(23) Day 1: Ueno Park
“ศิลปะแบบญี่ปุ่นเป็นยังไงนะ”
ธันว์ถาม
ชี้ไปที่ป้าย Tokyo Metropolitan Art Museum ขณะที่เอพริลเดินกระฟัดกระเฟียดอยู่ข้างๆ
ทะเลสาบชิโนบาซุในสวนอูเอโนะยามพลบค่ำ ยังมีหนุ่มสาวนั่งเล่นรับลมหนาว
แสงจากโคมไฟริมทะเลสาบส่องให้เห็นหน้ามุ่ย
“เอาน่ะ ขอโทษๆ คุณหุ่นดีแบบนี้ไม่อ้วนง่ายหรอก ซอฟต์ครีมเนื้อเบา แคลอรี่ตำ่” ธันว์ว่า คนไข้ของเขาก็แบบนี้ ชอบฟังว่าอาหารสุดโปรดของเขานั้นไม่ได้เป็นตัวการของโรค
สีหน้าคนข้างๆค่อยดีขึ้น ก่อนเดินนำเขาไปชมทั้งพิพิธภัณฑ์ศิลปะตะวันตกและพิพิธภัณฑ์ศิลปะโตเกียวแทนคำตอบ
ออกจากพิพิธภัณฑ์ทั้งสองแห่งตอนใกล้ 2 ทุ่ม ฟ้ามืด อากาศเย็นลง เขาซุกมือลงในเสื้อนอกตัวหนา เอพริลสวมหมวกไหมพรมปิดยาวมาถึงหู
“ได้คำตอบหรือยังคะ ศิลปะญี่ปุ่นเป็นไง”
“ไม่แน่ใจน่ะ ญี่ปุ่นดูเรียบๆชวนงง” ธันว์ว่า
“เหมือนสวนหินญี่ปุ่นไงคะ ที่โรยด้วยกรวดเล็กๆ คราดเป็นทางยาว มีหินขนาดต่างๆวางอยู่ให้ได้จังหวะ” เอพริลทำมือประกอบ เหมือนหย่อนก้อนหินไว้ตรงโน้นตรงนี้
“ตอนมาเรียนที่นี่เคยมีเพื่อนชวนไปนั่งจิบน้ำชาเพื่อจ้องมองสวนหิน”
คนเล่าหยุดยืนนิ่ง มองไปข้างหน้าทำทีเคร่งขรึม เหมือนกำลังจ้องมองสวนหินในความคิดคำนึง
“แล้วเห็นอะไร” ธันว์อดรนทนไม่ได้
คนตอบวาดมือขวาไปเบื้องหน้าอย่างมีชั้นเชิงราวกับอยู่บนเวทีละคร
“ความอ้างว้างของชีวิต”
“ขนาดนั้นเลย” คนฟังอุทาน “แค่มองสวนหินเนี่ยนะ”
คนตอบเลิกลีลา “มองไม่เห็นอะไรหรอก พูดให้เว่อร์ไว้หน่อยก็ดีดู” เอามือลงก่อนเสริม
“กลับไปไทย เวลาเล่าถึงสวนหินญี่ปุ่นกับปริศนาธรรม อย่าลืมทำท่าแบบเมื่อกี้นะ”
ทำท่าจะวาดมือออกมาอีกที หันบอก “เพิ่มความรู้จากอาจารย์นิธิ เอียวศรีวงศ์เข้าไปด้วย รับรองคนฟังจะยิ่งทึ่ง”
ร่างเล็กก้าวไปข้างหน้า วาดมือขึ้น ทอดเสียงช้า สูงๆต่ำๆ
“ไม่มีหินก้อนไหนหรือทางกรวดเส้นใดที่จะแทนความอ้างว้างได้ เพราะความอ้างว้างไร้แก่นสารของชีวิตนั้น เป็นความรู้สึกรวมๆกัน ทั้งหมดนั่นแหละคือความรู้สึก และขึ้นชื่อว่าเซนแล้วก็เป็นเรื่องของความรู้สึก”
เอามือลง ท่าทอดถอนหายใจ ก่อนดึงมือทาบหน้าอกส่ายหน้าน้อยๆอย่างดื่มด่ำ
“สวนหินคืออะไร จึงมีความสำคัญน้อยกว่าสวนหินให้ความรู้สึกอย่างไร”
https://japanobjects.com/features/japanese-art/#zen
ธันว์ปรบมือรัว
ก้าวไปยืนเคียง มือขวากำหมัดยกวางบนหน้าอกซ้าย ตีสีหน้าดื่มด่ำ
เอพริลยกแม้โป้งให้
เสียงหัวเราะเบาๆก่อนจะค่อยดังขึ้นๆ
หัวเราะเหนื่อยแล้ว ธันว์สรุปขึ้นว่าศิลปะญี่ปุ่นต้องคิดลึกซึ้ง
“ศิลปะตะวันตกก็คิดนะ คิดให้เราเห็นชัดๆด้วย” เอพริลพูดยิ้มๆ
“อ้อ ! จริง” เขานึกรู้ว่าเอพริลหมายถึงรูปปั้น ‘The Thinker’
ธันว์หยุดตรงที่นั่งริมทางเดิน
เข้าไปนั่งทำท่าเลียนแบบรูปปั้นที่เพิ่งเห็น นิ่วหน้าครุ่นคิด
“ไม่เหมือนค่ะไม่เหมือน” เอพริลว่า เขาเลยขยับท่าใหม่
“ยังไม่เหมือนค่ะ”
แสงไฟจากป้ายบอกทางเดินสะท้อนแววตาส่องประกายของเอพริล
คงกะให้เขาร้องเฮ้ยอีกรอบ
จริงด้วย เพราะเสียงเธอเริ่มกลั้วหัวเราะ
“ขาดอยู่อย่างเดียว คุณต้องเปลือย”
ธันว์ลุกขึ้น
ตั้งท่าถอดกางเกง
😂😂😂
https://en.japantravel.com/tokyo/national-museum-of-western-art/4274
ตอนก่อนหน้าอยู่ที่นี่ค่ะ 😘
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
