#จันทร์เจ้าขาตอนพิเศษ,
#ที่มาตัวละครผู้กองหนุ่มบทที่ 2ตอนที่ 5
(21/3/2021)
สวัสดีครับ เพื่อนๆ
จันทร์เจ้าขา ในคืนนี้..
ยังคงเป็นตอนพิเศษของคุณหมอชอว์ มะตีฮะ และสมิงไพรหนุ่ม นะครับ❤️🎶💙🎵
สุขสันต์วันอาทิตย์นะครับ ทุกคน
..
..
บทที่ 2 ตอนที่ 5 ผู้กองหนุ่ม นายแพทย์ชอว์ สมิงไพรหนุ่มมะตีฮะ และคุณหนูน้อยซ์ (10)
#ในป่าลึกลับเขตเมืองบังบดที่ตั้งของกองทัพทหารผีในสังกัดนัตมินคยีผู้พี่,
นัตมินคยี รู้สึกใจหายวูบหนึ่ง..จนต้องยกมือขึ้นทาบ..อก..แล้วค่อยๆนั่งลงอย่างช้าๆ บนนัตบัลลังค์ของตน..
พร้อมกับอุทานเบาๆ ว่า,
“อนิจจา มินเล น้องพี่..
เจ้าได้ผูกวิญญาณจิตเจ้าเข้ากับ วงล้อกงกรรมแห่งบุพเพวัฏจักรร่วมกับนักรบแห่งกรุงศรีอยุธยาผู้นี้ เสียแล้ว..
อนิจจา อนิจจา มินเลน้องพี่..พี่จะรุดไปช่วยเจ้า และหาทางตัดบ่วงโลหิตสัญญา ที่เจ้าติดตรึงอยู่..ในบัดนี้..”
จากนั้น นัตมินคยี จึงหมุนคอกลับมายังนัตมหาคีรี ..แล้วพูดขึ้นว่า..
“ในเวลานี้ ข้าจะนำเหล่านักรบบริวารแห่งนัต ไปช่วยมินเล..น้องข้า..
ส่วนเจ้า มหาคีรี..
ขอจงอย่าประมาท บุตรแห่งราชาพงไพร และศิษย์ผู้เป็นบุตรสาวแห่ง โบตูระ ผู้นั้น..
ขอจงใช้ทัพผีมอญที่โดนธนูสะกดวิญญาณเหล่านั้น เข้าติดตามบดขยี้ โดยเร็วเถิด..
เมื่อการทั้งหลาย เสร็จสิ้นแล้ว.. ขอเจ้าจงรีบกลับ อารามโปปา .. เถิด
แล้วเราจะพบกันอีกครั้ง มหาคีรี..”
นัตมหาคีรี โค้งศีรษะลา นัตมินคยี พร้อมด้วยรอยยิ้มแห่งความสะใจ..สนุกสนาน ที่จะได้ไล่ตามฆ่า ..ล่าศิษย์ อาจารย์ ที่บังอาจท้าทาย ลบหลู่ตน..
จากนั้นนัตมหาคีรี ค่อยๆเดินถอยหลัง..ม้วนลากไส้ที่หลุดลุ่ยของตน..
สะดุดลื่นไถลหายเข้าไปในความมืด พร้อมกับเสียงหัวเราะ แหลมเล็ก ราวกับเด็กน้อย..
“คิกคิกคิก..
ติ๊กติ๊กติ๊ก..
คิกคิกคิก..
ติ๊กติ๊กติ๊ก”
..
..
#ราว2โยชน์ห่างจากบริเวณปากทางประตูเมืองบังบดในบริเวณช่องแคบไทรโยค,
สมิงไพรหนุ่มปีนกระโดดขึ้นมายืนบนหลังม้าของตน..
เพื่อสังเกตสถานการณ์ที่ทัพอสุรกายผีชาวมอญกำลังไล่ล่าอยู่นั้น..
ดวงตาของสมิงไพรหนุ่มก็ต้องเบิกโพลง และอ้าปากค้าง กับภาพที่เห็น
จากนั้นจึงก้มลงพูดกับมะตีฮะน้อยที่ขะมักเขม้นปั้นเสกเขียนสั่งหุ่นพยนต์ ..ว่า
“มะตีฮะ เอ๋ย..”
มะตีฮะได้ยินสมิงไพรหนุ่มเอ่ยถาม แต่ยังคงก้มหน้าขะมักเขม้น ปั้นเสกหุ่นพยนต์ และพูดตอบเบาๆ ว่า
“อะไร รึเจ้าคะ อาจารย์”
สมิงไพรหนุ่มกระแอมไอครั้งหนึ่ง ก่อนจะพูดกับมะตีฮะ ว่า..
