(44) Day 5: Kawaguchiko to Tokyo
“เป็นกิโมโนที่สวยที่สุดเลย”
เอพริลยังกอดกล่องใส่กิโมโนชุดนั้นอยู่แม้รถไฟจะออกจากสถานีมาได้พักใหญ่
รถไฟขาออกจากเมืองริมทะเลสาบเที่ยวแรกผู้โดยสารบางตา เขาเดินนำเอพริลไปเลือกนั่งเก้าอี้ที่หันหน้าเข้าหากัน ถอดเสื้อตัวนอกออกแขวนกับตะขอริมหน้าต่างบานกว้าง ดึงโต๊ะพับจากผนังด้านข้างให้กางออกเพื่อวางกล่องข้าวเบนโตะ
เช้านี้ก่อนร่ำลากัน คุณยายจัดมื้อเช้าให้ในรูปข้าวกล่อง แล้วมอบกิโมโนให้เอพริลเป็นที่ระลึก เอพริลดีใจจนหน้าแดง ยิ่งหน้าแดงจัดเมื่อคุณยายพูดรัวเร็วก่อนมองไปทางธันว์ที่ยืนอยู่ไม่ไกล
“สวยมากเลยค่ะ เนื้อผ้าแบบนี้แพงมาก สีสวยมาก” เอพริลแง้มฝากล่องเข้าไปแตะอีกที
ธันว์มองหน้าตรงข้ามนั้นแล้วยิ้ม คนพูดก็สวยมาก ยิ่งเมื่อนัยน์ตาเป็นประกายนั้นมีความตื้นตันยามระลึกถึงผู้มอบ ยิ่งทำให้เขานึกถึง ‘ตางามดุจจันทร์’ เมื่อคืน
“อ้อ! “ เขานึกออกอีกเรื่อง
“ก่อนมาคุณยายพูดอะไรนะ”
ตอนนั้นหน้าเอพริลยังแดงจัดอยู่ เขาโค้งต่ำและพูดขอบคุณตามธรรมเนียมแล้วแอบชำเลืองมองคนข้างตัว
เอพริลไม่ทันคิดว่าเขาจะถาม หันหน้ากลับมาจากวิวข้างทางรถไฟ ตอบตะกุกตะกัก
“คุณยายว่า คุณหน้าตาดี แต่ลูกชายคุณคงหน้าตาดีกว่า” พูดแล้วก็รู้สึกว่าไม่ควรใช้คำเกินๆแบบนั้น
“เอ่อ …คุณยายว่าลูกชายคุณคงหน้าตาดีน่ะค่ะ”
ธันว์หัวเราะชอบใจ ไม่ใช่ชอบใจที่ลูกชายจะหน้าดี
แต่ชอบใจที่ประโยคนั้นของคุณยาย ไม่ใช่พูดถึงเฉพาะ‘พ่อ’แน่ๆ
ไม่อยากทำให้เอพริลอายไปกว่านั้น เขาชวนกินข้าว
เอพริลตะครุบรับทันที่ที่ได้เปลี่ยนเรื่อง หันไปเก็บกล่องกิโมโนไว้อย่างทะนุถนอม แล้วกุลีกุจอเปิดกล่องเบนโตะ
คุณยายจัดมาให้สองกล่อง กล่องหนึ่งเป็นของธันว์ที่เน้นโปรตีน
ส่วนของเอพริลเป็นข้าว มีแพ็คถั่วเน่านัตโตะและไข่
“เมื่อวานถามหาค่ะ อยากกินมาก ตั้งแต่มา ยังไม่ได้กินนัตโตะเลย” ตาเป็นประกายอีกแล้ว ยิ่งเรื่องกินตายิ่งส่องสว่าง
ธันว์แกะตะเกียบส่งให้ เอพริลรับมาแล้วเริ่มตอกไข่ลงบนข้าว ตอกลงไปแล้วมือเลอะเปื้อน ขอตัวไปล้างมือ
ลุกจากที่นั่งเพื่อไปห้องน้ำ เดินผ่านกลุ่มผู้หญิงที่น่าจะเป็นนักศึกษามหาวิทยาลัยคล้ายกับเมื่อขาไป แต่กลุ่มนี้มีจำนวนคนน้อยกว่า ขากลับจากห้องน้ำ เอพริลต้องขอทางเพราะหลายคนเริ่มออกมายืนคุยตรงทางเดิน
จากจุดนั้นเอพริลมองไปที่ที่นั่ง มองไม่เห็นที่นั่งฝั่งของตัว แต่เห็นธันว์ชัด หน้าด้านข้างของเขาที่กำลังมองข้างทางนั้น แม้ห่างไปหลายแถว ก็ยังดูสะดุดตา
นึกอะไรก็ไม่รู้
เอพริลเอ่ยปากขอแลกที่นั่งทันทีที่เดินถึง พูดอุบอิบว่าการนั่งหันหลังให้หัวรถไฟอาจจะทำให้เวียนหัว
