เรื่องสั้น : บันทึกลับสาววรรณกรรม (4)
บท ตำราแห่งความสิ้นหวัง (บทส่งท้าย)
แนวเรื่อง : ลึกลับ ,แฟนตาซี
การเล่าเรื่อง : ผ่านตัวเอก
เรื่องย่อ : เอริกะ สาว ม.ปลาย ผู้คลั่งไคล้หนังสือแปลกๆและสิ่งลี้ลับ ได้ดึงตัวเองเข้าสู่ความลับของ 'ห้องสมุดโรงเรียน' ซึ่งที่นั่น มีความเกี่ยวข้องกับเธอ ความจริงและอดีตของตัวเธอเอง..
บทส่งท้าย ตำราแห่งความสิ้นหวัง
เวลาค่ำ ที่บ้านของเอริโกะ กับ เอริกะ
เมื่อรีบกลับมาถึงบ้าน ฉันรีบเอาหนังสือที่ดูไม่น่าไว้ใจ ที่มาอยู่ในกระเป๋าอย่างปริศนายื่นให้กับพี่สาวที่รู้เรื่องหนังสือดี..
"เอริกะ เธอไปได้หนังสือเล่มนี้มาจากไหน" พี่เอริโกะสีหน้าตื่นตกใจอย่างเห็นได้ชัดเมื่อเห็น
"ยูเมะ เปิดเจอมันในกระเป๋าหนู" ฉันตอบตามตวามจริงทำใมพี่เอริโกะถึงทำหน้าเหมือนมันเป็นของอันตราย
"ไม่ดีแน่ ต้องรีบไปหยุดเด็กคนนั้น" อยู่ๆพี่ก็พูดแปลกๆ
"มันคืออะไรกันแน่ พี่ต้องอธิบายก่อน"
"เอริกะ ไม่มีเวลามาอธิบายแล้ว ที่ยูเมะอยู่ล่าสุดคือที่ไหน" พี่เอริโกะรีบขึ้นขี่มอเตอร์ไซคู่ใจ
"ก็ริมแม่น้ำนะ แต่น่าจะกลับบ้านไปแล้ว" ฉันตอบพร้อมขึ้นซ้อนท้ายพี่ กอดหนังสือประหลาดไว้
ตอนนี้มีแต่สิ่งที่ไม่เข้าใจ หนังสือนี่มันมีอันตรายจริงๆเหรอ
ระหว่างทางพี่เอริโกะ จึงตัดสินใจเล่าเรื่องคร่าวๆ
"เอริกะ ไม่ว่าจะเชื่อมั้ย แต่พี่จะบอกสั้นๆนะ หนังสือเล่มนี้มันอันตราย สำหรับทุกคนยกเว้นเอริกะ มันจะเข้าควบคุม เร่งความรู้สึกด้านลบของผู้ที่สัมผัส"
"เดี๋ยวสิพี่ทำใมหนังสือมันถึงมีพลังแบบนั้น" ฉันถามพี่ขณะที่ขับรถด้วยความเร็ว
โชคดีที่บ้านยูเมะอยู่ไม่ใกลมาก ไม่ถึง10นาที รถพี่เอริโกะก็มาจอดหน้าบ้านของยูเมะ
บ้านของยูเมะเป็นบ้านเดี่ยวขนาดกลางสองชั้นที่เห็นไก้ชัดเจนในละแวกที่มีแต่บ้านขนาดเล็ก
"กรี้ดดดดด!!!! "เสียงของ ยูเมะ ดังขึ้นทำให้พี่เอริโกะและฉัน หยุดคุยแล้วรีบลงจากรถเพื่อเข้าไปในบ้านทันที
ทันทีที่เปิดประตูบ้าน กลิ่นคาวเลือดก็แตะจมูก ทำให้ฉันต้องปิดจมูก พี่เอริโกะจึงเดินนำ เราขึ้นไปชั้นบน ก็เห็นรอยเลือดที่กระจายเลอะไปทั่วห้อง เหมือนฉากฆาตรกรรมในหนัง และร่างของชายวัยกลางคน พ่อของยูเมะนอนแน่นิ่งอยูบนพื้น หน้าห้องนึง
"นี่มันอะไรกัน"ฉันรู้สึกคลื่นไส้ขึ้นมาทันที เมื่อเห็นสภาพศพที่เละเทะ เหมือนถูกสัตว์ป่าขย้ำและแทะกิน
"มาสายไปสินะ เอริกะตามพี่มา " พี่เอริโกะ พูดเสียงเศร้าเธอรีบเดินต่อไปยังห้องที่มีเสียงร้องไห้ของยูเมะ
ฉันจึงกลั้นใจเดินตามหลังพี่เอริโกะไป พี่เอริโกะเปิดประตูเข้าไปก็พบกับยูเมะในสภาพเปลือยกาย โชกไปด้วยเลือดเหมือนกับมันเป็นเสื้อผ้าที่เธอใส่อยู่
ที่ฉันเห็นไม่ใช่ยูเมะเพื่อนสนิท แต่เป็นสัตว์ป่าที่มีกรงเล็บและแววตาดุร้ายในร่างของมนุษย์
ข้างๆกันนั้นก็มีศพแม่ของยูเมะ และชิ้นส่วนน้องสาวของเธอด้วย
"เอริกะ พี่จะหยุดเด็กคนนั้นไว้ เอริกะช่วยอ่านหน้าที่มีตัวหนังสือที"พี่เอริโกะเดินเข้าไปหายูเมะที่บ้าคลั่งแล้วใช้มือลูบหัวของยูเมะ แล้วยูเมะก็นั่งนิ่งเหมือนกับพี่ใช้เวทมนตร์
