(12) Day 1 : Asakusa
“ผมต้องเก็บเงินแต่งงาน”
หลังจากพูดประโยคนั้นออกมาแล้วดูธันว์จะเงียบไปหน่อย เอพริลนึก
ผู้ชายนี่คิดอะไรซับซ้อน ไม่สบายใจอะไรก็เล่ามาซี เล่ากับคนแปลกหน้าที่บังเอิญเดินร่วมทางกันในช่วงเวลาหนึ่ง
กลับบ้านไปก็ลืมๆกันหมดแล้ว
ทำอย่างที่เธอทำ ง่ายกว่าตั้งเยอะ
เอพริลพยายามชวนคุยแต่ยามเผลอเขาก็กลับไปเหม่อลอย จนเอพริลเริ่มเงียบตาม
สั่งอาหารเสร็จ เขาเงียบต่อ
เอพริลได้แต่หันไปมองรอบๆตัว
ร้านราเมงใกล้วัดเซนซูจิแห่งนี้ คนแน่นสมกับเป็นร้านดัง พนักงานหลายคน วุ่นวายทั้งในส่วนที่เป็นครัวและบริเวณที่นั่ง พนักงานแต่งตัวคล้ายกันคือมีผ้าโพกหัวสีเดียวกัน
อาการที่เอพริลมองตามหนุ่มพนักงานเหล่านั้น ทำให้ธันว์มองตามก่อนหัวเราะเบาๆ
เอพริลหันมอง ดูธันว์อารมณ์ดีขึ้น แต่อยู่ดีๆก็หัวเราะ ต้องเกี่ยวกับเธอแน่
คิ้วขมวดพร้อมสายตาส่งคำถาม
ธันว์บุ้ยหน้าไปที่หนุ่มๆนั่น
“ผ้าโพกหัวสีส้ม” สีหน้าเขายิ้มๆ เพื่อนร่วมทางของเขาชอบสีส้มจริงจัง
“อ้าว งั้นเหรอคะ” เรื่องตีหน้าแนบเนียน เอพริลพอทำเป็นอยู่บ้าง “สงสัยอยู่พอดี ที่มองหนุ่มๆไม่วางตานี่ เข้าใจว่าตัวเองติดใจหนุ่มญี่ปุ่นเข้าแล้ว”
ธันว์หัวเราะออกมาได้
ราม็ง 2 ชุดพร้อมเกี๊ยวซ่า 3 ชิ้นในจานเล็กๆถูกวางลงพอดี
เอพริลเห็นแล้วบ่นเบาๆ “ทำไมเกี๊ยวซ่าตัวผอมงี้ล่ะคะ ที่บ้านเราออกตัวอ้วนเต็มคำ”
ปากพูดก็จริงแต่มือไม่หยุด รีบแกะตะเกียบออกมาจากซอง
“อะทะดะกิมัส จะทานแล้วนะค้า” ทำเสียงใส
“หิวล่ะซี ” ธันว์ว่าก่อนชิมราเม็งในชามแล้วชม “รสชาติดีนะ”
“ซดน้ำให้ดังหน่อยนะคะ ประมาณว่า โออิชิ อร่อยจัง” ธันว์ซดเสียงดัง ก่อนเหลียวซ้ายแลขวา ไม่กล้าทำเสียงดังไปกว่านั้น
“ไม่เอาดีกว่า รู้สึกตัวเองว่าไม่สุภาพอยู่ดี” เขากินต่อ
“ความสุภาพนี่แปลกนะคะ ขึ้นกับกาลเทศะ”
ธันว์ยกนิ้วให้ “พูดดี ดูมีความรู้”
เอพริลเผลอค้อน
ธันว์อดอมยิ้มกับค้อนนั้นไม่ได้ จะเงียบไปก็กลัวทำบรรยากาศไม่ดี เลยชวนคุย
“คนญี่ปุ่นนี่เน้นการแสดงออกเป็นพิเศษนะ มีแบบแผนชัดเจน ก่อนกินต้องพูด กินเสร็จต้องบอก จะไปต้องมีคำกล่าว อะไรแบบนั้น เหมือนมีพิธีกรรมน่ะ ” เขานึกถึงเสียงใสที่ร้องบอก อะทะดะกิมัสเมื่อตะกี้