“เจ้ากำลัง กระทำการใด อยู่รึ มะตีฮะ??”
มะตีฮะน้อย เงยศีรษะ พลางหรี่ตามองสมิงไพรหนุ่ม
..พร้อมกับพูดตอบ ว่า..
“อาจารย์เจ้าคะ ..
อาจารย์สั่งให้มะตีฮะ ผูกปั้นหุ่นพยนต์ และเป่าพระคาถากำกับ นะเจ้าคะ..
มะตีฮะ ..ก็เร่งปั้นจนจะหมดย่ามอยู่แล้วเจ้าค่ะ..
มีอะไร รึเจ้าคะ??”
สมิงไพรหนุ่มได้ยินดังนั้น จึงโน้มตัวลง เอามือจับศีรษะมะตีฮะ ให้หันมองไปทางด้านหลัง..
ภาพที่เห็นนั้น คือ เหล่าทหารอสูรแห่งนัตมหาคีรี ขณะนี้ ก้มตัวลงวิ่งคลาน ตามกันมาอย่างรวดเร็ว ..
พร้อมกับส่งเสียงร้องโหยหวนยาวน่ากลัว..
โดย ร่างจำแลงของนัตมหาคีรี ที่มีเขายาวโง้ง เป็นจ่าฝูง..กำลังวิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ อย่างรวดเร็วราวสายลมอาถรรพ์..
แต่ขณะเดียวกันนั้น เหล่าทัพหุ่นพยนต์ ปั้นของมะตีฮะ กลับวิ่งตามหลังม้าของสมิงไพรหนุ่ม อย่างอุ้ยอ้าย..ไม่รู้ร้อนรู้หนาว..
และใบหน้าของหุ่นพยนต์ แต่ละตัวนั้น ล้วนถูกบรรจงวาดจากมะตีฮะ ให้มีใบหน้าแสดงอารมณ์เปี่ยมความสุขอย่างที่สุดทุกตัว..
บางตัวมีดวงตาหยีเล็ก ส่งยิ้มหวานเรียบร้อย..วิ่งช้าๆ
บางตัวก็มีดวงตากลมโตมีขนตางอนยาว อ้าปากส่งเสียงหัวเราะดัง อย่างมีความสุข..วิ่งสลับกระโดดไปมา..
นอกจากนี้ หุ่นพยนต์บางตัวยังมีคานหาบบนบ่าราวกับแม่ค้าชาวมอญ.. บางตัวก็มีหุ่นพยนต์หมา แมว วิ่งตามล้อมหน้า ล้อมหลัง ดูวุ่นวาย
และที่สำคัญหุ่นพยนต์ทุกตัว ล้วนมีร่างเล็กผิดส่วน ดูไม่น่าเกรงขามแต่อย่างใด..
บรรยากาศจากด้านหลังของม้า ในเวลานี้ จึงมีทั้งเสียงหัวเราะอย่างมีความสุขของเหล่าหุ่นพยนต์ของมะตีฮะ และ
เสียงร้องตามมาอย่างน่ากลัวของทัพอสูร แห่งนัตมหาคีรี..ดังก้องสลับกันไปมา..
มะตีฮะ เห็นภาพดังกล่าวจึง
หัวเราะแห้งๆ ให้สมิงไพร แล้วจึงพูดขึ้นว่า..
“แหะ แหะ ..อาจารย์สั่งให้ข้าปั้นหุ่นพยนต์ตามแบบชาวมอญ นี่เจ้าคะ..
มะตีฮะ ก็เลยเก็บรายละเอียด ภาพแห่งความสุขของชาวมอญ วาดใส่บนใบหน้า เพิ่มเข้าไปอีกนิดน่ะเจ้าค่ะ..
อาจารย์คงไม่ว่า อะไรใช่มั้ย เจ้าคะ ฮะ ฮะ ฮะ.. แหะ แหะ”
สมิงไพรหนุ่มพยายามควบคุมอาการของตนเอาไว้ แล้วจึง พูดตอบว่า..
“อาจารย์ ไม่ได้ต่อว่าอะไร กับเจ้าในเรื่องนั้นดอก..
เพียงแต่อาจารย์ สงสัย และอดเป็นห่วงไม่ได้ว่า..
เจ้าปั้นดินอาคมจนแทบจะหมดเสียแล้ว
แต่ ทัพหุ่นพยนต์ของเจ้า จะรอดจากศึกนี้ แน่รึ??
หรือ เจ้าแค่เพียงจะปั้น หุ่นพยนต์เหล่านี้..ให้เหล่าทัพอสูร ขบเคี้ยวเล่นกัน ฮึ?”
