#จันทร์เจ้าขาตอนพิเศษ,
#ที่มาตัวละครผู้กองหนุ่มบทที่ 2ตอนที่ 4
(7/3/2021)
สวัสดีครับ เพื่อนๆ
จันทร์เจ้าขา ในคืนนี้..
จะเป็นตอนจบอันสุดแสนประทับใจของตอนพิเศษผู้กองหนุ่ม และคุณหมอชอว์นะครับ❤️🎶💙🎵
สุขสันต์วันอาทิตย์นะครับ ทุกคน
..
..
บทที่ 2 ตอนที่ 4 ผู้กองหนุ่ม นายแพทย์ชอว์ สมิงไพรหนุ่มมะตีฮะ และคุณหนูน้อยซ์ (9)
#บริเวณปากทางประตูเมืองบังบดในบริเวณช่องแคบไทรโยค,
เมี้ยะวดี ได้นำชาวมอญอพยพหนีภัยของทัพผีอสุรกายแห่งนัตมินคยี และนัตมหาคีรี.. เข้าสู่เส้นทางลัดในเขตเมืองลับแลบังบด..
โดยชาวมอญทั้งปวงถูกพาเข้าสู่เส้นทางลัดเลาะ..
ผ่านช่วงรอยต่อแห่งเวลาและใช้วิชาย่นระยะทาง.. นำเดินตามตะเข็บชายแดนแห่งประตูเมืองบังบด..ถึงบริเวณช่องแคบเขตไทรโยคในชั่วอึดใจ..
และเมื่อมาถึงตามเวลาและสถานที่นัดหมาย ดังที่มะตีฮะได้บอกไว้แล้ว..
เมี้ยะวดี จึงเริ่มร่ายโองการเปิดหมอกมุงเมืองตรงหน้าประตูเมืองบังบดด้านใน ณ.บริเวณช่องแคบไทรโยค
..
..
แท่งหินพิณศิลา และเถาวัลย์ที่บังปิดประตูอยู่นั้น ก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวตามร่ายแห่งพระคาถา..
เปิดออกให้แสงสว่างอันเจิดจ้าของดวงอาทิตย์สาดส่องเข้ามาผ่านช่องแคบ เข้ามาจนถึงภายในถ้ำเป็นลำแสงทอดยาว คล้ายดั่งทางเดินแห่งสุริยเทพ..
..
..
จนเมื่อสายตาที่พร่ามัว
เมี้ยะวดี และครอบครัวชาวมอญเหล่านั้น ค่อยๆปรับรับแสงอาทิตย์ได้..
ภาพที่ปรากฏตรงหน้านั้น กลับทำให้เหล่าชาวมอญทั้งหลายต้องเข่าอ่อน..ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างสิ้นหวัง..
ในขณะที่มือเมี้ยะวดีที่กำด้ามดาบอยู่นั่น ก็ชุ่มด้วยเหงื่อแห่งความหวาดหวั่น ดั่งคล้ายกวางน้อยที่อ่อนกำลัง..จากการหลบหนีเสือร้าย..
ด้วยว่า กองทัพพม่าอันเกรียงไกร จำนวนมากมายมหาศาลแห่งพระเจ้ากรุงอังวะ..ที่นำทัพโดยนัตมินเล ในขณะนี้..
กำลังยืนรออยู่ ตรงเบื้องหน้าปากถ้ำ และใช้ด้ามดาบเคาะกับเกราะทำให้เกิดเสียงดังเป็นจังหวะ
..พร้อมกับส่งเสียงสวดภาษาโบราณ ตะโกนดังระงม..อย่างน่ากลัว..
..
..
..
ทันใดนั้นเอง..ก็มีเสียงตะโกนดังขึ้น..จากตรงบริเวณยอดสันเขา สะท้อนก้องไปมา..อยู่ทั้งสองข้างหน้าผา เสียงดังกึกก้องวนเวียน..
เรียกได้ว่าดัง เสียจนทัพพม่าต้องหยุดส่งเสียง หยุดเคาะเกราะ ..และหยุดสวดพร้อมกับต้อง แหงนหน้ามองตามขึ้นไปบนหน้าผานั้น..ซึ่งรวมถึงเมี้ยะวดี และเหล่าผู้อพยพชาวมอญด้วยเช่นกัน..
และ ภาพที่เห็นเด่นเป็นสง่าอยู่ตรงหน้าผาในขณะนี้ คือ ..
ออกหลวงพจน์ประภาพ
ในชุดรบอาทมาฏ..กำลังยืนชูดาบอาญาสิทธ์ ด้วยมือขวา พร้อมกับชี้ไปตรงกองทัพพม่าด้านล่าง..
..
..
“ช่างงามสง่า องอาจ เร่าร้อน และเปี่ยมด้วยพลังแห่งผู้นำทัพ ที่เปล่งประกาย ..อะไรเช่นนี้??”