ฉันได้แต่สับสนและไม่เข้าแต่ก็ต้องทำตามที่พี่บอก ฉันเปิดหนังสือหน้าตาประหลาดที่มีหัวกะโหลกผ่าซีกถูกเย็บติดบนปกที่ทำด้วยหนังสัตว์ หาหน้าที่มีตัวหนังสือแต่ทุกหน้ามันก็เป็นกระดาษเปล่า
"พี่ มันไม่มีตัวหนังสือเลย" ฉันรู้สึกกลัวและสับสน ทั้งเป็นห่วงและปวดใจ
"เอริกะ ใจเย็นๆก่อน ลองเปิดหาอีกรอบนึง เธอทำได้ใช้ความสามารถในการตีความของเธอ หาหน้าที่เป็นความสิ้นหวังของยูเมะแล้วฉีกมันออก"
หายใจลึกๆแล้วลองเพ่ง เปิดหนังสืออีกรอบนึง ตัวหนังสือมากมายค่อยปรากฏขึ้น ฉันเปิดหาด้วยความเร็ว กวาดสายตาไปมา
เนื้อหาทุกหน้าเป็นความทุกข์และสิ้นหวังของผู้คนมากมายที่ถูกกลืนกินโดยหนังสือเล่มนี้
แล้วฉันก็เจอเข้ากับหน้านึง ที่บันทึกชื่อของยูเมะ และความสิ้นหวังของเธอ ถูกบันทึกเป็นอักษรประหลาด
ฉันฉีกมันออกจากหนังสือ พร้อมกับเสียงร้องเจ็บปวดของยูเมะ ทำให้พี่เอริโกะถูกปัดมือ แล้วยูเมะก็แผ่กรงเล็บจะกระโจนเข้าหาฉัน ฉันถอยหลังเซล้มลง แต่เธอก็ชะงักแล้วล้มฟุบลงที่หน้าขาฉัน ออร่าสีดำสนิทพุ่งออกมาจากตัวเธอ กรงเล็บและเขี้ยวของเธอค่อยๆหายไป
หนังสือที่หล่นอยู่ข้างๆก็ดูดเอาออร่าสีดำนั้นเข้าไปจนหมด
"ยูเมะ" ฉันกอดร่างของยูเมะแล้วเรียกชื่อเธอเบาๆ
"เอริกะ คนที่ถูกผู้ถือครองหนังสือกิน ตัวตนจะหายไป ถึงจะน่าสงสาร แต่เด็กคนนี้จะเหลือตัวคนเดียวตั้งแต่วันนี้" พี่เอริโกะพูด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย
ทั้งรอยเลือดและศพของครอบครัวยูเมะ ค่อยๆสลายไปเหมือนเป็นเพียงฝุ่นละออง ฝันร้ายของยูเมะจบลงแล้ว
หลังจากนั้นฉันกับพี่เอริโกะก็กลับมาที่บ้าน ระหว่างทางพี่เอริโกะบอกแค่ว่า หลังจากตื่นยูเมะจะจำอะไรเกี่ยวกับครอบครัวไม่ได้อีก
ส่วนฉันก็หลังจากเจอเหตุหการณ์แบบนี้ ก็พูดอะไรไม่ออกได้แต่นั่งฟังพี่
จนเราถึงที่บ้าน พี่พาฉันไปที่โรงเพาะชำหลังบ้านที่ๆพี่ชอบใช้ปลูกดอกไม้และพืชสมุนไพร สมกับที่ได้ฉายาแม่มด พี่นั่งบนโต๊ะที่ดูเหมือนสำหรับปรุงยา ฉันไม่ได้สนใจทางด้านนี้ก็เลยไม่ค่อยได้เข้ามาบ่อยนัก
"เอริกะ เชื่อเรื่องเวทมนตร์หรือเปล่า" พี่เอริโกะ ใช้นิ้วชี้ไปที่ตะเกียงที่หน้าตาประหลาด แล้วก็มีแสงไฟสีเหลืองทองสว่างขึ้น
พี่หยิบกระดาษที่บันทึกความทุกข์ของยูเมะที่ฉันเป็นคนฉีกจากหนังสือเล่มนนั้นขึ้นมา โยนมันลงไปในเปลวไฟสีทอง กระดาษหายไป กลายเป็นแสงสีม่วงอ่อน ที่มีรูปร่างคล้ายผีเสื้อบินขึ้นมาแทน
"สวยจัง"ฉันมองดวงแสงสีม่วงอ่อนที่กำลังบินขึ้นทำให้รู้สึกดีขึ้นมาบ้าง
"ไม่ว่าจะเป็นความหวัง หรือสิ้นหวัง ก็เป็นสิ่งที่สวยงามนะ จากนี้ไปเด็กคนนั้นจะไม่มีความทุกข์ และสิ้นหวัง แต่ถ้าความหวังเกิดขึ้นในใจคนได้ ความสิ้นหวังเองก็เกิดขึ้นได้เช่นกัน" พี่เอริโกะพูดขึ้นก่อนที่แสงสีม่วงอ่อนรูปร่างเหมือนผีเสื้อ จะค่อยๆจางหายไป...
บทส่งท้าย ตำราแห่งความสิ้นหวัง จบ
Library'Girls Vol.4
อ่านมาถึงตรงนี้ : ขอบคุณมากที่อ่านนะ
ฝากกดติดตาม : เป็นกำลังใจให้ตอนต่อไป
เราหัดเขียน สามารถแนะนำ ติชม เพื่อผลงานที่ดีขึ้น
- 44
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
