(43) Day 4: Fuji
“🎼วันนี้ฉันรักเธอ คือเรื่องจริง🎼”
เสียงที่ทอดกังวานท้ายเพลงนั้นทำให้ธันว์อารมณ์ดี ฮัมเพลงตามเบาๆขณะรื้อเป้เก้ๆกังๆด้วยมือข้างเดียว
เอพริลเดินออกจากห้องน้ำ สีหน้านิ่งนั้นดูจะกังวลนิดๆ ในมือมีกะละมังพลาสติกเล็กพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็ก
“อ้าว ! ไม่เช็ดตัวในห้องน้ำ?” ธันว์ถามปลายเสียงสูง
“ตรงนี้ดีกว่าค่ะ ห้องน้ำญี่ปุ่นเล็กนิดเดียว” คับแคบขนาดนั้น มือไม้ได้เผลอเปะปะกระทบกันเปล่าๆ เอพริลคิดรอบคอบ
ธันว์ไหวไหล่เป็นเชิงว่าเอางั้นก็ได้ ก่อนนั่งนิ่งให้เอพริลถอดเสื้อ ตามด้วยเช็ดแขนและเช็ดมาถึงหน้าอก
เอพริลพึมพำขอไปเปลี่ยนน้ำ
ประคองกะละมังใบเดิมเข้าห้องน้ำอย่างกลัวน้ำหก
บ้าจัง ทำไมมือสั่นแบบนี้ ตอนกลางวันก็ช่วยเขาเปลี่ยนเสื้อไปรอบหนึ่ง ไม่เห็นรู้สึกอะไร เอพริลเอะอะโทษตัวเอง
กลับไปหาเขาอีกที ใจค่อยหายสั่น
เช็ดตัวกันต่อ ธันว์ยังเงียบ เอพริลอึกอักเป็นครู่ก่อนพูด
“เช็ดแค่ท่อนบนพอนะคะ”
ธันว์เหลือบขึ้นมองเห็นหน้าเรื่อนั้นพอดี เขาก้มหน้าลงปิดบังสายตาที่กำลังหัวเราะ
“เช็ดท่อนเดียวก็ไม่สะอาดน่ะซี” เสียงพ้อ
“เทรนด์ใหม่เขาว่า การอาบน้ำจะทำลายกระบวนการธรรมชาติไปหลายอย่างค่ะ” เอพริลทำหน้าตายเป็นเหมือนกันในยามคับขัน
“สมัยโบราณก็เหมือนกันนะคะ” เช็ดหลังของเขาสบายใจกว่า เลยพูดได้คล่อง
“เขาว่าจักรพรรดินโปเลียน ไม่ให้พระนางโจเซฟินอาบน้ำก่อนเข้าเฝ้าตั้ง 2 อาทิตย์แน่ะ คงอยากได้กลิ่นธรรมชาติแท้ๆ”
ธันว์ถอนหายใจอย่างลีลา สองสามวันมานี้ เขาขึ้นแท่นเป็นนักแสดงเจ้าบทบาทไปได้อย่างไรก็ไม่รู้
“เอางั้นก็ได้” เขาบอกเอพริลด้วยใบหน้านิ่ง แต่นัยน์ตาระยิบระยับ
“อาบแค่ท่อนบนก็ได้ ถ้าคุณมีรสนิยมเดียวกับนโปเลียน”
ไล่ให้ธันว์ไป ‘ทำธุระส่วนตัว’ แล้ว เอพริลรีบดึงฟูกออกมาจากตู้ ปูไว้ที่สองฟากของห้อง วางโต๊ะญี่ปุ่นตัวเล็กนั้นไว้ตรงกลาง เอาเป้วางให้นอนขนานกับฟูกอีกที ลักษณะนี้ ตอนนอนก็ไม่เห็นหน้ากันและกัน
ธันว์เดินออกจากห้องน้ำแล้ว แต่เอพริลจัดของเฉยอยู่
เขาเดินไปที่ที่นอนของตัวเองที่มีเป้วาง ทิ้งตัวลงนอนก่อนจะมีเสียง “โอยยยย…”
ได้ผล เอพริลถึงตัวทันที
“ใช้แขนมากไปน่ะ ปวดมาถึงหลัง ถึงไหล่ถึงหน้าอก” คนร้องชี้ให้ดู ทำสีหน้าให้รู้ว่าถ้ามีคนนวดให้จะดีขึ้น
เอพริลทำท่าว่ารู้
เดินออกไป ก่อนกลับมายื่นยาแก้ปวดให้
ธันว์ยื่นปากขัดใจ แต่เอพริลเดินไปปิดไฟเฉยเสีย
นอนเงียบๆกันครู่ใหญ่
ทั้งสองฟูกหันปลายเท้าไปยังม่านที่ถูกเปิดทิ้งไว้
นอกกระจกกว้าง ฟ้าถูกอาบด้วยแสงจันทร์ มองเห็นยอดฟูจิอยู่เรื่อเรือง
ความคิดของเอพริลยังวกวนอยู่ตอนที่ธันว์เอ่ย
“กลอนของ น.ม.ส ที่คุณเล่าถึงน่ะ ขึ้นต้นว่าอะไรแล้วนะ”
เอพริลตอบเบา ทำเสียงให้ฟังดูงัวเงีย
“เพ็ญพระจันทร์นั้นสว่างแต่ข้างขึ้น”
ธันว์เงียบไปอึดใจ เหมือนพยายามฟื้นความทรงจำ ก่อนเสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยอารมณ์จะแทรกขึ้นในความเงียบ
“เพ็ญพระจันทร์นั้นสว่างแต่ข้างขึ้น
กระต่ายมึนเมาเพ็ญจนเป็นบ้า
แต่ทรามวัยใสสุกทุกเวลา
น้ำใจข้าเมามึน ทั้งขึ้นแรม”
🔆🔆🔆🔆
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