นัตมินเล เผลออุทานเบาๆ ยามเมื่อสายตาประสานพานประสบ กับผู้กองหนุ่มในร่างออกหลวงพจน์ประภาพ..
..
..
ผู้กองหนุ่มในร่างออกหลวงพจน์ประภาพ หันหน้าไปมองและให้สัญญาณบางอย่างกับ ..ออกพระกระยา (ข้าว) ที่อยู่ยืนเบื้องขวา..
“ฮึ.. อะไรกันนะขอรับ..”
ออกพระกระยา(ข้าว)
ทำหน้าเลิ่กลั่ก เมื่อเห็นออกหลวงพจน์ประภาพ ทำท่าพยักเพยิดให้ตน..เช่นนั้น ..
ด้วยลักษณะอันแปลกประหลาดของการให้สัญญาณนั้น..
ไม่เหมือนกับการออกรบอันปกติ ของกองทหารอาทมาฏ แห่งสมเด็จพระนารายณ์ฯ..
ออกหลวงพจน์ประภาพยังคงหันมาส่งสายตาที่อบอุ่น แต่มุ่งมั่น อีกครั้ง.. พร้อมกับพูดขึ้นว่า..
“ขอออเจ้า..จงโห่ร้อง นำชัย ให้กึกก้อง..
ขอออเจ้า จงโห่ร้อง นำศึก ให้เกริกไกร เถิดออกพระฯ”
ออกพระกระยา(ข้าว) ได้ยินเช่นนั้น ก็สะดุ้งเบาๆ ก่อนที่ยกมือขึ้นไหว้เหนือศีรษะ และ กระซิบกับ ออกหลวงพจน์ฯ เบาๆว่า..
“กระผม รู้สึกประหม่า มากจริงๆ ขอรับ.. ด้วยว่ากระผม ไม่เคยเป็นต้นเสียง โห่นำทัพในศึกไหน มาก่อนเลยขอรับ..
และตั้งแต่เกิดมา ก็ยังไม่เคยได้ยินการโห่นำทัพ โห่นำชัย ในศึกใดของทัพกรุงศรีอยุธยา มาก่อนเลยน่ะขอรับ..”
ออกหลวงพจน์ประภาพ พยักหน้าอย่างเข้าใจ และพูดตอบว่า..
“ทุกคนต้องมีครั้งแรก ขอรับ..
ขอออเจ้า จงสร้างประวัติศาสตร์ในวันนี้ด้วยกันกับตัวข้า เถิดขอรับ..”
ออกพระกระยา (ข้าว) พยักหน้าตอบรับ ด้วยสายตามุ่งมั่นฮึกเหิม.. พลางสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด..
แล้วจึงเปล่งเสียงตะโกน ดังออกมาอย่างสุดเสียงว่า..
“..โห่..ฮี้.....โห๋....ฮี้......โห่..........ฮี้.....โห่ยยยย...............”
..
..
เสียงโห่ของออกพระกระยา (ข้าว) ดังสะท้อน กึกก้องวนเวียนไปมาทั่วหุบเขา..อยู่ครู่นึง ก่อนที่จะค่อยๆเบาเสียงลง..
จากนั้น จึงมีเสียงตะโกนแหบห้าว ดังตามมา ..พร้อมกับร่างของออกหลวงที่กระโจนออกมาจากหน้าผานั้น ร้องรับ ว่า..
“ฮิ้วววววววววววว!!!”
และต่อจากนั้น ..ก็ปรากฏเสียงของทหารอาทมาฏทั้งหลาย ตะโกนร้องตามออกหลวงพจน์ประภาพ ดังกึกก้อง ..ว่า
“ฮิ้ววววววววววว !!!!!”
พร้อมกับกระชับดาบในมือ แล้วกระโดดตามออกหลวงพจน์ประภาพผู้เป็นยอดขุนพลของทัพตนไป
..
..
ในระหว่างที่ลอยละลิ่วลงมาจากหน้าผา..
ออกหลวงพจน์ประภาพพยายามหันไปมองยังเหล่าทหารของตน พร้อมกับกัดฟันกรอด แล้วพูดเบาๆว่า..
“ผู้ใด บังอาจ..
ถีบกระผมให้ ตกหน้าผา เช่นนี้..กันนะขอรับ”
และก่อนที่ร่างของออกหลวงพจน์ประภาพจะร่วงตกถึงพื้น..
สายตาของผู้กองหนุ่มในร่างออกหลวงพจน์ประภาพ ก็พบกับรอยยิ้ม อันยียวนของ คุณหมอชอว์..กำลังส่งสายตาแห่งความรักและเคารพมาให้..
..
..
..
ในทันที ที่ออกหลวงพจน์ประภาพและเหล่าทหารอาทมาฏตกลงถึงพื้น และกลับลุกยืนขึ้น..
นัตมินเล และเหล่าทหารพม่า ก็พุ่งตรงเข้ามาประจัญบาญ ..อย่างดุเดือด
..
