(24) Day 1 : Ueno
“คนญี่ปุ่นยืนฉี่ในที่สาธารณะ!”
ธันว์อุทาน
เอพริลพยักหน้ารับทำหน้าเฉย
2 ทุ่มกว่า ร้านอาหารใกล้ๆสถานีอูเอโนะยังคึกคัก เอพริลเสนอว่าอากาศหนาวๆควรกินเทมปุระ ซึ่งเขาไม่เกี่ยงอยู่แล้ว
เอพริลที่ยังหน้าแดงจากอาการหัวเราะขณะเดินมาที่ร้าน บอกธันว์ว่า
“ถ้าคุณถอดกางเกงจริง คนคงคิดแค่ว่าคุณเมา และกำลังจะฉี่”
“หมายความว่าเขาอนุโลมให้ฉี่ในที่สาธารณะได้ ถ้าเมา!” ธันว์ยังแปลกใจ
“ค่ะ เขาว่าเป็นเรื่องน่าอาย…” เอพริลพูดค้างอย่างชวนให้ติดตาม พอดีกับถึงคิวเข้าไปในร้านพอดี
นั่งแล้ว เอพริลถึงพูดต่อ “…เขาว่ามันน่าอาย แต่มันสนุกตรงน่าอายนี่แหละ”
ธันว์คิดตาม ก่อนส่ายหน้าหัวเราะอยู่ในคอ
บางเรื่องเอพริลก็สมกับที่เรียนวิศวะท่ามกลางเพื่อนผู้ชาย
แต่หลายเรื่องก็อารมณ์อ่อนไหวอย่างผู้หญิง
ร้านที่เอพริลเลือกค่อนข้างดี น่านั่ง ในร้านมีเพียงโต๊ะเล็กๆ
“ร้านอาหารในญี่ปุ่นมีแต่ร้านเล็ก โต๊ะเล็กค่ะ” เอพริลมองตามสายตาเขา
“ลูกค้ามาคนเดียวบ้างเป็นคู่บ้าง ไม่เหมือนบ้านเราเลยนะคะ ยกกันมาทั้งครอบครัวขยาย” เอพริลส่งเมนูคืนพนักงานหลังจากเลือกได้แล้ว
“น่าจะรับทัวร์ไทยไม่ได้นะนี่” เขามองไปรอบๆ
“ต้องบอกเขาว่านั่งแยกได้ seperato”
“Separation น่ะนะ” ธันว์สงสัย
“ค่ะ คำญี่ปุ่นมาจากคำภาษาอังกฤษเยอะค่ะ อย่าง high touch แปะมือกัน เขาก็เรียก ไฮทัจจิ”
ธันว์ทดสอบ ยกมือขึ้นไปเหนือศีรษะ ก่อนพูด “ไฮทัจจิ”
เอพริลยกมือไปแปะด้วย หน้าเรื่อขึ้นนิดหนึ่งอย่างที่เจ้าตัวรู้คนเดียว
“การสัมผัสทางกาย หรือ skinship แบบนี้เรียก สุกิน ชิพปุ เป็นการสัมผัสทางกายในเชิงมิตรภาพระหว่างเพื่อน ระหว่างญาติพ่อแม่ลูก ไม่จำเป็นต้องสื่อไปในทางความโรแมนติกเสมอไป”
เอพริลพูดเสียงเรื่อยๆจนเขาเดาใจไม่ถูก ได้แต่คิดชม แอบอมยิ้ม
เอพริลคนนี้หัวไว และเนียนมาก
อาหารมาถึง เทมปุระกุ้งและผักหลายชนิด ถาดของธันว์มีข้าวใส่มาในถ้วยสีแดงโปะด้วยพืชหั่นฝอย ส่วนของเอพริลมีอาหารเป็นเส้นๆ
“เขาว่านี่เป็นอาหารที่มาจากโปรตุเกสค่ะ แต่เห็นว่าสมัยโบราณแป้งชุดทอดไม่หนาแบบนี้ จะบางๆคล้ายคาราอาเกะน่ะ”
ธันว์แกะตะเกียบยื่นให้ เอพริลเลยได้คุยต่อ
“แต่ตอนนั้นน้ำมันแพง คนรวยเท่านั้นที่ได้กิน ตอนหลังถึงทำเป็นไม้ เหมือนชุบแป้งทอดตามรถเข็นบ้านเรา”
ธันว์ตักหัวไชเท้าขูด เอพริลแนะให้ใส่ลงในน้ำจิ้มที่มาคู่ “เขาว่าอาหารญี่ปุ่นมีแต่กลิ่นหัวไชเท้า คงจริงนะคะ”
น้ำจิ้มแบบนี้จืดไปหน่อย น้ำจิ้มของทอดหน้าโรงเรียนเก่าผมอร่อยกว่าเยอะ” เอพริลพยักหน้าหงึกๆ
“พวกชุบแป้งทอดแบบนี้ผมทำเก่ง” ธันว์โอ่ “แม่บังคับให้เข้าครัวมาตั้งแต่ประถม”
เอพริลทึ่ง “คุณแม่มีวิสัยทัศน์นะคะ” ก่อนหลุดปากไปไม่ทันคิด
“สาวไหนได้คุณไปนี่โชคดีมาก”
ตะเกียบหยุดชะงักอยู่ที่เทมปุระกุ้ง เจ้าตัวก้มหน้าอยู่ที่ถ้วยข้าวตรงหน้า เขากลืนน้ำลายอย่างยากเย็น ก่อนพูดเสียงเบา
“บางคนคงไม่คิดอย่างนั้น”
✨✨✨✨✨
ตอนก่อนหน้าอยู่ที่นี่ค่ะ😍
ขอบคุณภาพจากคุณหมอหนอนน้อยซ์ ติดตามความน่ารัก ซุกซนและอ่อนไหวของเธอได้ที่นี่ 😘
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
