ปีศาจแห่งอาดาชิกาฮาระ - THE GOBLIN OF ADACHIGAHARA
👻
1.
นานมาแล้วมีดินแดนราบลุ่มชื่ออาดาชิกาฮาระ ในจังหวัดมัตสึของญี่ปุ่น
นักเดินทางหลายคนหายตัวไปเป็นครั้งคราวและไม่มีใครพบเห็นอีก ชาวบ้านแถวนั้นต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่า คนที่หายตัวไปเหล่านั้นถูกล่อลวงให้ไปในกระท่อมของปีศาจและถูกกิน
วันหนึ่งขณะที่พระอาทิตย์กำลังลับขอบฟ้า นักบวชคนหนึ่งได้เดินทางมาถึงที่ราบลุ่มแห่งนี้ เสื้อคลุมของเขาแสดงให้เห็นว่าเขาเป็นผู้แสวงบุญชาวพุทธที่เดินทางจากศาลเจ้าหนึ่งไปยังศาลเจ้าอีกแห่งหนึ่ง เพื่อสวดภาวนาขอพรหรือขออโหสิกรรมในบาปที่ได้ทำลงไป
เขาหลงทางอย่างเห็นได้ชัด เขาเดินมาทั้งวันตอนนี้จึงเหน็ดเหนื่อยและหิวโหย ตอนเย็นอากาศหนาวเพราะเป็นช่วงปลายฤดูใบไม้ร่วง
เขาเริ่มกระวนกระวายใจว่าจะไม่มีที่นอนในคืนนี้ เขามองไปรอบๆเพื่อจะหาบ้านคนแถวๆนั้นเพื่อขอพักอาศัยสักหนึ่งคืนและในที่สุดเขาไปได้เห็นแสงไฟริบหรี่จากบ้านหลังหนึ่ง
เขาร้องออกมาด้วยความดีใจ "โอ้ !! มันต้องเป็นกระท่อมที่ข้าสามารถพักค้างแรมได้แน่ๆ" เขารีบวิ่งไปที่กระท่อมแห่งนั้นทันที และไม่นานเขาก็มาถึงยังกระท่อมเล็กๆที่ดูซอมซ่อหลังหนึ่ง เมื่อเข้าไปใกล้ก็เห็นว่ามันอยู่ในสภาพผุพัง รั้วไม้ไผ่แตกออก วัชพืชและหญ้างอกทะลุออกมาทางช่องว่าง แผ่นกระดาษที่ทำหน้าที่เป็นหน้าต่างและประตูเต็มไปด้วยรู เสาบ้านโค้งงอด้วยความเก่า
กระท่อมถูกเปิดออกแสงจากตะเกียงเก่าๆทำให้มองเห็นหญิงชรานั่งปั่นด้ายอยู่อย่างขันแข่ง
2.
ผู้แสวงบุญร้องเรียกหญิงชราข้ามรั่วไม้ไผ่และพูดขึ้น "โอบาซัง (หญิงชรา) สวัสดีตอนเย็น ! ข้าเป็นนักเดินทาง ต้องขอโทษด้วย แต่ข้าหลงทางและไม่รู้ควรจะทำอย่างไร ข้าไม่มีที่พักในคืนนี้ขอให้ท่านเห็นใจและให้ข้าพักแรมอยู่ใต้หลังคาของท่านในคืนนี้ด้วยเถิด"
หญิงชราพอได้ยินก็ลุกและเดินไปหานักแสวงบุญและพูดขึ้นว่า "ข้ารู้สึกเห็นใจท่านมาก แต่น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถให้ท่านพักที่นี่ได้ ข้าไม่มีเตียงนอนให้ท่าน และสถานที่อันต่ำต้อยแห่งนี้ไม่ใช่ที่พักอันเหมาะสำหรับแขกแน่นอน"
ภาพจากหนังสือ : Japanese Fairy Tales
"โอ้ เรื่องนั้นไม่สำคัญหรอก" นักบวชพูด "ข้าต้องการแค่เพียงที่พักพิงสำหรับคืนนี้ หากท่านจะกรุณาให้ข้านอนบนพื้นห้องครัวข้าก็จะขอบคุณมาก คืนนี้ข้าเหนื่อยเกินกว่าจะเดินต่อไปแล้ว" เขาพยายามวิงวอนให้หญิงชรายอมให้เขาพักด้วยวิธีนี้
