(47) Day 5: Tokyo
“January...”
เสียงนั้นเหมือนวิ่งจากสมองมุมนี้ไปมุมโน้นตลอดเวลาจนเอพริลเองไม่รู้ว่าเธอจำทางกลับที่พักได้อย่างไร
ออกจากสถานีก็รู้เพียงว่าต้องแวะซื้ออาหารเย็นอย่างที่ธันว์กำชับไว้
ซื้อมานั่งกินในห้องคนเดียว กินได้นิดหนึ่งก็เลิก ขนมก็ไม่อร่อย
รื้อเป้ใหญ่ที่วางทิ้งก่อนไปวัดเมจิ เอาของใช้ออกมาเพื่ออาบน้ำ อาบเสร็จออกมาถึงได้เห็นว่าฟ้าเริ่มมืด
จัดเป้ใหม่แล้วเอาไปวางระหว่างเตียง
ห้องพักห้องนี้อยู่ใน Youth Hostel คล้ายที่เคยพัก 2 คืนแรก แต่ชั้นบนสุดของที่นี่มีห้องเล็กสำหรับสองคน สองเตียงของห้องนี้อยู่ชิดฝาคนละด้าน ทั้งสองเตียงห่างกันแค่เพียงขนาดของเป้ ซึ่งเมื่อวางเป้สองใบนั้นแล้วก็ไม่เหลือที่ให้เป้ล้ม
จัดเสร็จแล้ว เอพริลก็ไม่รู้จะทำอะไรต่อ
ธันว์หายไปนานกว่า 3 ชั่วโมง
เอพริลรู้สึกตื้อๆในหัว ไม่รู้ว่าเพราะคิดอะไรไม่ออก หรือพยายามจะไม่คิดกันแน่
ลุกขึ้นรื้อกระเป๋าใบเล็ก จะหาสมุดจิ๋วมาดูรายการหนี้ที่ติดค้างธันว์
กล้องถ่ายรูปอยู่ตรงนั้น วางอยู่ข้างสมุด
นิ่งไปนิด ตัดใจเดินออก แต่ในที่สุดก็หยิบขึ้นมากดดู
สมกับที่มืออาชีพถ่าย มิน่าเขาถึงให้นามบัตรมาด้วย เพราะคงมีรูปสวยกว่านี้ในกล้องใหญ่ของทีมงาน
รูปคู่สวยทุกรูป ความคิดตีกันอยู่ระหว่างลบทิ้งตอนนี้ หรือค่อยไปลบตอนกลับไปถึงไทย
เอพริลวางกล้องลงที่เดิมเดินเข้าห้องน้ำไปแปรงฟัน กลับออกมาแล้วปิดไฟนอน
นอนเร็วหน่อยดีกว่า พรุ่งนี้จะได้ออกไปสนามบินแต่เช้า
นอนพลิกไปพลิกมาก็ไม่หลับ คืนนี้ปวดๆแสบๆในอก หรือนี่จะเป็นกรดไหลย้อนอย่างที่เขาว่า
เสียงเคาะประตูเบาๆ ตามด้วยเสียงสัญญาณจากคีย์การ์ด ประตูถูกผลักเปิด
ธันว์เขม้นมองฝ่าความมืดของห้อง ตาปรับได้แล้วถึงเห็นว่าเอพริลกำลังนอนงอตัว หันหน้าเข้าฝา
เขานั่งลงที่ปลายเตียงของเอพริล ถามเบา ๆ
“ปวดท้องหรือเปล่า ทำไมนอนท่านั้น” น้ำเสียงเป็นห่วง
“แค่ปวดแสบในอก” ตอบเสียงอู้อี้จากท่าเดิม
ธันว์ดึงเป้ใหญ่ของตัวเองขึ้นวางบนเตียง เปิดหยิบของจากซอกเล็กด้านหน้า
“กินยาหน่อยดีกว่า ตัวเดิมน่ะ” เขาหมายถึงยาโรคกระเพาะที่เคยให้ตอนขามาบนเครื่องบิน
เอพริลลุกขึ้นนั่ง คว้าขวดน้ำจากหัวเตียง ยื่นมือรับยาจากเขาในความมืด กินยาแล้วล้มตัวลงนอนท่าเดิม
“กินอะไรเป็นมื้อเย็น” เลียบเคียงถาม เรื่องนั้นเขายังจำได้
“อุด้ง Lawson หน้าสถานี” ตอบเสียงเบา
“ที่วางอยู่ใกล้เคาน์เตอร์จ่ายเงินอ่ะนะ” เขานึกออกเพราะเห็นหมายมั่นปั้นมือจะกินทุกทีที่แวะ
เอพริลเงียบแทนคำตอบ
“ผมเปิดไฟได้ไหม” เขาถาม เสียงดูผ่องใสจนเอพริลรู้สึกเจ็บหน้าอกขึ้นมาอีก
