เรื่องสั้น : Diary'Girls ไดอารี่ลับกับสาวปริศนา(2)
แนวเรื่อง : ปรัชญาชีวิต,ครอบครัว
การเล่าเรื่อง : บุคคลที่สาม
บทนำ : "ชีวิตที่ไม่ได้ใช้"
"นี่ลูกมัวทำอะไรอยู่น่ะ! แบบนี้ต่อให้เป็นโรงเรียนแถวบ้าน ก็สอบเข้าไม่ได้! "
เสียงตวาดของผู้เป็นแม่ดุลูกสาวในห้อง ที่กำลังนั่งเล่นมือถือ แทนที่จะทำการบ้าน อ่านหนังสือ ก่อนที่ผู้เป็นแม่จะกระแทกประตูปิดดังลั่น..
เด็กสาวที่นั่งในห้องคนเดียว ถอดชุดนักเรียนออก เหลือเพียงชุดชั้นใน แล้วโยนใส่ประตูที่แม่เพิ่งปิดไป ในใจเธอคิดถึงผู้คน ทั้งเพื่อนที่ชวนเธอ ทั้งครูที่แนะนำ ทั้งคนที่เดินผ่าน ทุกคนเอาแต่พูดเรื่องอนาคตใส่หูเธอ..
"จะหน้าไหนๆ ก็เอาแต่กดดัน"
เธอโยนมือถือไว้บนโต๊ะเรียน แล้วฟุบหน้าลงกับหมอน อนาคตของเด็กสาวอยากเป็นช่างเสริมสวย เธอจึงไม่อยากจะเรียนต่อ แต่เธอก็ไม่สามารถขัดคำสั่งของผู้เป็นพ่อ และแม่ได้..
เธอฟุบหลับอยู่พักนึง ในฝันเธอได้เป็นช่างเสริมสวยมีร้านของตัวเอง ก่อนที่เธอจะตื่นขึ้นมาเพราะเสียงแม่เรียกจากชั้นล่าง เธอจึงเดินลงไป
"เพื่อนลูกโทรมาบอกให้ไปเอาสมุดการบ้านที่ลืมไว้ที่โรงเรียน ไปเอามาเดี๋ยวนี้เลย แล้วก็อย่าแต่งตัวแบบนั้นลงมา หน้าไม่อาย"
"ค่ะ"
เด็กสาว สงสัยในใจเพราสมุดที่เธอลืมคือสมุดไดอารี่ต่างหาก เด็กสาวจึงขึ้นไปแต่งชุดเสื้อยืด กางเกงขาสั้น แล้วรีบเดินออกจากบ้านตรงไป รร.ที่อยู่ไม่ใกลจากบ้านมากนัก..
เวลา เกือบสองทุ่ม เด็กสาวก็ถึงหน้า รร. โชคดีที่ยังมี นักเรียนที่ทำกิจกรรมชมรมกันอยู่ ประตูจึงยังไม่ปิด เด็กสาวจึงเดินเข้าไป ขึ้นบันได ตรงไปยังห้องที่เธอเรียน..
เธอสาวเปิดประตูเข้าไป มองหาสวิตช์ไฟ ที่อยู่ข้างกำแพง
"เพียงแสงจากพระจันทร์ ก็สว่างพอสำหรับการตามหาบางสิ่ง"
เสียงของเด็กสาวอีกคนนึงดังขึ้น เด็กสาวจึงหันไปมองตามเสียง บนโต๊ะเรียนของเธอมีเด็กสาวที่ไม่รู้จักนั่งอยู่ เป็นเด็กสาวร่างเล็กในชุดนักเรียน เธอมีผมสีน้ำตาลแดง ใบหน้าที่สวยแต่นิ่งดูลึกลับ นัยต์ตาสีแดง สะท้อนแสงจันทร์ยามค่ำคืน เป็นประกายเหมือนทับทิม
"เธอ ถึงจะอยู่รร.นี้ ก็ใช่ว่าจะเข้ามานั่งในห้องอื่น"
เด็กสาวในชุดเสื้อยืดพูดอย่างไม่ไว้วางใจ เด็กสาวประหลาดที่ไม่รู้จัก แถมบนตักของสาวปริศนาก็มีสมุดที่คุ้นเคยวางอยู่ มันคือสมุดที่เด็กสาวจะมาเอานั่นเอง ซึ่งคนที่โทรบ้านไปเธอก็คงจะเป็นสาวปริศนาคนนี้
"คุณได้ใช้ชีวิตหรือเปล่า"
"อะไรของเธอ ฉันไม่รู้ว่าเป็นใครต้องการอะไร แต่เอาสมุดของฉันคืนมา"
เด็กสาวปริศนาในชุดนักเรียน มองไปที่แสงจันทร์ นอกหน้าต่าง เธอหยิบสมุดของเด็กสาวเสื้อยืดขึ้นมาเปิด..