“ฉันเคยอ่านหนังสือเรื่องเกียวโตของอาจารย์นิธิ เอียวศรีวงศ์” ธันว์พยักหน้าให้รู้ว่ารู้จัก
“อาจารย์ว่าคนญี่ปุ่น่ชอบอ้างเรื่องความคับแคบมาอธิบายวัฒนธรรมและวิถีชีวิตของตัวเองอยู่เสมอ” คำบอกเล่านั้นทำให้ธันว์เงยมองไปรอบร้านอาหารที่เป็นห้องเล็กๆ มีเฟอร์นิเจอร์ชิ้นไม่ใหญ่ และคนแน่น
“ความคับแคบทำให้ต้องอยู่แบบสุภาพต่อกัน เลยสร้างพิธีกรรมอย่างที่คุณว่า ทั้งเดินเหินนั่งนอนหรือพูดคุยกินข้าวทักทาย ถ้าไม่สุภาพต่อกันจะทำให้เกิดความเครียดในชีวิต ถ้าคบกันบนพื้นฐานของพิธีกรรมมันสบายมากกว่า” ธันว์ทำหน้าออกทึ่ง
เอพริลเห็นหน้านั้นเลยว่า “ใช่ น่าทึ่งจริงๆด้วย”
ธันว์แหย่ “คุณต่างหาก คุณมีมาดนักวิชาการแบบนี้ ก็ได้ด้วยนะนี่”
เอพริลค้อนอีกที ก่อนถือโอกาสใช้ตะเกียบหยิบเกี๊ยวซ่าชิ้นที่ 2
ถือเสียว่าเป็นค่าปรับ
“แล้วที่แต่งคล้ายกัน แต่งตัวเหมือนกันเป็นทีมเดียวกันนั่นละ” ธันว์บุ้ยไปทางหนุ่มๆหัวสีส้มของเอพริล
“เครื่องแบบมีความสำคัญเพราะเป็นตัวบอกสังกัดค่ะ บอกว่าทำงานที่นี่นะ ทำงานที่บริษัทนั้นนะ” เอพริลซดน้ำซุปก่อนพูดต่อ
“ผู้ชายสวมสูทกันแทบทุกคน เพื่อแสดงว่ามีสังกัด มีเงินเดือนที่เขาเรียกด้วยเสียงที่เพี้ยนจากอังกฤษว่า ซาราริมัน” บุ้ยหน้าไปทางคนที่นั่งโต๊ะมุมห้อง
“Salaryman อะนะ” ธันว์ว่า เอพริลพยักหน้า ดูเหมือนเกี๊ยวซ่าไปนอนรอการเคี้ยวอยู่ที่แก้มป่องๆนั่น
“อาชีพใฝ่ฝันของเด็กๆที่นี่เลยนะคะ อยากสวมเครื่องแบบเพื่อมีสังกัด ผู้หญิงก็อยากมีสามีที่ทำงานมีสังกัด” เอพริลตอบหลังกลืน ก่อนมองอีกชิ้นที่เหลือ
ธันว์ยกจานนั้นไปวางตรงหน้า “กินเถอะ ผมอิ่มแล้ว”
เอพริลเหลือบมอง แววตายังดูหม่นๆอยู่ งั้นเธอกินเสียเองก็แล้วกัน ให้เวลาเขาทำใจอีกนิด
หยิบอีกชิ้นเข้าปากอย่างไม่รู้สึกผิดแล้ว เอพริลก็กล่าวขอบคุณอย่างเต็มพิธีการ
ก้มศีรษะต่ำแทบติดโต๊ะ ทำเสียงเล็กเสียงน้อย แต่ตามีแววเจ้าเล่ห์บางอย่าง
“ โกะจิโซซามะ เดชิตะ ขอบคุณสำหรับอาหารมื้อนี้ค่ะ” ลากเสียงยาว
ธันยิ้มกว้างก่อนชี้ไปบนโต๊ะ
“ค่าอาหารมื้อนี้จดลงสมุดด้วยนะ”
😆😆😆😆
ตอนก่อนหน้านี้ อ่านได้จากตรงนี้ค่ะ
ขอบคุณรูปจาก tourkrub และจากคุณเอพริลนางเอกต้นแบบค่ะ
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
