(48) Day 6: Back To Narita
“ผมยืนรอขนมให้คุณ”
เขาพูดทวงรางวัลอีกที
นั่งในรถไฟไปสนามบินด้วยกัน เอพริลกอดกล่องขนมโมจิก่อนล้วงออกมากินเป็นชิ้นที่ 4
แววตามีความสุขนั้นทำให้ธันว์อมยิ้มนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน
เมื่อคืนพอเขาเล่าว่า “ผมอวยพรให้เขาโชคดีและมีความสุขกับชีวิตคู่ มอบของขวัญแต่งงานให้เขาแล้วก็แยกกัน”
“หายไปตั้งหลายชั่วโมง”คนในอ้อมแขนเขา ทำเสียงกระเง้ากระงอดได้น่ารัก เสียงแบบนั้นเขายังไม่เคยได้ยิน
เขาชูกล่องโมจิเจ้าดังที่เอพริลเคยยืนน้ำลายไหลให้ดู
“ไปถึงของเขาหมด ไส้สตรอเบอรี่กับลูกพีชที่คุณอยากกินน่ะหมด แต่เขาว่าถ้ารอ เขาจะทำให้ ผมก็รอ รอไปก็กังวลไป แต่ก็อยากให้คุณได้กินก่อนกลับ” ทำเสียงอ้อนอย่างให้รู้ว่า ต้องให้รางวัลกันหน่อยนะ
เอพริลยิ้มหวาน บอกให้เขาไปอาบน้ำก่อน “จะร้องเพลงระหว่างรอค่ะ” เธอว่า
จากห้องน้ำเขาได้ยินเสียงกังวานใสเป็นจังหวะ
🎼เธอเติมเต็มสิ่งดีดี
ให้ทุกวันที่มี
กลายเป็นวันที่มีความหมาย 🎼
ออกจากห้องน้ำ เขาถึงพบว่าถูกหลอก
เจ้าตัวหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงตัวเอง วางเป้กั้นไว้แน่นหนา
บนหมอนของเขา มีกระดาษวาดรูปปากวางไว้
มีตัวหนังสือเขียนกำกับ ‘จุ๊บขอบคุณไว้ตรงนี้แล้วค่ะ’
ธันว์นึกขำ
ปล่อยไปก่อน
อย่างไรเสีย คนที่นั่งกินโมจิตรงหน้านี้ก็ดิ้นหนีเขาไปไหนไม่ได้แน่
ดูเอาเถอะ เขาทวงรางวัลยังทำเฉย
และดูเอาเถอะ เศษแป้งโมจิเปื้อนเลอะไปรอบปากแล้วยังไม่รู้ตัว ยังจะยิ้มใส่ตาเขาอีก
ธันว์เอื้อมมือซ้ายไปลูบออกให้
แค่มือแตะริมฝีปาก ตาเขาก็เผลอมองนิ่งอยู่ตรงนั้น
เอพริลเริ่มจะรู้ว่าบางกริยาของตนทำให้ธันว์มีอาการแปลกไป
ประกายซุกซนวาบขึ้น
ในตู้โดยสารแบบนี้ จะอย่างไรก็ปลอดภัย
เอพริลขยับตัวเข้าใกล้ เงยหน้านิดๆ ให้เขาเช็ด
ลมหายใจของธันว์ดูเหมือนจะหยุด
เอพริลได้ใจ
ส่งนัยน์ตาที่มีแววกึ่งท้าทายกึ่งยั่วเย้าไปด้วยให้ครบ
ธันว์นั่งไม่ติด
เขามองไปรอบๆตู้โดยสาร ก่อนหันมามองเอพริลแล้วทำเสียงฮึ่มฮึ่มอยู่ในคอ
เอพริลหัวเราะชอบใจเสียงใส ก่อนใช้นิ้วชี้แตะแป้งโมจิที่เหลือบนริมฝีปากตัวเอง ไปแปะบนริมฝีปากเขา
ส่งนัยน์ตายั่วเย้าไปท้าทายอีกรอบ
ธันว์ลุกจากที่นั่งตัวเองจะไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเดียวกับเอพริล กะจะดึงผ้าพันคอผืนเดิมของเอพริลมาบังจากสายตาคนอื่นในตู้โดยสาร แม้จะดูประเจิดประเจ้อน่าเกลียดไปสักนิด แต่เขาต้องจูบทำโทษเอพริลให้ได้
อาการลุกพรวดของเขาบังเอิญไปชนถุงใส่ของที่วางบนชั้นเหนือศีรษะ
ถุงหล่นลงมาที่พื้น ภาพชิ้นหนึ่งเลื่อนหลุดออก
คลื่นยักษ์นอกฝั่งคานางาวะ เผยโฉมให้เห็นอีกครั้ง
ธันว์เลื่อนเก็บเข้าถุงแล้ววางไว้บนที่วางเหมือนเดิม
"โชคชะตา โชคชะตา…” เอพริลว่า ยังยิ้มล้ออยู่ตอนที่ธันว์นั่งลง
“ไม่มีใครล่วงรู้อนาคต” สองคนพูดขึ้นพร้อมกัน นึกถึงตอนนั่งที่ร้านริมทะเลสาบ
คิดถึงตอนนั้นแล้วก็คิดย้อนไปถึงการพบพานแบบไม่คาดคิดในทริปนี้ ธันว์ยื่นมือไปกุมมือเล็ก ความสุขรินไหลย้อนมาจากอดีต
ต่างไม่คิดว่ายังมีเรื่องของ ‘อนาคต’
ที่ไม่อาจล่วงรู้
https://th.wikipedia.org/wiki/คลื่นยักษ์นอกฝั่งคานางาวะ
🔆🔆🔆🔆
‘ยิ่งรู้จัก ยิ่งรักเธอ’ เพลงเต็มโดยเอพริลตัวจริง อยู่ที่นี่ค่ะ 😘
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
