(46) Day 5 ; Meiji Shrine
คุณสวยมาก สายตาเขาบอกอย่างนั้น
เอพริลหลบตา ขณะก้าวออกจากบริเวณหน้าร้านที่มีบริการเช่าชุดซึ่งไม่ไกลจากสถานี ชุดมีพร้อมแล้ว ขาดก็แต่คนช่วยแต่ง หาร้านที่ต้องการได้ เอพริลก็แวะแต่งตัว
รองเท้าที่คล้ายเกี๊ยะญี่ปุ่นไม่ได้เหมาะกับการเดินไว ยิ่งบวกกับที่อีกฝ่ายส่งสายตาชื่นชม ทำให้ยิ่งประหม่า ในที่สุดจำต้องเกาะแขนชายหนุ่มเดิน
บ่ายนี้เอพริลในชุดสีแดงสดใส บนผืนผ้าตกแต่งด้วยลายสวยกระจายกระจ่าง กลางลำตัวคาดด้วยโอบิสีเหลืองผืนใหญ่ เกล้าผมมวยต่ำทัดดอกไม้สีชมพู
มองอย่างไรก็สวยหวาน
เขายังคงเหลือบชื่นชมไม่วาย ขณะเดินลอดใต้ซุ้มเสาโทเรอิ
https://blog.yizzam.com/12-facts-about-japanese-art-that-might-surprise-you/
“ไหนว่า จะทาหน้าขาวๆ แล้วทาปากสีแดงแจ๊ด” ธันว์แกล้งพูดยิ้มๆ
ตั้งแต่บนรถไฟจนถึงบ่ายนี้ พูดกันน้อยลงอย่างต่างคนต่างมีเรื่องให้คิด พยายามชวนคุยให้บรรยากาศสดใสขึ้นอยู่บ้าง มาดีขึ้นตอนก่อนลงจากสถานีที่เอพริลบอกว่า จะแต่งหน้าให้เหมือนตัวละครโนของญี่ปุ่น
ฟังธันว์แกล้งแซวแล้วเอพริลก็ใจหาย
ไม่น่าเชื่อว่าแค่ครึ่งวันที่คุยกันน้อยลง จะทำให้คิดถึงความสนิทชิดเชื้อแบบที่เริ่มคุ้นชิน ถึงเพียงนี้
กลืนน้ำลายให้ใจที่โหวงๆค่อยดีขึ้น เอพริลเงยหน้ายิ้ม ก่อนก้มเหลือบมองมือตนเองที่เกาะที่ข้อศอกซ้ายของเขา
“อยากถ่ายรูปตรงไหน” ธันว์ก้มถามเสียงอ่อนเอาใจ
วัดเมจิบ่ายนี้ คนแน่นสมเป็นวันหยุด แต่ละจุดมีทั้งคนถ่ายรูปและคนรอคิวเพื่อถ่ายที่มุมมหาชน
เอพริลเงียบไปครู่ หน้านวลนั้นดูจะคิดอะไรบางอย่าง เงาหมองจึงพาดผ่านมาอีกครั้ง
ชี้ไปที่มุมที่ว่าที่เจ้าสาวคนหนึ่งกำลังถ่ายรูป
กล้ามเนื้อแขนซ้ายธันว์ดูจะเกร็งขึ้นนิดหนึ่งในความรู้สึกของคนเกาะ ก่อนเขาจะเดินตรงเข้าไปรอคิวตรงนั้น
ได้คิวแล้ว ธันว์ถ่ายรูปให้อย่างแคล่วคล่อง เอพริลเองก็ดูคุ้นเคยกับการเป็นนางแบบ คงเป็นนางแบบให้เพื่อนๆถ่ายเล่นอยู่ไม่น้อย
ชุดสวยนางแบบสวย เสียดายเพียงเงาหมองในดวงตาเท่านั้น ธันว์คิดแล้วแอบผ่อนลมหายใจ
จากหางตาของเอพริลเริ่มมีทีมถ่ายภาพพรีเวดดิ้งมายืนรอ จึงยกมุมชุดกิโมโนขึ้นเพื่อเดินกลับไปที่ธันว์ ไม่ทันจะก้าว ธันว์ยื่นกล้องถ่ายรูปให้ช่างภาพในทีมนั้น แล้วเดินมายืนเคียง