จนสุดท้ายหญิงชราก็ใจอ่อนและพูดกับนักแสวงบุญว่า "ข้าคงจะต้อนรับเจ้าได้อย่างขัดสนเท่านั้น แต่ก็เข้ามาก่อนข้าจะก่อไฟ คืนนี้หนาวมาก"
นักแสวงบุญได้ยินดังนั้นก็ดีใจมากและทำตามที่เธอบอก เขาถอดรองเท้าแตะออกและเดินเข้าไปในกระท่อม จากนั้นหญิงชราก็นำกิ่งไม้มาจุดไฟเพื่อทำอาหารและบอกให้แขกของเธอเข้ามาใกล้และทำตัวให้อุ่น
หลังจากทานอาหารค่ำเสร็จแล้ว หญิงชราก็มานั่งข้างๆเตาผิง ทั้งสองคุยกันอยู่นาน นักแสวงบุญคิดกับตัวเองว่าเขาโชคดีมากที่ได้มาพบหญิงชราผู้ใจดีและมีเมตตากรุณาเช่นนี้ (เดี๋ยวรู้ววว)
ในที่สุดฟืนก็ไหม้จนหมดและไฟก็ค่อยๆมอดลงช้าๆนักแสวงบุญก็เริ่มตัวสั่นด้วยความหนาวอย่างที่เขาเป็นตอนเพิ่งมาถึง
"ข้าเห็นว่าท่านกำลังหนาว" หญิงชราพูด "ข้าจะออกไปหาไม้ข้างนอก เราใช้ไม้ที่มีอยู่ไปหมดแล้ว เจ้าต้องอยู่ที่นี่และคอยดูแลบ้านในขณะที่ข้าไม่อยู่"
ออกไปได้ไม่นานเธอก็กลับเข้ามาและพูดว่า "เจ้าต้องนั่งตรงนี้ ไม่ขยับเขยื้อนไปไหน และไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ห้ามเข้าไปใกล้หรือมองเข้าไปในห้องด้านในเด็ดขาด จงจำที่ข้าบอกไว้ ! "
"ถ้าท่านบอกให้ข้าไม่เข้าไปใกล้ห้องด้านใน ข้าก็จะไม่มีวันเข้าไป" นักบวชพูดอย่าง งงๆ
หญิงชราออกไปข้างนอกอีกครั้งและนักบวชถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง ไฟมอดลงแล้ว และแสงไฟดวงเดียวในกระท่อมหลังนี้ก็คือแสงสลัวๆจากตะเกียง เป็นครั้งแรกในคืนนั้นที่เขาเริ่มรู้สึกว่าตนอยู่ในสถานที่ที่แปลกประหลาด และคำพูดของหญิงชราที่ว่า "ไม่ว่าเจ้าจะทำอะไร ห้ามมองเข้าไปในห้องด้านหลังเด็ดขาด" ได้กระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นและความกลัวของเขา
3.
มีอะไรซ่อนอยู่ในห้องห้องนั้น ? ที่เธอไม่อยากให้เขาเห็น การรำลึกถึงสัญญาของเขาที่มีต่อหญิงชราทำให้เขาอยู่นิ่งได้ครู่หนึ่ง แต่ในที่สุดเขาก็ไม่สามารถต้านทานความอยากรู้อยากเห็นได้
เขาลุกขึ้นและเดินไปทางห้องด้านหลังช้าๆ จากนั้นความคิดที่ว่าหญิงชราจะต้องโกรธเขามากหากเขาไม่เชื่อฟังเธอก็ทำให้เขากลับมายังที่นั่งเดิมข้างเตาผิง
เมื่อเวลาผ่านไปช้าๆแลหญิงชรายังไม่กลับมา เขาก็เริ่มรู้สึกกลัวมากขึ้นเรื่อยๆและสงสัยว่าจะมีความลับบางอย่างที่น่ากลัวอยู่ในห้องด้านหลัง เขาต้องรู้ให้ได้ !