มะตีฮะ หยีตาเล็กลงอีกครั้งก่อนที่จะตอบ อาจารย์ของตนว่า..
“หึหึ มิได้เจ้าค่ะ อาจารย์..
เหล่าหุ่นพยนต์ธาตุดินของมะตีฮะ ล้วนเป็นเพชรฆาตปราบอสูรทั้งสิ้นเจ้าค่ะ..”
จากนั้นมะตีฮะ จึงประนมมือร่ายพระคาถา และเป่าระบายลมออกไป..พร้อมกับชูมือขวาขึ้น ส่งเสียงหัวเราะไปทางเหล่าหุ่นพยนต์..
“ฮะฮะ ฮะ..ฮะฮะ ฮะ หุ้ย หุ้ย”
เหล่าทัพหุ่นพยนต์ ในเวลานี้ พร้อมกันหยุดวิ่ง แล้วส่งเสียงหัวเราะ และชูมือขวา ในท่าเดียวกับมะตีฮะ..
จากนั้น จึงหันหลังกลับไปยืนนิ่ง..เตรียมพร้อมเผชิญหน้า กับเหล่าทัพอสูร ที่กำลังจะวิ่งมาถึงในไม่ช้านี้..
“ฮะฮะ ฮะ..ฮะฮะ ฮะ หุ้ย หุ้ย
..
..
#บริเวณปากทางประตูเมืองบังบดในบริเวณช่องแคบไทรโยค,
ภาพเหล่ากองทหารพม่าของพระเจ้ากรุงอังวะ ที่แตกพ่าย และกำลังหนีตายกันอย่างอลหม่าน..น่าอดสู..
ต่างวิ่งหนีห่างไกลออกไป และล้มตายลงเรื่อยๆ เมื่อเหล่าพลธนู แห่งกรุงศรีอยุธยา ตั้งแถวยิง..
จนกระทั่ง.. เมฆบนฟ้ากลับลอย เข้ามาปกคลุมหนาทึบ ราวกับมีอาถรรพ์มนต์ดำอีกครั้ง..
จากนั้น ก็มีลมแรงวูบไหว จากทิศตะวันตกเข้ามา
สลาย ลูกธนู ที่ถูกระดมยิงเข้าใส่ทหารพม่า..พร้อมกับเสียงหัวเราะกึกก้อง ดังน่ากลัวตามมา..
จนนายแพทย์ชอว์ ในร่างของออกหลวงชม วิเชียร ค่อยๆก้าว เข้ามารวมกลุ่มกับชาวมอญ และขยับขึ้นมาบังปกป้อง เมี้ยะวดี..
แล้วจึงเอ่ยกับเมี้ยะวดี ขึ้นว่า..
“หึหึ ..ขอจงอย่าห่าง จากแผ่นหลังของกระผมนะขอรับ..
แผ่นหลังนี้จะคอยปกป้อง คุณหนู จนกว่าชีพของกระผมวางวาย ขอรับ..”
เมี้ยะวดี อมยิ้มให้กับถ้อยคำของนายแพทย์ชอว์ ก่อนที่จะตอบกลับว่า..
“ข้าขอรับน้ำใจของออเจ้าในครั้งนี้..ไว้ด้วยความซาบซึ้ง..
แต่ขอ ออเจ้า ช่วยขยับแผ่นหลังอันใหญ่โต ..ออกจากทิศของลูกธนูของข้า เถิด..
ข้ากำลังจะเหนี่ยวศร ในบัดนี้แล้ว..”
นายแพทย์ชอง์สะดุ้งเบาๆ ก่อนที่จะเอี้ยวตัวหันมามองคันศร ที่ถูกโก่งขึ้นเตรียมยิงของเมี้ยะวดี..
แล้วจึงขยับ แผ่นหลังงามของตน ออกจากแนวธนูนั้น..
พร้อมกับรำพึงเบาๆ ว่า..
“งามตั้งแต่ปลายนิ้ว จนปลายลูกศร .. จริงๆ มายลิตเติ้ล มิสทรี้”
..
..
“ฟิ้ววววววววว” เสียงลูกธนูของเมี้ยะวดีถูกยิงตรงไป ยังเมฆอาถรรพ์ พร้อมกับเสียงฮือจากพลธนู ว่า
“นี่มัน..ธนูมนต์พระรามแผลงศร หรือนี่”
..
..
จบบทที่ 2ตอนที่ 5
สวัสดี และขอจบเพียงเท่านี้
ขอบคุณครับ
ร้อยเรียงจันทร์เจ้าขา
(T.Mon)
21/3/2021
- 5
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