ธันว์ลุกเปลี่ยนให้
เอพริลส่งยิ้มขอบคุณธันว์แล้วยิ้มเยื้อนเลยไปยังนักศึกษาสาวกลุ่มนั้น
“จะกินแล้วนะค้า” เอพริลสบายใจขึ้นแล้ว ก็นึกได้ถึงภาระกิจสำคัญ
ธันว์ยิ้มขำกับประโยคฮิตของเจ้าตัว
เอพริลเปิดแพ็คนัตโตะออกมา มองเห็นเป็นถั่วเรียงตัวเป็นเม็ดสวย จัดการโรยผงปรุงรสและต้นหอม ก่อนใช้ตะเกียบหมุนวนเม็ดถั่ว หมุนๆจนสีเริ่มขุ่น เมือกและเส้นใยเพิ่มขึ้นมาก
ธันว์วางข้อศอกซ้ายลงบนโต๊ะเล็ก ก้มมอง “กลิ่นเป็นไง” เขาถาม
เอพริลไม่ตอบ แต่ยื่นไปให้เขาดม คนดมทำหน้ายุ่งๆ คล้ายว่ากลิ่นแปลกๆ
เอพริลยิ้มเฉย ก่อนทำพิธีกรรมถัดทอใยนัตโตะของเธอต่อ “ยิ่งใยเยอะ ยิ่งอร่อยค่ะ ”
อาการนั้นชวนดูเพลิน เขานั่งท้าวคางบนโต๊ะเล็ก มองนิ่งๆ ไม่ละสายตาไปไหน ไม่ละสายตาแม้ยามที่เอพริลบอกว่า จากรถไฟมุมนี้ก็มองเห็นฟูจิที่กำลังห่างออกไป
ธันว์เงียบจนอีกฝ่ายเหลือบมอง กริยาที่ชายหนุ่มตรงหน้านั่งท้าวคางมองนิ่งมานั้นทำให้ชะงัก
ธันว์ยังคงไม่โกนหนวดเคราตามคำแนะนำของเอพริลว่าด้วยการลองเปลี่ยนลุค ก็จริงอยู่ แต่เช้านี้เขาเล็มไว้เป็นระเบียบ ส่งให้หน้านั้นคมเข้มยิ่งขึ้น
เหลือบดูเขาแล้ว ใบหน้าก็เรื่อขึ้น
ธันว์เพิ่มรอยยิ้มที่มุมปาก เมื่อเห็นใบหน้าเรื่อๆนั้น
มือที่หมุนตะเกียบวนบนนัตโตะเริ่มสั่น เอพริลเสพูดให้ห่างตัว
“ชิมไหมคะ ถั่วเน่าแบบนี้มีวิตามินเคน๊า” ธันว์เพียงแต่อมยิ้มอยู่ในท่าเดิม ซึ่งจะเรียกว่าท่าเดิมก็ไม่ถูก เพราะเหมือนขยับเข้ามาดูนัตโตะให้ชัดขึ้นเรื่อยๆ
เอพริลพยายามทำใจนิ่งๆ ส่งนัตโตะคำแรกเข้าปากไปก่อน ค่อยคิดเรื่องขึ้นมาพูดเผื่อเขาจะเปลี่ยนจากท่าทางนั้น
ธันว์ยังอมยิ้มมองอยู่
นัตโตะเข้าปากไปแล้ว แต่เมื่อดึงตะเกียบออก เส้นใยยังโยงระหว่างปลายตะเกียบและริมฝีปากที่เจ้าตัวกำลังเม้มปากนิ่งขณะพยายามหมุนตะเกียบเพื่อเก็บใยให้หมด
ซึ่งไม่ได้ผล เส้นใยยังคงยืดออกได้อีก
ธันว์เอื้อมมือไปช่วย มือซ้ายที่ท้าวแขนอยู่บนโต๊ะนั้นอยู่ในระดับพอดีกับมือขวาที่ถือตะเกียบ เขาจับที่ตรงกลางของด้ามตะเกียบหมุนวนให้ใหม่ ไม่ได้ผลเช่นกัน
เปลี่ยนใหม่ เขาใช้นิ้วชี้และนิ้วโป้งคีบใยไว้ แล้วค่อยๆหมุน หมุนเก็บจนเข้าไปใกล้มุมปากเอพริล
ใยยังยืดได้อยู่
มือเขาหมุนวนช้าลง จนกลายเป็นคล้ายจะไล้แผ่วๆอยู่ที่ข้างมุมปากของเอพริล
อีกฝ่ายไม่ได้รู้เรื่องด้วย คิดเพียงว่าใยคงใกล้หมด
เอพริลหลับตาพริ้มและเงยคางขึ้นเพื่อให้เขาหมุนเก็บใย
ใจเขาแทบหยุดเต้น
นิ้วชี้ที่ค่อยๆหมุนช้านั้นพลอยหยุดนิ่งอยู่ที่ริมฝีปากได้รูป
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
