(26) Day 2: Meiji Shrine
“วัดในศาสนาชินโตไม่เหมือนวัดอื่น”
วัดเมจิห่างจากสถานีไม่ไกล ข้ามสะพานแล้วก็เริ่มเห็นซุ้มประตูทางเข้าที่เรียกเสาโทเรอิ เสาไม้ใหญ่ที่เป็นเสมือนซุ้มของสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ ต้นไม้ใหญ่รอบด้านทำให้บริเวณวัดกลายเป็นสวนขนาดใหญ่กลางเมือง
“วัดเมจิต่างจากวัดเซนโซจิที่เราแวะไหว้ตอนที่วิ่งเมื่อเช้าค่ะ” เอพริลพูดต่อขณะเดินผ่านเสาโทเรอิที่ให้บรรยากาศเงียบขลัง
“เข้าวัดบ่อยไหมคะ” เอพริลชวนคุยเบาๆ
“ไม่ค่อย” เขาว่า
“แปลว่าไม่เคย” เอพริลพูดยิ้มๆ
“มันยุ่งน่ะ” สีหน้าว่าแก้ตัว เขาแตะแขนเธอให้หลบกิ่งไม้ข้างทาง
“งานยุ่ง ยิ่งตอนเรียนนี่แทบตาย นอนดึก เตรียมรายงานพรีเซ้นท์ใน conference ตอนเช้า” เดินคุยกันไปอย่างสบายๆเพราะมีเวลา อากาศยังมีละอองอากาศเย็น
“ออกจาก conference ก็ตรวจคนไข้นอก ผ่าตัด เย็นอยู่เวร ดึกหน่อยเตรียมงานไว้พรีเซนท์เช้า...”
เอพริลยกมือห้าม
“แค่ฟังก็เหนื่อยแล้ว หมอแต่ละคน กว่าจะจบต้องทรหดจนไม่มีเวลาหายใจแบบนี้เลยเหรอคะ”
“งั้นสิ” เสียงทอดถอน “ไม่งั้นแฟนจะทิ้งเหรอ” เสียงถอนหายใจ
เอพริลเหลือบดู วันนี้ธันว์พูดประโยคนั้นด้วยแววตาที่หมองน้อยลง
“ชีวิตไม่ใช่เรื่องของค่าสัมบูรณ์ สมการชีวิต ไม่ว่าจะบวกหรือลบ คูณหรือหารล้วนมีความหมายค่ะ”
“ปลอบแบบวิดวะ เลยนะนี่ “ เขาหันมอง
“งั้นเอาแบบธัมมะธัมโมก็ได้” เอพริลยักคิ้ว “เดี่ยวสวดมนต์เผื่อ”
เอพริลเดินเงียบๆเข้าไปไหว้พระ ธันว์ทำตาม
ไหว้เสร็จแล้วจึงออกมานั่งพักขากันที่มุมหนึ่งของวัด
วัดเมจิเป็นวัดที่แปลก มีทั้งคนที่มาสวดมนต์ขอพรเงียบๆ ไปจนถึงมาทำพิธีเอิกเกริกอย่างพิธีแต่งงาน
“ไม่เหมือนวัดเซนโซจิจริงๆด้วยนะ” ธันว์เปรย สายตายังอยู่ที่พิธีแต่งงาน เอพริลเตรียมกล้องถ่ายรูปอยู่ข้างๆ
“วัดเซนโซจิมีสีสดๆนะคะ แต่ถ้าเป็นวัดในศาสนาชินโตไม่มีสีสัน เน้นเรียบง่าย” เอพริลเช็ดเลนส์หน้ากล้องอย่างเบามือ
วัดเซนโซจิ ภาพโดยคุณเอพริล
“ประตูทางเข้าของวัดแบบชินโตสร้างแทรกไปกับแมกไม้เหมือนทางเข้าตรงเสาโทเรอิที่เราผ่านมา บางที่ก็สร้างไว้ในน้ำ” ธันว์พยักหน้า นึกถึงภาพที่เห็นบ่อย
“สร้างไว้แบบนั้นให้กลมกลืนกับธรรมชาติรอบข้าง เรียบง่าย ถ่อมตน เพิ่มความงามของธรรมชาติรอบข้าง มากกว่าแย่งความงามของธรรมชาติมาไว้กับตัวเองจนหมด”
ธันว์ทำหน้าทึ่ง เอพริลรีบชิงตอบ “อย่าชมนะ นี่พูดลอกมาจากอาจารย์นิธิ” เจ้าตัวหัวเราะ แล้ววิ่งออกไปถ่ายรูปบ่าวสาว
ได้รูปแล้วกลับมานั่งคุย
“ชอบชุดเจ้าสาวมากเลยค่ะ สวยหรู สง่างาม” เอพริลทำเสียงเคลิ้มขณะเก็บกล้อง
“สีขาวของชุดเจ้าสาว ก็เน้นความบริสุทธิ์ของชินโตค่ะ”
“ปลื้มเจ้าบ่าวด้วยไหม” คนถามมีแววตายิ้มๆ
เอพริลสั่นหัวดิก “ที่เห็นรูปจากเน็ตกับมาเห็นตัวจริงวันนี้ เหมือนกันเปี๊ยบเลย”
เว้นช่วงให้อีกฝ่ายตกหลุมถาม
“เป็นไง” ถามจริงด้วย
“แก่” พูดเบาๆ อย่างกลัวใครได้ยิน
ธันว์หัวเราะ ลุกเดินจะออกจากวัดด้วยกัน เดินผ่านพิธีเขาชำเลืองมอง
“หรือพิธีแบบนี้จะแพงมากไป เจ้าบ่าวต้องเก็บตังค์นาน”
เอพริลหันมาจ้องสายตายิ้มๆ ธันว์ร้อนตัว
“คุณชตระกูลเคยเขียนถึงใน Blockdit ค่ะ ว่าคนญี่ปุ่นแต่งงานน้อยลง หนุ่มๆเบื่อจะกลายเป็นพ่อบ้านงานหนัก สาวๆไม่อยากเป็นแม่บ้านงานเหนี่อย”
ธันว์พยักหน้าเห็นด้วย คงจะจริง
เดินออกจากวัดตอนใกล้เที่ยง ผ่านจุดที่กำลังถ่ายพรีเวดดิ้ง ว่าที่เจ้าสาวอยู่ในชุดกิโมโนสีสวย
เอพริลมองตามตาละห้อย
“อยากสวมบ้างหรือไง” ธันว์สงสัย แต่แววตามีรอยหม่นบางอย่างหลังจากผ่านจุดนั้น
“ค่ะ เสียดายจัง น่าจะซื้อมาจากเมืองไทย มีขายในเน็ต”
“ทำไมไม่ซื้อที่นี่ล่ะ” ธันว์ไม่ได้มองคนถูกถาม แต่สายตามองไปไกล
“มันแพง” คนตอบทำเสียงเบาๆเหมือนกลัวกลุ่มคนไทยกลุ่มที่เดินสวนไปจะได้ยิน
ธันว์นิ่งไป จนเอพริลเหลือบมอง
เขาละสายตาจากเสาโทเรอิขณะผ่านออก
”คงจะแพงจริง” กลืนน้ำลาย
“แฟนเก่าผมเขาจะแต่งกับคนมีฐานะนี่นะ เขาเลยได้แต่งกิโมโนสวยมาถ่าย
พรีเวดดิ้งที่นี่”
🔆🔆🔆🔆
ตอนก่อนอยู่ที่นี่ค่ะ
ภาพสวยๆจากคุณเอพริลตัวจริงค่ะ ติดตามความคิดสวยๆของเธอได้
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
