปกว่า 500,000 ลูก ทำลายล้างทุกอย่างที่ตกกระทบ
สัญญาณเตือนภัยทางอากาศทั่วโตเกียวดังขึ้น หลายคนรีบหนีออกจากบ้านและหาที่ปลอดภัย ซึ่งถึงแม้ว่าโตเกียวจะเคยโดนโจมตีมาก่อน แต่ไม่เคยหนักเท่าครั้งนี้
ระเบิดเพลิงที่ทิ้งลงมานั้นมีความรุนแรงมากซะจนทำให้เกิดพายุเพลิง กวาดทุกอย่างที่ขวางหน้า และอุณหภูมิก็พุ่งสูงไปเกือบ 1,000 องศาเซลเซียส
ผู้คนที่หลบไม่ทัน ต่างถูกไฟคลอกตาย บางคนสะพายลูกไว้ที่หลัง ซึ่งลูกน้อยก็ติดไฟ ไหม้คาหลังของผู้เป็นแม่ เกิดเป็นภาพที่น่าเศร้าสลด
เช้าวันที่ 10 มีนาคม ค.ศ.1945 (พ.ศ.2488) โตเกียวก็ราบเป็นหน้ากลอง
ภายในเวลาเพียงหนึ่งคืน ชาวญี่ปุ่นกว่า 100,000 คนก็ต้องสังเวยชีวิตกับเหตุการณ์นี้ คนอีกนับหมื่นได้รับบาดเจ็บ และอีกนับไม่ถ้วนกลายเป็นคนไร้บ้าน
เหตุการณ์ครั้งนี้ทำให้ชาวญี่ปุ่นกว่า 100,000 คนต้องเสียชีวิต ซึ่งมากกว่าคราวระเบิดที่ฮิโรชิม่าและนางาซากิ หากแต่เหตุการณ์นี้ไม่เป็นที่จดจำมากเท่าฮิโรชิม่าและนางาซากิ
เหตุการณ์นี้ทำให้ชาวญี่ปุ่นจำนวนมากเห็นถึงแสนยานุภาพของสหรัฐอเมริกาและกองทัพสัมพันธมิตร หากแต่ “คันทาโร ซูซูกิ (Kantaro Suzuki)” นายกรัฐมนตรีญี่ปุ่นในเวลานั้นก็ไม่ยอมแพ้ และได้ประกาศว่า
“พวกเรานั้นโกรธแค้นต่อการกระทำของอเมริกา ผมและชาวญี่ปุ่นอีก 100,000,000 คนจะมุ่งมั่น ขยี้ศัตรู ผู้ที่ทำพฤติกรรมอุบาทว์ต่อสรรพสิ่ง”
คันทาโร ซูซูกิ (Kantaro Suzuki)
แต่ดูเหมือนความตั้งใจของคันทาโรจะไม่เป็นจริง สหรัฐอเมริกาได้ทิ้งระเบิดลงยังฮิโรชิม่าและนางาซากิ ทำให้ญี่ปุ่นต้องยอมแพ้สงคราม
ทางด้านของเลอเมย์ ชีวิตเขาก็มีแต่พุ่งขึ้น โดยเขาได้รับการเลื่อนตำแหน่ง พร้อมเหรียญกล้าหาญอีกมากมาย แม้แต่รัฐบาลญี่ปุ่นก็มอบรางวัลให้เขา
เลอเมย์เสียชีวิตในปีค.ศ.1990 (พ.ศ.2533) ด้วยวัย 84 ปี ทิ้งผลงานการทำลายล้างโตเกียวไว้ในหน้าประวัติศาสตร์
ในทุกวันนี้ แม้จะผ่านมานานกว่า 70 ปี หากแต่นี่ก็คือบาดแผลหนึ่งที่ชาวญี่ปุ่นไม่เคยลืม
- 26
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