และเขาก็ค่อยๆเดินไปยังจุดต้องห้ามอย่างลับๆล่อๆ เขาผลักประตูบานเลื่อนด้วยมือที่สั่นเทาและมองเข้าไปข้างใน
สิ่งที่เขาเห็นทำให้เลือดในเส้นเลือดของเขาแข็งเป็นน้ำแข็ง ในห้องเต็มไปด้วยโครงกระดูกคนตาย มีเลือดสาดกระเซ็นตามผนังและพื้นห้อง ตรงมุมหนึ่งมีหัวกระโหลกกองสูงจนถึงเพดาน อีกมุมหนึ่งมีกองกระดูกแขนและอีกมุมมีกองกระดูกขา
ภาพจากหนังสือ : Japanese Fairy Tales
กลิ่นอันน่าสะอิดสะเอียนทำให้เขาเป็นลมล้มลงไปด้านหลังด้วยความหวาดกลัวและนอนกองอยู่บนพื้นอยู่ครู่หนึ่ง ตัวสั่นไปทั่วร่างและฟันกระทบกัน เขาแทบจะไม่สามารถคลานหนีออกไปจากจุดที่น่าสะพรึงกลัวนั้นได้
"ช่างน่ากลัวเหลือเกิน" เขาร้องออกมา "ขอให้พระพุทธเจ้าช่วยข้าด้วย" และพอรวบรวมความกล้าได้เขาก็หยิบหมวกและไม้เท้าของเขาแล้วก็รีบวิ่งออกจากบ้านอย่างเร็วที่สุดเท่าที่ขาทั้งสองจะพาไปได้ เขาคิดเพียงอย่างเดียวว่าจะต้องหนีไปให้ไกลที่สุดจากปีศาจตนนี้ และทันใดนั้นเองเขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าจากด้านหลังและได้ยินเสียงร้อง หยุด ! หยุด !
4.
เขาวิ่งต่อไปเรื่อยๆ เร่งฝีเท้าเร็วขึ้นเป็นสองเท่า และแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ขณะนั้นเสียงฝีเท้าก็ใกล้เข้ามาเรื่อยๆและเสียงก็ดังขึ้นเรื่อยๆ ใช่แล้ว นั่นคือเสียงของหญิงชรานั้นเอง !
"หยุดนะ ! หยุดนะ ! เจ้าคนชั่วช้า ทำไมเจ้าถึงมองเข้าไปในห้องต้องห้าม"
ภาพจากหนังสือ : Japanese Fairy Tales
นักบวชลืมความเหนื่อยล้าและวิ่งเร็วขึ้นกว่าเดิม ความกลัวได้เพิ่มพลังให้แก่เขา เพราะเขารู้ว่าถ้าถูกปีศาจจับได้ เขาไม่รอดแน่ๆ "นามู อามิดะ บุตสึ นามู อามิดะ บุตสึ" นักบวชท่องตลอดทางขณะวิ่งหนี
หญิงชราผู้น่ากลัววิ่งตามเขา ผมเธอปลิวไปกับสายลมและใบหน้าก็เปลี่ยนไปด้วยความโกรธแค้นจนกลายเป็นปีศาจซึ่งเป็นตัวตนที่่แท้จริงของเธอ เธอถือมีดเปื้อนเลือดขนาดใหญ่ไว้ในมือและส่งเสียงร้องโหยหวยตามเขา "หยุด ! หยุด !"
เขาวิ่งไล่กันจนพระอาทิตย์ขึ้นและปีศาจก็หายไปพร้อมกับความมืดยามค่ำคืน เขาปลอดภัยแล้ว
ตอนนี้นักบวชรู้แล้วว่าเขาได้พบกับปีศาจแห่ง อาดาชิกาฮาระ ซึ่งเป็นเรื่องราวที่เขามักได้ยินบ่อยๆแต่ไม่เคยเชื่อว่าเป็นเรื่องจริง
เขารู้สึกว่าตนเองสามารถหลบหนีได้อย่างมหัศจรรย์ด้วยการคุ้มครองจากพระพุทธเจ้าที่เขาได้อธิฐานขอความช่วยเหลือ ดังนั้นเขาจึงนำลูกประคำออกมาและโค้งคำนับพร้อมกับพระอาทิตย์ขึ้นในยามเช้า เขาสวดภาวนาและขอบคุณอย่างจริงใจ ก่อนมุ่งหน้าไปอีกฟากของประเทศและทิ้งพื้นที่ราบซึ่งมีปีศาจอาศัยอยู่ไว้เบื้องหลัง .. .
จบแล้วนะครับกับตำนานญี่ปุ่นเรือง ปีศาจแห่งอาดาชิกาฮาระ - THE GOBLIN OF ADACHIGAHARA
หากใครชอบก็กดติดตามเพื่อเป็นกำลังใจและจะได้ไม่พลาดบทความใหม่ๆของผมนะครับ ขอบคุณมากครับ
ขอบคุณข้อมูลจาก : หนังสือ Japanese Fairy Tales .
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