"สิ่งนี้ ไม่ใช่สมุดของคุณ แต่มันคือชีวิตของคุณ"
"ยัยนี่ พูดบ้าอะไร เอาคืนมานะ"
เด็ดสาวเสื้อยืดพยายามเข้าไปแย่งสมุดไดอารี่ จากมือแต่เด็กสาวในชุดนักเรียนกลับโยนมันออกนอกหน้าต่างไป
"คุณจะไม่ได้ใช้ชีวิตจนกว่าจะทิ้งชีวิตตอนนี้ไปได้"
"ไม่นะ สมุดเล่มนั้นคือความฝันของฉัน"
เด็กสาวที่วิ่งไปดูสมุดที่หน้าต่าง น้ำตาใหลร้องไห้โฮออกมา เธอจึงคิดที่จะโดดจากหน้าต่างตามสมุดเล่มนั้นไป คำสุดท้ายที่เด็กสาวได้ยินคือเสียงของเด็กสาวปริศนาในชุดนักเรียน..
"ไม่ว่าคุณจะเลือกปล่อยหรือออกไปคว้ามันเอาไว้ ความจริงก็จะไม่เปลี่ยน แต่เมื่อตื่นขึ้นมาคุณจะใช้ชีวิตแบบไหนกันนะ"
บทส่งท้าย : "ชีวิตที่ได้ใช้"
นักข่าว : "บอกจุดเริ่มต้นการเป็นช่างเสริมสวยอันดับต้นๆของประเทศหน่อยค่ะ"
"เพราะเด็กนักเรียนหญิงปริศนาคนนึงค่ะ ทำให้ฉันคิดได้ว่าต้องทิ้งฝันลมๆแล้งๆแล้วทำให้มันเป็นจริงๆ.."
นักข่าว : "เป็นผู้มีพระคุณเหรอคะ"
"ใช่ค่ะ 55 คือสมัยเรียน ม.ปลาย ฉันถูกเธอ เรียกให้ไปเอาไดอารี่ตอนกลางคืน แล้วเธอก็โยนสมุดไดอารี่ของฉันทิ้งหน้าต่างชั้นสาม ตอนนั้นฉันจะโดดตามไดอารี่ แต่ก็ถูกเธอดึงแขนเอาไว้ รู้สึกตัวอีกที่ฉันก็ตื่นที่โรงเรียนในตอนเช้า..."
เด็กสาวในวัยผู้ใหญ่เล่ากับนักข่าวที่สัมพาษย์ ถึงเรื่องราวในอดีตหลายสิบปี ตอนนี้ดูเหมือนเธอจะเป็นคนดัง ตามที่ได้ฝัน เธอคิดในใจ
'ใช่ ตอนนี้ฉันก็ยังไม่รู้ว่าเธอคนนั้น มีตัวตนหรือเปล่า ตอนนี้ฉันยังคิดตลอดว่าตัวเองกำลังฝันอยู่ ฉันอาจจะโดดตึกตามไดอารี่แล้วตาย เลยเริ่มฝันจนถึงตอนนี้ ไม่ว่ายังไง ฉันก็อยากขอบคุณเธอสักครั้ง แต่หลังจากนั้นถึงตอนนี้ไม่ว่าจะหาที่ไหน ก็ไม่เจอร่องรอยของ"เธอ"อีกเลย'...
"ชีวิตที่ได้ใช้" จบบท
เรากำลังฝึกเขียนเรื่องสั้นหลายๆแนว ผิดถูก ก็แนะนำ กันได้เลยนะ..
อ่านมาถึงตรงนี้ : ขอบคุณมากที่อ่านนะ
ฝากกดติดตาม : เป็นกำลังใจให้ผลงานต่อไป
เราหัดเขียน สามารถแนะนำ ติชม เพื่อผลงานที่ดีขึ้น
ติดตามตอนอื่นๆได้ที่
- 44
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