..
สายตาของเหล่าทหารทุกคู่จับจ้องภาพการต่อสู้เปิดศึกอันดุเดือดของนัตมินเล กับออกหลวงพจน์ประภาพ
นัตมินเลทั้งฟันทั้งจ้วงแทง ออกหลวงพจน์ประภาพต่อเนื่องหลายกระบวนท่า..
แต่ออกหลวงพจน์ประภาพกลับยืนนิ่งชูดาบค้างไว้..
ปล่อยให้นัตมินเล ฟันครั้งแล้วครั้งเล่า ราวกับเป็นแมวน้อยข่วนเล่นไปมา..
ซึ่งเมื่อดูอีกครั้ง ก็คล้ายว่า ออกหลวงพจน์ประภาพหมายจะลองวิชาคงกระพันชาตรีให้นายทหารอาทมาฏของตน ได้ประจักษ์สายตา..
นัตมินเลเหลือบมองรอยยิ้มของออกหลวงพจน์ประภาพที่ยืนนิ่ง ปล่อยให้ตนฟัน แต่ฝ่ายเดียว อย่างขัดใจ..
และในกระบวนท่าหนึ่ง..
ที่นัตมินเลฟันตรงบริเวณหัวไหล่ ..ก็เปิดช่องว่างให้โจมตีได้เพียงแว่บนึง..
แต่แว่บหนึ่งนั้น ก็นานเพียงพอให้แขนข้างที่ชูดาบไว้ ของออกหลวงพจน์ประภาพ
ตกลงมาฟันบริเวณคอของนัตมินเลอย่างแรง..จนคอของนัตมินเล เกือบจะหลุดตามแรงดาบที่ฟันลงมาสะพายแล่ง..
นัตมินเล มองคมดาบของออกหลวงพจน์ประภาพที่ฝังลึกอยู่บน คอของตนอย่างไม่เชื่อสายตา..
แล้วจึงเงยหน้าขึ้นมองไปยังรอยยิ้มนิ่งของออกหลวงพจน์ประภาพ ที่ไม่มีรังสีแห่งการฆ่าฟันใดๆ ออกมา..อย่างงงงวย..
จากนั้นจึงค่อยๆล้มลง พร้อมกับดึงร่างของออกหลวงพจน์ประภาพให้ล้มตามลงมา..
และกล่าวประโยคสุดท้ายด้วยลมหายใจสุดท้าย ว่า
“อนิจจา นี่หรือ คือ
รัก ที่ข้า เฝ้ารอมานับร้อยปี
คือ..เจ้า..เองหรือนี่
ถ่า..หว่ะ..ระ..ซิ่ด..
มย่าด..โน..เหน่..บ่าแหม่..
(จะขอรักเจ้าชั่วนิรันดร์)
คยาม..ลาม..จี๋
(เจ้าเครื่องเซ่น)
แหม๋ นฮา กั้ว ต๊วด
(เจ้าจะเป็น..ของข้า)”
..
..
ทันใดนั้น ออกพระกระยา (ข้าว) ที่เห็นภาพนายทัพของตนฟันคอแม่ทัพพม่า สิ้นชีวิต ก็ตะโกนขึ้นว่า..
“ออกหลวงพจน์ ท่านได้ฆ่า แม่ทัพผี พม่าลงเสียแล้ว..
ขอจงไล่ฆ่าเหล่าทหารพม่า ให้สิ้นกันเถิด พวกเรา..”
ภาพเหล่ากองทหารอาทมาฏ และเหล่าชาวมอญร่วมรบกันอย่างห้าวหาญในศึกนี้.. ประกอบกับแม่ทัพของตนตายลง..จึงทำให้ทัพพม่าของพระเจ้ากรุงอังวะ ต้องแตกพ่าย หนีตายกันอย่างอลหม่าน..น่าอดสู..
..
..
#ภายในตำหนักช้างพลายดำ,
ทันใดนั้น ร่างของผู้กองหนุ่มก็ลืมตาขึ้น..สะดุ้งเฮือก งับอากาศ ..แล้วส่งเสียงร้องพร้อมกับมือที่ไขว่คว้าขึ้นว่า..
“มีมมมมมมมมมม.. เล”
ผู้กองหนุ่มยังคงนอนลืมตาไล่เรียงภาพจากความทรงจำ อยู่อีกครู่หนึ่ง..
จากนั้น จึงหันไปมองร่างของคุณหมอชอว์ ที่ยังคงนอนหลับไหล ด้วยลมหายใจที่ค่อยๆ แผ่วระทวยลงเรื่อยๆ อย่างรู้สึกเป็นห่วง..
..
..
จบบทที่ 2ตอนที่ 4
..
..
สวัสดี และขอจบเพียงเท่านี้
ขอบคุณครับ
ร้อยเรียงจันทร์เจ้าขา
T.Mon
(7/3/2021)
- 2
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