“ยังไม่มีรูปคู่ด้วยกันเลย” เสียงเขาเหมือนดังมาจากที่ไกลๆ หรือเป็นเพราะใจเธอเองหล่นหายไปจากตรงนั้นก็ไม่รู้ได้
เอพริลกระพริบตาก่อนเงยขึ้นสบ
“จริงซินะคะ” ปากพูดแค่นั้น แต่ใจยังต่อคำ ขณะก้มหน้าลง
มีรูปคู่ไว้ดูก็คงดี จะได้เก็บไว้บอกตัวเองว่าช่วงเวลานี้ไม่ใช่แค่ความฝัน
ใบหน้านวลหมองลงจนธันว์อดใจไม่ได้ มือซ้ายเขาปัดปอยผมให้ทัดหูข้างหนึ่ง ปลายนิ้วไล้แก้มนวลแผ่วเบาอย่างปลอบประโลม
เสียงกดชัตเตอร์รัวๆอยู่ข้างๆ ช่างภาพคนนั้นส่งเสียงพูดอะไรที่ดูพออกพอใจกับภาพที่ได้ หนึ่งในทีมนั้นวิ่งเข้ามาหาส่งเสื้อคลุมแบบผู้ชายให้เขาสวม ส่งร่มสวยให้เอพริล
ช่างภาพตะโกนบอกทำมือทำไม้ให้ทั้งคู่คล้องแขนถ่ายรูป
ต่างคนต่างมองอีกฝ่ายแล้ว ธันว์ใบหน้าเรื่อขึ้น ส่วนเอพริลหน้าแดงแข่งกับสีเสื้อ
ลักษณะนี้ มิใช่การถ่ายรูปพรีเวดดิ้งหรอกหรือ
ธันว์แตะแขนเอพริล บอกเสียงแผ่ว “รีบเถอะ เขารอ”
เอพริลทำตามราวถูกสะกด ใจไหวหวั่นสลับกันทั้งพองฟูและบีบเล็ก
ทีมงานนั้นดูจะเร่งถ่ายให้อย่างเร็วที่สุดเพื่อให้ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวของตนได้ถ่ายก่อนแสงจะหมด และดูเหมือนจะถ่ายด้วยกล้องของทีมให้ด้วย
ธันว์ทำตามอย่างทีมนั้นบอก ทั้งจับประสานมือ แตะแขน เชยคาง ไปจนกระทั่งยื่นหน้าเข้าไปใกล้
ใกล้เสียจนเอพริลรับรู้ถึงลมหายใจผะผ่าวบนแก้ม ใกล้จนต้องหลับตา
ในระยะใกล้นั้น ธันว์มองเห็นน้ำหยดหนึ่งริมหางตา
มือซ้ายเขาไล้ออกให้อย่างเบามือ
เสียงทีมงานดังลั่น “Finish”
ธันว์คืนเสื้อและร่ม รับกล้องถ่ายรูปและรับนามบัตรจากทีมนั้นก่อนกล่าวขอบคุณ
แตะแขนเอพริลให้เดินออกจากจุดนั้นด้วยกัน
เอพริลเงียบตลอดทางจนไปเปลี่ยนชุดที่ร้านเดิม
ธันว์รออยู่หน้าร้าน
หน้านั้นนิ่งเรียบทีเดียว ตอนที่กล่าว
“เอพริล คุณกลับไปคนเดียวได้ไหม ผมมีนัด”
ลมหนาวระลอกหนึ่งคงพัดผ่าน เพราะเอพริลรู้สึกหนาวถึงในอกยามที่ธันว์พูดต่อ
“แจน January น่ะ” สายตาเขามองไปไกล
“เธอชื่อแจน... ”
✨✨✨
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