พยักหน้าให้ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นคลุมถึงใบหู
ธันว์ไม่ยักกะหาของจากเป้แล้วไปอาบน้ำอย่างที่เอพริลคาด
เขากลับมานั่งลงที่ปลายเตียงเธออีก
“เอพริล คุยกันก่อนนะ อย่าเพิ่งนอนเลย”
เอพริลยังไม่ขยับจากท่าเดิม
“ผมอยากคุยให้ฟังเรื่องที่ไปหาเขามาวันนี้”
“ฟังอยู่ค่ะ” หรือจะให้ตอบตามจริงว่าไม่อยากได้ยิน เอพริลโอดครวญในใจ
น้ำตาไม่รู้มาจากไหนเอ่อล้นสองตา
“ผมไม่ได้ถอดเสื้อหรอกนะ หันมาเถอะ” น้ำเสียงกลั้วหัวเราะ เอพริลเคยทำท่าแบบนี้เมื่อเขาบอกจะถอดเสื้อ
เอพริลไม่ขยับ เขาแกล้งกระตุกผ้าห่มออกอย่างอารมณ์ดี ก่อนชะงัก
ใบหน้าที่น้ำตาเต็มหน้านั้น ไม่ใช่จากอาการปวดแสบร้อนในอกอย่างที่เจ้าตัวบอกแน่
ธันว์ดึงร่างเล็กนั้นให้ลุกขึ้นนั่ง เช็ดน้ำตา ปัดผมออกจากใบหน้า
ความอาทรนั้น ทำให้เอพริลยิ่งน้ำตาไหล
ธันว์ใจหายวาบ เขาน่าจะบอกจุดประสงค์ที่ไปให้เอพริลรู้ คิดอยู่เพียงว่ารีบไปจะได้รีบกลับ
“เป็นเพราะผมหรือเปล่าที่ร้องไห้” คนถูกถามสะอื้นฮัก
ธันว์รั้งร่างนั้นเข้ามาใกล้ กอดไว้หลวมๆ ก่อนกดใบหน้าลงบนผมยุ่งๆนั้น
“เรื่องนี้แหละที่ผมอยากคุย” มือลูบเบาๆที่ปลายผม เล่าด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย
“ผมนัดเขาที่สถานีชินจูกุ เขาแปลกใจมากที่ผมมาญี่ปุ่น และเขาว่าเขารู้สึกผิดไม่น้อยที่ไปแต่งงานกับคนอื่น” มือวนปลายผมด้วยอาการปลอบประโลม
“ผมถามเขาอย่างที่เคยคิดจะถาม ผมผิดอะไรหรือ ผมด้อยกว่าเขาตรงไหน”
เสียงนั้นไม่ได้บ่งอาการเจ็บช้ำ แต่เอพริลรู้สึกถึงความสงสารที่เอ่อขึ้นมา ปนๆกันระหว่างสงสารเขาและสงสารตัวเอง
“แจนเขาพูดมาหลายคำในเรื่องที่ผมไม่เคยรู้”เขาถอนหายใจ
“เขาว่าที่จริงเขาอยากแต่งงานอยู่หลายครั้ง แต่ทุกครั้งเมื่อเขาสังเกตเห็นตัวผม เขาก็เปลี่ยนใจ ” เอพริลผงกขี้นจากไหล่ สายตามีแววฉงน
“ผมคิดว่าเพราะผมงานยุ่ง แต่เขาว่าไม่ใช่เหตุนั้น ผมไม่รู้ตัวหรอก เขาเป็นผู้หญิงเขารู้สึกไว เขาเพิ่งเห็นว่าผมไม่มีความสุขเมื่อนั่งเงียบๆอยู่กับเขา”
“เป็นยังไงเหรอคะ” อดถามไม่ได้ เงยหน้าขึ้นรอคำตอบ
มือซ้ายของธันว์เก็บปอยผมทัดหู ก่อนลูบคราบน้ำตาออกให้ นุ่มนวล
“เหมือนที่เราเดินไปไหนมาไหนด้วยกันเงียบๆ แล้วหันมายิ้มให้กัน หรือที่เรานั่งบนรถไฟมองไปข้างทาง แล้วหันมาสบตากันนิ่งๆ แบบนั้น”
เขาพูดแต่นิ้วมือวนไล้ไรผมตามแนวหน้าผากนวล ก่อนแนบริมฝีปากอุ่นลงตรงนั้น
“ถ้าแจนพูดก่อนหน้านี้สี่ห้าวัน ผมจะไม่เข้าใจเลย”
ขอบคุณภาพจากยูอิจัง ความรักของเธออยู่ตรงนี้ https://www.blockdit.com/posts/60289bd97acb770bc117e4c4
🔆🔆🔆🔆⛩🔆🔆
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
