(13) Day 1: Tokyo Skytree
“ผู้หญิงกินเก่ง ก็น่ารักไปอีกแบบนะ”
คำพูดแหย่ของธันว์ ทำให้เอพริลที่เดินทำท่ากระฟัดกระเฟียดเดินออกจากร้านยิ่งหน้ามุ่ย แต่อีกใจก็ว่าไม่เลวเลยที่ทำให้ธันว์ยิ้มได้
เอาน่ะ ถึงแม้จะร่วมทางกันไม่นานแต่เขาก็ดูเป็นคนน่าคบ อย่าปล่อยให้หน้าหล่อต้องหมองเลยน่ะ
ทางเดินจากร้านราเมงไป Tokyo Skytree ในเวลาบ่ายอากาศไม่หนาวมาก สองข้างทางเป็นต้นไม้ที่แม้ใบจะร่วงหล่นไปมากแล้วในเดือนธันวาคม แต่ก็ยังมีความงามที่น่าตื่นตาของฤดูกาล
ยอดสูงของหอคอยที่เป็นสิ่งก่อสร้างที่สูงที่สุดของญี่ปุ่น เริ่มโผล่มาให้เห็นเมื่อเดินมาได้พักหนึ่ง เอพริลถ่ายรูปเก็บไว้เป็นระยะ
“สูงเอาเรื่องเหมือนกันนะคะ” เอพริลว่า หมวกไหมพรมสีส้มคลุมมาลงมาถึงแนวผมตรงหน้าผาก ขับใบหน้าเรียวให้สดใส
“จะมองเห็นฟูจิไหมนะ” ธันว์ถาม
“เพื่อนบอกว่าเห็นนะคะ เพื่อนที่เล่าไปว่าสนิทน่ะค่ะ” แววตาหม่นแสงก่อนจะพูดต่อ “เสียดายมารอบนี้ไม่ได้วางแผนว่าจะไปฮอกไกโด เลยอดเจอ”
ธันว์นึกรู้ว่าน่าจะเกี่ยวกับเรื่องยุ่งก่อนมา จึงชวนคุยเรื่องฮอกไกโดกับอาหารน่ากิน คนช่างกินจะได้ลืมคิดเรื่องอื่นๆ
คุยกันมาจนกระทั่งลิฟต์ขึ้นชั้นสูง
“คนใต้ที่คิวชูกับคนเหนือที่ฮอกไกโดต่างกันไหม” เขาถามขณะเดินออกจากลิฟต์ไปยังระเบียงด้านข้างที่มีหน้าต่างใสมองเห็นเมืองโตเกียวทั้งเมือง
“เขาว่าคนใต้กระตือรือร้นมากกว่า คนฮอกไกโดอดทนอดกลั้นมากกว่าค่ะ แต่คนนอกอย่างเราก็มองว่าคนญี่ปุ่นเป็นคนอดทนทั้งหมดนั่นแหละ”
“อ้อจริง คน 130 กว่าล้านบนเกาะแคบๆ เนื้อที่รวมกันแล้วก็น้อยกว่าไทยแถมที่ราบมีน้อย แผ่นดินไหวเป็นว่าเล่น เพราะอยู่ในแนววงแหวนแห่งไฟ“ ธันว์เกาะราวหมุนตัวมองไปรอบ
“นั่นไงคะภูเขาไฟที่คุณถามถึง” เอพริลชี้ไปที่วิวไกล ฟ้าค่อนข้างใสจนมองเห็นยอดฟูจิ
”ไม่น่าเชื่อว่ายอดที่มีหิมะคลุมทั้งปีนั่นจะยังพร้อมจะประทุขึ้นมา” เขาเปรย
“เห็นว่าใกล้ๆน่ะสวยมากนะคะ ถ้าได้ไปดูใกล้ๆก็คงดี” อีกคนก็เปรย แต่ประโยคท้ายมีแววละห้อย
“ก็ไปกันซิ ทำไมทำเสียงอย่างนั้น” ธันว์ผละจากราวจับ หันหน้ามามอง
“มันแพงค่ะ ที่พักแพง ฉันพอมีงบอยู่ค่ะ แต่งบคุณเองอาจจะบานปลาย ..” เหมือนยังไม่พูดให้จบ
“ไม่รู้จักเสียแล้ว มากับเสี่ยนะ” เขาตบอกปุๆ
ได้ยินเสียงละห้อยนั่นแล้ว เขาอยากให้เอพริลได้ไปดู การมาญี่ปุ่นอย่างคนใจช้ำของเธอ ควรจะได้รับการเยียวยาบ้าง
เอพริลส่ายหน้า “ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เราเที่ยวใกล้ๆแถวนี้ก็พอ มีที่ให้เที่ยวอีกเยอะ”
ในสีหน้านั้นมีอะไรบางอย่าง ธันว์เพิ่งนึกออก รู้แล้วว่าเอพริลกำลังเป็นห่วงเรื่องค่าใช้จ่ายเพราะอะไร
“งบผมมีเยอะ วางแผนได้เลย ไม่ต้องห่วง” พูดจบเขาหันออกไปด้านกระจกของหอคอยสูง เดินออกไปตรงที่ตัวประชิดกระจกใสได้
เขายกสองมือขึ้นป้องแสง ตาหรี่ลงก่อนเขม้นมองออกไป นิ่งอยู่นานกว่าจะหลุดเสียงที่เบากว่าเดิม
“ผมไม่ต้องเก็บเงินไว้แต่งงานอีกแล้ว”
จากด้านข้าง เอพริลเห็นเพียงอาการกลืนน้ำลายและกรามที่ถูกกัดแน่น
“เขามีแฟนใหม่ และวางแผนจะแต่งงานอีกสองเดือนข้างหน้า” กระแสเสียงอ้างว้าง
“...กับหนุ่มโตเกียว”
เสียงเบาขึ้นจมูกนั้นหยุดลง แต่กระแสแห่งความผิดหวังแผ่ออกมาจากร่างสูงจนร่างเล็กรู้สึกเหมือนถูกบีบหัวใจไปด้วย
เอพริลขยับเอื้อมมือไปแตะหลังมือใหญ่ ก่อนชวน
“เราไปกระโดดตึกกันเถอะค่ะ”
https://chillchilljapan.com/tokyo-sky-tree/
🙀🙀🙀🙀
ตอนก่อนหน้าอยู่นี้ค่ะ 😘
ขอบคุณภาพสวยจาก chill chill Japan ค่ะ 🙏🏽😊
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
